Lachen als een boer met kiespijn, dat is wat ik nu letterlijk doe als iemand me laat lachen. Mijn tweede koppel wijsheidstanden van rechtswege zijn er eergisteren ook uitgeboord, waardoor ik me nu ook voor de tweede keer stoer moet voordoen. Pijn? Heb ik niet. Dat ik helemaal niets meer voel doordat ik me volprop met pijnstillers vanaf het minste pijnscheutje vertel ik er natuurlijk niet bij. Mijn imago van stoere chick die zelfs met 2 gaten op de plaats waar vroeger tanden stonden nog frieten durft eten en chips durft knabbelen zou er direct bij inschieten.
Als ik dan terugdenk aan hoe mijn jongere zus was toen ze haar wijsheidstanden getrokken was, dan ben ik blij dat ik nu nog de schijn kan ophouden. Zij kon niets eten, had er twee weken later nog last van en ze wàs hoe ze mij nu noemen: hamster. Met van die bolle wangen, die er uit zien alsof er voorraad voor een gans jaar in zit. Zo'n wangen kan je niet verbergen. Hoe meer je ze probeert te verstoppen, hoe meer ze opvallen. Ook eten lukte haar niet. Alles moest vloeibaar zijn.
Wat ook een familietrekje is zijn onze kleine mondjes die het werk voor de tandarts zo ongelooflijk moeilijk maakt... Als ze dan ondertussen aan het trekken en sleuren zijn aan die mondhoek om ook maar een beetje te kunnen zien, komt dé idee in je op... Wat als ik nu mijn mond gewoon dichtdoe? Liefst nog met een vinger van die verdomde beul tussen mijn tanden. Dan zou ik mijn trillende benen bij elkaar rapen, me via mijn benen stap voor stap naar de deur en vervolgens naar de uitgang begeven. Uiteindelijk laat ik het maar varen. Het is nog het gemakkelijkste om gewoon te blijven liggen en te denken: 'Het is de eerste en de laatste keer dat ik hier lig.'
Ik heb het ondertussen al tegen iedereen gezegd, maar het enige positieve hieraan is dat ik ongestoord pijnstillers mag nemen zonder dat iemand er raar van opkijkt. En wat ook belangrijk is: ik ben nu eens een weekendje thuis. Een weekend waarin ik eens niet moet gaan werken, waarin ik eens tijd heb om gewoon niets te doen. Sinds een maand zijn er grote veranderingen in mijn leven geslopen. Sinds een maand moet ik vliegen van hot naar her, heb ik afspraken in gent én moet ik de volgende dag plotseling weer thuis staan. Moet ik zorgen dat ik op tijd op mijn werk ben en er dan ook geraak.
Héérlijk!
Eindelijk heb ik het ook eens druk. Vroeger ergerde ik me altijd aan mijn ganse vriendenkring die het te druk had om af te spreken, of om iets te doen met mij. Ik was werkloos, had toch niets te doen, dus moest ik me altijd maar aanpassen aan iedereen. Wat nu gedaan is, want ik ben nu eindelijk ook weer drukbezet. Ik werk 6 dagen op 7, wat sommige mensen onmenselijk veel lijkt, maar ik wist al van bij mijn eerste sollicitatiegesprek dat ik er doodgraag zou werken. Het is voor mij een job gecombineerd met een hobby, waar ik leuke mensen en nieuwe kennissen op de koop bij krijg. Doordat ik ook constant bezig ben met mensen uit een ander land of cultuur, merk ik dat ik zelf niet meer zoveel bezig ben met het verkassen en het constant op zoek gaan naar nieuwe invloeden.
Voor iedereen die Brugge eens wil bezoeken op een gemakkelijke en goedkope manier... En er ook nog eens super geholpen wil worden (met zo'n personeel als de mensen die er nu werken, mezelf incluis, kan dat natuurlijk niet anders) kan dan ook altijd eens langskomen. Met hart en ziel werk ik in dit oude gebouw dat een youth hostel is geworden. Vroeger had het de naam 'hotel', maar door het jonge karakter (af en toe gemixt met wat ouderen die zich nog altijd jong voelen) is de naam veranderd in 'Lybeer Travellers Hostel'. Een belangrijke verandering, vooral doordat hierdoor nog meer backpackers onze wegen zullen kruisen. Ik zal het zeker niet erg vinden! De verhalen die sommigen te vertellen hebben zijn onmetelijk interessant. Te weten dat ze meestal van verre, tropische plaatsen als Brazilië, Mexico of Australië komen en speciaal voor Brugge een paar dagen vrij hebben gemaakt in hun drukke schema... Ik blijf het fascinerend vinden, het hele backpackerswereldje.
En ondertussen droom ik zelf ook nog verder over een verre toekomst waarin ik zelf de hoofdrol speel als ik met pak en zak de wereld rondtrek.
