Met opgeheven hoofd stap ik de aula binnen waar het allemaal zal gebeuren. Een zenuwachtig gefluister bereikt mijn oor. Negeren, gewoon doorlopen... Ik sta hier boven, want ik weet dat het goed zal zijn. Mijn naam zullen ze afroepen in de categorie 'Geslaagd met Grote Onderscheiding', dan zal iedereen applaudiseren en maak ik mijn vooraf ingestudeerde buiging. Gelukkig hebben we in onze lift een grote spiegel zodat ik niet op een kruk voor de kleine spiegel in mijn kamer moet staan om mijn buiging toch een beetje te kunnen oefenen. Qua voorbereiding is alles perfect, niets kan nog verkeerd lopen. De profs staan allemaal in een hoekje bij te praten. Als één van hen zich van de rest onderscheidt - tijdens het jaar was hij bijna de leukste van allemaal, wat niet zo moeilijk was - wordt het in de zaal muisstil. Verscheidene benen trillen, nagels tikken op de leuningen van de cinemazetels en iedereen zet zich iets rechter zodat hij of zij zeker z'n naam zal horen. Met monotone stem begint hij de lijst af te rammelen. Voor ik het weet is de prof gestopt met lezen. Ik merkte wel dat er af en toe iemand een vreugdekreetje slaakte bij het horen van zijn of haar naam (altijd veel te overdreven, alsof ze alle aandacht naar zich toe wilden trekken), maar ik wachtte. Geduldig. Mijn naam zou wel komen. Dat kan niet anders. Na een tijdje begin ik te beseffen dat ik de enige overgebleven persoon in de zaal ben. Iedereen staat buiten zijn resultaten te analyseren, is aan het bekijken hoe de toekomst eruit ziet. Ik moet me er ook maar eens tussen gaan mengen. Met gebogen hoofd ga ik achter het papier waarna ik het verbeten tot een vodje verfrommel. Met zo'n resultaten hoort dat zo. Thuisgekomen kruip ik direct in m'n bed, mijn lakens als een beschermende huls rond me gedraaid. Ik begin te beseffen dat ik proclamaties haat. Mijn hele wereld is ingestort. Ik zou later de nieuwe moeder Theresa worden, de Vlaamse Lady Di, de vrouwelijke Mahatma Gandhi... Ik zou bekendstaan als 'De Vrouw Die Vrede Bracht'. Nu voel ik me vooral als De Vrouw Zonder Zicht Op Een Toekomst. Ik draai me nog eens om, verstop me terug onder het laken. Ik wil mezelf zeggen dat het leven geen zin meer heeft. Leven is sowieso toch overroepen. Waarom leven we trouwens? Ik wentel mezelf nog een tijdje in depressieve gedachten en dan komt een nieuw idee in me op. Mijn eigen positieve zelf heeft het weer gewonnen van de slechte andere. Misschien moet ik het allemaal bekijken als een uitdaging. Het leven is een spel en omdat ik niet tegen mijn verlies kan moet ik sowieso winnen. Liefst nog met ferm uitgedachte strategiëen, sterke zetten en een ijzersterk aanvalsvermogen. Nu kan ik me niet laten gaan, ik moet plannen smeden... Dit wordt mijn eerste echte en grote uitdaging, het is een kwestie van overleven. Mijn eerste hindernis is zorgen dat ik blijf rechtstaan in de stroom van papieren die me probeert te overspoelen. Normaal heb ik een hekel aan btw-aangiftes, loonfiches (zolang ze het maar op mijn rekening storten is het goed) of ander papiergeweld, maar nu moet ik me ertegen verzetten en moet het gebeuren. Niet met de hulp van papa, maar ik moet het zelf doen. Dan kom ik ook aan de tweede hindernis, zorgen dat ik alles kan doen zonder hulp te vragen van de oudjes. Hulp vragen aan de oudjes, vooral financieel, is toegeven dat ik het niet red. En dat staat dan weer gelijk aan verliezen. Ik overtuig mezelf van mijn eigen overlevingskracht, mijn eigen sterke zelf en ik kan weer een tijdje verder. Ik kom er wel, ook al is alles wat toekomst is gehuld in nevel. Alles met de dag bekijken, maar toch proberen vasthouden aan 'Het Grote Plan': vakantiejob, vast werk, iets proberen te sparen, lessen Spaans en Frans, salsa dansen,... Met als uiteindelijke doel het bekomen van die ene job waarvan ik denk dat het een droom moet zijn om hem uit te oefenen: animatrice. Al vind ik op de weg naar die droomjob nog wel een betere, ik zie wel waar mijn weg me brengt. Ik kom er wel.
Everyone laughed at her joke As if they'd never even heard it before And maybe they were truly amused But every word that she spoke was a bore And maybe it's because they had seen The previews on the TV screen Well this part is good and that's well understood So you should laugh if you know what I mean
But it's all relative Even if you don't understand Well it's all understood Especially when you don't understand Then it's all just because Even if we don't understand Then lets all just believe
Everyone knows what went down Because the news was spread all over town And fact is only what you believe And fact and fiction work as a team It's almost always fiction in the end That content begins to bend When context is never the same
And it's all relative Even if we don't understand And that's well understood Especially when we don't understand Then it's all just because Even if we don't understand Then lets all just believe
I was reading a book Or maybe it was a magazine Suggestions on where to place faith Suggestions on what to believe But I read somewhere That you've got to beware You can't believe anything you read But the good Book is good And that's well understood So don't even question If you know what I mean
But it's all relative Even if you don't understand Well it's all understood Especially when you don't understand And it's all just because Even if we don't understand Then lets all just believe
But there you go once again You missed the point and then you point Your fingers at me And say that I said not to believe I believe I guess I guess it's all relative
Ik voel me zomers. Ik voel me blij. Ware het niet dat ik nog altijd examens heb en dat ik moet trachten te blokken bij temperaturen die rond de 30 graden schommelen. Gelukkig functioneer ik zo nog altijd beter dan als het vriest. Laat de zomer nu maar écht beginnen! Met zijn festivals en feestjes, hopelijk veel mooie en warme dagen, en natuurlijk de mensen op straat die er veel meer op hun gemak bij lopen. Het wordt weer de tijd om voorbijgangers te keuren vanop het terras waar je je in een gemakkelijke stoel met je pintje hebt geplaceerd. Normaal heb ik het niet voor de hokjesmentaliteit, maar als het terrasjesweer is dan kan dat zeker geen kwaad. Het is des te leuker om op te merken dat er altijd nog mensen bestaan die slechter gekleed zijn dan jij. Zoals dat meisje dat probeert om stoer over te komen, maar waarvan haar gezicht niet bij die stijl past. Of die jongen waarvan het lijkt alsof hij net in die videoclip van de één of andere mtv-pimp heeft gespeeld. Mensen keuren is in feite één van mijn favoriete hobby's. Mijn grootste probleem is dan meestal dat ik mijn commentaar te luid geef, en dat de persoon in kwestie het hoort. Wat soms wel grappige situaties oplevert. Zo kan de ene vlug doorlopen in de hoop dat je hem of binnen de minuut weer vergeet, of een meer assertieve persoon kan je een vuurspuwende blik toewerpen... Het enige probleem, als je zelf voorbij zo'n terrasjes komt, is dat je weet dat iedereen ook jou aan het keuren is. Daarom probeer ik die verijdelde veekeuringen te vermijden, en als het echt niet anders kan probeer ik zo normaal mogelijk voorbij te lopen. Probeer vooral niet op te vallen, want stel dat ze het over mij hebben... Ik wandel zo normaal mogelijk. En net op het moment dat ze me aan het keuren zijn val ik over die ene losliggende steen, die ik natuurlijk niet gezien heb. Waarna ik voluit op m'n gezicht val. Daar gaat m'n reputatie. De tamtam doet zijn werk, en de volgende dag wijst iedereen me aan als die kleine onhandige die altijd over haar eigen voeten valt... (<Dit is niet autobiografisch>) Gelukkig is dat nog niets om me zorgen over te maken. Mijn eerste grote zorg is genoeg blokken voor mijn examen geschiedenis, en zorgen dat ik heelhuids mijn examen kan meemaken.
Tijdens het blokken van sociologie kwam ik dit stukje tekst tegen in mijn cursus: 'The family is the most violent group in society with the exception of the police and military. You are more likely to get killed, injured or physically attacked in your own home by someone you are related to than in any other social context.'
Ik wil het niemand toewensen, zowel de mensen die ik liefheb als mijn ergste vijand niet, maar wat ik soms moet doorstaan tart alle verbeelding. Mijn hoofd speelt met mijn voeten... Wat ik er ook tegen doe, niets helpt. Ik zal het dan maar gewoon toegeven en er mee leren leven: Ik ben bang van mijn gedachten. Misschien dat het door de examens komt die ik nu tegen wil en dank moet ondergaan, en waardoor ik te gestresst ben, of het komt door die zon die nu nog niet te voorschijn is gekomen... Het is zo erg geworden met mijn fantasievoorstellingen dat ik al denk dat ze echt zijn. Je zou nu kunnen denken dat ik de één of andere paddestoeljunk ben, maar neen, ik begin er niet aan omdat ik bang ben dat ze smaken naar champignons. Toen ik 15 was deed ik mijn eerste job in een champignonkwekerij. Als je een aantal weken van je kostbare vakantie in de paardenstront moet wroeten om bakjes vol te proppen met die dingen dan krijg je er gewoon een dégout van, geloof me. Voor mij geen drugs of andere geestesverruimende middelen (behalve op lome parkligdagen), mijn geest is al ruim genoeg. Het probleem waar ik mee worstel heeft ook invloed op mijn sociaal leven. Mensen die ik net leer kennen zien me als dat raar wicht met haar hallucinaties die, als ze 's nachts terug naar huis wandelt, huppelend alle schaduwen ontwijkt omdat ze bang is dat als ze in de schaduw loopt er bepaalde enge dingen tot leven komen. Of die enkel op de witte strepen van het zebrapad oversteekt omdat er haar anders onheil zal overkomen. Misschien is het ook gewoon bijgeloof, maar waarom heb ik dan geen problemen met onder een ladder door lopen?
De Belgische cartoonist Luc Descheemaeker, alias O-sekoer, geeft lessen kunst en media in het Sint-Jozefsinstituut in Torhout. In mijn derde jaar had ik ook les van hem, lessen om niet meer te vergeten. Hij maakt cartoons en humoristische foto's en is winnaar van meer dan 100 internationale cartoon awards.
Er zijn mensen waar je een soort schroom bij voelt om dingen te vertellen, en bij anderen voel je je zo op je gemak dat je eender wat kan zeggen. Zijn dat dan grote persoonlijke geheimen, een mening over de zoveelste moord of gewoon banale dingen, het maakt niet uit. Je kan zeggen wat je wil, ze luisteren wel. En dat is wederzijds. Ik hoop dat iedereen in zijn vriendenkring zo'n mensen heeft. Het is een verademing om je hart te kunnen luchten zonder dat je bang moet zijn dat ze iets verkeerd over je denken of dat ze zich een foute mening over je vormen. Ze aanvaarden je zoals je bent. Die mensen val je meestal ook het meest lastig. En in mijn geval kan dat soms heel letterlijk opgevat worden. Als ik voorbij een deur kom van iemand waarbij ik me op mijn gemak voel, heb ik altijd de neiging om een melodietje te componeren op de deurbel van de betrokken persoon. Ik heb een zeer levendige fantasie, en dat zoekt meestal een uitweg. In deze blog heb ik al een uitlaat gevonden voor inspiratie, maar dat is nog niet genoeg. Ik heb af en toe last van een onweerstaanbare drang om mensen dingen wijs te maken. Meestal zijn dat verzonnen verhalen die op het moment zelf plotseling in mijn hoofd opduiken. Dat kan gaan van zeer geloofwaardig tot verhalen over maffiosi waarbij je cursussen sociologie moest kopen. Ik hoop dan altijd stiekem dat diegene aan wie ik het vertel het gelooft, dan is de pret nog groter. Mijn laatste verhaal ging over het schijten van geld. We waren aan het bespreken waar we op reis zouden willen gaan. Ik zei dat ik niet zoveel geld had en dat het voor mij dus heel low budget zou moeten zijn, toen de andere zei dat hij er ook niet overdreven warm bij zat. Waarop ik antwoorde dat ik dat niet geloofde omdat hij al werkte. Hij zei toen dat hij geen geld scheet. Op datzelfde moment vloog mijn 'verhaal' eruit; dat ik dacht van wel, omdat ik overlaatst een 2 euro stuk in de toiletpot had zien liggen. Ook internetgewijs heb ik mijn periodes. Mensen die ik niet ken zouden het 'spammen' noemen, maar voor mij is het soms gewoon een manier om stoom af te laten. Die cursus die maar niet in mijn hoofd gepompt wil worden, of gewoon frustratie omdat ik niet kan slapen. Iedereen in mijn vriendenkring die zich kan rekenen tot de 'inner circle', de mensen waarmee ik het meest afspreek en aan wie ik ook alles (maar echt alles) vertel, die kunnen daarvan meespreken. Zij zien me gewoon als dé aandachtstrekker uit hun omgeving. 'Hoe omschrijf je Sarah? Oh, ik zou haar klein noemen, een spring-in't-veld, bezeten van Almodóvar... En schenk asjeblieft vooral veel aandacht als er weer iets in haar soap gebeurt.' Bij deze: sorry voor alle overlast, merci voor alle aandacht dat jullie me geven als ik het weer eens nodig heb, gewoon merci om er te zijn. Ik hoop dat het omgekeerd ook zo is, dat jullie weten dat ik er ook ben voor jullie...
Een woord waar velen onder ons problemen mee hebben, en blijkbaar denken dat men het (gediscrimineerde) woord met een Z moet schrijven. Normaal ben ik geen spellingneuker, maar bij het woord sowieso heb ik het wel moeilijk. Vraag me niet hoe het komt. Vraag me niet of ik er trauma's over heb opgelopen. Ik kan er gewoon niet tegen dat niemand het juist schrijft. SowieSo!
De Spaance cineast Pedro Almodóvar schopte het met 'Todo sobre mi madre' tot lieveling van de filmpers. In zijn thuisland wist hij opnieuw kritische faam te vergaren met zijn jongste, Volver ('Terugkeren'). Almodóvar laat ditmaal (jammergenoeg) zijn travestieobsessie achterwege en vertelt het verhaal van drie generaties vrouwen die verhuizen van La Mancha naar Madrid. De dames zoeken er naar een beter leven, maar allerlei incidenten kruisen hun wegen. Volver is een film met een misdaadplot, maar dat is slechts de kapstok van de film. De film focust op de vijf fantastische vrouwelijke karakters: boeiende vrouwen met hun eigen omgangsvormen en unieke trekken. De film zelf is minder extravagant dan 'Todo sobre mi madre' en is meer gericht op gevoelens. Almódovar probeert met zijn laatste films in het reine te komen met zijn verleden en eigen jeugd. Zo ook in deze film, waarin hij het dorpsleven voorstelt zoals hij het moet hebben meegemaakt.
Aan de ene kant vind ik het een pracht van een film, met zijn ongelofelijke verhaallijn (een moeder die terugkeert uit de dood om haar dochter te troosten) en sterke karakters (Penélope Cruz zet één van haar sterkste rollen neer), maar aan de andere kant had ik toch enkele randfiguren verwacht. In de film komt geen enkele drugsverslaafde of travestiet aan bod, waar zijn andere films vooral rond die figuren spelen. Ook qua beelden is Volver soberder dan zijn vroeger werk. Ondanks de teleurstelling van het niet aanwezig zijn van de anders altijd overduidelijk aanwezige marginale mens en het ontbreken van flashy kleurtjes in het decor, kan ik wel zeggen dat deze film een aanrader is. Minder sterk dan 'La Mala Educación' (die volgens mij zijn beste is), maar zeker niet minder dan bijvoorbeeld Atamé.
Examens... Een woord waar sommigen van ons spontaan rillingen van krijgen. Anderen, het mogen nog de meest vrolijke mensen zijn, krijgen er stante pede donkere gedachten van. En ik? Ik behoor niet tot die categorie. Er is namelijk nog een derde categorie: de positief denkenden. Wij zijn een aparte stroming die examens als, wat had je gedacht, positief zien. Stress kennen wij niet, ook al zien we onze cursus de avond voor het examen voor het eerst. Voor het examen alles vlug nog eens overlezen hoeft ook niet, want we hebben altijd het gevoel dat we het kunnen. Faalangst is een woord dat niet eens in onze Van Daele staat. Wij beginnen met de glimlach aan onze cursus, nadat we alle rommel van onze bureau hebben gegooid. Nu eerst die cursus nog vinden...
Op een warme zomeravond, niet lang voor de zon onderging, viel de zwaan in slaap, terwijl hij langzaam rondvloog boven het bos.
Eerst had niemand het in de gaten, maar toen de zwaan steeds langzamer vliegend in een wijde cirkel over de bomen zweefde, keek iedereen omhoog.
'Hij slaapt', zei de eekhoorn.
'Zwaan! Zwaan!', riep de mier. Maar de zwaan hoorde hem niet en vloog slapend verder.
'We moeten hem wekken,' zei de mier.
'Waarom?' vroeg de eekhoorn. 'Misschien slaapt hij wel heerlijk?'
'Nee,' zei de mier. 'Vliegend slapen is gevaarlijk. Help eens mee roepen.'
De eekhoorn zweeg. Maar toen de zwaan weer overeind kwam riep hij met de mier mee: 'Zwaan! Zwaan!'
Maar de zwaan sliep en vloog verder.
De mier vroeg de mus of hij misschien omhoog kon vliegen en in het oor van de zwaan kon roepen dat hij wakker moest worden.
'Dat is goed', zei de mus en even later steeg hij op en vloog naar de zwaan toe. Hij ging vlak naast zijn oor vliegen en tsjilpte zo hard als hij kon: 'Hee! Zwaan! Word nu toch wakker! Halloo!'
Toen vloog hij terug, terwijl de zwaan verder sliep.
'Hoe slaapt hij?' vroeg de mier.
'Heel diep,' zei de mus. 'Heel heel diep. Ik heb nog nooit iemand zó diep zien slapen.' Hij schudde zijn hoofd. 'Kom,' zei hij toen, 'ik ga weer eens verder.'
'We móéten hem wekken, eekhoorn', zei de mier.
'Misschien droomt hij wel iets moois...?' zei de eekhoorn. Maar de mier wilde nergens van horen, en vroeg de krekel, het hert, de slak en de tor of zij op elkaars schouders wilden gaan staan zodat hij daar bovenop kon klimmen om iets te krijsen waar de zwaan wel wakker van moest worden. Maar toen hij begon te krijsen hield iedereen zijn handen voor zijn oren en stortte het bouwsel in, terwijl de zwaan langzaam klapwiekend verder sliep.
'Eekhoorn,' zei de mier. 'Dit is verschrikkelijk!'
Ten slotte weefde de spin een draad recht omhoog, en niemand wist hoe, maar de olifant klom daarlangs en wachtte bovenaan, wankelend, tot de zwaan langskwam, en trompetterde toen zo hard mogelijk in zijn oor: 'Zwaaan! Zwaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaan!'
Door het getrompetter raakte de zwaan uit zijn koers en vloog hij scheef verder. Maar wakker werd hij niet.
Teleurgesteld klom de olifant weer naar beneden.
'Het is vergeefse moeite,' zei hij tegen de mier.
De mier knikte. 'Dat denk ik ook.'
En terwijl de zon onderging en de zwaan begon te glinsteren in het avondlicht liepen de mier en de eekhoorn naar huis.
'Het is inderdaad vergeefse moeite', zei de mier. en even later zei hij: 'Dat is nu vergeefse moeite, eekhoorn, echte vergeefse moeite,' en hij wreef in zijn handen. 'Dat is heel bijzonder, eekhoorn.'
de eekhoorn dacht aan de dingen waarvan de zwaan misschien droomde: beukenoten, verjaardagen, onverwacht bezoek.
En toen het helemaal donker was en hij in zijn bed lag, hoorde hij af en toe een zacht geruis als de zwaam weer langzaam slapend langs de top van de beuk vloog.
De eerste vraag die mensen doorgaans stellen bij de geboorte van een nieuwe mens is: 'Is het een jongen of een meisje?' Het verschil tussen beiden implicieert meer dan een verschil in geslacht of sekse, het betekent ook een bepaalde oriëntatie van die nieuwe leven. Die oriëntatie omvat een bepaalde manier van in het leven staan, een verschillende culturele ingesteldheid. Een beroemd citaat die dit illustreert is: 'On ne naît pas femme, on le devient', een citaat van Simone de Beauvoir. Ogenschijnlijk heldere en eenduidige biologische verschillen blijken zo te berusten op cultureel bepaalde genderverschillen tussen mannen en vrouwen. In bepaalde Afrikaanse regio's stelt men een verschillend gewicht vast bij jonge kinderen naargelang het geslacht. Dat lijkt op het eerste gezicht een biologisch gegeven. Een meer nauwkeurige analyse toont evenwel aan dat een cultureel bepaald genderverschil in de patronen van voedselbedeling aan de basis ligt van het verschil in lichaamsgewicht. Bij voedselschaarste voorzien vrouwen eerst volwassen mannen van voeding, daarna de zonen, in derde instantie de dochters en, als er dan nog voedsel over is, eten de moeders zelf. Wat eerst gezien werd als een biologisch sekseverschil heeft eigenlijk alles te maken met een cultureel bepaald genderverschil.
Socialisatie naar genderverschil gebeurt via verschillende kanalen zoals het gezin, de media, kinderboeken of muziek. In een analyse van kinderboeken wordt aangetoond dat er minder meisjes voorkomen in kinderboeken dan jongens. De meisjes die beschreven werden, hadden bovendien een meer traditionele vrouwenrol. Ook in televisieseries wordt een genderspecifiek model gehanteerd. In televisieseries is 65% van de voorgrondpersonages mannen. Die dan ook nog eens worden voorgesteld in rollen waarbij het nemen van beslissingen, zowel op politiek vlak als daarbuiten, centraal staat. Vrouwen nemen maar 35% van de voorgrondrollen voor hun rekening, waarbij ze vooral worden voorgesteld als personen die belang hechten aan interpersoonlijke relaties. Vrouwen worden nog altijd afgerekend op intelligentie. Onderzoek heeft uitgewezen dat meisjes in de middelbare school met hoge punten, vlugger worden uitgesloten of gepest. Ze krijgen ook minder aandacht van jongens, die hen als bedreigend ervaren. Wat als resultaat heeft dat veel van die meisjes zorgen dat ze minder punten halen om meer aanvaard te worden. Kunnen mannen niet om met intelligente vrouwen?
Vooral vanuit het feminisme is aangetoond dat genderverschillen niet alleen een differentiatie inhoudt, maar ook een machtsverschil tussen de seksen. Genderstratificatie duidt op een samenleving waarin welvaart, macht en privileges ongelijk verdeeld zijn tussen de seksen. In Saoedi-Arabië en in Afghanistan onder het Talibanregime bijvoorbeeld is de macht van mannen over vrouwen bijna absoluut; daar waar in Noorwegen die machtsongelijkheid veel kleiner is. Het genderverschil uit zich vooral in een verschil in rolverwachting naargelang men man of vrouw is. Er zijn een bepaald aantal opvattingen over hoe men moet voelen, denken, zich moet gedragen en die verschillend worden ingevuld naargelang men man of vrouw is: - werk en liefde: de mannelijke invulling is een betaalde baan, voor vrouwen zou dit een gezin en kinderen zijn - zorgen en verzorgen: de eerste taak van een vrouw is koesteren en zorgen, voor mannen geldt dat ze beschermen - autonomie en gebondenheid: vrouwen zouden lief, gevoelig, teder, warm, geduldig,... moeten zijn. Van mannen wordt verwacht dat ze zelfstandig en onafhankelijk zijn - seksualiteit en intimiteit: van vrouwen wordt verwacht dat ze intimiteit belangrijker vinden, waardoor seksualiteit alleen kan binnen een emotionele intimiteit en verbondenheid. Van mannen wordt verwacht dat intimiteit beleven via seksualiteit.
Heteroseksualiteit vormt de basis voor wat de 'dubbele moraal' wordt genoemd. Jongens en mannen worden daarin gezien als 'van nature' seksueel actiever (gedreven door driften), terwijl meisjes en vrouwen dat minder zouden zijn. Het gevolg is dat seksueel actieve meisjes en vrouwen negatieve etiketten krijgen als slet of hoer, terwijl datzelfde gedrag bij jongens wordt beschouwd als het opdoen van ervaring.
Is dit allemaal nog toepasbaar in onze huidige Belgische samenleving?
Langzaam schuif ik mijn stoel naar achter. Ik kijk even rond me. Iedereen is me het laatste restje moed aan het toeknikken dat ik nodig zou hebben om recht te staan. Natuurlijk wil ik maar al te graag in de spotlights staan nadat ik deze heldendaad heb begaan, alleen mag je nooit laten merken dat je eerbetuigingen het leukste van al vindt. Je moet altijd doen alsof het de zwaarste taak ooit is die ze je gegeven hebben, anders fluisteren ze achter je rug toch alleen maar over 'die dikke nek'. Terwijl ik helemaal niet dik ben, wat denken ze wel?! Nu goed, zover is het nog niet. Tot nu toe loopt alles goed.
Ik laat mijn 175 centimeter langzaam rechtstaan en schrijd statig naar het midden van de kamer, ondertussen de vloertegels bestuderend. Mijn teerbeminde vrienden zitten nu in een cirkel rondom me en verwachten dat ik hen het hele verhaal voor de elfhonderdste keer vertel. Ik kijk elk van hen eerst nog even aan. De spanning stijgt. Iedereen zit op het puntje van zijn stoel. De stilte is niet te harden. Achter me hoor ik een stoel verschuiven. Het schrapende geluid snijdt door de ruimte, maar niemand kijkt op. Ik ben het middelpunt en ik hou alle aandacht vast. Zouden ze gehypnotiseerd zijn? Geobsedeerd?
Ik besluit dat het tijd is om mijn verhaal te starten. Een diepe zucht moet verbergen dat ik het hele gebeuren eigenlijk wel alle dagen zou willen meemaken. Iedereen kijkt me bewonderend aan als ik begin: 'Het was een hete zomerdag, vlak voor de eindexamens. Als pauze was ik even naar de Korenmarkt gegaan en ik zou net teruggaan naar mijn kot, toen ik op de stoep een duifje zag zitten. Op het eerste zicht niets abnormaals, maar een normale duif zou onmiddellijk het hazenpad kiezen als iemand te dicht komt. Het was ook wel een heel klein duifje. En het keek wel heel zielig... Ik besloot het beestje aan nader onderzoek te onderwerpen. De meeste passanten bekeken me maar raar. Hoe zou je uiteindelijk zelf zijn als je iemand op de stoep ziet praten met een duif? Gelukkig bestaan er ook nog echte dierenliefhebbers (zoals ik) en op een gegeven moment stonden we met een groepje van 5 te discussiëren over wat we met het beest zouden doen en hoe het op de trottoir verzeild was geraakt. Uiteindelijk was iedereen het erover eens dat het uit een of ander nest was gevallen. Hoe-vraag opgelost. Restte ons nog de eerste vraag: 'Wat moeten we ermee aanvangen?' 'Thuis voedden en als het groter is terug vrijlaten' of 'Naar het vogelopvangcentrum!' Omdat niemand met een voorstel kwam dat iedereen aanvaardde besloot ik dat ik mijn verantwoordelijkheid moest nemen, ik had immers de duif gevonden en me er het eerst om bekommerd. Ik besloot dat we de duif naar het vogelopvangcentrum zouden doen, daar weten ze wel waar ze mee bezig zijn. Toen duidde ik een gewillige Chinese vrijwilliger aan en zo werd ik bekend als de heldin der duiven. Door een duifje te redden stelde ik een voorbeelddaad, ik maakte van onze wereld voor een paar minuten een betere wereld. Iedereen was bezorgd om het lot van onze duif, er was solidariteit.'
Aanbiddend kijkt iedereen me aan. Mijn 175 centimeter telt een centimetertje extra als ze beginnen applaudiseren. Ik hoor gefluister: 'Wat een geluk dat Sarah onze vriendin is... Jaja, we mogen fier op haar zijn. Wanneer zou ze haar volgende heldendaad stellen?' Maar ik doe alsof ik het niet hoor.
Net wanneer ik terug naar mijn plaats wil lopen, hoor ik achter me een luide kuch die me er op wijst dat iets niet klopt. In slow-motion draai ik me om, terwijl een snerpende stem me iets probeert duidelijk te maken: 'Een zeer interessant verhaal, maar niet echt gepast tijdens een les economie, niet? Ik zou het nu ten zeerste appreciëren moest u me laten verderdoen met mijn les.. Als u nu terug zou willen plaatsnemen tussen de andere studenten?'
Stipt 1u begin ik aan dit schrijfsel. Ik ben juist terug van de 'Bal Infernal' waar elke dinsdag te lachen is met stand up comedians en ik kan niet slapen. Nu toch nog niet. Eerst moet ik een paar dingen op een rijtje zetten. Verschillende vragen en bedenkingen glijden als neonreclames door mijn hoofd. Wat een leuke en gezellig avond had moeten zijn was een totaal fiasco...
1 vraag speelt daarbij een zeer grote en belangrijke rol: kunnen jongens en meisjes (of mannen en vrouwen, zoals je het wil bekijken) een gewone vrienschappelijke relatie hebben zonder dat daarbij gevoelens komen kijken? Ik zei altijd dat een vriendschapsrelatie met een persoon van het andere geslacht perfect mogelijk is. Zelf geef ik het goede voorbeeld want de meeste van mijn vrienden zijn mannelijk (alhoewel sommigen nog echte jongens zijn. Ik ben nog geen vrouw, dus een probleem is dat niet.). Een vriendin van mij zegt altijd het tegenovergestelde: 'Sarah, je gaat nog in de problemen komen met die mannenvriendschappen. Je kan niet gewoon vrienden zijn met iemand van het andere geslacht want ooit komen toch die gevoelens, dat kan niet anders.' Ik wuif dat dan altijd weg met voorbeelden uit mijn leven.
Al vergeet ik dan weleens dat ik vorig jaar het zelf toch heb meegemaakt. Mijn beste vriend zat bij mij 'in de klas', tussen haakjes gezet want hij kwam bijna nooit naar de niet-verplichte lessen. We waren constant bij elkaar. Hij was als een grote broer voor mij: we deden alles samen, hadden dezelfde vrienden,... Zijn kot was dicht bij de uitgaansbuurt, dus als we waren uitgeweest bleef ik altijd bij hem slapen omdat ik dan geen zin meer had om zo ver naar huis te stappen. Nooit is daar iets gebeurd, dat was altijd puur vriendschappelijk. Tot op een nacht, bijna op het einde van het schooljaar, we weer bij elkaar bleven slapen. We hadden allebei gedronken. De volgende morgen was raar. Ik voelde me er niet goed bij. Ik dacht dat ik mijn beste vriend zou verliezen doordat ik hem gekust had, maar ik had gevoelens voor hem gekregen. We praatten erover en besloten om 'ons' een kans te geven.
Bijna een jaar na die eerste kus. Alweer 8 maanden de trotse bezitter van een single leven. Die vriend zie ik bijna nooit meer, maar als we mekaar toevallig ergens tegenkomen zijn we wel weer de beste maatjes en vertellen we honderduit. Al zit écht afspreken er niet in, het zou te raar zijn. We weten alletwee wel dat we nog veel voor mekaar betekenen, maar het wordt eerder geuit via gedachten. Telepathische verbondenheid ofzo...
Nu weet ik wel zeker dat ik niets moet beginnen met mensen die me te dierbaar zijn. Ik wil het risico niet lopen om hen kwijt te geraken door er gevoelens voor te krijgen. Ze liggen me te nauw aan het hart. Trouwens, ik denk dat ik toch een betere vriendin dan een lief ben.
Fui a nacer donde no hay nada,
tras esa línea que separa el bien del mal.
Mi tierra se llama miseria,
y no conozco la palabra libertad.
Fui secuestrado en una guerra,
torturado y preparado pa matar.
Me he convertido en una bestia,
soy solo un niño que no tiene identidad.
Me han obligado a disparar,
me han enseñado a como asesinar,
me han obligado a mutilar,
en un infierno terrenal.
Hey no, tu indiferencia no tiene perdón,
¿Quien te robó el corazón?
No te levantes del sillón.
Hey no, tu indiferencia no tiene perdón,
¿Quien te robo el corazón?
Apaga la televisión.
Una pistola en mi cabeza,
me esta obligando a asesinar a mi papá,
soy una maquina de guerra,
mi dedo aprieta ese gatillo sin mirar.
Met veel moeite kan ik me uit bed sleuren. Een nieuwe dag, waarin ik vooral achter mijn bureau zal zitten, wacht op mij. Die cursus economie moet vandaag nog af. Mijn hoofd voelt zwaar en een nieuwe niesbui komt op. Waar ligt die zakdoek als je hem nodig hebt?! Eens ik dan aan mijn bureau zit is de computer veel verleidelijker dan mijn cursus, die op de hoek van de tafel ligt. In mijn verbeelding stoot de cursus een akelig geschreeuw uit: 'Leer mij of mijn wraak zal zoet zijn!', wat ik angstvallig probeer te vermijden. Ik ben, zoals ze dat noemen, op dit moment Oost-Indisch doof. Neen, neurotisch is niet het woord.
Ik heb altijd ook verschillende uitvluchten om niet te moeten blokken. Nu gaat het moeilijker omdat ik verkouden ben. Het is gewoon een algemeen geweten feit dat je moeilijk leerstof in je hersenen kan pompen als je je het grootste deel van de tijd moet bezighouden met zorgen dat je genoeg ademhaalt. Terwijl er enorme hoestbuien opborrelen, zit ik dan te denken aan betere tijden. In september die reis naar Portugal, deze paasvakantie Egypte en Zweden... In Egypte had iedereen van onze groep last van reisziekte. Iedere morgen was het weer dezelfde vraag: 'Wie is onze spetter van de dag?' Iedereen wachtte in spanning tot het mijn beurt zou zijn, maar ze wachtten tevergeefs. Egypte was echt wel mijn land...
Waarom ben ik nooit ziek als ik op reis ben? Misschien is reizen wel iets magisch, een soort onontdekt medicijn, dat nog geen enkele dokter ooit heeft voorgeschreven. Anders wil ik proefpersoon spelen, een doktersbriefje naar Zuid-Amerika graag. Of India. Als het dan ook nog terugbetaald wordt door de ziekenkas denk ik dat iedereen wel van het nieuwe medicijn gebruik zal maken. Voor onze vierde wereld is het natuurlijk ook een goed idee. De meeste mensen kunnen bijna nooit op reis gaan. Behalve misschien naar onze Belgische kust, die laten we eerlijk zijn, nu ook niet echt spectaculair is. Voor die mensen zou er zich een gans nieuwe wereld openen, een wereld van ontdekkingen. Als dokters dan ook nog eens ecologisch, biologisch of rugzaktoerisme aanbevelen (naargelang de aard van de ziekte en de nodige medicatie) kan de rest van de wereld er ook maar beter van worden. In feite is het gewoon een win-winsituatie. Wij worden beter en gaan daarbovenop ook nog eens op reis. Het land waar we naartoe worden gestuurd, natuurlijk niet het gewone Spanje of een ander al toeristisch uitgemolken land, kan verdienen aan ons. Daarom mogen we niet verblijven in luxueuze resorts op bijvoorbeeld de Dominicaanse Republiek of Cuba. Meestal zijn die dingen in handen van multinationals, dan stroomt al het inkomen gewoon weer naar het buitenland en de plaatselijke bevolking heeft er niets aan. Ze worden ook nog eens gediscrimineerd omdat die resorts gebouwd zijn aan het strand en 'hun' stuk strand af hebben gezet zodat locals er niet op kunnen. Stel je voor dat de hotelgasten met hen in contact zouden komen... Dat mag natuurlijk niet gebeuren! De meeste toeristen boeken dan in het hotel een excursie: 'Rondrit op de Dominicaanse.. Zie het echte leven!' Thuis kunnen ze dan allemaal vertellen hoe arm het er wel niet is, welke ellende ze hebben gezien. Maar ze vertellen er natuurlijk niet bij waar zij, als toerist, zaten. Gevangen in een gouden kooitje.
Moesten we het allemaal kunnen regelen op de manier die ik in gedachten heb, waarbij we de lokale bevolking echt kunnen ontmoeten (met hen praten, bij hen overnachten) zou het allemaal veel beter zijn. Het geld dat we betalen voor overnachting komt onmiddellijk bij de mensen terecht die het nodig hebben, en zo leer je pas een land echt kennen: door contact, en veel praten, met de mensen ter plaatse. Misschien zou de wereld dan ook een stuk beter worden. We zouden hier beseffen dat we echt in de boter zijn gevallen. Onrechtstreeks zou het dan ook kunnen helpen aan een maatschappij met minder of geen zinloos geweld, meer aandacht voor derdewereldlanden, voor onze eigen vierde wereld,...
Plots komt het weer in mijn gedachten. Gedaan met de wereld te beteren, mijn plicht roept. Mijn cursus economie staat bijna roodgloeiend van woede, staat bijna op en neer te springen in de hoop mijn aandacht te kunnen trekken: 'Leer mij! NU!'
