Leven deed je intens,
genieten van de goede dingen,
zolang het kon,
genieten van de gezelligheid,
genieten van je vrienden om je heen,
genieten van het leven,
tot op het moment dat het niet meer kon.
Bewonderen doen we je intens,
om de manier waarop je met alle
moeilijkheden omging.
Bewonderen doen we je om je relativeren
van de dingen in het leven.
Bewonderen doen we je om je moed en je
optimisme in het dragen van je ziekte.
Missen doen we je intens,
bij je familie,
bij je vrienden,
want je kende er zoveel...
zag ik dat je mijn gedicht "Vanmorgen" op je blog hebt gezet.
Het raakt me dat jij dit gedicht hier hebt geplaatst omdat mijn woorden blijkbaar jouw verdriet een impuls hebben gegeven. Te moeten missen is zo pijnlijk dat je denkt dat je het nooit te boven zal komen. Daarom is het erg belangrijk dat je je de mooie momenten die je samen met Suzanne hebt gedeeld blijft herinneren en koestert. Dat je de warmte voelt en haar intens geluk en dat je telkens als weer die knagende pijn voelt omdat zij er niet meer is, probeert te denken aan iets leuks dat verband houdt met haar. Tracht haar zoveel mogelijk te herinneren als de vrouw die zij was voordat zij ...
Zo doe ik het ook als het even allemaal wat veel wordt.
Ik wens je veel sterkte toe en heel veel mooie dagen. Misschien kan ik even afsluiten met een ander gedicht, gewoon omdat ik heel goed besef hoe jij je moet voelen. Ook mijn leven kent naast zijn ups, zoveel downs. Toch mogen we dankbaar zijn om die mooie momenten in het leven. Bij jou bijvoorbeeld is dat het feit dat jij Suzanne hebt mogen kennen in je leven.
Heel veel liefs,
Ivette Bens
Beeltenis
Je zei nooit veel. Niet dit of dat,
niet zus of zo, maar altijd had
je tijd te over. Voor mij en hen
die aan je lippen hingen. We stonden
dikwijls haast te dringen om de wijze
woorden die je sprak.
Je lachte vaak. Zo veel en mooi
en uitgelaten. Dat deed je liever
nog dan praten. Met mij en hen
die zoveel om je gaven. We konden
ons aan je liefde laven en aan de warmte
die je ons steeds gaf.
Je bent niet meer. Niet hier
maar ginder en onze liefde wordt
niet minder. Van mij en hen
die jou nooit zijn vergeten. Ach mocht
je toch eens weten hoe wij je nog altijd
missen, iedere dag.
Bedankt Ivette, voor je mooie woorden en prachtig gedicht.
Weet dat we nog van je houden,
weet dat we je nog graag zien.
Je was een rots op wie we bouwden,
maar ging vroeger dan voorzien.
