Leven deed je intens,
genieten van de goede dingen,
zolang het kon,
genieten van de gezelligheid,
genieten van je vrienden om je heen,
genieten van het leven,
tot op het moment dat het niet meer kon.
Bewonderen doen we je intens,
om de manier waarop je met alle
moeilijkheden omging.
Bewonderen doen we je om je relativeren
van de dingen in het leven.
Bewonderen doen we je om je moed en je
optimisme in het dragen van je ziekte.
Missen doen we je intens,
bij je familie,
bij je vrienden,
want je kende er zoveel...
Na de woede komt de pijn.
De pijn zal wel overgaan, zeggen ze.
De moeilijke dagen zullen voorbijgaan.
Ze hebben makkelijk praten. 't Zijn andermans gevoelens.
Het is niet hún hart. Zij voelen niet die pijn.
Hoe moet ik verdergaan?
Soms heb ik de blues.
Loop alleen door donkere straten.
Tranen in de ogen, pijn in het hart.
Drink iets in een bruine kroeg.
Stille muziek, vreemde mensen.
Wat doe ik hier?
Terug naar buiten. Diep ademhalen.
En toch maar opnieuw verdergaan,
voor de zoveelste keer.
Chris.
Weet dat we nog van je houden,
weet dat we je nog graag zien.
Je was een rots op wie we bouwden,
maar ging vroeger dan voorzien.
