Omdat ik de laatste tijd meer bij Pieter zit dan wat anders, en met het oog op m'n vertrek, heb ik mijn kot opgezegd. De periode die tussen nu en m'n vertrek ligt overbruggen zal geen probleem zijn, want van overal komen aanbiedingen van mogelijke slaapplaatsen. Het enige minpuntje is dat ik graag zo snel mogelijk een nieuwe huurder zou vinden, zodat ik zeker niet moet betalen voor nog een maand.
Bij deze dus ook een kleine oproep: Ik zoek een huurder of huurster! Voor een kot in een rustige buurt, met een bed, bureau, kleerkast, houten rek, lavabo met spiegel en een keukentje (met frigo, kookplaat, wasgedeelte). Kabel is aanwezig. Gemeenschappelijke badkamer met toilet. Dit alles voor 200 euro! (kosten voor water en electriciteit worden op het einde van het jaar aangerekend, elke kamer heeft z'n eigen meters. reken op nog geen 100 euro op het einde van het jaar) Ben of ken je een student(e) die nog een kot zoekt vlak bij het Sint-Pietersstation, het centrum én de uitgaansbuurt (zonder er last van te hebben, ben alweer verhuisd), laat dan iets weten!
Je kan hierop een reactie geven en dan kunnen we iets afspreken, of je kan ook gewoon naar onze kotbaas bellen voor een afspraak (0486730092).
Met het idee dat het hier niet allemaal rozegeur en maneschijn moet zijn zou ik nu graag eens aan mijn klaagzang beginnen die ik tot nu toe verborgen heb gehouden voor de buitenwereld. De mensen die mij beter kennen weten al wat dat allemaal inhoudt, maar geklaag doet alleen maar deugd als je het meer dan eens kan doen. De bloemetjes en de bijtjes zijn ondertussen ook al lang verdwenen door het koude weer, de hemel ziet er de hele dag door grijs uit en rond dit uur wordt het alweer donker. Dit alles is goed voor een winterdepressie op bestelling, en het verlangen van mijn kant naar de Spaanse zon.
Met dit weer ziet mijn leven er altijd enigszins hetzelfde uit. Het speelt zich vooral binnen af. De belangrijkste kenmerken daarbij zijn: een zetel, een chauffage die op volle toeren draait, een tv waarop niets interessants te zien is en een dekentje. Mijn bedoeling van dit alles is om het knus te maken en dan zo de winter te kunnen vergeten. Noem het een soort 'tijdelijke winterslaap'. Het jammerlijke aan dit gegeven is dat wij, mensen, niet mogen toegeven van onze omgeving aan die winterslaap. Als ik dan eenmaal een dvd heb opgezet (de oude 'Kampioenen' waar we vanuit ons jeugdsentiment verplicht zijn om naar te kijken, maar die we eigenlijk niet meer grappig vinden) besef ik dat het bijna 6u is. Een uur waarop het overgrote deel van de bevolking begint aan het avondeten. En dan komt het besef dat er niets in huis meer is. Gevolg: we moeten naar buiten... De eerste oplossing om dit euvel te verhinderen is vragen aan Pieter of hij zo lief zou willen zijn om zijn jagersinstincten op te wekken, maar jammergenoeg zijn die instincten al zo lang niet meer gebruikt door het vele lui-zijn dat hij zich niet eens meer herinnert dat hij ze ooit had. We kunnen ook een pita of een pizza laten komen (mijn andere favoriet is een Franse Hamburger), maar dan voel ik me weer zo ongezond. Al maak ik mezelf altijd wijs dat er ook groentjes bijzitten en dat het daarom nog altijd gezonder is dan een bak frieten. Uiteindelijk komt het erop neer dat we alletwee naar de winkel gaan, dan moet er zich niet 1 iemand opofferen. Onderweg klagen en steunen we dat het geen naam heeft over die verdomde winter. In de winkel weten we niet wat we zullen eten, terwijl dat in de zomer meestal geen probleem is. Dan heb je soms zelfs al genoeg aan een glas water om dan nog steeds voldoende energie te hebben. Nu lijkt het alsof we met 12u slaap nog niet genoeg hebben.
Het grote voordeel aan dit soort kou-problemen is dat je dan wel extra-blij bent dat je terug thuis bent. Zo wilden Pieter en ik eens een avondje voor ons twee. We wisten eerst niet wat gedaan, we verveelden ons liever binnen dan dat we buiten zouden moeten, tot we onszelf ervan overtuigden om eens een kijkje te gaan nemen op de kerstmarkt. Wat bleek: de kerstmarkt is om 9u 's avonds gesloten. Enkel de jeneverkraampjes waren nog open, en laat dat nu net datgene zijn wat je liever wil vermijden als je geen 3 euro op zak hebt om zelfs maar eentje te delen. Na wat getel van ons geld dan uiteindelijk besloten om op café te gaan en een thee te delen. Mét een potje nootjes om het gemis van die andere thee wat weg te doezelen. Weemoedig dachten we die avond terug aan de Gentse Feesten. 10 dagen lang is alles open, je weet altijd wat gedaan en soms moet je er zelfs niet eens voor te betalen. De avonden die we gehangen hebben aan de Graslei, of de dagen waarop we gewoon van 's morgens vroeg al aan de Blaarmeersen lagen... niet te tellen. En daar verdeden we geen geld. Dat kon ons niet vervelen. En je kon gewoon op elk moment van de dag beslissen om te vertrekken en te gaan liggen.
Als laatste frustratie wil ik toch nog eens te kennen geven dat ik niet hou van verkoudheden. Verkoudheid, zou je me bij deze nu asjeblieft willen verlaten en een andere persoon willen zoeken om in te huizen? Ik ben het momenteel beu. En de winter is nog niet eens begonnen!
