Ondertussen is het alweer 2 weken geleden dat Pieter hier was. En nu nog 2 weken voordat de volgende lading komt. Zaterdag de 14e komen mijn ouders hier normaal aan, en ik heb via msn ook vernomen dat Maarten ook richting Spaanse regionen komt. We hebben nu al afgesproken om volgende week woensdag samen een stapje in Barcelona te zetten. Omdat hij er al een half jaar heeft gewoond zal hij me alle leuke plekjes tonen en de goedkoopste eetdingen en winkels Leuk! Het enige probleem is dat het dus juist ook die week is dat ma en pa hier ook zijn. Maar daar weten we wel een mouw aan te passen.
Wat betreft het internet hier in het hotel Dat blijft maar duren. Normaal gezien konden we hier een kaartje kopen voor 20 euro, waarmee we dan een week draadloos internet in de bar kunnen gebruiken. Maar omdat dat blijkbaar niet echt werkte moest dat helemaal opnieuw worden geïnstalleerd. Dat zou normaal deze week gedaan zijn, maar ik vrees dat de Spaanse mentaliteit maar weer eens de bovenhand gaat halen en het pas de week hierna is.
En nu over tot de verhalen van alle dag. Toen Pieter hier was waren er hier al hele bendes Duitsers in het hotel. Maar we moesten er niet al te veel van hebben omdat die een echt dikke nek hadden. Voelden hun voor alles veel te goed.
Op een gegeven moment beseften ze dan toch dat we de slechtste niet zijn, en zijn ze dan toch beginnen praten tegen ons. Ze vonden ons, en dan vooral Jaap, zelfs zo leuk dat ze ons mee hadden gevraagd om eens uit te gaan. Wat dan natuurlijk ook gebeurde.
Voor Jaap werd het zelfs meer dan gewoon uitgaan. Ik heb me gewoon de benen van het lijf gedanst en me rot geamuseerd. Jaaps scharrel vroeg ons toen 2 dagen erna zelfs nog mee naar hun afscheidsfeestje op het strand. De volgende avond zouden ze naar huis vertrekken, en we hadden nog steeds geen feestje op het strand gehad, dus we zeiden geen neen. De sangria vloeide rijkelijk en plots was er tegen Jaap niet veel te zeggen, die was helemaal verwikkeld in een tonggevecht met zijn tegenstrijdster, zijn scharrel. Ik had het grootste deel van de avond gebabbeld met een Duitse jongen, David. Toen iedereen voorstelde om op het strand te blijven slapen hebben we dat gedaan. En omdat ik David op dat moment het beste kende, kregen we samen een deken. Na eerst nog een beetje gebabbeld te hebben, en gelachen met Terrence, die er toen ook nog bij kwam zitten en zat was, viel ik bijna onmiddellijk in slaap.
De volgende dag, woensdag zouden Terrence en ik naar Barcelona gaan. David had ons horen praten daarover en vroeg of hij ook niet mee mocht. Geen probleem.
Om 6u woensdagmorgen lag ik in mijn eigen bed, en om 9u moest ik weer opstaan om naar Barcelona te gaan. Het was de bedoeling dat we een combinatie zouden maken van shoppen en bezoeken. Brak begonnen we aan onze dag. Het werd er ook niet beter op toen het weer ook nog eens bleek tegen te vallen. Ik vond het niet echt warm.
In Barcelona zelf vonden we dan ook nog niet eens zo gemakkelijk onze weg, waardoor we waarschijnlijk alle leuke dingen voorbij zijn gelopen. Ik heb toen wel een leuk kleedje gekocht, een duimring die eigenlijk te groot was en die ik ondertussen alweer verloren ben en een blauwe sportbroek om te werken.
Toen we aan het wandelen waren over de Ramblas, kreeg ik al wel de indruk dat er iets aan de hand was met David, mijn duitser, maar wat er echt was wist ik niet. Tot ik plotseling een bloem van hem kreeg. Hij stopte plotseling met wandelen en voor ik wist wat er gebeurde stopten we aan een bloemenkraam en vroeg hij welke ik mooi vond. En die kreeg ik ook.
Toen kon ik eigenlijk al raden wat er aan de hand was, maar dat deed ik niet. De volgende avond toen hij afscheid moest nemen begon hij te wenen. En sindsdien is de miserie begonnen. Ik dacht dat het allemaal puur vriendschappelijk was, maar nu hij me gisterenavond bijna 20 keer heeft proberen te bellen komt dat bij mij als een stalker over. Ik had nog tegen hem gezegd dat ik hem wel eens zou bezoeken in Duitsland, bij Keulen woont hij. Maar nu heb ik daar eigenlijk niet echt veel zin meer in.
Naast die Duitse bende wat hier ook een hele groep Italiaanse voetballers, allemaal van een jaar of 20. Die kwamen hier matchen spelen en oefenen. De ganse dag door hoorde ik Ciao Bella en Como estai. Allemaal echt wel leuk, totdat de trainer van die mannen, van een jaar of 40, me tijdens het werk begon lastig te vallen. Hij achtervolgde me overal in de hoop mijn nummer te pakken te krijgen.Gelukkig ging hij nooit mee uit.
Met de andere kwam ik wel goed overeen. We zijn een paar keer met zn allen uitgegaan, en ook al konden we elkaar niet verstaan, we maakten wel enorm veel plezier. Eentje van hen, die ook nooit mee uitging, was doof. Moest alles duidelijk maken met gebarentaal en met schrijven. Leonardo was de naam. Blijkbaar was hij helemaal weg van ons, zeker omdat we ook goed met zijn neef overweg konden. Hij was zo weg van ons, dat hij ons zelfs heeft uitgenodigd om naar Italië te komen. We mogen gewoon in zijn huis blijven, met zwembad en vlakbij de zee . Zalig. Ik heb er nu al zin in.
Nu goed, die groep Italianen is ondertussen ook al weg en nu heb ik vooral gezinnen met kinderen. Niet zo leuk meer als al die jongeren, want echt waterpolo spelen kunnen we nu wel vergeten. Vooral de miniclub is zeer druk nu. Volwassenen om aan iets mee te doen zijn er niet echt. Die zijn vooral blij dat ze even van hun kinderen verlost zijn Leuk, hum Na twee zon uurtjes in die miniclub ben je echt dood.
Omdat uitgaan met zn drietjes niet hetzelfde is als uitgaan met een grote groep gaan we nu meestal gewoon weer naar Chill-out. En daar begint een ander verhaal
Via Jaap hoorde ik een paar dagen geleden dat Chiara had gezegd dat we zouden mogen beginnen proppen van de Pep. Nu geloofde ik daar niet al te veel van, want Chiara zegt wel vaker eens iets dat uiteindelijk niet blijkt te kloppen. Denk ik. Maar gisteren gingen we dus naar de Chill-out. Pep kwam er bijzitten, heel serieus, wat niet van zijn gewoonte is. En hij zei dat we eens moesten praten.
Hij moest dus inderdaad eens vragen of we dat zouden willen doen voor hem. We werken 7 dagen op 7, elke keer gewoon vier uur per dag. En als dat eens minder is, dan geeft het niet, maar het maximum is 4u.
Per uur dat we werken krijgen we 8 euro. En daarbovenop komt nog dat we gratis drinken in Somnis en Chill-out. Per week wordt dat dus een ongelooflijk leuk extraatje; iets van bijna 230 euro! Chill!
Het enige dat we moeten doen is s middags op het strand flyers uitdelen, of op straat voor 2 uur. En dan s avonds nog eens een uur of twee om mensen echt te lokken. Maar we zijn altijd met ons vier aan het werk, ofwel toch zeker samen met een iemand van ons. Terrence, Jaap, Chiara en ik. Ik hoop dat het leuk wordt, en te combineren valt met ons werk. Maar we hebben ook geluk met Pep als baas, want als we eens niet kunnen werken zal hij er ook zeker geen probleem van maken. Zeker voor mij, zijn moppie
Normaal beginnen we tegen het eind van deze week te werken, donderdag of vrijdag. Dus dan zien we wel of het ons lukt. Jaap had er alleszins al ongelooflijk veel zin in. Ook al omdat we donderdag sowieso al s avonds aan de eetzaal staan en dat dat uur ook geldt als proppen Als we onze flyers bij ons hebben.
Ik denk dat dat het ongeveer was voor nu. Alles blijft hier wel even leuk, maar ik begin toch alweer uit te kijken om terug bij Pieter te kunnen zijn. En met jullie af te spreken en samen te kunnen uitgaan, echt goeie feesjes te hebben Want dat kennen ze hier niet echt.
Maar misschien ligt dat ook aan de mensen die hier zijn. Ook het werk ben ik af en toe wel eens beu, maar grotendeels zijn er leuke momenten en daar doen we het voor.
Ik laat jullie dan eens. Ik tel al af tot jullie er zijn.
