Zelf ben ik overtuigd vrijgezel, de meeste van mijn vriendinnen zijn dat niet. Een voor een komen ze naar me toe, met een glimlach van oor tot oor: 'Ik heb een lief! HIJ is zo perfect!' Dan probeer ik me in de situatie in te leven en wens ik hen veel geluk samen. Als ik daarna de perfectie zie keur ik hem goed en geef ik hen mijn zegen. Mijn enige probleem is dat ik altijd een paar mankementjes opmerk bij 'mister perfect.' Jammergenoeg zijn het niet die uiterlijke onvolkomenheden die een relatie doen slagen of niet. Anders was het wel gemakkelijk: hij heeft donkere ogen, bruin en krullend haar... Een garantie voor een geslaagde relatie! Neen, het is juist aan zijn gedrag en houding dat je merkt of het zal lukken of niet. Je moet oog hebben voor kleine nuances, en dan merk je het. Zowel aan zijn intonatie, hoe hij zit of loopt, als aan welke gebaren hij maakt als hij praat. Aan de hand van die bemerkingen kan ik voorspellen of de relatie goed zal lopen of niet. Al probeer ik altijd positief te denken, meestal zijn mijn voorspellingen juist. Misschien moet ik wel relatiehelderziende worden: 'Welkom bij Sarah, relatiehelderziende... Ik kan u tot in de kleinste details vertellen waarom u hem zou moeten dumpen, waarom u moet stoppen met moeite doen. Of ik kan u ook een goede en standvastige relatie verzekeren, mits enig doorzettingsvermogen bij de irritante gewoontes.' Die gewoontes zijn meestal het gevaarlijkst voor een relatie. Ze liggen op de loer, te wachten tot ze ruzie kunnen veroorzaken. Stel: jullie zijn nog niet lang samen en 2 weken na de eerste date blijft hij slapen. De gewoontes geven nu een seintje aan mekaar: 'Ten aanval!' Je ergert je aan het feit dat hij zijn tandenborstel naast de lavabo legt in plaats van hem in de houder te zetten, maar daar kun je nu nog mee leven. Er bestaan ergere dingen dan dat. Daarna merk je dat hij zijn kleren gewoon op de grond gooit in plaats van op de stoel. Hm, dat kun je hem wel nog afleren. Hij kruipt naast je in bed... In plaats van je nog even goeienacht te wensen valt hij als een blok in slaap. En dan komt hét ergste der vreselijkste irritantigheden: hij snurkt! Niet zomaar snurken. Eerst haalt hij diep adem, waarna hij een lange zucht slaakt. Daar dan nog gepiep bij of een paar gemompelde woorden, en je nacht is helemaal geslaagd. Hem wakkermaken durf je niet goed, want het is jullie eerste nacht samen. De volgende morgen zit je aan tafel met diepe wallen onder de ogen. Je ziet hem wakker worden. Hij rekt zich uit met een zucht van gelukzaligheid. Dat is het moment waarop je hem begint te haten. Je bent gefrustreerd. Hij heeft de hele nacht door geslapen, terwijl jij daar wakker zat. Een moment later neem je een besluit. Zo'n nacht wil je geen tweede keer meemaken. De volgende keer dat je iemand leert kennen vraag je: 'Heb je onmogelijk te tolereren gewoontes?'
'Wat gaan we nog doen vanavond?' De meestgestelde vraag die studenten in de levendige stad Gent zichzelf stellen. Meestal maakt het daarbij niet uit waar of wat het is, want alles is op wandelafstand van mekaar. Als het dan ergens tegenvalt kan je gemakkelijk weer een ander café gaan uittesten.
In mijn geval moest het iets zijn waarbij het niet té laat zou worden, het is tenslotte pas maandag. Het antwoord vonden we uiteindelijk gewoon op straat. Ik zette een stap buiten mijn kot, dat midden in de studentenbuurt met cafés gelegen is, en overal zaten de terrasjes vol. Het leek wel of iedereen op hetzelfde moment op hetzelfde idee was gekomen. Wij konden dus niet achterblijven en gingen zelf op zoek naar ons terrasje. Gewoon langs die gezelligheid wandelen was al genoeg om mij het ultieme zomergevoel te bezorgen. Toch kon ik mij, eenmaal een plaatsje gevonden, niet echt mengen in het gesprek. Andere dingen spookten door mijn hoofd...
Vanmiddag een 'gesprek' gehad (ik weet niet of je via msn echt gesprekken kunt voeren of dat zo kunt noemen) met een vriend van me. Vorige donderdag was ik uitgeweest en hij was even 'hallo' komen zeggen en blijkbaar heb ik constant gezaagd over dat hij de vorige keer boos had gereageerd. Ik, die totaal vergeten was dat ik hem dat al gezegd heb, begon er vanmiddag weer over. Hij reageerde door te zeggen dat ik gefixeerd ben op zijn doen en laten. Dat ik alles 1000 keer uitvergroot en van alles een drama maak. En daarbovenop insinueerde hij ook nog dat ik een alcoholprobleem zou hebben; want 'geheugenverlies is een gevolg van een te veel aan alcohol'.
Tegen hem heb ik me gewoon geëxcuseerd, omdat ik niet wist wat daarop te zeggen. Achteraf begon het tot me door te dringen... Ik? Een alcoholprobleem? Oké, ik ga graag en veel uit en ik drink graag eens een pintje. Maar nog nooit (of het is toch al heel lang geleden) heb ik me zo zat gedronken dat ik de weg naar huis niet meer vond. Omdat ik goed tegen een pintje kan, ben ik dan onmiddellijk een alcoholiste? Ik ben gestigmatiseerd! Ik kan me evengoed ergens zonder alcohol amuseren als met, en dat zal ik hem bewijzen.
En dat ik gefixeerd ben op zijn doen en laten? Yeah right, he wish... Het is eerder dat ik niet kan verdragen dat mensen onbeleefd doen tegen me, en gewoon al grommend weglopen, terwijl er niets is om boos te zijn. Dat is dan vooral omdat ik altijd het gevoel heb dat ik alles zou doen voor een ander. Wil je naar dat café? Oké, maakt mij niet uit. Ik amuseer me overal.
Waarschijnlijk was ik al een tijdje in het ledige aan het staren, want plotseling voel ik iemand aan mijn arm schudden: 'Sarah, gaat het nog? Waarover ben je nu weer aan het piekeren?'
Op dit eigenste moment nog gewoon thuis, maar om half 1 zal ik op de bus zitten; eerst richting gemeentehuis en daarna op de trein naar Gent. Van veel mensen hoor ik geklaag en gesteun over hoe erg ze het wel niet vinden om lang onderweg te zijn. Ze vinden het té veel moeite.
Bij mij is het juist tegenovergesteld. Hoe langer ik onderweg ben hoe beter. Er is dan ook altijd wel iets te beleven. Zijn het niet mensen die hun roddels zo luid mogelijk de wereld inspuien, dan kan je wel andermans gedrag bestuderen. Kan veel beter zijn dan een sociologisch onderzoek.
Zo was ik weer eens onderweg naar Gent, het was tijdens de examens en ik was een cursus straf- en jeugdrecht aan het doornemen. Opeens komt een sprookjesopa binnen en komt naast mij zitten. Ik noem hem zo, omdat hij me deed denken aan Giupetto, de papa van Pinokkio. Hij had een klein brilletje op zijn neus staan, redelijke lange en grijze haren, en niet te vergeten de typische wandelstok (alle sprookjesopa's hebben dat toch?). Onze medereizigers bekeken hem redelijk raar, maar mijn aandacht en interesse had hij onmiddellijk gewekt. Vooral omdat hij constant een liedje, die ik niet herkende, aan het neuriën was. Op een manier waarvan je vermoedt dat hij zich zo altijd gedraagt deed hij bepaalde geluiden na die anderen maakten. Zo kwam er een meisje langs met een koffer op wieltjes, waarna hij het geluid van de wieltjes op geheel eigen wijze interpreteerde. Ik moest lachen. Veel aandacht voor mijn cursus had ik al niet meer, sprookjesopa was veel te interessant. De reacties van de mensen rondom ons gingen van afkeer ('Wat doet die gek hier op de trein?) tot zich ostentatief van ons afkeren. Ik had mijn treinabonnement en mijn gebruikte busticketjes op het tafeltje tussen ons gelegd. Het volgende moment dat ik opkeek was hij er een torentje mee aan het bouwen, een soort bustickettenhuis. Ik volgde het geheel op de voet, en toen het instortte moest ik weer lachen en dat was het moment dat we begonnen te praten. Zo gek was hij trouwens niet... We hadden alleszins een interessant gesprek. Wat ik ook nooit meer ga vergeten is zijn benaming voor de conducteurs. 'Grijze muisjes' noemde hij hen, omdat ze altijd gaatjes in de kaarten komen bijten.
Ik weet niet hoe het komt, maar zo'n dingen kom ik dus meestal tegen op de trein. Misschien dat mensen tegen mij gemakkelijk beginnen te praten, of dat ik heel herkenbaar overkom? Meestal vind ik die gesprekken leuk, maar toch wil ik nog even zeggen dat ik (zelfs ik!) af en toe behoefte heb aan een beetje rust, tijd voor mezelf om indrukken te verwerken of gewoon te dagdromen. Dus moest je me ooit op de trein zien, peil dan eerst naar m'n humeur en gemoedstoestand en begin dan je verhaal te vertellen... Oh ja, vertel dan liefst ook iets interessant, leuk en spannend. En met veel humor, dank u. Mijn eisen zijn toch niet te hoog?
