Waarom wachten om goede voornemens waar te maken? Tot hiertoe heeft mijn liefste Lies de blog met ons Spanje-verhaal alleen voor haar rekening genomen, maar het relaas van de trip naar België die Miel en ik twee weken geleden ondernomen hebben, dat  is toch een uitgelezen kans om me zelf eens aan een verslagje te wagen en ideaal om op deze blog het oude jaar uit te wuiven. Fasten seatbelts!

Als volger van deze blog weet je natuurlijk al dat wij naar Spanje verhuisden, omdat Lies dankzij de zon en het droge klimaat weer zichzelf zou kunnen zijn, (quasi) zonder spier- en gewrichtspijnen en de daarmee gepaarde vermoeidheid. Dat maakt dat we als gezin weer ‘samen dingen kunnen doen’.  Natuurlijk zijn we alle vier nog volop bezig hier ons persoonlijke plekje te vinden. Volgens mij vindt onze jongste telg Sam hier al het best haar draai. Ze heeft dan ook een dot van een juf op school en maakt relatief makkelijk vriendinnetjes. Lies heeft de immense berg administratief papierwerk voor haar rekening genomen, maar nu die grotendeels overwonnen is, steekt de nood aan een bezigheid naast het huishouden de kop op. Zelf heb ik het druk gehad met de heropstart van De Taaldokter en vond ik kameraden bij mijn nieuwe voetbalclub. Al pikt het wel dat ik omwille van een opeenstapeling van blessures niet kan meespelen. Een frustratie die ik niet had ingecalculeerd en waar ik me nog over moet zetten ...

Terwijl ik hier op het terras in het zonnetje aan het typen ben, gaat de bel. Lies en de kinderen zijn met Honey gaan wandelen. Kunnen die de sleutel niet gebruiken? Nu moet deze mankepoot alle trappen op! Ow nee! Het is Olivia, de buurvrouw, die sinaasappels brengt. Eerder vandaag bracht ze al eieren, en als er een zakje mango’s of avocado’s aan de voordeur hangt, dan weten we dat zij gepasseerd is. Geen idee waaraan we dat verdienen, maar het illustreert wel hoe wij hier als nieuwkomers door heel wat mensen in de armen gesloten zijn, Spanjaarden, Engelsen, Belgen, zelfs een enkele Nederlander en Duitser ...

Maar ik was dus bezig onze pogingen tot nestelen uit de doeken te doen en Miel kwam nog niet aan de beurt. Voor hem verloopt het helaas allemaal moeilijker. In de klas voelt hij zich niet thuis, noch bij de Spaanse kinderen, noch bij de Britse. En met zijn leraar heeft hij het ook moeilijk: “Die begrijpt mij niet.” Onlangs, op een lange rit op weg naar een van zijn voetbalwedstrijden, vroeg hij: “Papa, hoe was dat met jou vroeger? Had jij vrienden op school? Ik had vroeger op Bloemendaal wel vrienden, maar daar was de leerstof saai. Op de Tuimelaar was het interessanter, maar dat had ik geen vrienden aan wie ik kon vertellen hoe ik mij voelde. Toen ik iets vertelde aan een jongen van wie ik dacht dat hij een vriend was, vertelde hij het aan iedereen en lachten ze me uit. Op Sint-Michiel in de Pi-klas was het vorig jaar wel interessant en had ik wel vrienden. Maar hier heb ik alleen een paar kindjes met wie ik kan spelen, maar ik vertel hen niks over wat ik voel.” Lap, het vaderhart breekt en de tranen worden bedwongen – weliswaar met de grootste moeite – want je wil niet dat zoonlief dat ziet . “Och, Miel, ik had ook elk jaar een andere beste vriend en sommige jaren geen. Dat komt wel weer.” Stiekem hadden Lies en ik gehoopt dat hij dankzij de voetbalclub een beter contact zou krijgen met zijn klasgenootjes, maar die vlieger ging niet op. De meeste jongens zijn niet zo fanatiek (ze kunnen nog wat leren van de meisjes in de ploeg), de trainer moet tijdens de wedstrijden twee teams op twee verschillende terreinen tegelijk coachen, wat dus inhoudt dat hij enkel de wissels kan begeleiden. Bovendien straalt het van het gros van de spelers af dat ouders hier de gewoonte hebben hun kinderen met suikergoed te verwennen. Wat allemaal samen maakt dat we Miel niet kunnen tegenspreken wanneer hij zegt: “Ik ben hier de beste van de ploeg en dat wil wat zeggen ...” Vrolijk wordt hij er ondanks zijn status als topschutter niet van.

Zo komt het dat we, veel vroeger dan verwacht, een vlucht naar België boeken. Alleen voor Miel en zijn papa, want de nieuwe gezinssituatie met hond maakt dat een overtocht in full force vanaf nu een kleine tour de force wordt. En laat ik van het ouderpaar nu net diegene zijn die toch dat tikkeltje liever een avondje voetbal in het Bosuilstadion meepikt. First things first: abonnementen vinden voor onze oude getrouwe Tribune 2, want tickets zijn er daarvoor niet meer dit seizoen: volledig uitverkocht. Niet dat een mens heimwee krijgt naar de tijden dat er tegen de Tubekes van deze wereld plaats te over was. De eerste die ik erom vraag, heeft meteen twee abonnementen te leen. Ik mag ze zelfs niet betalen. Dikke merci, Wim! Nu kunnen we vliegtickets boeken en kan het telefoneren, mailen en WhatsAppen – aan sms’en doen de Spaanse providers niet mee – om af te spreken bij wie we wanneer langsgaan en waar we overnachten. Naarmate het programma gevuld raakt, zien we af van het oorspronkelijke plan om ons in de heimat met het openbaar te verplaatsen. Na wat speurwerk vind ik voor amper 82 euro een klein Ford Ka’tje – ik ben me bewust van het dubbele pleonasme. Daar kan een mens niet voor sukkelen!

Donderdag 13 december is het zo ver: vroeg uit de veren en door de regen – jawel – naar de luchthaven. Een vreemd besef dat ons gezin voor enkele dagen opgesplitst wordt, maar de express-parking is onverbiddelijk: geen tijd voor tranen met tuiten. Miels geheugen loodst ons feilloos naar de incheckbalie, alwaar mijn act als hulpeloze-papa-met-zoon-aan-de-hand ervoor zorgt dat we de wachtrij mogen laten voor wat ze is en naar de VIP-balie mogen. Daarna is het nog een poos wachten. Tijd genoeg om nog magnetische flamencodanseressen te kopen voor al Miels onderdakverstrekkers. De koffie en het verse fruitsap laten ons alvast weer wennen aan de Belgische prijzen. In de slurf naar ons toestel merkt een Antwerpenaar op dat Miel niet naar school is geweest. We verbeteren hem en zeggen dat hij niet naar school zal gaan: “Wij wonen hier en gaan vrienden bezoeken en voetbal zien.” “Antwerp, ik dacht de jullie voetbal gingen zien.” We laten de Wilrijk-supporter genieten van zijn groene lachje. Tubeke en co liggen twee seizoenen achter ons. Even later zien we allemáál groen: turbulentie en luchtzakken bij het opstijgen zijn zeldzaam in Malaga, maar niet onbestaande.

Een dikke twee uur later zet de piloot ons toestel zonder ook maar één huppeltje aan de grond. Met enkel handbagage kunnen Miel en ik meteen ons autootje ophalen. Maar er zijn geen ‘autootjes’. “Sorry, mijnheer, kunt u met een automaat rijen?” Met andere woorden, voor het geld van een Ka rijden we de parking af met een vette Volvo V40! Helaas, Johnny-gewijs de elleboog uit het raampje hangen is er niet bij. Dit is België en hier vriest het. Onder een lekker waterzonnetje rijden we even langs de Koude Beek, een van mijn laatste werven bij Natuurpunt, en halen dan in Borsbeek een smoske, want dat kennen ze Spanje niet. En Miel maakt er een erezaak van om elke dag een chocoladebroodje te bestellen. Hij is niet sterk in lichaamstaal en het lezen van gezichtexpressie, maar zelfs hij kan er niet naast kijken:  vader is in een  übertoegeeflijke bui. Mama geruststellen met een berichtje of een telefoontje lukt niet. De Spaanse provider wil niet. Nooit gedacht dat we onze eerste dag in België enkele uren zouden doorbrengen in het voorgeborchte van de hel, ook bekend als het Wijnegem Shopping Center. Na drie telecomwinkels hebben we eindelijk een prepaidkaart, kan moeder gerustgesteld worden en kan onze trip echt van start!

Eerste stop, de ex-collega’s van Natuurpunt met een bezoekje verrassen. Uiteraard verbaasde gezichten bij Gert, Mark, Robin, Wannes en ‘de mannen’, maar ook welgekomen warme soep. Miel en ik mogen zelfs de selfietroon uittesten, die Robin voor de Warmste Week aan het carven is. Maar we moeten voort: in Beveren wacht het avondeten bij Guido en Santhy en hun blokkende bende van vier, waaronder oudste dochter en mijn petekind, Nomi. Op 1 januari wordt ze achttien en ze ziet een trip naar Spanje, al dan niet met een vriendin, wel zitten. Op vraag van Miel staan er echte frietjes op tafel. Mij kan vooral het stoofvlees bekoren. Terwijl de kinderen een voor een naar bed gaan, maken enkele Belgische bieren hun opwachting. Ik negeer mijn pacifistische aard en maak ze met graagte soldaat. Het is gezellig en wordt – hoe naïef kon ik zijn om anders te verwachten – laat.