Van 17 tot 21 januari was het aan Sam en mij om terug te vliegen naar België. De jongens deden dit in december, nu was het aan de meisjes. Sam wilde heel graag naar haar beste vriendinnetje, een goede stimulans om aan haar vliegangst te werken. De stress steeg al enkele dagen voordien. Maar we zouden het kunnen, GIRLPOWER. Alles werd ingepakt, voorbereid en we waren er klaar voor. Steffen en Miel brachten ons naar de luchthaven en ons avontuur kon beginnen. De weg zoeken op de luchthaven, de veiligheidscheck doorstaan, Sam kalmeren, zien dat we niet verloren lopen... een intensief begin van onze reis. Om 10u10 stegen we op en om 12u45 stonden we aan de grond in België. Hagel en regen verwelkomden ons. Pake pikte ons op op de luchthaven. Een auto huren was spijtig genoeg voor ons niet mogelijk omdat ik geen mastercard heb op mijn naam. We gingen onze plan trekken met veel lieve mensen om ons te vervoeren en in hoogste nood een taxi. Met Pake reden we naar Deurne voor een kort bezoek aan Mutti en de Lammergierstraat (ouderlijk huis Steffen), vandaar gingen we naar Schoten, naar het gemeentehuis, om mijn paspoort in orde te brengen. Dit verliep vlot en in Schoten stond Tine, mijn lieve collega en heel dierbare vriendin, ons op te wachten. Bij haar en haar gezin waren we twee nachten te gast. We sliepen er donderdag en vrijdag. Vrijdag was ook een goed gevulde dag. Op aanraden van de jongens hadden wij onze planning niet zo vol gestopt als zij, maar toch... het was heel vermoeiend. Eerst een blij weerzien met meter Santhy die met ons naar de bank en opnieuw naar het gemeentehuis reed, maar waarmee we ook gingen lunchen in Bar Lief. Daarna zijn we gaan shoppen met Tine in Brasschaat om aansluitend op bezoek te gaan in het college. Eerst zochten we de vriendinnetjes van Sam op. Die waren heel blij om haar terug te zien en pas dan viel het me op hoe bruin Sam wel is. Een glunderende bruine snoet naast vele blije witte snoeten. Daarna zag ik heel veel van mijn collega's terug op de nieuwjaarsreceptie. Fijn weerzien! De dag sloten we opnieuw af ten huize Heimann-Sevenhans. Voor het eerst in heel lange tijd kwam Sam zelf vragen om te gaan slapen. Ze was uitgeput en we waren nog maar halfweg ons bezoek aan België. Op zaterdag bracht Tine ons naar Schoten voor het lang verwachte weerzien met Lena (en Sophie, Gunter en Lien). We mochten een nachtje gaan logeren in ons oude huis in de Hyacintenlaan. Fijn om te zien hoe zorgzaam Sophie en Gunter ermee omgaan. Het voelde vertrouwd aan maar toch niet meer van ons. De zaterdag werd verder gevuld met een bezoek aan de winkels in de Paalstraat (ook Stoffe en Koffe ;-) ), kijken naar een korfbalmatch van Lena, veel oude bekenden tegenkomen en een etentje met Kim en Katrien (voor mij dan toch, Sam kreeg ik niet weg van Lena). Nog meer moe dan de dagen voordien, maar zeker voldaan sliepen we allebei als een roosje. Op zondag speelde Sam met Lena en koesterde elke minuut die ze met haar beste vriendinnetje mocht doorbrengen. Ik mocht gaan lunchen bij Ann, Jan, Noor, Liv, Kaat en Len, het beste vriendje van Miel. Fijn weerzien alweer en fijn gebabbeld. Onze zondag werd afgesloten met een frietjesmaaltijd bij Karin, onze lieve buurvrouw, op wie we altijd konden rekenen en waar we onze laatste nacht mochten doorbrengen. We zagen daar ook alle andere buren terug, het gezin De Vos, het gezin Vandenbosch, het gezin Bosmans. Ook daar vertelde ik hetzelfde verhaal dat ik dat weekend al zo vaak had verteld, hoe we het stelden, hoe het gaat met de kinderen op school, hoe het met mijn gezondheid is ... Die zondag probeerde ik Sam na een moeilijk afscheid van Lena op tijd in bed te krijgen en vervolgens alles in onze koffertjes te puzzelen. Nu echt wel aan het einde van onze krachten keken we stilaan terug uit om opnieuw thuis te zijn. Karin bracht ons maandagmorgen om half 7 naar de luchthaven. Om 8u stegen we terug op naar de zon (die we zagen opkomen boven de wolken) en om 11u kon ik Steffen terug knuffelen. Sam heeft ons weekend heel goed doorstaan, ze was natuurlijk ook uitgeput maar genoot. Bij onze aankomst in België zei ze me 'mama, als ik je nu een geheim wil vertellen, doe ik dat in het Spaans' en als we bij onze terugkeer op de luchthaven in Malaga rondliepen zei ze 'en nu terug geheimen in het Nederlands vertellen hé'. Ook bij het uitstappen in België kregen we de groet van de stewards 'veilig thuis' en bij terugkeer in Malaga 'fijn verblijf'. Mijn schrandere meid merkte onmiddellijk op dat dit toch niet klopte... Enkele dagen na terugkeer vertelde ze me ook dat ze het Spaans spreken zo had gemist en dat ze heel blij was om terug Spaans en Engels te praten met haar vriendjes. Goed bezig, toch, mijn flinke meid! Het was een intens weekend, heel emotioneel, veel te vertellen, veel te zien, veel te voelen. Blij om mensen weer te zien, maar ook droevig als we terug afscheid moesten nemen. We werden overal heel hartelijk ontvangen en in de watten gelegd. Het was heel vermoeiend, niet alleen door alle dingen die we gingen doen, maar ook door de stroom van emoties. Voor mij was het vooral ook afwachten of en wanneer de pijn zou terugkomen. Op donderdag en vrijdag was het nog te doen, op zaterdag sloeg ze genadeloos toe. De koude en het vocht zaten snel terug in mijn spieren. Het voelde dan ook heel goed om terug de warme zon op mijn schouders te voelen. De dagen na onze reis moest ik echt bekomen, rusten. En dat maakt zo'n bezoek heel dubbel. Je wil heel graag je vrienden en familie terugzien, maar je weet dat dat veel energie gaat vragen. Je zou eigenlijk het beste van twee werelden willen, alle lieve vrienden uit België in een land waar de zon je kan genezen. Maar dat is voorlopig niet haalbaar. Ik laad nu mijn batterijen terug op en wie weet zien we elkaar binnen enkele maanden weer... Hasta luego, Lies!
