Bibberend aan mijn computer gezeten probeer ik mij te herinneren wat er de afgelopen paar weken allemaal gebeurd is. Het enige wat ik met zekerheid kan vertellen is dat ik nu al een week in dit koude Kikkerland ben. Vorige week maandag, 's morgens om 5u kwam een taxi mij ophalen aan de receptie van hotel Maripins. Ik moest nog uitgebreid afscheid nemen van Juan, één van de nachtreceptionisten, dus het was ongeveer kwart na 5 toen ik uiteindelijk echt in de auto zat. Om alles te beseffen was het nog een beetje vroeg, maar in mijn achterhoofd wist ik dat ik binnen een paar uur terug in België zou staan. Zes maanden lang was dit veel te toeristische dorp, waar hotels als fauna én flora worden beschouwd, mijn thuisbasis geweest. Had ik mensen leren kennen, vrienden gemaakt, was ik gewoon geraakt aan de gewoontes, de Spaanse mentaliteit,... En nu moest ik dus terug naar wat ik ooit als het land had gezien waar ik oud wilde worden. Waar Gent de stad was waar ik later mijn huis wilde hebben. Plotseling was dat allemaal veranderd, en was het enige waar ik nog van wilde horen: 'Spanje'. Voor mij was het al duidelijk geworden dat ik me hier zou settelen. Ik zou zo vlug mogelijk terugkeren en in 'Spanje' (waar dan ook) werk zoeken. Ik voelde mij zelfs al Spaanse. Ook al kon ik de taal nog steeds niet perfect, maar kon ik wel al hakkelige gesprekken voeren. Ik deed ook alsof door in de trein 'El periodico' of 'Lavanguardia' te lezen. Zo zouden de mensen zeker denken dat ik Spaanse was. Maar goed, terug naar onze taxirit. Het gesprek met de taxichauffeur verliep goed. We spraken over oudjes die met de taxi meerijden, die problemen hebben om in te stappen doordat hun heup niet meer meewerkt, die altijd klagen over de gezondheid... En stiekem waren we er samenzweerderig ook een beetje mee aan het lachen. Ik voelde onze connectie, we hadden een band. Ook al was hij zeker 40 jaar ouder. Leeftijd maakt uiteindelijk niets uit. Ook al waren onze gesprekken zo vertrouwd, af en toe viel er toch een stilte. Ik was afscheid aan het nemen van mijn land, mijn habitat van het voorbije half jaar. En hij begreep dat. Het was donker en ik zag dus niet zoveel door het raam, maar ik stelde me de dingen voor zoals ik ze al die keren gezien heb. Ik was het als vanzelfsprekend gaan beschouwen dat wanneer ik opstond en buitenkwam, ik aan de linkerkant de bergen zag en rechts de zee met palmbomen. Als ik buitenkwam voelde ik me direct vrolijk door alle 'hola's' die me toe werden geroepen door de uitbaters van cafés en straatwinkels. Maar nu begon ik in te zien dat ik binnen een paar uur terug in het land zou zijn waar mensen geen hallo meer tegen elkaar durven zeggen omdat ze anders in elkaar geslaan kunnen worden, ik zou terug tussen de gewone loof- en naaldbomen zou staan. Belgiê met zijn vlak landschap, waar verschillen bijna niet te merken zijn. Maar waar verschillen tussen mensen en kleuren bijna onaanvaardbaar zijn, voor sommige mensen. Toch dacht ik ook aan de positieve dingen, zoals al mijn vrienden terug te zien. De vrienden die speciaal voor mij hun vakantieplannen zo geregeld hadden dat ze bij mij op bezoek konden komen. Die mij na al die tijd niet vergeten zijn. Ik keek er dan ook echt naar uit om dinsdagavond, de tweede avond in België, uit eten te gaan met hen en terug te kunnen lachen en praten zodat het leek dat ik nooit was weggegaan. Met mijn hoofd vol gedachten gaat de tijd vlug vooruit, het uur naar de luchthaven leek wel een kwartier. Toen al mijn koffers uit de auto werden geladen begon ik me een beetje wanhopig te voelen. Hoe zou ik in godsnaam al die dingen op mijn eentje in België krijgen, laat staan naar de incheckbalie? Gelukkig kennen ze in Gerona karretjes waar je dat allemaal op kan zetten. Na het afscheid van het laatste beetje Spanje duwde ik mijn karretje het luchthavengebouw binnen en ging ik op zoek naar de balie van RyanAir. Omdat het mijn eerste keer was dat ik alleen zou vliegen wilde ik zeker zijn dat ik op het juiste vliegtuig zou zitten, op het juiste uur en naar de juiste bestemming. Dus ging ik toch eerst maar eens informeren aan die balie van mijn maatschappij. Vriendelijkheid kennen ze daar toch niet echt, en begrip voor de situatie al zeker niet. Ik moest nog een uur wachten voor ik met eventuele vragen kon langskomen. Ik gingop een bankje zitten waar de invloed van het veel te vroege uur in werking begon te treden. Mijn ogen vielen om de paar seconden dicht, waara ik me realiseerde dat ik in een luchthaven zat waar mensen wel eens bagage zouden kunnen stelen. Veel slaap is er dus niet van gekomen. Toen het dan eindelijk tijd werd om te gaan inchecken werd ik met een harde realiteit geconfronteerd. De realiteit van de lage kostenmaatschappijen die je altijd zoveel mogelijk geld willen aftroggelen. Omdat het mijn eerste keer was met Ryanair dacht ik nog dat mijn geloof in goedheid van mensen het zou overwinnen, maar dat was verkeerd gedacht. Zo droog en onvriendelijk mogelijk kijkend zei ze me dat ik nog 160 euro moest bijbetalen wegens overgewicht van koffers. Door vriendelijk te kijken en binnensmonds te protesteren hoopte ik dat ze nog van gedacht zou veranderen: 'Ik had 2 koffers geboekt van elk 15 kilogram, dus dat zou maximum 60 euro meer mogen zijn!' Met een glimlachje antwoordde ze dat het boeken van 2 koffers geldt voor 15 kilogram. Voor de 2. Dus als u zo vriendelijk zou willen zijn om de rij te verlaten?' Dat, én het vroege uur, was voor mij de druppel. Kwaad ging ik in de rij staan om mijn onrechtvaardige boete te gaan betalen; waar de man achter het loket mij vriendelijk verzoekt om de rij te verlaten zodat ik geld kan afhalen. Blijkbaar kon je daar niet met een bankkaart betalen. Nadat het euvel verholpen is terug aanschuiven om mijn boete te kunnen betalen, en dan terug naar de incheckbalie om daar ook weer aan te schuiven en mijn incheckkaart te gaan halen. Het werd pas een echte pesterij toen bleek dat we bij deze maatschappij nog naar het vliegtuig moesten wandelen en op de trappen gaan klimmen om erin te geraken. Moest ik niet zoveel handbagage mee hebben gehad, het was zo erg nog niet. Maar nu moest ik mijn uiterste krachten inspannen om mijn bagage met mij mee te krijgen. Gelukkig bestaan er ook nog lieve mensen, en bieden ze aan om je te helpen. Op naar België dus. Knikkebollend reisde ik terug naar waar ik vandaan kwam. Het was raar dat alle mensen Vlaams of Frans spraken. Het was raar dat iedereen zo op zichzelf was. Niemand praatte tegen elkaar. Aangekomen in Charleroi was ik nauwelijks uitgeslapen, maar was ik nog meer brak dan voor ik vertrok. Het wachten en vooral het verslepen van de koffers was een hel. Gelukkig waren daar de oudjes die me hielpen om die zwaargewichten voort te slepen. Dankbaar kon ik me in mijn zetel nestelen om thuis te geraken, waar een andere hel op mij wachtte. Het uitpakken van mijn bagage. Het is al lastig als je een week bent weggeweest, stel je dan eens voor dat je zes maanden van huis ben geweest en dat je 3 koffers meehad. We zijn nu nog een week verder en nog altijd is niet alles uitgepakt. Gewoon omdat ik er geen plaats voor heb in mijn kamer zo groot als een kleine badkamer. Maar home sweet home, het deed enorm goed om iedereen terug te zien en met iedereen te kunnen afspreken wanneer en waar ik wil is een luxe die ik zo lang niet heb gehad. Alleen het weer zet een beetje een domper op mijn vreugde, waardoor ik het liefst van al terug de hel wil doorstaan om alles in mijn 3 koffers terug te proppen. Het leven kan je soms gek maken...
