Het zal misschien zeemzoet overkomen, maar je kan iemand zo missen dat je er onpasselijk van wordt. Je voelt je niet meer op je gemak en kan maar aan 1 ding denken: die andere persoon. Eigenlijk gedraag je je als een hond die piepend achterblijft als zijn baasje hem even alleen laat om boodschappen te doen. En dat weet je maar al te goed. Je weet dat je dierlijke instincten even bovenkomen, maar je kan er niets aan doen. Je probeert het dan ook tegen te houden, maar dat gevoel gaat niet weg.
Zo voel ik me op dit moment.
Al elke avond spreken Pieter en ik af dat we eens een avondje alleen gaan slapen. Hij in zijn bed, en ik in het mijne. Gewoon omdat we elkaar dan nog eens zouden missen (het is nu denk ik toch bijna 2 maanden dat we elke avond samen slapen), en omdat we elkaar dan misschien liever zouden zien.
Nu is ons plan toch al elke keer mislukt. Elke keer sturen we elkaar een berichtje met de vraag of we nu voor die ene keer nog bij elkaar kunnen slapen, en altijd slapen we weer samen. Dat komt omdat ik mezelf ook steeds de vraag stel waarom we dat zouden doen. Elke morgen zien we elkaar nog even graag, en elke avond zijn we allebei even blij dat we weer samen kunnen gaan slapen. Toch is er blijkbaar ook nog altijd dat stukje in ons hoofd dat niet wil toegeven dat we zo aan elkaar gehecht zijn. Als mensen vragen of het niet wat vroeg is om eigenlijk al samen te wonen, dan ontken ik vooral dat laatste. We wonen niet samen, want ik blijf gewoon af en toe eens slapen. En als mensen zeggen dat het nu toch wel echt serieus is tussen ons, dan lach ik eens en zeg ik dat we dat wel zullen zien.
Eigenlijk komt het vooral van mijn kant, het niet willen toegeven dat het nu echt serieus is. Alhoewel dat de bewijzen er wel zijn. Ik geef het meestal als eerste toe dat ik hem mis, en ik ben ook de eerste om te vragen om terug samen te slapen. Ik kan het me gewoon niet voorstellen om alleen in mn bed te gaan liggen en dan alleen te moeten opstaan. Ook al is opstaan voor ons een absolute hel.
Ons ochtendritueel bestaat eruit dat Pieter nooit wakker geraakt, en als hij dan vroeg wegmoet wacht hij altijd tot het allerlaatste moment om op te staan. Dan moet hij zich haasten om nog op tijd op plaats van bestemming te komen, maar dan heeft hij toch zn extra secondes slaap gehad. Mijn ochtendritueel is dat ik vroeg genoeg opsta om alles op mn gemak te kunnen doen. Ik zet de wekker een uur van op voorhand zodat ik in de eerste plaats traag kan wakker worden (een kwartier), traag uit bed kan komen (eerst nog 5 minuten op de rand van het bed de ogen proberen open te krijgen), dan de kleren zoeken en ze in slowmotion aandoen en dan op het gemak eten.
Het gevolg van dat alles is dat er dus tegengestelde wensen te bespeuren zijn, en het gevolg daarvan is dat we dan ook meestal nooit samen kunnen opstaan als het vroeg moet zijn. Als we daarentegen kunnen slapen tot 2u s middags dan is er geen probleem. Dan staan we gewoon op om de rest van de dag gewoon binnen te zitten en tegen de avond echt wakker te worden
Het zijn vooral die tegenstellingen die het zo leuk maken om gewoon samen te zijn. Terwijl ik hier nu voor mijn computer zit en Pieter met vrienden rondhangt, voel ik het gevoel weer opborrelen.
Straks misschien toch nog eens bellen om te polsen of ik kan blijven slapen.
