Langzaam schuif ik mijn stoel naar achter. Ik kijk even rond me. Iedereen is me het laatste restje moed aan het toeknikken dat ik nodig zou hebben om recht te staan. Natuurlijk wil ik maar al te graag in de spotlights staan nadat ik deze heldendaad heb begaan, alleen mag je nooit laten merken dat je eerbetuigingen het leukste van al vindt. Je moet altijd doen alsof het de zwaarste taak ooit is die ze je gegeven hebben, anders fluisteren ze achter je rug toch alleen maar over 'die dikke nek'. Terwijl ik helemaal niet dik ben, wat denken ze wel?! Nu goed, zover is het nog niet. Tot nu toe loopt alles goed.
Ik laat mijn 175 centimeter langzaam rechtstaan en schrijd statig naar het midden van de kamer, ondertussen de vloertegels bestuderend. Mijn teerbeminde vrienden zitten nu in een cirkel rondom me en verwachten dat ik hen het hele verhaal voor de elfhonderdste keer vertel. Ik kijk elk van hen eerst nog even aan. De spanning stijgt. Iedereen zit op het puntje van zijn stoel. De stilte is niet te harden. Achter me hoor ik een stoel verschuiven. Het schrapende geluid snijdt door de ruimte, maar niemand kijkt op. Ik ben het middelpunt en ik hou alle aandacht vast. Zouden ze gehypnotiseerd zijn? Geobsedeerd?
Ik besluit dat het tijd is om mijn verhaal te starten. Een diepe zucht moet verbergen dat ik het hele gebeuren eigenlijk wel alle dagen zou willen meemaken. Iedereen kijkt me bewonderend aan als ik begin: 'Het was een hete zomerdag, vlak voor de eindexamens. Als pauze was ik even naar de Korenmarkt gegaan en ik zou net teruggaan naar mijn kot, toen ik op de stoep een duifje zag zitten. Op het eerste zicht niets abnormaals, maar een normale duif zou onmiddellijk het hazenpad kiezen als iemand te dicht komt. Het was ook wel een heel klein duifje. En het keek wel heel zielig... Ik besloot het beestje aan nader onderzoek te onderwerpen. De meeste passanten bekeken me maar raar. Hoe zou je uiteindelijk zelf zijn als je iemand op de stoep ziet praten met een duif? Gelukkig bestaan er ook nog echte dierenliefhebbers (zoals ik) en op een gegeven moment stonden we met een groepje van 5 te discussiëren over wat we met het beest zouden doen en hoe het op de trottoir verzeild was geraakt. Uiteindelijk was iedereen het erover eens dat het uit een of ander nest was gevallen. Hoe-vraag opgelost. Restte ons nog de eerste vraag: 'Wat moeten we ermee aanvangen?' 'Thuis voedden en als het groter is terug vrijlaten' of 'Naar het vogelopvangcentrum!' Omdat niemand met een voorstel kwam dat iedereen aanvaardde besloot ik dat ik mijn verantwoordelijkheid moest nemen, ik had immers de duif gevonden en me er het eerst om bekommerd. Ik besloot dat we de duif naar het vogelopvangcentrum zouden doen, daar weten ze wel waar ze mee bezig zijn. Toen duidde ik een gewillige Chinese vrijwilliger aan en zo werd ik bekend als de heldin der duiven. Door een duifje te redden stelde ik een voorbeelddaad, ik maakte van onze wereld voor een paar minuten een betere wereld. Iedereen was bezorgd om het lot van onze duif, er was solidariteit.'
Aanbiddend kijkt iedereen me aan. Mijn 175 centimeter telt een centimetertje extra als ze beginnen applaudiseren. Ik hoor gefluister: 'Wat een geluk dat Sarah onze vriendin is... Jaja, we mogen fier op haar zijn. Wanneer zou ze haar volgende heldendaad stellen?' Maar ik doe alsof ik het niet hoor.
Net wanneer ik terug naar mijn plaats wil lopen, hoor ik achter me een luide kuch die me er op wijst dat iets niet klopt. In slow-motion draai ik me om, terwijl een snerpende stem me iets probeert duidelijk te maken: 'Een zeer interessant verhaal, maar niet echt gepast tijdens een les economie, niet? Ik zou het nu ten zeerste appreciëren moest u me laten verderdoen met mijn les.. Als u nu terug zou willen plaatsnemen tussen de andere studenten?'
Stipt 1u begin ik aan dit schrijfsel. Ik ben juist terug van de 'Bal Infernal' waar elke dinsdag te lachen is met stand up comedians en ik kan niet slapen. Nu toch nog niet. Eerst moet ik een paar dingen op een rijtje zetten. Verschillende vragen en bedenkingen glijden als neonreclames door mijn hoofd. Wat een leuke en gezellig avond had moeten zijn was een totaal fiasco...
1 vraag speelt daarbij een zeer grote en belangrijke rol: kunnen jongens en meisjes (of mannen en vrouwen, zoals je het wil bekijken) een gewone vrienschappelijke relatie hebben zonder dat daarbij gevoelens komen kijken? Ik zei altijd dat een vriendschapsrelatie met een persoon van het andere geslacht perfect mogelijk is. Zelf geef ik het goede voorbeeld want de meeste van mijn vrienden zijn mannelijk (alhoewel sommigen nog echte jongens zijn. Ik ben nog geen vrouw, dus een probleem is dat niet.). Een vriendin van mij zegt altijd het tegenovergestelde: 'Sarah, je gaat nog in de problemen komen met die mannenvriendschappen. Je kan niet gewoon vrienden zijn met iemand van het andere geslacht want ooit komen toch die gevoelens, dat kan niet anders.' Ik wuif dat dan altijd weg met voorbeelden uit mijn leven.
Al vergeet ik dan weleens dat ik vorig jaar het zelf toch heb meegemaakt. Mijn beste vriend zat bij mij 'in de klas', tussen haakjes gezet want hij kwam bijna nooit naar de niet-verplichte lessen. We waren constant bij elkaar. Hij was als een grote broer voor mij: we deden alles samen, hadden dezelfde vrienden,... Zijn kot was dicht bij de uitgaansbuurt, dus als we waren uitgeweest bleef ik altijd bij hem slapen omdat ik dan geen zin meer had om zo ver naar huis te stappen. Nooit is daar iets gebeurd, dat was altijd puur vriendschappelijk. Tot op een nacht, bijna op het einde van het schooljaar, we weer bij elkaar bleven slapen. We hadden allebei gedronken. De volgende morgen was raar. Ik voelde me er niet goed bij. Ik dacht dat ik mijn beste vriend zou verliezen doordat ik hem gekust had, maar ik had gevoelens voor hem gekregen. We praatten erover en besloten om 'ons' een kans te geven.
Bijna een jaar na die eerste kus. Alweer 8 maanden de trotse bezitter van een single leven. Die vriend zie ik bijna nooit meer, maar als we mekaar toevallig ergens tegenkomen zijn we wel weer de beste maatjes en vertellen we honderduit. Al zit écht afspreken er niet in, het zou te raar zijn. We weten alletwee wel dat we nog veel voor mekaar betekenen, maar het wordt eerder geuit via gedachten. Telepathische verbondenheid ofzo...
Nu weet ik wel zeker dat ik niets moet beginnen met mensen die me te dierbaar zijn. Ik wil het risico niet lopen om hen kwijt te geraken door er gevoelens voor te krijgen. Ze liggen me te nauw aan het hart. Trouwens, ik denk dat ik toch een betere vriendin dan een lief ben.
