Beste, aangezien Sarah nog niet op het internet kan, zal ik jullie even inlichten. Ik heb ze persoonlijk op het vliegtuig gezet, dus op de vraag of ze goed vertrokken is, kan ik alvast positief antwoorden. Ook het aankomen liep bijzonder vlot. Na een tussenlanding in Reus, is ze veilig geland in Girona.
Ze logeert momenteel in een soort spookhotel (hotel opent pas begin mei) samen met medeanimator Terrence en nog enkelen wiens naam me even ontsnapt. Dit weekend zijn ze al eens gaan proeven van de lokale cocktails en voor de rest van de week zullen ze shows voorbereiden voor het animatieseizoen dat eraankomt.
Ze stelt het dus wel. Het is voor haar natuurlijk ook allemaal nog een beetje wennen.
Als ze terug internet tot haar beschikking heeft zal ze zelf wel weer wat posten, tot dan hou ik je op de hoogte.
Geflankeerd door pijnboombossen aan een langgerekt strand ligt de bekende badplaats Malgrat de Mar. Kinderen kunnen naar hartelust baden en spelen doordat het strand geleidelijk in zee afloopt. 's Avonds is het genieten in het uitgaansleven.
Ligging: Officieel aan de Costa del Maresme, die vaak tot de Costa Brava wordt gerekend. Dit is aan de noord-oost kust van Spanje, tussen Blanes en Calella, 70 Kilometer ten noorden van Barcelona.
Malgrat heeft een oud centrum, maar de meeste winkels en hotels zijn gesitueerd aan de boulevard die wordt gescheiden van het strand door een spoorlijn.
Bezienswaardigheden
Fort Kerk Ruine
Excursie naar Colleta - San Filiou, Barcelona, Jeepsafari
Topless toegestaan Balspelen toegestaan Lengte: 3000 m. Min. 30 m. breed Max. 30 m. breed Steil aflopende zeebodem Zand op de zeebodem Strandbar 9 met terras Snackbar/Cafetaria 1 met terras Ligstoelen Ligbedden Parasols Toezicht EHBO Douches Toiletten Volleybal Badminton Speeltuin Trampoline Veel animatie op het strand. Windsurfen Les mogelijk Duikschool Waterfietsen Waterscooter Kano/Kayak Motor/speedboot Banana/tube Glassbottom boat Bungeejumpen in juli en augustus
Eten en drinken
Concentratie van restaurants: In het oude centrum en op de boulevard. 45 restaurants 35 restaurants met terras
Sport
1 Openbaar zwembad Tennis Squash Fitness
Uitgaan
1 Bioscoop 2 amusementshallen 4 disco's en nachtclubs
Vanmorgen telefoon gekregen van Jetair. Blijkbaar weet niemand daar goed hoe het allemaal zit, maar mijn uiteindelijke vertrekdatum zal nu zaterdag 21 april zijn. Zo'n weken vroeger dan verwacht. Ik had toch verwacht dat het allemaal een beetje beter georganiseerd zou zijn, maar blijkbaar mag je als nieuwbakken animatrice niet te veel verwachten. Hun uitleg voor het vroege vertrek was dat ik er al eerder moest zijn dan mijn stagiaire die komt op 1 mei, zodat ik de werking van het hotel goed ken en mijn weg al vind in de omgeving. Zo zal ik al ingewerkt zijn en kan ik mijn stagiaire dan beter briefen en tonen waar alles is. Ik zal normaal gezien ook betaald worden door de hotelketen zelf (Serhs hotelketen), maar dat betekent dat ik dan waarschijnlijk een Spaans rekeningnummer zal moeten nemen. Het wordt allemaal nog afwachten hoe het daar zal zijn en hoe het allemaal geregeld zal worden, want nu lijkt het alsof ze zelfs bij Jetair nog van niets weten. En ik moet me maar schikken, daar valt niets aan te doen. Ook voor Pieter kwam het nieuws onverwacht. Toen ik hem belde lag hij nog in bed, en wist hij gewoon niet wat te zeggen. Het worden de laatste paar dagen die we samen zullen kunnen doorbrengen. Nog 4 welgeteld. Ook voor de rest komt het allemaal onverwacht. Morgen moet ik van Tim al afscheid nemen, omdat hij op weekend gaat. Jolien is vanmorgen op verplichte studiereis vertrokken met school en komt vrijdag pas terug. Eigenlijk mag ik nog van geluk spreken dat het pas zaterdag is, het kon evengoed op vrijdag zijn en dan ging het helemaal niet meer lukken om iedereen te zien die ik wil zien. Nu, eigenlijk denk ik niet dat het missen zo erg zal zijn. Ik weet dat iedereen z'n best zal doen om eens op bezoek te komen, en gelukkig bestaan er ook nog het internet en de gsm. Trouwens, voor diegene die het lezen: eens ik vertrokken ben kunnen we best contact houden via skype! Met dat programma kun je goedkoop bellen naar het buitenland, gratis als het van computer naar computer is, en voor een paar cent kan je bellen van de computer naar een gsm. Bekijk het allemaal nog eens goed, ik heb het al lang geïnstalleerd. Ook van anderen hoorde ik dat het een van de beste manieren is om contact te hebben. (www.skype.com) Dan kunnen we afspreken voor skype-gesprekken.
Binnenkort zal ik een andere website hebben waar ik mijn verhalen kan plaatsen (met foto's), maar waar ook jullie je eigen plaatsje hebben om verhalen neer te pennen en vooral veel foto's op te zetten. Zo blijven we zowel in Spanje als in België van mekaars avonturen op de hoogte. Ik laat iets weten wanneer de site in orde is. (voor meer info en voor gepush moet je bij Pieter zijn, hij zal die site maken)
Het einde komt steeds dichterbij en vlugger dan verwacht... Ik zou normaal de eerste van mei op het vliegtuig stappen richting Gerona, maar vorige week vrijdag kreeg ik mail dat ik op 23 april al moet vertrekken. Op zich is dat niets erg, maar voor de mensen rondom me is het wel heel vroeg. Iedereen had zich gefixeerd op die eerste mei, dat ze in het weekend ervoor zeker niets hadden gepland, maar nu ik België een weekje vroeger zal verlaten heerst er grote paniek. Zal ik iedereen nog kunnen zien? Het antwoord op die vragen is helaas 'neen'. Ikzelf ben bezig met vanalles om me voor te bereiden (dingen bijeen te zoeken en te verzamelen) en anderen zitten ofwel in het buitenland voor stage of moeten op reis voor school. Nog andere hebben het dan weer veel te druk, en nog andere hebben een weekendje subtropisch zwembad geboekt. Allemaal heel goed te begrijpen, want niemand wist dat die datum kon veranderen. Het komt er nu dus op aan om van zoveel mogelijk mensen afscheid te nemen op een kwalitatieve manier. Dat lukt wel...
verrassingen, zoektochten, spelletjes die ik altijd win, zon, feestjes met vriendelijke mensen, pasgemaaid gras in de zomer, zee, muziek, babbelen met interessante mensen, lachen, festivals, vuil worden, gelukkig zijn en daardoor in het rond springen, huppelen over zeebrapaden, de strips in de krant van 'Liefde is...' en 'Hagar', katten en kleintjes, m'n lievelingsbroek die er nu niet meer is, postkaartjes uit verre landen, muntstukken, m'n sletsen, massages, lachen, op reis gaan, warm hebben en daarbij een beetje zweten, af en toe een inspanning doen (een kleintje), door de sneeuw rollen, slimmer zijn dan andere mensen, bloemenkransen, indianen, internet, leeuwen, securityvrouw spelen,...
Af en toe vraag ik me af of ik wel de juiste keuze heb gemaakt om nu naar Spanje te vertrekken. Soms zie ik mezelf in mn eigen stekje samen met Pieter. We zijn eigenlijk nog niet zo lang samen, maar omdat we nu zo goed als samen wonen (al geef ik dat nog altijd niet graag toe, voor mij is het gewoon logeren) zie ik hoe het zou kunnen zijn.
Misschien had ik beter gekozen om hier in België te blijven en samen met Pieter hier iets te huren. Ik weet dat het zou lukken, want ook nu redden we ons. We weten allebei dat we niet gezond eten, en we liggen veel te lang in bed, maar we zijn nog altijd 2 handen op een buik.
Als je zo goed als nooit ruzie hebt, ook al ben je bijna elke dag verplicht op elkaars gezicht te kijken, dan denk ik dat het wel goed zit.
Ik zou niet over zoiets denken enkel om met Pieter alleen te kunnen zijn en huisje-boompje-beestje te kunnen spelen, neen, dan denk ik ook aan alle feestjes die we zouden kunnen geven in ons eigen plekje. Zonder ons te moeten storen aan humeurige huisgenoten die de volgende dag misschien vroeg naar school of werk moeten. Dan heb je ook nog de huisgenoten die niet sociaal zijn en liever geen volk in hun huisje hebben.
Als ik dan denk aan onze plek dan zou ik willen dat de voordeur altijd openstaat voor iedereen, maakt niet uit wie. Dat is ook het voordeel bij ons, ik apprecieer zijn vrienden en hij die van mij. Het zou ons dus niet uitmaken voor wie van de 2 het feestje is, we amuseren ons alle twee wel.
Daarna begin ik ook aan de andere kant te denken. Moet ik voor zoiets mijn droom om België te verlaten en nieuwe oorden en ervaringen op te zoeken laten vallen? Voor een huisje-boompje-beestje denk ik dat ik toch nog niet echt klaar ben. Ik ben nu nog veel te wispelturig. In wat ik wil doen, waar ik wil wonen en waar ik naartoe wil. Nu zou ik, moest ik genoeg gespaard hebben, nog mijn rugzak volproppen en gewoon naar de andere kant van de wereld willen liften. Nu wil ik zoveel mogelijk avonturen meemaken, zoveel mogelijk nieuwe inzichten opdoen. Ik weet wel dat het avontuur niet echt in Lloret de Mar te vinden is, maar om een half jaar in Spanje te gaan wonen denk ik dat je er toch wel een béétje lef voor moet hebben. Waarschijnlijk zal het ook al spannend genoeg zijn om daar een heel nieuw leven op te bouwen, met dan het verdriet om het daarna allemaal weer achter te laten en weer ergens anders naar toe te gaan.
Ik weet dat ik later ook nog altijd sedentair kan beginnen worden. Alleen is de drang om nieuwe dingen te zien en mee te maken nog altijd groter, en dan kan ik enkel hopen dat Pieter ooit ook zo zal denken en me achterna komt.
Een huisje-boompje-beestje hoeft zich daarom toch niet in België te bevinden? Waarom niet op een plaats waar het wat warmer is?
Met een melancholisch liedje op de achtergrond kunnen veel gevoelens aan de oppervlakte komen. Zeker als je al een hele dag alleen op een kamer zit, te wachten tot je vriendje terug komt van zijn werk. Je voelt je eigenlijk wel zielig, zo alleen. Zo zonder iemand om tegen te praten. Je bent alleen met je boek, waarvan je weet dat die binnen een uurtje ook uit is, en met de kat.
De dingen die overdag door je hoofd gaan staan allemaal in schril contrast met de avonden. s Avonds ben je niet meer dat zielenpootje dat smachtend verlangd totdat haar wederhelft er terug is. Neen, de avonden worden altijd druk in beslag genomen door uitgaan met vrienden, vriendinnen, nieuwe avonturen, nieuwe mensen Alleen lijkt het alsof niemand overdag tijd heeft.
Pas vanaf 6 u s avonds is iedereen weer bespreekbaar en vrij.
Als dat gebeurd voel je je populair en geliefd. Je bent weer een sociaal beest. Toch komt die twijfel van overdag af en toe ook s avonds eens opzetten. Op een feestje waar je je niet op je gemak voelt en waar iedereen elkaar al kent en je de enige lijkt die er alleen staat wil je liefst zo vlug mogelijk weg. Er zijn nog andere feestjes genoeg om naar toe te gaan
Na die ervaring van alleen te staan, zou je het liefst naar huis willen, maar je weet dat het niet de beste oplossing is. Zo stort je je alleen nog maar meer in de eenzaamheid.
Op naar een ander feestje dus.
Weer van iemand die je niet echt kent, maar bij wie je je zoveel meer op je gemak voelt. Je kent hem nochtans maar een drietal dagen, het feestje is een waar succes. Hij babbelt even met je, schenkt je aandacht en stelt je voor aan andere mensen met wie je dan weer kunt beginnen babbelen. Als die andere mensen dan ook nog eens gemakkelijke praters zijn, en grappig daarenboven, dan kan het echt niet meer stuk. Je lacht je een ongeluk met zaken die niet eens grappig zijn, je vertelt over jezelf, over wat je gedaan hebt, je toont interesse en er wordt interesse in jou getoond
Je komt thuis met een fantastisch gevoel: weer nieuwe vrienden gemaakt, weer mensen die je kent.
Maar wat als die ook alleen maar s avonds tijd hebben?
Nu ik moet wachten tot ik effectief kan vertrekken ben ik nog zoveel mogelijk aan het genieten van wat Gent nog te bieden heeft. We hebben al mogen proeven van weer op z'n Belgisch, eerst een hele week zon en redelijk warm om ons daarna een week regen en kou voor te schotelen. Gelukkig kan je in Spanje nog vertrouwen op het weer. Daar heeft het nog niet zo'n kuren gekregen. Naast het Belgisch weer zijn er ook nog alle mensen die ik zal missen en waarvan ik hoop dat ze zeker op bezoek zullen komen. Eigenlijk gebruik ik hen nu een beetje om het hier nog zo aangenaam mogelijk te hebben. Wat typisch Gents is zijn alle studenten die er rondlopen, en al die studenten brengen heel wat originaliteit in ideeën en activiteiten mee.
Zo kwamen de rechten op het idee om ter promotie van hun praesidium van volgend jaar een mega-twisterspel op te zetten dat de ganse Kouter in beslag nam. Het meeste volk kwam daarentegen niet om mee te spelen, het was trouwens extreem leuk om ons nog eens in van die rare posities te zetten, maar wel om te profiteren van alles wat gratis was. Tegen gratis bier, cola, pannenkoeken en hotdogs zeggen wfe natuurlijk geen neen. Toen ze ook nog eens met chips rondkwamen werd het me toch een beetje te veel, maar zo moest ik voor 's avonds ook al geen eten meer voorzien. Na een hele middag Twisteren begon ik me toch een beetje stijf te voelen, en gingen we weer op weg. Als de mensen gewoon al de intentie gaven dat ze naar huis gingen kregen ze uiteindelijk nog shampoo gratis ook.
We verlieten de massa en gingen mijn fiets halen die voor een groot onderhoud binnen was bij de fietsenmaker. Er moesten nog cadeautjes gekocht worden ook, want vorige week vrijdag was het Pieter zijn verjaardag. Met de fiets op weg naar de speelgoedwinkel, wat me niet zo goed bekwam, want bleek dat ik het fietsen tussen de tramsporen zo'n beetje verleerd was. Ook remmen met zo'n torpede lukte niet meer zo goed, wat resulteerde in een Sarah die in de tramsporen belandde en die probeerde af te remmen met behulp van haar voeten en de grond. Tim en verschillende andere mensen konden hun lach niet inhouden, waardoor bij mij het schaamrood weer op de wangen verscheen. Het voelde vertrouwd aan.
Na wat tegenslag en 5 minuten die wel een uur leken te duren konden we cadeautjes beginnen kiezen. Wat geef je in godsnaam aan iemand die 23 is, je lief en die graag dingen doet die niet mogen volgens de Belgische wet? Om hem terug aan z'n kindertijd te herinneren kwamen we op een jeu de boules-spel, een roze bellenblaasding en een knikkerspel. Zo kon hij zich weer wat jonger wanen, en niet de bompa met het groene blaadje van 20 dat hij dacht te zijn. De cadeaus waren een enorm succes. Op het retro-verjaardagsfeestje mét taart en kaarsjes die hij in 1 keer moest uitblazen stond hij volledig in de belangstelling. Helemaal aan het genieten. Een van de andere cadeautjes was een bionicle, iets waar ik tot nu nog nooit van gehoord had, maar blijkbaar is het een robot die je zelf in elkaar moet steken. Het hele mannelijke deel van de tafel was erdoor gebiologeerd. Ze zijn nu volledig in en als je het aan een jongen geeft, zelfs eentje van 23, heb je succes verzekerd!
Zaterdag was het dan mijn beurt om te feesten. Het was Starwarz, 1 van de bekendste Belgische drum&bass-feestjes, waarvoor mensen vanuit het hele land afzakken. Voor mij is dat zoals kozzmozz is voor technofanaten, beter bekend als mijn Walhalla. Eerst was er pre-party op Tims kot. Ook de technoërs wilden het eens proberen, maar lang hebben ze het niet volgehouden. Na een half uurtje waren de eersten al weg, Pieter heeft het nog volgehouden tot 2u waarvoor ik hem eeuwig bewonder. Het was weer 1 van de hoogtepunten van dit jaar. Al van bij het binnenkomen was ik volledig in de stemming en kon ik gewoon niet meer stilstaan. Ik kan zo'n feestje echt aanraden als vermageringskuur. Als je van 12 tot 6u constant aan het springen en aan het 'dansen' bent, kan ik je verzekeren dat je de volgende dag al je spieren voelt. Bij mij was het mijn rug en mijn buikspieren. Op andere feestjes voel ik meestal ook mijn benen. Rond half 7 kon ik dan eindelijk naast Pieter in bed duiken, echt slapen zat er niet meer in want ik was in de wetenschap dat ik na zo'n drietal uurtjes toch weer moest opstaan om te gaan werken. Ik heb meer gerust met mijn ogen gewoon gesloten dan geslapen, maar gek genoeg was ik na die 3 uurtjes toch nog redelijk fit. Ik zag het wel zitten om voor 8 uur te gaan afwassen. De eerste paar uur gingen vlot, maar daarna begon het toch lastig te worden. Als interim heb je meestal niet zoveel aan je collega's omdat je daar toch maar voor een dagje zit en ze niet zoveel aandacht aan je schenken, maar waar ik toen moest werken is er wel een aangename sfeer. Iedereen is geïnteresseerd in iedereen en ze appreciëren wat je doet. Ik was die middag niet echt aanspreekbaar, maar dat gaf niet. De avond voordien was er personeelsfeest geweest en niemand had er meer dan 5uur kunnen slapen...
Nu een goeie 2 dagen terug in België. Dinsdagmiddag om half 1 waren we net geland in Zaventem en sindsdien heb ik eigenlijk vooral geslapen. De laatste avond in Spanje kregen we ook allemaal onze bestemming waar we voor de volgende 7 maand naartoe worden gestuurd. Voor mij werd het even spannend, want de roddel ging de ronde dat er 2 van onze groep niet zouden mogen vertrekken. Ik dacht dat ik daarbij hoorde want als ik sport moest geven was dat een ramp. Gelukkig werd ik dan bij de laatste namen afgeroepen en kreeg ik te horen dat ik in Spanje ga werken. Calella meer bepaald, met luchthaven in Girona en Barcelona op een half uurtje met de trein kan ik echt niet klagen. Misschien dat Calella voor de meesten niet echt een belletje doet rinkelen, maar als ik LLoret de Mar zeg waarschijnlijk wel. Nu wordt het vooral afwachten waar ik effectief zal slapen en hopen dat het allemaal een beetje meevalt. Ik zie het alleszinds wel zitten. In die 7 maanden Spanje zal mijn Spaans waarschijnlijk ook heel wat beter worden en zal ik heel wat kunnen bezoeken. Mijn lievelingsstad Barcelona zal ik ook veel bezoeken op mijn vrije dag en natuurlijk de nog niet betreden Spaanse paden proberen te ontdekken, zodat ik vrienden en familie die me komen bezoeken wat kan rondleiden. De vorige 2 weken in Benidorm waren wel zwaar, maar zeker leuk. Nachtenlang hebben we gerepeteerd voor onze shows en onze sporten of activiteiten die we de volgende dag zouden moeten geven. Vooral de momenten op het podium vond ik zeer leuk. En het applaus achteraf natuurlijk. Bij onze blind date show hoorden we van in de backstage al dat ons publiek zich rot aan het amuseren was. De sporten daarentegen waren in mijn geval een grote ramp. Ik kende mijn reglementen maar half, en daardoor was ik ook heel onzeker. Iedereen wist toch beter dan ik hoe ze het moesten spelen. In rekenen ben ik ook nog nooit goed geweest, dus bij de puntentelling wist ik ook al zo goed als zeker dat ik ging falen. Daarom ben ik eigenlijk wel blij dat ik in Calella terecht ben gekomen. Ik ga waarschijnlijk met een heel jong publiek te maken hebben dat toch veel zal uitgaan en 's morgens niet veel waard zal zijn. Ze hebben me ook al gezegd dat ik veel kroegentochten en feestjes en zo ga moeten organiseren, en laat feesten nu net een van m'n grootste hobby's zijn. Zoals ik al zei, ik kijk er volledig naar uit, ook al weet ik dat ik zo goed als alleen zal moeten vertrekken. Maar ter plaatse zal ik vlug nieuwe mensen leren kennen en Calella ligt niet zo ver waardoor ik weet dat zeker iedereen me wel eens zal komen bezoeken... In kleine maand die ik nu nog in België zal verblijven wil ik toch zeker nog eens met iedereen afgesproken hebben. En wie een afscheidsfeestje voor me wil organiseren hou ik zeker niet tegen...
Op dit moment druk bezig met alle materiaal bij elkaar te zoeken die ik zou kunnen gebruiken tijdens het laatste deel van onze opleiding, namelijk de stage in Benidorm. Het spijt me als hier de laatste tijd wat weinig berichten of verhaaltjes werden gepost, maar het was echt ongelofelijk druk. De voorbije 2 weken zijn we met ons groepje met niets anders bezig geweest dan onze shows. De dansjes en de sketches oefenen, de juiste volgorde, stressen over decoratie en uitwerking, vertalen van de teksten naar Frans en Engels... En het ziet er naar uit dat het in Benidorm nog meer stressen zal worden. Alles op papier valt nog mee, maar eens op het podium zal dat waarschijnlijk wel anders piepen worden. Gelukkig ben ik op dit moment nog redelijk kalm. Ik kan nog helder denken. Vannacht om 3u moeten we vertrekken naar de luchthaven. Om half 5 moet iedereen daar staan aan de jetairbalie en dan een uurtje later hebben we ons vliegtuig al naar Alicante. Vanwaar we dan met de bus naar Benidorm gaan. We zullen verblijven in hotel Mediterraneo en natuurlijk hebben we al eens gekeken waar gaan terecht komen. Geloof me, het is geen kattenpis. Het is een 4sterrenhotel met binnen- en buitenzwembad, sauna, jacuzzi, uitgebreid buffet, ... En natuurlijk is er ook de animatie waarvoor wij zullen instaan. Hopelijk zal het op bestemming anders zijn dan wat nu op het programma staat, want elke nacht 4u slapen is gewoon moordend als je dat 7 maand aan een stuk moet doen. Het wordt nu dus geen plezierreis, zoals iedereen denkt, het wordt een harde werkvakantie! Zo, nu weet iedereen het, geloof ik. Ik zal jullie allemaal missen en ik zie jullie dan binnen 10 dagen terug (nadat ik dan eerst goed geslapen heb). Braaf zijn hier!
Dezer dagen, en dit nog tot volgende week zondag, leven we volgens de regels die ooit nog werden gezongen door Samson en Gert. Het gaat zo: 'Repeteren, repeteren, wie z'n best doet zal het leren...' Hiermee bedoel ik dat we, toen de cursus in Bredene gedaan was, ogenblikkelijk zijn beginnen repeteren voor onze shows die we zullen moeten doen in Benidorm. Onze beide shows, de 'live award show' en 'Blind date' zijn al zo goed als af. Op papier dan toch. Nu moeten we vooral alles praktisch zien uit te werken. Voor mij komt het er vooral op aan om te zorgen dat ik de juiste kledij vind. Een galakleed bijvoorbeeld. Ze verstonden niet dat ik dat niet had, maar als je vroeger nooit echt naar een galabal bent geweest... Ik ben vroeger wel eens naar zoiets geweest, maar dan was dat met de bedoeling om niet mee te lopen met de rest in hun mooie kostuumpjes waarin ze toch niet konden dansen of bewegen. Neen, ik kwam daar toe in mijn oude jeansbroek en het topje dat ik altijd droeg. Daar voelde ik me het gemakkelijkst in en kon ik me het best mee amuseren. Nog een paar van die kledingstukken die niet in mijn kast hangen en waar ik ook nooit de behoefte toe heb gevoeld om ze ooit te kopen, zijn die dingen dat die r&b-sterren in hun clips dragen. Nu is 1 van de dansjes die in de show steken van de Pussycat Dolls (voor de kenners: 'I don't need a man'. blijkbaar heel populair nu) en moeten we ons dus ook zo kleden. Het laatste dansje dat in de show zit is van Ricky Martin ('She bangs'), daarvoor moeten we iets latin-achtig dragen. Maar wat in godsnaam zijn dat dan juist, die latin-kleren? En welke schoenen moet ik dan daarbij dragen? Ik kan jullie nu al zeggen dat ik morgen waarschijnlijk de hele dag zal spenderen aan het zoeken naar 'geschikte' kleding en de gepaste schoenen voor erbij. Het is ook echt nodig om zo'n galakleed te hebben, want als ik dan eens een show moet presenteren gebeurd dat altijd zo. Morgen ga ik shoppen! En dan hopen dat ik ook echt iets vind, want meestal loopt zo'n dagje shoppen uit op niets. Of heb ik dingen mee die ik eigenlijk niet echt moest hebben, maar gewoon mooi vind. Duimen dat het morgen een goede shopdag is.
Ik zit hier nu al de hele week thuis en ik verlang eigenlijk echt om terug in Gent te zijn. Zo zie ik iedereen en kan ik eindelijk alles eens vertellen. Gelukkig is dit hier ook al een ideaal hulpmiddel. Ik dacht dat jullie misschien wel geïnteresseerd zijn in hoe het gaat op een cursus van Jetair en daarom zal ik er dezer dagen waarschijnlijk wel een paar keer komen over schrijven.
Woensdag 31 januari was het dus mijn eerste dag en de avond ervoor was ik al eens naar Bredene gereden om er toch maar zeker van zijn dat ik de weg zou vinden. Als ik ergens mijn weg niet weet rij ik gegarandeerd verloren. Mijn oriëntatiegevoel is niet zo goed ontwikkeld vrees ik. Gelukkig heb ik het dan 's morgens toch vlotjes gevonden. Ik was al supervroeg wakker, niet van de zenuwen, maar meer van de spanning. Niet weten wat er gaat gebeuren en wie er allemaal gaat zijn... Het voelde eigenlijk zoals vroeger, als je met je lagere school op schoolreis ging naar een pretpark. Toen was ik ook al van 5u wakker als ik pas om 7u moest vertrekken, enkel en alleen door er zo naar te verlangen dat het dan eindelijk zover is. Wel, zo voelde ik me exact.
Veel te vroeg stap ik hier de deur uit, met het idee dat ik toch nog wel verkeerd zal rijden, en uiteindelijk vind ik het zo gemakkelijk dat ik er nog een halfuur te vroeg ben. Buiten staan er een paar te roken. Ze kenden mekaar al allemaal omdat ze er gisterenavond ook al waren. De meeste komen van redelijk ver, Limburg en Antwerpen zijn goed vertegenwoordigd. Voor hen is het dan het gemakkelijkst als ze gewoon kunnen blijven slapen. Als ik het zo allemaal hoor zou ik ook wel graag blijven slapen. Blijkbaar is er elke avond veel ambiance en zijn er al een paar behoorlijk ver gegaan; wat verwacht je ook als je een bende wilde vrijgezellen samensteekt... Intriges zijn er genoeg, maar niemand durft ze echt duidelijk tegen de niet-slapers te vertellen. Onder de cursisten zit er ook een Sam Goris, zowel van uiterlijk als van stem als van humor. Ik denk dat ze hem vooral daarvoor gekozen hebben, en misschien ook om z'n luidruchtigheid, maar is Sam Goris dat ook niet?
Deze week gaan we vooral de theorie zien en dan volgende week gaan we meer praktijkgericht werken. Bij de theorie zagen we ook wat we allemaal zullen moeten doen qua papierwerk (wat ik niet verwacht had te moeten doen). elke week moeten we ons weekprogramma voor de volgende week doorsturen en ons programma van de vorige week met alle dingen achter de schermen die we ook hebben gedaan. Een maandrapport moeten we ook maken. Gelukkig was het niet allemaal theorie voor de eerste dag. Ook de minidiscodansjes al eens geoefend, niet dat ik ze kende, maar het was wel leuk. Al merkte ik wel dat K3 en Old mac Donald vrij vermoeiend zijn, maar dat zal wel aan mijn conditie liggen. Dan ook 2 spelletjes mogen spelen: eentje was voor de kinderen en heette 'cola, fanta, sprite' en het andere was een kippenspel. Je moest een 2 eurostuk tussen je knieën klemmen en dan als kip al kakelend naar een potje proberen te lopen waarin je het muntstuk probeert te droppen. Ik was 1 van de 3 winnaars! Die spelletjes waren niet voor ons plezier, dat zijn ook de dingen die we zelf gaan moeten kunnen organiseren en doen.
Vandaag, donderdag 1 februari, was de 2e dag van de cursus en ik moet zeggen, het was veel saaier. Nu echt de hele dag theorie gekregen. Wat we daar precies gaan moeten doen hebben ze allemaal uitgelegd. We mogen ons animatieprogramma zelf samenstellen, naargelang van wat wij leuk vinden en graag doen. Onze dagen gaan er ongeveer als volgt uitzien: -10u beginnen met animatie. Meestal 2 kleinere activiteiten van elk een uur, dus ongeveer tot 12u. -12u30 beginnen met coctailspelletje rond het zwembad. Dit een kort behendigheidsspel van ongeveer een half uur waarbij de winnaar een gratis coctail krijgt - van 13u tot 15u hebben we 'vrije tijd', maar in de praktijk gaat dat vooral in de eerste periode opgaan aan het oefenen voor de avondshows en aan voorbereiding voor activiteiten. Ook onze administratie moeten we daar nog ergens tussen krijgen. -15u is er ofwel 1 grote activiteit ofwel 2 kleine -17u(30) hebben we dan weer vrij tot 20u. Wat tussen aanhalingstekens te nemen is, want eerst krijgen we dan de tijd om ons wat op te frissen en te eten en dan daarna zal dat dan waarschijnlijk weer oefenen worden of helpen met de andere animatoren in de miniclub met de kinderen of de minidisco, of al alles klaarzetten voor onze show. -21u tot 23u begint het avondprogramma, wat we hier moeten doen zal afhangen van wat we het beste kunnen en het liefste doen. Nu weet ik dat nog niet echt omdat we nog geen praktijk hebben gehad, maar ik denk dat ik het liefste mee zou doen in die show. Het is wel zeer veel oefenen, maar ik denk dat je er het meeste voldoening uit haalt. 3 dagen per week moeten we na de show nog PR doen voor onze volgende activiteiten en proberen al klanten te ronselen. Dat is allemaal wel vrij rustig. Je gewoon mengen tussen de klanten en een babbeltje slaan.
Onze vrije dag gaat voor een hele periode dezelfde dag zijn, afhankelijk van het aantal aankomsten en vertrekken.
We zagen vandaag ook voorbeelden van activiteiten en het leukste vind ik dat we echt helemaal vrij zijn om ons eigen ding te doen. Er moet sowieso wel een basis aan sport in je programma zitten, maar ze zeiden ons ook dat we zo creatief mogelijk met onze activiteiten mogen omspringen. Hoe meer originele dingen erbij zitten hoe beter. Zo heb ik al gedacht aan een massage- en relaxatienamiddag, een fietstocht, een tapaswandeling, powerwalking in het dorpje of stadje waar we vlakbij gaan zitten, zandkastelenwedstrijd, themadag Sneeuwwitje of Roodkapje (maar ik weet nog niet hoe ik het zal doen of wat het juist zal inhouden...) en dan natuurlijn nog mijn aquagym waar ik al zoveel over gefantaseerd heb. Wie nog meer ideeën heeft voor activiteiten (die het liefst niets kosten... we hebben wel onze hotelaccommodatie wat zeker zwembad en sporttereinen bevat, ook knutselgerief en zo), shout it out! Wie bijvoorbeeld nog op vakantie is geweest waar ze ook animatie hadden kan me misschien aan originele ideeën helpen, of wie fantasie te over heeft... Ik kan alle ideetjes gebruiken! Morgen nog een dagje theorie verwerken en dan kan ik na een leuk weekend (met veel Pieter, feestjes en Tim weer fris starten aan de praktijk!
Het scenario gaat als volgt... Beeld je in:Het is juli, de Gentse Feesten van het jaar 2006 zijn in volle gang. In het feestgedruis ontstaan, naar gewoonte, spontane vriendschappen. Deze keer gaat het tussen 3 jongens, en een meisje, die heel impulsief het idee opvatten om samen te gaan wonen. Laat me hen even aan je voorstellen. Het meisje met ballen dat zich weet te redden in deze ventenboel, heet Valerie. Zij was tijdens de Feesten samen met Tim, beter bekend als mijn beste vriend. Nam leerde Jonathan toevallig kennen toen hij sluiting had in de Pizzahut. Ze waren, en zijn, nog altijd onovertreffelijk in het jagen op alle vrouwelijk schoon als het jachtseizoen geopend is. De laatste inwoner van de Snokstraat heet Dimi en is door Tim meegesleurd in het feestgewoel met de anderen. Het grote verhaal van het ontstaan van de Snokstraat is waarschijnlijk veel uitgebreider, en er zijn bepaalde dingen die ik hier niet zal neerschrijven maar zo heb je al een globaal zicht van wie hier woont. Wat heb ik met dit alles te maken? Waarom heb ik hier weet van? Omdat Tim mijn beste vriend is kon ik het hele proces om samen te gaan wonen van heel dichtbij meemaken en werd ik geïntegreerd in de groep die ze vormden. De zoektocht naar een geschikte woonplaats verliep niet over rozen. Eerst was het plan dat Tim met Jonathan zou gaan samenwonen, en Valerie met Dimitri. Uiteindelijk verliep het anders. Tims team vond een appartement, en het appartement eronder zou ook vrij komen. Als Valerie en Dimi dus zouden besluiten om het appartement onder hen te nemen, zouden ze een huis kunnen hebben. Met de luxe van een tuin erbij. Zo geschiedde, en zo komt het ook dat ik hier nu op hun computer dit verhaal zit te typen. Verschillende feestjes zijn hier al geweest, en op oudejaar hebben we onszelf (ik en vriendinnen van me) hier eigenlijk uitgenodigd. De 'maandag tv-avonden' waarop we hier allemaal verzamelden om samen naar programma's als 'Undercover Lover' en 'Beauty en de nerd' te kijken zijn ook legendarisch. Jammer dat die programma's niet blijven lopen, want het was een extra reden om af te spreken. Wat ik hier dus mee wil zeggen is dat ik me wel thuis voel. Nu ik geen kot meer heb, maar al mijn vrienden zich wel nog in Gent bevinden, moet ik rekenen op mijn vrienden om me onderdak te geven. Normaal zou ik bij Pieter kunnen blijven slapen, maar nu hij examens heeft kan ik niet verwachten dat hij me in huis neemt. Zo hoef ik me niet schuldig voelen, of kan hij niet boos zijn op me, als hij er niet door zou zijn. De laatste 2 dagen heb ik hier gelogeerd, en daarom wil ik deze tekst ook schrijven, als bedanking. Noem het een ode aan de gastvrijheid die hier welig tiert. In de living staan 3 zetels, die meestal elke avond wel volliggen met mensen die hier blijven overnachten. Ik ben zeker niet de eerste of de enige die hier tijdelijk onderdak vindt.
Het einde van m'n huidig leven komt in zicht, maar daar staat tegenover dat een nieuw leven me staat te wachten. En dat nieuw leven komt steeds dichter en dichter. Gelukkig heb ik er zin in! Niet deze week, maar de week erop begint m'n opleiding. Ik sta echt te popelen om te zien hoe het er allemaal in z'n werk zal gaan, en vooral: wie is doorgelaten naar de allerlaatste ronde op weg naar een leven in de animatie? In de 3 selectierondes die we moesten doorlopen, en dan vooral in de laatste ronde, heb ik een paar leuke mensen leren kennen van wie ik zeker wist dat het daar goed mee zou klikken. Met hen zou ik al zeker een leuke opleiding hebben omdat ze het ook wel zagen zitten om de opleiding te combineren met wat teamspirit die we zouden aanwakkeren door af en toe een stapje in de wereld te zetten. Nu hoop ik dat diegene die ze hebben toegelaten ook een beetje zo zijn. Niet té veel, want ik zou m'n droom niet graag opgeven. Ik weet totaal niet wat te verwachten, dus kan ik er alleen maar over denken hoe het zou zijn. Ik weet al zeker dat het zwaar zal zijn. Om 8u30 worden we verwacht in Bredene. De eerste 3 dagen zal het alleen maar theorie zijn die we te verwerken krijgen, maar de andere 7 dagen praktijk. Dat houdt in dat we aan body program gaan doen (geen idee wat het is, maar ik veronderstel een soort fitness?), dat we toneelles gaan krijgen, allerlei sporten gaan beoefenen zodat we weten wat het is en hoe je het moet spelen... Ondertussen wordt ook nog eens van ons verwacht dat we alles in het Frans kunnen uitleggen. Jammergenoeg heb ik de laatste tijd ontdekt dat mijn Frans ver weg zit. Laat het me zo stellen: gisteren was mijn laatste dag in Etam Lingerie in Gent Veldstraat. In de 2 weken dat ik daar werkte heb ik enkele Franstalige klanten gehad en ik moet nu eerlijk toegeven dat m'n gesprek met hen niet echt een overdonderend succes was. Ik kan nog altijd wel zeggen wat ik wil zeggen, maar hoe, daar zwijgen we over! Dan moet ik nog zwijgen over m'n poging om Spaans te praten. Ik had paskamerdienst en bij 1 van de paskamers stond een meneer die praatte met zijn vrouw in het paskamertje. In het Spaans dus. Ik dacht dat ik hen hoorde praten over 'het meisje in de winkel dat zo'n dief is en dat denkt dat ze alles is'. Ze zeiden nog wel een paar dingen, maar ik dacht dus dat het over mij ging. Heel voorzichtig vroeg ik, weer in het Spaans, vanwaar ze kwamen (van de Dominicaanse. Ze praatten wel met een raar Spaans accent, dus ik dacht eerst dat het mss Portugees was. Afgang nummer 1). En erna vroeg ik (of zei beter), in gebroken Spaans: 'Ik ben het meisje dat hier werkt?' In de hoop dat ze zouden begrijpen dat het sloeg op wat ze daarnet zeiden en of dat over mij ging. Niet dus. Eigenlijk negeerden ze mij maar een beetje. Ze antwoordden niet op de vraag, stopten met praten tegen elkaar en vertrokken dan met 'Ciao!' Waardoor ik dus helemaal in de war was. Moest het niet 'Adios' zijn? Ik vind dat al die anderstaligen hier in ons kleine landje het ons niet nog moeilijker moeten maken door vreemde woorden te gebruiken. We hebben het zo al moeilijk genoeg in onze poging om de taal van die andere te spreken. Dat is het typische aan ons, Belgen, we verwachten niet dat de incoming toerist onze taal spreekt maar we passen ons aan. Maakt niet uit waar ze vandaan komen, moesten die Japanners ons enkele woordjes leren zouden we die ook nog gebruiken. En dat is waarom wij Belgen zo gegeerd zijn in de toeristische sector. We zijn het van kleinsaf geleerd dat we altijd de taal moeten spreken van de andere. Als klein hummeltje ging ik altijd mee met mijn ouders naar het zuiden van Frankrijk en daar hoorde ik mijn ouders een vreemde taal spreken, waarvan ik nu weet dat het Frans is. Als niet meer zo klein hummeltje gingen we nog altijd naar Frankrijk en daar verwachtten mijn ouders dat ik met de mensen van de camping mijn lagere school-Frans zou spreken. We zijn het gewoon om het anderen niet moeilijk te maken. We maken het liever onszelf moeilijk door te eisen dat we de ander niet ambeteren met gebarentaal en daar de Nederlandse woordjes bij gearticuleerd. Waarschijnlijk zal ik, eens ik op mijn bestemming ben, nog veel afgangen moeten ondergaan in het proces dat nodig zal zijn om de taal te leren. Misschien was dit al een eerste kennismaking met hoe het zal zijn...
In die bijna 3 jaar tijd dat ik op Gentse bodem rondliep heb ik zoveel verschillende gevoelens ervaren, ben ik toch een beetje volwassen geworden en heb ik veel verhalen te vertellen. Dit heb ik enkel en alleen aan mezelf te danken. Mijn periode Gent kon er helemaal anders hebben uitgezien moest ik in de 1ste plaats al een andere persoonlijkheid hebben. Soms had ik toch graag wat meer doorzettingsvermogen gehad, dan had ik misschien meer kunnen blokken in het eerste jaar in plaats van heel de tijd pauze te nemen. Want ik denk nog altijd dat ik nu in het derde jaar had kunnen zitten. In de eerste periode van het eerste jaar was ik voor alle vakken erdoor. En dan wordt het voor mij moeilijk. In de tweede periode denk ik dan dat ik ook met minder blokken hetzelfde resultaat kan halen, waaruit dan blijkt dat het niet zo is. Gevoel: teleurstelling. In het eerste jaar hadden we ook een hechte vriendengroep. Onze klas bestond uit een groepje van saaie mensen die nooit met ons mee wilden uitgaan omdat ze 'andere verplichtingen hadden', en dan wij natuurlijk, die altijd vanalles organiseerden. In het begin van het jaar wilde ik proberen om van onze klas een hechte groep te maken door met iedereen naar de karaoké te gaan, en zo is de klas verdeeld geraakt.
De persoon die het meeste uit onze groep sprong, en waar ik het best mee overweg kon werd mijn beste vriend. We waren altijd samen, deden alles samen. Gingen samen niet naar de les. Hij werd in de tweede periode mijn lief. We zagen elkaar doodgraag. De les kon het nu wel helemaal vergeten. Ons bioritme was een stille dood gestorven. We sliepen tot 's avonds omdat we de vorige nacht waren uitgeweest en dan 's morgens naar een film hadden gekeken waarbij we in slaap vielen. Het was een periode waarin mijn wereld enkel uit ons twee bestond. En dat vond ik niet erg. Ik was gelukkig, tot ik er na een tijdje achter kwam dat hij niet alleen lui was en nooit iets wilde doen (zelfs seks was hem soms te veel), maar dat hij zelfs in onze relatie lui was. Ik deed alles voor hem. Een stom voorbeeld, maar waar ik zo boos om werd: hij kwam nooit naar mij, maar ik ging altijd naar hem. Ik probeerde hem wel te doen inzien dat je niet altijd kunt slapen, maar daar had hij geen oren naar. Toch bleef ik hem graag zien.
Tweede keer 3 maanden vakantie, maar dan wel met herexamens. In juli ging ik naar mijn lief thuis, ook al waren zijn ouders niet voor onze relatie. 2 weken lang was ik bij hem thuis. We hadden echt leuke momenten, toen we met de fiets naar Suikerrock gingen. Of op de fuif van de VKSJ, waar ik mocht helpen achter de bar. Waar ik ook een totaal andere jongen zag. In Gent was hij bijna lamgeslagen, voor zijn vereniging alles... De examens kwamen er dan uiteindelijk aan. Mijn doorzettingsvermogen was nu helemaal verdwenen. Het blokken lukte niet zo goed, en ik dacht: 'Ik heb het allemaal al een keer geleerd, zo moeilijk kan het nu toch niet zijn.' Economie, mijn grootste angst, had ik overwonnen dacht ik. Ook toen ik het examen had gemaakt dacht ik: dit kan niet meer mislopen.
Met een gerust gevoel vertrok ik in september naar Portugal. Mijn examenuitslagen zou ik na de reis ophalen, maar de dag dat de profs er waren zodat we vragen konden stellen over onze punten kon ik er niet zijn. Niet dat ik dacht dat het een probleem zou zijn. Ik was toch geslaagd, dacht ik. De reis verliep super. Enkel bij aankomst in Lissabon hadden we tegenslag. Onze tentjes en een rugzak waren niet meegekomen, waardoor we een hele dag vast hebben gezeten in een Portugese luchthaven. De rest van de reis bestond vooral uit rondtrekken, luieren, dingen bezoeken, zwemmen, vuil worden omdat we niet in de douches wilden. Een hoogtepunt van de reis, vond ik toch, was Cabo de Inferno. Een vertaling daarvan zou slaan op 'Mond van de Hel' ofzo. Die mond van de hel bestond uit een inham in de rotsen, waarop je niet mocht klimmen omdat het te gevaarlijk was, maar wat we toch deden. Als het waaide hoorde je een raar geluid, en dat gecombineerd met het geluid van de golven maakte het wel spectaculair. Ook het rondtrekken zelf, te voet of met openbaar vervoer, vond ik heel speciaal. We kwamen in dorpen waar de mensen geen toeristen kenden en waar ze ons dan ook raar aankeken, met onze rugzakken en ons gegil op de bus als de chauffeur weer eens te bruut stopte en we op de grond vielen.
De reis was ten einde na een tiental dagen en ik moest rechtstreeks van de luchthaven naar school om m'n punten. Daar wachtte me de tweede teleurstelling en het gevoel van mislukken. Ik was niet geslaagd voor mijn herexamens, ook al had ik er zo'n goed zicht over. Thuiskomen was nog nooit zo erg geweest, want ik moest het thuis natuurlijk ook vertellen dat ik niet geslaagd was. Ze stelden me uiteindelijk voor de keus: ofwel iets anders kiezen, ofwel verderdoen in het 2e jaar en mijn vakken van het 1ste meenemen. Ik koos voor het tweede omdat ik niet wist wat ik anders moest doen. Ik wist niet wat ik later wilde doen, ik ben wel in alles een beetje geïnteresseerd en ik wil alles ooit wel eens proberen of gedaan hebben. Daar komt dan nog bij dat ik niet goed ben in wiskunde of wetenschappen, dus richtingen met statistiek vielen ook al af. Dan blijft niet zoveel meer over. Van mijn relatie bleef evenwel ook niet veel meer over. Er kwamen meer en meer spanningen tussen ons omdat ik merkte dat ik dingen wilde doen in het leven. Ik heb verandering nodig, nieuwe impulsen, mogelijkheden die ik moet kunnen uitproberen... En met iemand die liever in bed ligt dan wat anders is zoiets niet echt mogelijk. Ik probeerde hem dus mee te krijgen in mijn energie, enerzijds door lief te zijn en anderzijds door te dreigen. Ik was alweer een paar weken terug van mijn vakantie toen ik merkte dat er iets was veranderd tussen ons. We praatten erover en bleek dat hij het niet meer zag zitten tussen ons. We waren té verschillend. Daar kwam nog bij dat hij last had van bindingsangst, waar hij me in het begin ook al voor waarschuwde. Ik dacht dat we zoiets wel konden overwinnen. Dit was het moment waarop het tegendeel waarheid werd. Tranen vloeiden bij ons allebei. We zagen elkaar nog graag, maar konden zo niet verder.
Zo begon ik dus aan mijn IAJ-jaar. Naar de vakken van het 1ste ging ik niet. Ze waren toch niet verplicht en ik had ze al eens gevolgd. Naar de vakken van het tweede jaar ging ik ook niet. Ik had het in het begin van het jaar wel geprobeerd, maar als IAJ-er zit je daar eigenlijk bijna alleen. Je valt overal tussen, omdat je eigenlijk niet bij het eerste jaar hoort, maar ook niet bij het tweede. Gevolg: ik ging enkel nog naar de lessen die ik écht interessant vond. En dat was voor ongeveer een 5-tal uur per week. Wat resulteerde in een extreem zwaar uitgaansleven. Ik denk dat ik in dat jaar echt alle cafés van Gent heb leren kennen én alle leuke plekjes. Nachtenlange omzwervingen met de fles wijn in de hand maakten we. Iedereen die we tegenkwamen werd onze vriend. Tegen iedereen begonnen we te praten. Zo kwam het ook dat we een groupie van de Bloodhound Gang leerden kennen. Blijkbaar waren ze aan het repeteren voor hun tournee in Gent zelf! Uiteindelijk mochten we gratis naar een concert van de bloedhonden en geraakten we ook backstage, waar we de rest van de band ontmoetten.
In december ontmoette ik toen een nieuwe beste vriend. Ik ging uit met een vriendin die in hetzelfde schuitje zat en in de decadance was het elke woensdag dnb-avond. Die avond, of nacht, kwam er plots een jongen naar me toe die me vroeg of ik z'n coctail wilde. Waar ik geen nee tegen zei. We babbelden een tijdje, maar ik kon er eigenlijk vooral uit opmaken dat hij zat was. We verloren elkaar uit het oog, maar een maand erna zag ik hem terug op een ander feestje. Daar wisselden we nummers uit, en een tijdje later spraken we eens af. We konden direct goed met elkaar overweg, ik kon onmiddellijk alles tegen hem vertellen zonder dat ik me geremd voelde. De tijd liep door en na een tijdje zagen we mekaar ook elke dag. Na wat voor mij niet zo'n lange periode leek, merkte ik dat er iets veranderd was. Het voelde anders. Op een avond was ik bij hem naar een film aan het kijken en als ik naar mijn kot wil vertrekken doet hij plots iets zodat hij boven op mij terecht komt. Hij probeert me een zoen te geven, niet de normale kus op de wang. Het was De-kus-waar-ik-me-vragen-bij-stel. Ik weer hem af en in de war vertrek ik. Vele gesprekken en discussies later kom ik te weten dat hij gevoelens voor me heeft en moet ik hem duidelijk maken dat ik die nooit voor hem zal hebben. Het enige wat ik voor hem voel is een diepe vriendschap, waarvan ik weet dat ik die liever niet zou verliezen.
In die periode leer ik ook zijn beste vriend, Pieter, kennen, op wie ik dan weer verliefd wordt. Het was moeilijk: aan de ene kant was ik bang om mijn beste vriend te verliezen, maar aan de andere kant wist ik dat ik iemand speciaals had ontmoet. Het wordt duidelijk dat Pieter ook verliefd is op mij, maar we proberen alles te verbergen voor mijn beste vriend om zijn gevoelens te sparen. Wat ons niet lukt. Alles escaleert als we allemaal een avondje uit gaan. We spraken eerst af op het kot van mijn toenmalige beste vriend. Als ik toen naar Pieter keek, besefte ik al dat ik hem graag zag. Toen we vertrokken naar de decadance was ik al een beetje aangeschoten, en in de deca zelf vroeg ik Pieter wat hij voor me voelde. Dat was het moment waarop we elkaar onze gevoelens toonden. We hadden altijd al de koele kikker tegen mekaar gespeeld, we wisten dat we allebei in mekaar geïnteresseerd waren, maar ik wilde niet toegeven. Na die avond waren we zogezegd samen. Toen we het later over die eerste periode van 'kennismaken' hadden, zei Pieter dat hij eigenlijk al veel vroeger zijn move had willen maken maar dat ik nooit wilde toegeven. Nu is uiteindelijk alles toch goedgekomen. Normaal kies je altijd voor de vriendschap, omdat ze zeggen dat je vrienden hebt voor het leven. Wij kozen voor elkaar, en voor het risico om onze vriend kwijt te raken. We hoopten allebei dat het met de tijd wel zou beteren, maar naarmate we langer samen zijn hoe moeilijker het wordt om die vriendschap te onderhouden. Geen van ons twee heeft nog contact met hem, hij heeft alle banden verbroken.
Over de examens die ik meemaakte kan ik eigenlijk kort zijn. Voor de vakken die ik graag deed was ik geslaagd, voor de vakken van het eerste jaar was ik er weer niet door. Ik besloot dus om op te geven. In En zo komt het dat ik hier nu zit. Vele interimjobs en een vaste job later, klaar voor weer iets anders.
Het lijkt een lange tekst die ik nu getypt heb, maar als ik alles wat ik voelde, dacht en uitstak moet opschrijven kom ik waarschijnlijk wel aan een dik boek. Misschien moet ik me er ooit eens aan zetten om het immense verdriet te beschrijven dat ik had toen ik mijn beste vriend annex lief kwijt was, de 'rouwperiode' erna, het afreageren van die gevoelens op andere jongens, het moment dat ik weer gelukkig werd, mijn reizen in die periode, de meeste oude vrienden die ik verloor en de nieuwe vrienden die erbij kwamen... Er is zoveel om te vertellen, en het tegenstrijdige is dat het meestal niet met mijn studie te maken heeft...
Het zal misschien zeemzoet overkomen, maar je kan iemand zo missen dat je er onpasselijk van wordt. Je voelt je niet meer op je gemak en kan maar aan 1 ding denken: die andere persoon. Eigenlijk gedraag je je als een hond die piepend achterblijft als zijn baasje hem even alleen laat om boodschappen te doen. En dat weet je maar al te goed. Je weet dat je dierlijke instincten even bovenkomen, maar je kan er niets aan doen. Je probeert het dan ook tegen te houden, maar dat gevoel gaat niet weg.
Zo voel ik me op dit moment.
Al elke avond spreken Pieter en ik af dat we eens een avondje alleen gaan slapen. Hij in zijn bed, en ik in het mijne. Gewoon omdat we elkaar dan nog eens zouden missen (het is nu denk ik toch bijna 2 maanden dat we elke avond samen slapen), en omdat we elkaar dan misschien liever zouden zien.
Nu is ons plan toch al elke keer mislukt. Elke keer sturen we elkaar een berichtje met de vraag of we nu voor die ene keer nog bij elkaar kunnen slapen, en altijd slapen we weer samen. Dat komt omdat ik mezelf ook steeds de vraag stel waarom we dat zouden doen. Elke morgen zien we elkaar nog even graag, en elke avond zijn we allebei even blij dat we weer samen kunnen gaan slapen. Toch is er blijkbaar ook nog altijd dat stukje in ons hoofd dat niet wil toegeven dat we zo aan elkaar gehecht zijn. Als mensen vragen of het niet wat vroeg is om eigenlijk al samen te wonen, dan ontken ik vooral dat laatste. We wonen niet samen, want ik blijf gewoon af en toe eens slapen. En als mensen zeggen dat het nu toch wel echt serieus is tussen ons, dan lach ik eens en zeg ik dat we dat wel zullen zien.
Eigenlijk komt het vooral van mijn kant, het niet willen toegeven dat het nu echt serieus is. Alhoewel dat de bewijzen er wel zijn. Ik geef het meestal als eerste toe dat ik hem mis, en ik ben ook de eerste om te vragen om terug samen te slapen. Ik kan het me gewoon niet voorstellen om alleen in mn bed te gaan liggen en dan alleen te moeten opstaan. Ook al is opstaan voor ons een absolute hel.
Ons ochtendritueel bestaat eruit dat Pieter nooit wakker geraakt, en als hij dan vroeg wegmoet wacht hij altijd tot het allerlaatste moment om op te staan. Dan moet hij zich haasten om nog op tijd op plaats van bestemming te komen, maar dan heeft hij toch zn extra secondes slaap gehad. Mijn ochtendritueel is dat ik vroeg genoeg opsta om alles op mn gemak te kunnen doen. Ik zet de wekker een uur van op voorhand zodat ik in de eerste plaats traag kan wakker worden (een kwartier), traag uit bed kan komen (eerst nog 5 minuten op de rand van het bed de ogen proberen open te krijgen), dan de kleren zoeken en ze in slowmotion aandoen en dan op het gemak eten.
Het gevolg van dat alles is dat er dus tegengestelde wensen te bespeuren zijn, en het gevolg daarvan is dat we dan ook meestal nooit samen kunnen opstaan als het vroeg moet zijn. Als we daarentegen kunnen slapen tot 2u s middags dan is er geen probleem. Dan staan we gewoon op om de rest van de dag gewoon binnen te zitten en tegen de avond echt wakker te worden
Het zijn vooral die tegenstellingen die het zo leuk maken om gewoon samen te zijn. Terwijl ik hier nu voor mijn computer zit en Pieter met vrienden rondhangt, voel ik het gevoel weer opborrelen.
Straks misschien toch nog eens bellen om te polsen of ik kan blijven slapen.
Omdat ik de laatste tijd meer bij Pieter zit dan wat anders, en met het oog op m'n vertrek, heb ik mijn kot opgezegd. De periode die tussen nu en m'n vertrek ligt overbruggen zal geen probleem zijn, want van overal komen aanbiedingen van mogelijke slaapplaatsen. Het enige minpuntje is dat ik graag zo snel mogelijk een nieuwe huurder zou vinden, zodat ik zeker niet moet betalen voor nog een maand.
Bij deze dus ook een kleine oproep: Ik zoek een huurder of huurster! Voor een kot in een rustige buurt, met een bed, bureau, kleerkast, houten rek, lavabo met spiegel en een keukentje (met frigo, kookplaat, wasgedeelte). Kabel is aanwezig. Gemeenschappelijke badkamer met toilet. Dit alles voor 200 euro! (kosten voor water en electriciteit worden op het einde van het jaar aangerekend, elke kamer heeft z'n eigen meters. reken op nog geen 100 euro op het einde van het jaar) Ben of ken je een student(e) die nog een kot zoekt vlak bij het Sint-Pietersstation, het centrum én de uitgaansbuurt (zonder er last van te hebben, ben alweer verhuisd), laat dan iets weten!
Je kan hierop een reactie geven en dan kunnen we iets afspreken, of je kan ook gewoon naar onze kotbaas bellen voor een afspraak (0486730092).
Met het idee dat het hier niet allemaal rozegeur en maneschijn moet zijn zou ik nu graag eens aan mijn klaagzang beginnen die ik tot nu toe verborgen heb gehouden voor de buitenwereld. De mensen die mij beter kennen weten al wat dat allemaal inhoudt, maar geklaag doet alleen maar deugd als je het meer dan eens kan doen. De bloemetjes en de bijtjes zijn ondertussen ook al lang verdwenen door het koude weer, de hemel ziet er de hele dag door grijs uit en rond dit uur wordt het alweer donker. Dit alles is goed voor een winterdepressie op bestelling, en het verlangen van mijn kant naar de Spaanse zon.
Met dit weer ziet mijn leven er altijd enigszins hetzelfde uit. Het speelt zich vooral binnen af. De belangrijkste kenmerken daarbij zijn: een zetel, een chauffage die op volle toeren draait, een tv waarop niets interessants te zien is en een dekentje. Mijn bedoeling van dit alles is om het knus te maken en dan zo de winter te kunnen vergeten. Noem het een soort 'tijdelijke winterslaap'. Het jammerlijke aan dit gegeven is dat wij, mensen, niet mogen toegeven van onze omgeving aan die winterslaap. Als ik dan eenmaal een dvd heb opgezet (de oude 'Kampioenen' waar we vanuit ons jeugdsentiment verplicht zijn om naar te kijken, maar die we eigenlijk niet meer grappig vinden) besef ik dat het bijna 6u is. Een uur waarop het overgrote deel van de bevolking begint aan het avondeten. En dan komt het besef dat er niets in huis meer is. Gevolg: we moeten naar buiten... De eerste oplossing om dit euvel te verhinderen is vragen aan Pieter of hij zo lief zou willen zijn om zijn jagersinstincten op te wekken, maar jammergenoeg zijn die instincten al zo lang niet meer gebruikt door het vele lui-zijn dat hij zich niet eens meer herinnert dat hij ze ooit had. We kunnen ook een pita of een pizza laten komen (mijn andere favoriet is een Franse Hamburger), maar dan voel ik me weer zo ongezond. Al maak ik mezelf altijd wijs dat er ook groentjes bijzitten en dat het daarom nog altijd gezonder is dan een bak frieten. Uiteindelijk komt het erop neer dat we alletwee naar de winkel gaan, dan moet er zich niet 1 iemand opofferen. Onderweg klagen en steunen we dat het geen naam heeft over die verdomde winter. In de winkel weten we niet wat we zullen eten, terwijl dat in de zomer meestal geen probleem is. Dan heb je soms zelfs al genoeg aan een glas water om dan nog steeds voldoende energie te hebben. Nu lijkt het alsof we met 12u slaap nog niet genoeg hebben.
Het grote voordeel aan dit soort kou-problemen is dat je dan wel extra-blij bent dat je terug thuis bent. Zo wilden Pieter en ik eens een avondje voor ons twee. We wisten eerst niet wat gedaan, we verveelden ons liever binnen dan dat we buiten zouden moeten, tot we onszelf ervan overtuigden om eens een kijkje te gaan nemen op de kerstmarkt. Wat bleek: de kerstmarkt is om 9u 's avonds gesloten. Enkel de jeneverkraampjes waren nog open, en laat dat nu net datgene zijn wat je liever wil vermijden als je geen 3 euro op zak hebt om zelfs maar eentje te delen. Na wat getel van ons geld dan uiteindelijk besloten om op café te gaan en een thee te delen. Mét een potje nootjes om het gemis van die andere thee wat weg te doezelen. Weemoedig dachten we die avond terug aan de Gentse Feesten. 10 dagen lang is alles open, je weet altijd wat gedaan en soms moet je er zelfs niet eens voor te betalen. De avonden die we gehangen hebben aan de Graslei, of de dagen waarop we gewoon van 's morgens vroeg al aan de Blaarmeersen lagen... niet te tellen. En daar verdeden we geen geld. Dat kon ons niet vervelen. En je kon gewoon op elk moment van de dag beslissen om te vertrekken en te gaan liggen.
Als laatste frustratie wil ik toch nog eens te kennen geven dat ik niet hou van verkoudheden. Verkoudheid, zou je me bij deze nu asjeblieft willen verlaten en een andere persoon willen zoeken om in te huizen? Ik ben het momenteel beu. En de winter is nog niet eens begonnen!
Het is ondertussen alweer een tijdje geleden dat op deze blog iets verscheen, het spijt me, maar ik had het druk met mijn leven inrichten. Uitzoeken wat ik wil doen en hoe ik ga overleven. Voor de nieuwsgierigen onder ons: ik heb ondertussen al vanalles gedaan. In de vorige blog is te lezen over m'n vakantiejob in de pizzahutkeuken in juli, eind augustus ben ik beginnen werken aan de bar bij Cirque du Soleil. In feite was dat wel een leuke job. We moesten ook wel weer ons 'uniformpje' aan (zwarte schoenen, broek en een t-shirt van Cirque zelf), maar we werkten samen met een internationale groep jonge mensen waaronder eigenlijk veel Franstaligen zaten. Bijgevolg werd m'n Frans ook weer wat beter dan het was. Maar het heeft niet lang mogen duren. Normaal bleven we daar werken tot het einde van de show door interims, maar ik werd vroeger ontslaan. Ik had problemen met de strenge regels. De zwarte schoenen die ik had waren sneakers uit stof, dus toen het begon te regenen droeg ik m'n laarzen. En die waren bruin. Ten tweede mochten we ook niet eten van de popcorn die we verkochten, maar elke keer werd daar weer een hele machine van weggesmeten (dat zijn toch wel 60 grote bekers popcorn) en laat het nu toeval zijn dat ik elke keer m'n lunch of avondeten vergat mee te nemen van thuis. Niemand van onze supervisors zou er van hebben geweten moesten ze niet stiekem klikspanen hebben aangesteld onder ons. Exit Sarah! Na Cirque du Soleil heb ik bijna onmiddellijk weer ander werk gevonden. En dat bij Proximus. Daar ben ik een tijdje vertegenwoordiger, sales representive of weet ik veel welke sjieke benaming ze er nog voor hebben, maar eigenlijk was ik een doodgewone deur aan deur verkoper. Sorry aan alle mensen die ik ooit heb lastiggevallen met het proberen te verkopen van mijn smile-abonnementen. Daar ben ik nu toch ook alweer mee gestopt omdat ik er depressief van werd om elke keer weer mensen te moeten overtuigen om te kopen, terwijl ik zelf eigenlijk niet echt helemaal overtuigd ben van het abonnement. Er waren toch ook elke dag weer mensen die het abonnement al hadden en die mindere kantjes wisten te zeggen. Om dan bij de volgende deur proximus in de hemel te prijzen is niet simpel.
Dus, om nu een lang verhaal kort te maken, en waar ik nu eigenlijk al de hele tijd probeer toe te komen: de reden waarom ik deze blog terug begin... Het is niet omdat ik nu meer tijd heb, maar wel omdat er een hele nieuwe periode in m'n leven aankomt. Momenteel ben ik werkloos, maar eind januari zal ik vertrekken voor 7 maanden naar een plaatsje ergens in Europa (waarschijnlijk de Spaanse eilanden, Mallorca of Tenerife ofzo) om daar de animatie in een hotel te verzorgen voor Jetair. Eenmaal ik weg ben wil ik hier weer verhalen schrijven over wat ik allemaal meemaak. Het is al altijd een droom van me geweest om België te verlaten en in het buitenland te werken en te wonen. Dit Belgisch weer maakt me gewoon niet gelukkig, ik heb nood aan zon! Enig minpuntje aan de hele operatie is dat ik de persoon die ik het liefste zie zal moeten missen. Ik heb hier nog niets over hem geschreven en omdat hij ook wel een vermelding wil in deze blog (hij heeft sinds juli toch wel de grootste plaats in m'n leven), wil ik hier ook nog eens zeggen dat het moeilijk zal zijn voor me om Pieter te missen maar dat we samen deze periode zullen overleven. (emotioneel, niet?)
Jammergenoeg vertrek ik nu niet onmiddellijk, eind januari pas, en omdat ik ondertussen wel nog altijd werkloos ben en nog altijd moet voorzien in m'n onderhoud, gaat de zoektocht naar werk nog steeds verder. Ik vind wel iets.
