Ik wil het niemand toewensen, zowel de mensen die ik liefheb als mijn ergste vijand niet, maar wat ik soms moet doorstaan tart alle verbeelding. Mijn hoofd speelt met mijn voeten... Wat ik er ook tegen doe, niets helpt. Ik zal het dan maar gewoon toegeven en er mee leren leven: Ik ben bang van mijn gedachten. Misschien dat het door de examens komt die ik nu tegen wil en dank moet ondergaan, en waardoor ik te gestresst ben, of het komt door die zon die nu nog niet te voorschijn is gekomen... Het is zo erg geworden met mijn fantasievoorstellingen dat ik al denk dat ze echt zijn. Je zou nu kunnen denken dat ik de één of andere paddestoeljunk ben, maar neen, ik begin er niet aan omdat ik bang ben dat ze smaken naar champignons. Toen ik 15 was deed ik mijn eerste job in een champignonkwekerij. Als je een aantal weken van je kostbare vakantie in de paardenstront moet wroeten om bakjes vol te proppen met die dingen dan krijg je er gewoon een dégout van, geloof me. Voor mij geen drugs of andere geestesverruimende middelen (behalve op lome parkligdagen), mijn geest is al ruim genoeg. Het probleem waar ik mee worstel heeft ook invloed op mijn sociaal leven. Mensen die ik net leer kennen zien me als dat raar wicht met haar hallucinaties die, als ze 's nachts terug naar huis wandelt, huppelend alle schaduwen ontwijkt omdat ze bang is dat als ze in de schaduw loopt er bepaalde enge dingen tot leven komen. Of die enkel op de witte strepen van het zebrapad oversteekt omdat er haar anders onheil zal overkomen. Misschien is het ook gewoon bijgeloof, maar waarom heb ik dan geen problemen met onder een ladder door lopen?
De Belgische cartoonist Luc Descheemaeker, alias O-sekoer, geeft lessen kunst en media in het Sint-Jozefsinstituut in Torhout. In mijn derde jaar had ik ook les van hem, lessen om niet meer te vergeten. Hij maakt cartoons en humoristische foto's en is winnaar van meer dan 100 internationale cartoon awards.
Er zijn mensen waar je een soort schroom bij voelt om dingen te vertellen, en bij anderen voel je je zo op je gemak dat je eender wat kan zeggen. Zijn dat dan grote persoonlijke geheimen, een mening over de zoveelste moord of gewoon banale dingen, het maakt niet uit. Je kan zeggen wat je wil, ze luisteren wel. En dat is wederzijds. Ik hoop dat iedereen in zijn vriendenkring zo'n mensen heeft. Het is een verademing om je hart te kunnen luchten zonder dat je bang moet zijn dat ze iets verkeerd over je denken of dat ze zich een foute mening over je vormen. Ze aanvaarden je zoals je bent. Die mensen val je meestal ook het meest lastig. En in mijn geval kan dat soms heel letterlijk opgevat worden. Als ik voorbij een deur kom van iemand waarbij ik me op mijn gemak voel, heb ik altijd de neiging om een melodietje te componeren op de deurbel van de betrokken persoon. Ik heb een zeer levendige fantasie, en dat zoekt meestal een uitweg. In deze blog heb ik al een uitlaat gevonden voor inspiratie, maar dat is nog niet genoeg. Ik heb af en toe last van een onweerstaanbare drang om mensen dingen wijs te maken. Meestal zijn dat verzonnen verhalen die op het moment zelf plotseling in mijn hoofd opduiken. Dat kan gaan van zeer geloofwaardig tot verhalen over maffiosi waarbij je cursussen sociologie moest kopen. Ik hoop dan altijd stiekem dat diegene aan wie ik het vertel het gelooft, dan is de pret nog groter. Mijn laatste verhaal ging over het schijten van geld. We waren aan het bespreken waar we op reis zouden willen gaan. Ik zei dat ik niet zoveel geld had en dat het voor mij dus heel low budget zou moeten zijn, toen de andere zei dat hij er ook niet overdreven warm bij zat. Waarop ik antwoorde dat ik dat niet geloofde omdat hij al werkte. Hij zei toen dat hij geen geld scheet. Op datzelfde moment vloog mijn 'verhaal' eruit; dat ik dacht van wel, omdat ik overlaatst een 2 euro stuk in de toiletpot had zien liggen. Ook internetgewijs heb ik mijn periodes. Mensen die ik niet ken zouden het 'spammen' noemen, maar voor mij is het soms gewoon een manier om stoom af te laten. Die cursus die maar niet in mijn hoofd gepompt wil worden, of gewoon frustratie omdat ik niet kan slapen. Iedereen in mijn vriendenkring die zich kan rekenen tot de 'inner circle', de mensen waarmee ik het meest afspreek en aan wie ik ook alles (maar echt alles) vertel, die kunnen daarvan meespreken. Zij zien me gewoon als dé aandachtstrekker uit hun omgeving. 'Hoe omschrijf je Sarah? Oh, ik zou haar klein noemen, een spring-in't-veld, bezeten van Almodóvar... En schenk asjeblieft vooral veel aandacht als er weer iets in haar soap gebeurt.' Bij deze: sorry voor alle overlast, merci voor alle aandacht dat jullie me geven als ik het weer eens nodig heb, gewoon merci om er te zijn. Ik hoop dat het omgekeerd ook zo is, dat jullie weten dat ik er ook ben voor jullie...
Een woord waar velen onder ons problemen mee hebben, en blijkbaar denken dat men het (gediscrimineerde) woord met een Z moet schrijven. Normaal ben ik geen spellingneuker, maar bij het woord sowieso heb ik het wel moeilijk. Vraag me niet hoe het komt. Vraag me niet of ik er trauma's over heb opgelopen. Ik kan er gewoon niet tegen dat niemand het juist schrijft. SowieSo!
