Fui a nacer donde no hay nada,
tras esa línea que separa el bien del mal.
Mi tierra se llama miseria,
y no conozco la palabra libertad.
Fui secuestrado en una guerra,
torturado y preparado pa matar.
Me he convertido en una bestia,
soy solo un niño que no tiene identidad.
Me han obligado a disparar,
me han enseñado a como asesinar,
me han obligado a mutilar,
en un infierno terrenal.
Hey no, tu indiferencia no tiene perdón,
¿Quien te robó el corazón?
No te levantes del sillón.
Hey no, tu indiferencia no tiene perdón,
¿Quien te robo el corazón?
Apaga la televisión.
Una pistola en mi cabeza,
me esta obligando a asesinar a mi papá,
soy una maquina de guerra,
mi dedo aprieta ese gatillo sin mirar.
Met veel moeite kan ik me uit bed sleuren. Een nieuwe dag, waarin ik vooral achter mijn bureau zal zitten, wacht op mij. Die cursus economie moet vandaag nog af. Mijn hoofd voelt zwaar en een nieuwe niesbui komt op. Waar ligt die zakdoek als je hem nodig hebt?! Eens ik dan aan mijn bureau zit is de computer veel verleidelijker dan mijn cursus, die op de hoek van de tafel ligt. In mijn verbeelding stoot de cursus een akelig geschreeuw uit: 'Leer mij of mijn wraak zal zoet zijn!', wat ik angstvallig probeer te vermijden. Ik ben, zoals ze dat noemen, op dit moment Oost-Indisch doof. Neen, neurotisch is niet het woord.
Ik heb altijd ook verschillende uitvluchten om niet te moeten blokken. Nu gaat het moeilijker omdat ik verkouden ben. Het is gewoon een algemeen geweten feit dat je moeilijk leerstof in je hersenen kan pompen als je je het grootste deel van de tijd moet bezighouden met zorgen dat je genoeg ademhaalt. Terwijl er enorme hoestbuien opborrelen, zit ik dan te denken aan betere tijden. In september die reis naar Portugal, deze paasvakantie Egypte en Zweden... In Egypte had iedereen van onze groep last van reisziekte. Iedere morgen was het weer dezelfde vraag: 'Wie is onze spetter van de dag?' Iedereen wachtte in spanning tot het mijn beurt zou zijn, maar ze wachtten tevergeefs. Egypte was echt wel mijn land...
Waarom ben ik nooit ziek als ik op reis ben? Misschien is reizen wel iets magisch, een soort onontdekt medicijn, dat nog geen enkele dokter ooit heeft voorgeschreven. Anders wil ik proefpersoon spelen, een doktersbriefje naar Zuid-Amerika graag. Of India. Als het dan ook nog terugbetaald wordt door de ziekenkas denk ik dat iedereen wel van het nieuwe medicijn gebruik zal maken. Voor onze vierde wereld is het natuurlijk ook een goed idee. De meeste mensen kunnen bijna nooit op reis gaan. Behalve misschien naar onze Belgische kust, die laten we eerlijk zijn, nu ook niet echt spectaculair is. Voor die mensen zou er zich een gans nieuwe wereld openen, een wereld van ontdekkingen. Als dokters dan ook nog eens ecologisch, biologisch of rugzaktoerisme aanbevelen (naargelang de aard van de ziekte en de nodige medicatie) kan de rest van de wereld er ook maar beter van worden. In feite is het gewoon een win-winsituatie. Wij worden beter en gaan daarbovenop ook nog eens op reis. Het land waar we naartoe worden gestuurd, natuurlijk niet het gewone Spanje of een ander al toeristisch uitgemolken land, kan verdienen aan ons. Daarom mogen we niet verblijven in luxueuze resorts op bijvoorbeeld de Dominicaanse Republiek of Cuba. Meestal zijn die dingen in handen van multinationals, dan stroomt al het inkomen gewoon weer naar het buitenland en de plaatselijke bevolking heeft er niets aan. Ze worden ook nog eens gediscrimineerd omdat die resorts gebouwd zijn aan het strand en 'hun' stuk strand af hebben gezet zodat locals er niet op kunnen. Stel je voor dat de hotelgasten met hen in contact zouden komen... Dat mag natuurlijk niet gebeuren! De meeste toeristen boeken dan in het hotel een excursie: 'Rondrit op de Dominicaanse.. Zie het echte leven!' Thuis kunnen ze dan allemaal vertellen hoe arm het er wel niet is, welke ellende ze hebben gezien. Maar ze vertellen er natuurlijk niet bij waar zij, als toerist, zaten. Gevangen in een gouden kooitje.
Moesten we het allemaal kunnen regelen op de manier die ik in gedachten heb, waarbij we de lokale bevolking echt kunnen ontmoeten (met hen praten, bij hen overnachten) zou het allemaal veel beter zijn. Het geld dat we betalen voor overnachting komt onmiddellijk bij de mensen terecht die het nodig hebben, en zo leer je pas een land echt kennen: door contact, en veel praten, met de mensen ter plaatse. Misschien zou de wereld dan ook een stuk beter worden. We zouden hier beseffen dat we echt in de boter zijn gevallen. Onrechtstreeks zou het dan ook kunnen helpen aan een maatschappij met minder of geen zinloos geweld, meer aandacht voor derdewereldlanden, voor onze eigen vierde wereld,...
Plots komt het weer in mijn gedachten. Gedaan met de wereld te beteren, mijn plicht roept. Mijn cursus economie staat bijna roodgloeiend van woede, staat bijna op en neer te springen in de hoop mijn aandacht te kunnen trekken: 'Leer mij! NU!'
