Zelf ben ik overtuigd vrijgezel, de meeste van mijn vriendinnen zijn dat niet. Een voor een komen ze naar me toe, met een glimlach van oor tot oor: 'Ik heb een lief! HIJ is zo perfect!' Dan probeer ik me in de situatie in te leven en wens ik hen veel geluk samen. Als ik daarna de perfectie zie keur ik hem goed en geef ik hen mijn zegen. Mijn enige probleem is dat ik altijd een paar mankementjes opmerk bij 'mister perfect.' Jammergenoeg zijn het niet die uiterlijke onvolkomenheden die een relatie doen slagen of niet. Anders was het wel gemakkelijk: hij heeft donkere ogen, bruin en krullend haar... Een garantie voor een geslaagde relatie! Neen, het is juist aan zijn gedrag en houding dat je merkt of het zal lukken of niet. Je moet oog hebben voor kleine nuances, en dan merk je het. Zowel aan zijn intonatie, hoe hij zit of loopt, als aan welke gebaren hij maakt als hij praat. Aan de hand van die bemerkingen kan ik voorspellen of de relatie goed zal lopen of niet. Al probeer ik altijd positief te denken, meestal zijn mijn voorspellingen juist. Misschien moet ik wel relatiehelderziende worden: 'Welkom bij Sarah, relatiehelderziende... Ik kan u tot in de kleinste details vertellen waarom u hem zou moeten dumpen, waarom u moet stoppen met moeite doen. Of ik kan u ook een goede en standvastige relatie verzekeren, mits enig doorzettingsvermogen bij de irritante gewoontes.' Die gewoontes zijn meestal het gevaarlijkst voor een relatie. Ze liggen op de loer, te wachten tot ze ruzie kunnen veroorzaken. Stel: jullie zijn nog niet lang samen en 2 weken na de eerste date blijft hij slapen. De gewoontes geven nu een seintje aan mekaar: 'Ten aanval!' Je ergert je aan het feit dat hij zijn tandenborstel naast de lavabo legt in plaats van hem in de houder te zetten, maar daar kun je nu nog mee leven. Er bestaan ergere dingen dan dat. Daarna merk je dat hij zijn kleren gewoon op de grond gooit in plaats van op de stoel. Hm, dat kun je hem wel nog afleren. Hij kruipt naast je in bed... In plaats van je nog even goeienacht te wensen valt hij als een blok in slaap. En dan komt hét ergste der vreselijkste irritantigheden: hij snurkt! Niet zomaar snurken. Eerst haalt hij diep adem, waarna hij een lange zucht slaakt. Daar dan nog gepiep bij of een paar gemompelde woorden, en je nacht is helemaal geslaagd. Hem wakkermaken durf je niet goed, want het is jullie eerste nacht samen. De volgende morgen zit je aan tafel met diepe wallen onder de ogen. Je ziet hem wakker worden. Hij rekt zich uit met een zucht van gelukzaligheid. Dat is het moment waarop je hem begint te haten. Je bent gefrustreerd. Hij heeft de hele nacht door geslapen, terwijl jij daar wakker zat. Een moment later neem je een besluit. Zo'n nacht wil je geen tweede keer meemaken. De volgende keer dat je iemand leert kennen vraag je: 'Heb je onmogelijk te tolereren gewoontes?'
'Wat gaan we nog doen vanavond?' De meestgestelde vraag die studenten in de levendige stad Gent zichzelf stellen. Meestal maakt het daarbij niet uit waar of wat het is, want alles is op wandelafstand van mekaar. Als het dan ergens tegenvalt kan je gemakkelijk weer een ander café gaan uittesten.
In mijn geval moest het iets zijn waarbij het niet té laat zou worden, het is tenslotte pas maandag. Het antwoord vonden we uiteindelijk gewoon op straat. Ik zette een stap buiten mijn kot, dat midden in de studentenbuurt met cafés gelegen is, en overal zaten de terrasjes vol. Het leek wel of iedereen op hetzelfde moment op hetzelfde idee was gekomen. Wij konden dus niet achterblijven en gingen zelf op zoek naar ons terrasje. Gewoon langs die gezelligheid wandelen was al genoeg om mij het ultieme zomergevoel te bezorgen. Toch kon ik mij, eenmaal een plaatsje gevonden, niet echt mengen in het gesprek. Andere dingen spookten door mijn hoofd...
Vanmiddag een 'gesprek' gehad (ik weet niet of je via msn echt gesprekken kunt voeren of dat zo kunt noemen) met een vriend van me. Vorige donderdag was ik uitgeweest en hij was even 'hallo' komen zeggen en blijkbaar heb ik constant gezaagd over dat hij de vorige keer boos had gereageerd. Ik, die totaal vergeten was dat ik hem dat al gezegd heb, begon er vanmiddag weer over. Hij reageerde door te zeggen dat ik gefixeerd ben op zijn doen en laten. Dat ik alles 1000 keer uitvergroot en van alles een drama maak. En daarbovenop insinueerde hij ook nog dat ik een alcoholprobleem zou hebben; want 'geheugenverlies is een gevolg van een te veel aan alcohol'.
Tegen hem heb ik me gewoon geëxcuseerd, omdat ik niet wist wat daarop te zeggen. Achteraf begon het tot me door te dringen... Ik? Een alcoholprobleem? Oké, ik ga graag en veel uit en ik drink graag eens een pintje. Maar nog nooit (of het is toch al heel lang geleden) heb ik me zo zat gedronken dat ik de weg naar huis niet meer vond. Omdat ik goed tegen een pintje kan, ben ik dan onmiddellijk een alcoholiste? Ik ben gestigmatiseerd! Ik kan me evengoed ergens zonder alcohol amuseren als met, en dat zal ik hem bewijzen.
En dat ik gefixeerd ben op zijn doen en laten? Yeah right, he wish... Het is eerder dat ik niet kan verdragen dat mensen onbeleefd doen tegen me, en gewoon al grommend weglopen, terwijl er niets is om boos te zijn. Dat is dan vooral omdat ik altijd het gevoel heb dat ik alles zou doen voor een ander. Wil je naar dat café? Oké, maakt mij niet uit. Ik amuseer me overal.
Waarschijnlijk was ik al een tijdje in het ledige aan het staren, want plotseling voel ik iemand aan mijn arm schudden: 'Sarah, gaat het nog? Waarover ben je nu weer aan het piekeren?'
Op dit eigenste moment nog gewoon thuis, maar om half 1 zal ik op de bus zitten; eerst richting gemeentehuis en daarna op de trein naar Gent. Van veel mensen hoor ik geklaag en gesteun over hoe erg ze het wel niet vinden om lang onderweg te zijn. Ze vinden het té veel moeite.
Bij mij is het juist tegenovergesteld. Hoe langer ik onderweg ben hoe beter. Er is dan ook altijd wel iets te beleven. Zijn het niet mensen die hun roddels zo luid mogelijk de wereld inspuien, dan kan je wel andermans gedrag bestuderen. Kan veel beter zijn dan een sociologisch onderzoek.
Zo was ik weer eens onderweg naar Gent, het was tijdens de examens en ik was een cursus straf- en jeugdrecht aan het doornemen. Opeens komt een sprookjesopa binnen en komt naast mij zitten. Ik noem hem zo, omdat hij me deed denken aan Giupetto, de papa van Pinokkio. Hij had een klein brilletje op zijn neus staan, redelijke lange en grijze haren, en niet te vergeten de typische wandelstok (alle sprookjesopa's hebben dat toch?). Onze medereizigers bekeken hem redelijk raar, maar mijn aandacht en interesse had hij onmiddellijk gewekt. Vooral omdat hij constant een liedje, die ik niet herkende, aan het neuriën was. Op een manier waarvan je vermoedt dat hij zich zo altijd gedraagt deed hij bepaalde geluiden na die anderen maakten. Zo kwam er een meisje langs met een koffer op wieltjes, waarna hij het geluid van de wieltjes op geheel eigen wijze interpreteerde. Ik moest lachen. Veel aandacht voor mijn cursus had ik al niet meer, sprookjesopa was veel te interessant. De reacties van de mensen rondom ons gingen van afkeer ('Wat doet die gek hier op de trein?) tot zich ostentatief van ons afkeren. Ik had mijn treinabonnement en mijn gebruikte busticketjes op het tafeltje tussen ons gelegd. Het volgende moment dat ik opkeek was hij er een torentje mee aan het bouwen, een soort bustickettenhuis. Ik volgde het geheel op de voet, en toen het instortte moest ik weer lachen en dat was het moment dat we begonnen te praten. Zo gek was hij trouwens niet... We hadden alleszins een interessant gesprek. Wat ik ook nooit meer ga vergeten is zijn benaming voor de conducteurs. 'Grijze muisjes' noemde hij hen, omdat ze altijd gaatjes in de kaarten komen bijten.
Ik weet niet hoe het komt, maar zo'n dingen kom ik dus meestal tegen op de trein. Misschien dat mensen tegen mij gemakkelijk beginnen te praten, of dat ik heel herkenbaar overkom? Meestal vind ik die gesprekken leuk, maar toch wil ik nog even zeggen dat ik (zelfs ik!) af en toe behoefte heb aan een beetje rust, tijd voor mezelf om indrukken te verwerken of gewoon te dagdromen. Dus moest je me ooit op de trein zien, peil dan eerst naar m'n humeur en gemoedstoestand en begin dan je verhaal te vertellen... Oh ja, vertel dan liefst ook iets interessant, leuk en spannend. En met veel humor, dank u. Mijn eisen zijn toch niet te hoog?
Een nieuwe dag begin je niet zomaar... Zeker in het geval van een zondag moet je dat zeer omslachtig kunnen aanpakken. Als je al wakker bent, maar nog aan het nasoezen in je bed, dan draai je je eerst nog eens op je andere zij. Je slaakt een luide zucht, begint met goede moed aan operatie 'voet-uit-bed-krijgen', maar besluit om nog een seconde langer van het gevoel van genegenheid dat je bed je geeft te genieten. Ondertussen is het al half 12. De Oudjes roepen beneden de trap al dat je je moet haasten om je klaar te maken, want dat er familiebezoek komt om 12u. Daar gaat je lazy sunday... Familiebezoek betekent meestal een hele namiddag (soms zelfs avond) luisteren naar het getetter over wat de zus van de vriendin van de buurvrouw van nicht Jozefien nu weer uitgespookt heeft (ze is zwanger! op 17-jarige leeftijd! Stel je voor, dat kan toch niet meer gebeuren!). Dan zijn er natuurlijk ook de altijd terugkomende vragen over school (Ben je al beginnen blokken?), het kotleven (Je maakt het daar toch niet te bont?), een vriendje dat ik al dan niet heb of niet kan krijgen (want ja, ik ben nooit thuis: ofwel ben ik op reis, ofwel ben ik aan het uitgaan en me te veel aan het amuseren. En DAT kan een vriendje nu natuurlijk nooit door de vingers zien.Misschien hebben ze wel gelijk en kan ik daardoor geen langdurige relatie hebben?) Al bij al moet ik nog niet te veel klagen. Ik onderga het hele ritueel en dan ben ik er weer vanaf voor een paar maanden. Jammergenoeg zijn ze dan wel vertrokken, maar ik ben helemaal getraumatiseerd. Tot ongeveer een week voor hun volgende bezoek zit die vraag door mijn hoofd te malen: 'Waarom heb je nog geen vriendje?' Ja, waarom? Is dat dan een noodzakelijk kwaad om zo'n aanhangsel te hebben? Ik ben een zelfstandige en geëmancipeerde vrouw, ik heb nu eenmaal geen vriendje nodig. Dat is toch zoiets die zich bezorgd om je moet maken, wat ervoor zorgt dat je niets meer kan doen of zelf beslissen, en je zo af en toe een knuffel wil geven (waarbij je dan bijna geen adem kan halen omdat hij je zo plet)? Die zijn tong in je mond steekt en hem dan rondzwabbert als een over zijn toeren gedraaide wasmachine? Wel, daar bedank ik dan toch wel vriendelijk voor. Ik heb daar hulpmiddeltjes voor, in mijn nachtkastje. Al zou 's nachts een arm rondom me voelen, al was het maar even, toch wel zalig zijn... Bij het volgende familiebezoek geef ik toch weer hetzelfde antwoord: 'Een lief? Dat heb ik niet nodig!'
De eerste zonnestraaltjes piepen door de wolken heen, en een welgemeende 'Aloha' is volgens mij nu wel op zijn plaats. Ik krijg de eerste zomerkriebels te verwerken, heb de neiging om naar buiten te huppelen en me in het pasgemaaide gras te wentelen... maar dit alles doe ik niet, want ik heb veel heuglijker bezigheden: momenteel ben ik mijn eerste berichtje op een weblog aan het typen. Ik, die niets van nieuwe technologieën afweet, die een grondige hekel aan computers en ingewikkelde formuleringen heeft.. Toch zal ik proberen me over mijn afkeer te verheffen en hier af en toe iets over mijn persoonlijke leven en de avonturen die ik meemaak te vertellen.
Misschien kan ik me beter eerst eens voorstellen... Mijn naam is Sarah, 19 lentes draai ik al mee in deze heftige en stressy wereld, en ik studeer in Gent. Dat is althans toch de bedoeling en ik probeer deze taak dan ook zo goed mogelijk uit te voeren (al lukt dat meestal minder goed dan ik van plan ben). Als studente Maatschappelijk Assistent aan de Hogeschool Gent kan je me vaak vinden bij sociaal geëngageerde projecten en initiatieven, maar daarnaast hou ik ook van gewoon op café zitten en een babbeltje doen. Waar ik nog meer van hou is eens ferm uitgaan, soms tot in de vroege uurtjes, waarbij waarschijnlijk heel wat vetten verbrand worden door het intensief bewegen. De plaatsen waar ik meestal te vinden ben zijn: Charlatan en Kosmic op de Vlasmarkt, Decadance en Rector in de Overpoort,... Qua gewone cafés hou ik van een speciaal tintje, zoals bijvoorbeeld de Pink Flamingo's (waar vooral het interieur mij boeit) of Mosquito's Coast (waar je van oktober tot einde maart het talenspel New Amigos kan spelen. Tussen pot en pint een taal leren, wat wil je nog meer?).
Tips en commentaar kan ik als groentje altijd gebruiken, je kan dus zeker iets in mijn 'guestbook schrijven'. Ik zal proberen om er rekening mee te houden.
Hopelijk tot een volgende keer,
Sarah
PS: blijf niet achter je PC zitten, ga naar buiten! Geniet van de zon!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
