Het einde van m'n huidig leven komt in zicht, maar daar staat tegenover dat een nieuw leven me staat te wachten. En dat nieuw leven komt steeds dichter en dichter. Gelukkig heb ik er zin in! Niet deze week, maar de week erop begint m'n opleiding. Ik sta echt te popelen om te zien hoe het er allemaal in z'n werk zal gaan, en vooral: wie is doorgelaten naar de allerlaatste ronde op weg naar een leven in de animatie? In de 3 selectierondes die we moesten doorlopen, en dan vooral in de laatste ronde, heb ik een paar leuke mensen leren kennen van wie ik zeker wist dat het daar goed mee zou klikken. Met hen zou ik al zeker een leuke opleiding hebben omdat ze het ook wel zagen zitten om de opleiding te combineren met wat teamspirit die we zouden aanwakkeren door af en toe een stapje in de wereld te zetten. Nu hoop ik dat diegene die ze hebben toegelaten ook een beetje zo zijn. Niet té veel, want ik zou m'n droom niet graag opgeven. Ik weet totaal niet wat te verwachten, dus kan ik er alleen maar over denken hoe het zou zijn. Ik weet al zeker dat het zwaar zal zijn. Om 8u30 worden we verwacht in Bredene. De eerste 3 dagen zal het alleen maar theorie zijn die we te verwerken krijgen, maar de andere 7 dagen praktijk. Dat houdt in dat we aan body program gaan doen (geen idee wat het is, maar ik veronderstel een soort fitness?), dat we toneelles gaan krijgen, allerlei sporten gaan beoefenen zodat we weten wat het is en hoe je het moet spelen... Ondertussen wordt ook nog eens van ons verwacht dat we alles in het Frans kunnen uitleggen. Jammergenoeg heb ik de laatste tijd ontdekt dat mijn Frans ver weg zit. Laat het me zo stellen: gisteren was mijn laatste dag in Etam Lingerie in Gent Veldstraat. In de 2 weken dat ik daar werkte heb ik enkele Franstalige klanten gehad en ik moet nu eerlijk toegeven dat m'n gesprek met hen niet echt een overdonderend succes was. Ik kan nog altijd wel zeggen wat ik wil zeggen, maar hoe, daar zwijgen we over! Dan moet ik nog zwijgen over m'n poging om Spaans te praten. Ik had paskamerdienst en bij 1 van de paskamers stond een meneer die praatte met zijn vrouw in het paskamertje. In het Spaans dus. Ik dacht dat ik hen hoorde praten over 'het meisje in de winkel dat zo'n dief is en dat denkt dat ze alles is'. Ze zeiden nog wel een paar dingen, maar ik dacht dus dat het over mij ging. Heel voorzichtig vroeg ik, weer in het Spaans, vanwaar ze kwamen (van de Dominicaanse. Ze praatten wel met een raar Spaans accent, dus ik dacht eerst dat het mss Portugees was. Afgang nummer 1). En erna vroeg ik (of zei beter), in gebroken Spaans: 'Ik ben het meisje dat hier werkt?' In de hoop dat ze zouden begrijpen dat het sloeg op wat ze daarnet zeiden en of dat over mij ging. Niet dus. Eigenlijk negeerden ze mij maar een beetje. Ze antwoordden niet op de vraag, stopten met praten tegen elkaar en vertrokken dan met 'Ciao!' Waardoor ik dus helemaal in de war was. Moest het niet 'Adios' zijn? Ik vind dat al die anderstaligen hier in ons kleine landje het ons niet nog moeilijker moeten maken door vreemde woorden te gebruiken. We hebben het zo al moeilijk genoeg in onze poging om de taal van die andere te spreken. Dat is het typische aan ons, Belgen, we verwachten niet dat de incoming toerist onze taal spreekt maar we passen ons aan. Maakt niet uit waar ze vandaan komen, moesten die Japanners ons enkele woordjes leren zouden we die ook nog gebruiken. En dat is waarom wij Belgen zo gegeerd zijn in de toeristische sector. We zijn het van kleinsaf geleerd dat we altijd de taal moeten spreken van de andere. Als klein hummeltje ging ik altijd mee met mijn ouders naar het zuiden van Frankrijk en daar hoorde ik mijn ouders een vreemde taal spreken, waarvan ik nu weet dat het Frans is. Als niet meer zo klein hummeltje gingen we nog altijd naar Frankrijk en daar verwachtten mijn ouders dat ik met de mensen van de camping mijn lagere school-Frans zou spreken. We zijn het gewoon om het anderen niet moeilijk te maken. We maken het liever onszelf moeilijk door te eisen dat we de ander niet ambeteren met gebarentaal en daar de Nederlandse woordjes bij gearticuleerd. Waarschijnlijk zal ik, eens ik op mijn bestemming ben, nog veel afgangen moeten ondergaan in het proces dat nodig zal zijn om de taal te leren. Misschien was dit al een eerste kennismaking met hoe het zal zijn...
In die bijna 3 jaar tijd dat ik op Gentse bodem rondliep heb ik zoveel verschillende gevoelens ervaren, ben ik toch een beetje volwassen geworden en heb ik veel verhalen te vertellen. Dit heb ik enkel en alleen aan mezelf te danken. Mijn periode Gent kon er helemaal anders hebben uitgezien moest ik in de 1ste plaats al een andere persoonlijkheid hebben. Soms had ik toch graag wat meer doorzettingsvermogen gehad, dan had ik misschien meer kunnen blokken in het eerste jaar in plaats van heel de tijd pauze te nemen. Want ik denk nog altijd dat ik nu in het derde jaar had kunnen zitten. In de eerste periode van het eerste jaar was ik voor alle vakken erdoor. En dan wordt het voor mij moeilijk. In de tweede periode denk ik dan dat ik ook met minder blokken hetzelfde resultaat kan halen, waaruit dan blijkt dat het niet zo is. Gevoel: teleurstelling. In het eerste jaar hadden we ook een hechte vriendengroep. Onze klas bestond uit een groepje van saaie mensen die nooit met ons mee wilden uitgaan omdat ze 'andere verplichtingen hadden', en dan wij natuurlijk, die altijd vanalles organiseerden. In het begin van het jaar wilde ik proberen om van onze klas een hechte groep te maken door met iedereen naar de karaoké te gaan, en zo is de klas verdeeld geraakt.
De persoon die het meeste uit onze groep sprong, en waar ik het best mee overweg kon werd mijn beste vriend. We waren altijd samen, deden alles samen. Gingen samen niet naar de les. Hij werd in de tweede periode mijn lief. We zagen elkaar doodgraag. De les kon het nu wel helemaal vergeten. Ons bioritme was een stille dood gestorven. We sliepen tot 's avonds omdat we de vorige nacht waren uitgeweest en dan 's morgens naar een film hadden gekeken waarbij we in slaap vielen. Het was een periode waarin mijn wereld enkel uit ons twee bestond. En dat vond ik niet erg. Ik was gelukkig, tot ik er na een tijdje achter kwam dat hij niet alleen lui was en nooit iets wilde doen (zelfs seks was hem soms te veel), maar dat hij zelfs in onze relatie lui was. Ik deed alles voor hem. Een stom voorbeeld, maar waar ik zo boos om werd: hij kwam nooit naar mij, maar ik ging altijd naar hem. Ik probeerde hem wel te doen inzien dat je niet altijd kunt slapen, maar daar had hij geen oren naar. Toch bleef ik hem graag zien.
Tweede keer 3 maanden vakantie, maar dan wel met herexamens. In juli ging ik naar mijn lief thuis, ook al waren zijn ouders niet voor onze relatie. 2 weken lang was ik bij hem thuis. We hadden echt leuke momenten, toen we met de fiets naar Suikerrock gingen. Of op de fuif van de VKSJ, waar ik mocht helpen achter de bar. Waar ik ook een totaal andere jongen zag. In Gent was hij bijna lamgeslagen, voor zijn vereniging alles... De examens kwamen er dan uiteindelijk aan. Mijn doorzettingsvermogen was nu helemaal verdwenen. Het blokken lukte niet zo goed, en ik dacht: 'Ik heb het allemaal al een keer geleerd, zo moeilijk kan het nu toch niet zijn.' Economie, mijn grootste angst, had ik overwonnen dacht ik. Ook toen ik het examen had gemaakt dacht ik: dit kan niet meer mislopen.
Met een gerust gevoel vertrok ik in september naar Portugal. Mijn examenuitslagen zou ik na de reis ophalen, maar de dag dat de profs er waren zodat we vragen konden stellen over onze punten kon ik er niet zijn. Niet dat ik dacht dat het een probleem zou zijn. Ik was toch geslaagd, dacht ik. De reis verliep super. Enkel bij aankomst in Lissabon hadden we tegenslag. Onze tentjes en een rugzak waren niet meegekomen, waardoor we een hele dag vast hebben gezeten in een Portugese luchthaven. De rest van de reis bestond vooral uit rondtrekken, luieren, dingen bezoeken, zwemmen, vuil worden omdat we niet in de douches wilden. Een hoogtepunt van de reis, vond ik toch, was Cabo de Inferno. Een vertaling daarvan zou slaan op 'Mond van de Hel' ofzo. Die mond van de hel bestond uit een inham in de rotsen, waarop je niet mocht klimmen omdat het te gevaarlijk was, maar wat we toch deden. Als het waaide hoorde je een raar geluid, en dat gecombineerd met het geluid van de golven maakte het wel spectaculair. Ook het rondtrekken zelf, te voet of met openbaar vervoer, vond ik heel speciaal. We kwamen in dorpen waar de mensen geen toeristen kenden en waar ze ons dan ook raar aankeken, met onze rugzakken en ons gegil op de bus als de chauffeur weer eens te bruut stopte en we op de grond vielen.
De reis was ten einde na een tiental dagen en ik moest rechtstreeks van de luchthaven naar school om m'n punten. Daar wachtte me de tweede teleurstelling en het gevoel van mislukken. Ik was niet geslaagd voor mijn herexamens, ook al had ik er zo'n goed zicht over. Thuiskomen was nog nooit zo erg geweest, want ik moest het thuis natuurlijk ook vertellen dat ik niet geslaagd was. Ze stelden me uiteindelijk voor de keus: ofwel iets anders kiezen, ofwel verderdoen in het 2e jaar en mijn vakken van het 1ste meenemen. Ik koos voor het tweede omdat ik niet wist wat ik anders moest doen. Ik wist niet wat ik later wilde doen, ik ben wel in alles een beetje geïnteresseerd en ik wil alles ooit wel eens proberen of gedaan hebben. Daar komt dan nog bij dat ik niet goed ben in wiskunde of wetenschappen, dus richtingen met statistiek vielen ook al af. Dan blijft niet zoveel meer over. Van mijn relatie bleef evenwel ook niet veel meer over. Er kwamen meer en meer spanningen tussen ons omdat ik merkte dat ik dingen wilde doen in het leven. Ik heb verandering nodig, nieuwe impulsen, mogelijkheden die ik moet kunnen uitproberen... En met iemand die liever in bed ligt dan wat anders is zoiets niet echt mogelijk. Ik probeerde hem dus mee te krijgen in mijn energie, enerzijds door lief te zijn en anderzijds door te dreigen. Ik was alweer een paar weken terug van mijn vakantie toen ik merkte dat er iets was veranderd tussen ons. We praatten erover en bleek dat hij het niet meer zag zitten tussen ons. We waren té verschillend. Daar kwam nog bij dat hij last had van bindingsangst, waar hij me in het begin ook al voor waarschuwde. Ik dacht dat we zoiets wel konden overwinnen. Dit was het moment waarop het tegendeel waarheid werd. Tranen vloeiden bij ons allebei. We zagen elkaar nog graag, maar konden zo niet verder.
Zo begon ik dus aan mijn IAJ-jaar. Naar de vakken van het 1ste ging ik niet. Ze waren toch niet verplicht en ik had ze al eens gevolgd. Naar de vakken van het tweede jaar ging ik ook niet. Ik had het in het begin van het jaar wel geprobeerd, maar als IAJ-er zit je daar eigenlijk bijna alleen. Je valt overal tussen, omdat je eigenlijk niet bij het eerste jaar hoort, maar ook niet bij het tweede. Gevolg: ik ging enkel nog naar de lessen die ik écht interessant vond. En dat was voor ongeveer een 5-tal uur per week. Wat resulteerde in een extreem zwaar uitgaansleven. Ik denk dat ik in dat jaar echt alle cafés van Gent heb leren kennen én alle leuke plekjes. Nachtenlange omzwervingen met de fles wijn in de hand maakten we. Iedereen die we tegenkwamen werd onze vriend. Tegen iedereen begonnen we te praten. Zo kwam het ook dat we een groupie van de Bloodhound Gang leerden kennen. Blijkbaar waren ze aan het repeteren voor hun tournee in Gent zelf! Uiteindelijk mochten we gratis naar een concert van de bloedhonden en geraakten we ook backstage, waar we de rest van de band ontmoetten.
In december ontmoette ik toen een nieuwe beste vriend. Ik ging uit met een vriendin die in hetzelfde schuitje zat en in de decadance was het elke woensdag dnb-avond. Die avond, of nacht, kwam er plots een jongen naar me toe die me vroeg of ik z'n coctail wilde. Waar ik geen nee tegen zei. We babbelden een tijdje, maar ik kon er eigenlijk vooral uit opmaken dat hij zat was. We verloren elkaar uit het oog, maar een maand erna zag ik hem terug op een ander feestje. Daar wisselden we nummers uit, en een tijdje later spraken we eens af. We konden direct goed met elkaar overweg, ik kon onmiddellijk alles tegen hem vertellen zonder dat ik me geremd voelde. De tijd liep door en na een tijdje zagen we mekaar ook elke dag. Na wat voor mij niet zo'n lange periode leek, merkte ik dat er iets veranderd was. Het voelde anders. Op een avond was ik bij hem naar een film aan het kijken en als ik naar mijn kot wil vertrekken doet hij plots iets zodat hij boven op mij terecht komt. Hij probeert me een zoen te geven, niet de normale kus op de wang. Het was De-kus-waar-ik-me-vragen-bij-stel. Ik weer hem af en in de war vertrek ik. Vele gesprekken en discussies later kom ik te weten dat hij gevoelens voor me heeft en moet ik hem duidelijk maken dat ik die nooit voor hem zal hebben. Het enige wat ik voor hem voel is een diepe vriendschap, waarvan ik weet dat ik die liever niet zou verliezen.
In die periode leer ik ook zijn beste vriend, Pieter, kennen, op wie ik dan weer verliefd wordt. Het was moeilijk: aan de ene kant was ik bang om mijn beste vriend te verliezen, maar aan de andere kant wist ik dat ik iemand speciaals had ontmoet. Het wordt duidelijk dat Pieter ook verliefd is op mij, maar we proberen alles te verbergen voor mijn beste vriend om zijn gevoelens te sparen. Wat ons niet lukt. Alles escaleert als we allemaal een avondje uit gaan. We spraken eerst af op het kot van mijn toenmalige beste vriend. Als ik toen naar Pieter keek, besefte ik al dat ik hem graag zag. Toen we vertrokken naar de decadance was ik al een beetje aangeschoten, en in de deca zelf vroeg ik Pieter wat hij voor me voelde. Dat was het moment waarop we elkaar onze gevoelens toonden. We hadden altijd al de koele kikker tegen mekaar gespeeld, we wisten dat we allebei in mekaar geïnteresseerd waren, maar ik wilde niet toegeven. Na die avond waren we zogezegd samen. Toen we het later over die eerste periode van 'kennismaken' hadden, zei Pieter dat hij eigenlijk al veel vroeger zijn move had willen maken maar dat ik nooit wilde toegeven. Nu is uiteindelijk alles toch goedgekomen. Normaal kies je altijd voor de vriendschap, omdat ze zeggen dat je vrienden hebt voor het leven. Wij kozen voor elkaar, en voor het risico om onze vriend kwijt te raken. We hoopten allebei dat het met de tijd wel zou beteren, maar naarmate we langer samen zijn hoe moeilijker het wordt om die vriendschap te onderhouden. Geen van ons twee heeft nog contact met hem, hij heeft alle banden verbroken.
Over de examens die ik meemaakte kan ik eigenlijk kort zijn. Voor de vakken die ik graag deed was ik geslaagd, voor de vakken van het eerste jaar was ik er weer niet door. Ik besloot dus om op te geven. In En zo komt het dat ik hier nu zit. Vele interimjobs en een vaste job later, klaar voor weer iets anders.
Het lijkt een lange tekst die ik nu getypt heb, maar als ik alles wat ik voelde, dacht en uitstak moet opschrijven kom ik waarschijnlijk wel aan een dik boek. Misschien moet ik me er ooit eens aan zetten om het immense verdriet te beschrijven dat ik had toen ik mijn beste vriend annex lief kwijt was, de 'rouwperiode' erna, het afreageren van die gevoelens op andere jongens, het moment dat ik weer gelukkig werd, mijn reizen in die periode, de meeste oude vrienden die ik verloor en de nieuwe vrienden die erbij kwamen... Er is zoveel om te vertellen, en het tegenstrijdige is dat het meestal niet met mijn studie te maken heeft...
