Het is vandaag 19 december. 16 jaar geleden, rond deze tijd, vertrok mijn mama naar zee voor een weekend weg met haar vriendin. Ze keerde echter nooit terug naar huis. Op 23 december kregen we immers het nieuws dat ze een hartstilstand had gehad op de trein naar huis. Ze bleef nog 5 dagen vechten maar we moesten haar uiteindelijk om middernacht op 27 december laten gaan. Sindsdien zijn de feestdagen niet meer zo feestelijk, sindsdien laat ik mijn geliefden niet meer vertrekken zonder achter te blijven met een wrang gevoel. Ons mama was een kerstmens, huis versieren, lekker koken, mensen uitnodigen, veel cadeautjes voorzien... het hoorde er allemaal bij. Vooral de gezelligheid was het belangrijkste en is ook hetgeen ik me het beste kan herinneren. Sinds ze overleed, heb ik een heel dubbel gevoel rond Kerstmis. Ik wil mijn kinderen die gezelligheid ook bieden en tradities doorgeven. Tegelijkertijd maakt deze periode me enorm verdrietig, omdat het elk jaar een keiharde confrontatie is met wat en wie ik al 16 jaar moet missen: mijn mama, een gezellig familiegebeuren, feestjes plannen, lekker koken... De afgelopen jaren vluchtten we vaak naar de zee om zo te ontsnappen aan die confrontatie. Ook dit jaar valt het me enorm zwaar. In Spanje is het Kerstfeest nog meer een familiegebeuren dan in België. Alles is gesloten, zelfs de restaurants, iedereen kruipt binnen bij zijn familie. Daarbij komt dat het heel moeilijk is om in de kerstsfeer te komen door het mooie weer. Voor de eerste keer vieren we Kerstmis in een temperatuur van ongeveer 20 graden met een stralende zon. De kerstboom staat er wel en er liggen cadeautjes onder. Maar het blijft vreemd aanvoelen als je in je t-shirt binnenwandelt en de kerstboom ziet staan. We doen dus wel ons best, vooral voor de kinderen. We zullen misschien allemaal wel een traantje wegpinken als we jullie kerstfoto's zien passeren op facebook. En dan... vorig weekend vertrokken mijn twee jongens naar België voor 4 dagen. Ik gunde het hen, ik zou mijn plan wel trekken, Sam en ik gingen er een leuk weekend van maken. Op donderdag brachten we hen naar de luchthaven en mijn hart brak. En het bleef bloeden tot ik mijn twee jongens terug bij mij had. Ik miste hen, ongelooflijk! Ik maakte me niet echt zorgen, ik miste hen gewoon. Ik huilde, ik knuffelde Sam en Honey, ik slikte tranen weg. En dat is ook nog een overblijfsel van het overlijden van mijn mama. Ik moest heel lange tijd, elke keer Steffen vertrok, zeggen dat hij voorzichtig moest zijn. En een kus/knuffel moest ook. Stel dat hij niet meer zou terugkeren. Sinds we in Spanje wonen, zijn we nooit langer dan enkele uren uit elkaar geweest en nu voor het eerst sinds onze verhuis, gingen twee van mijn dierbaarste schatten met het vliegtuig weg. Ik besefte het pas later dat het door het overlijden van mama was dat ik het zo moeilijk had. Wat als ze niet zouden terugkeren? Gelukkig zijn ze terug. :-) Oma Grid waakt over ons als een ster, samen met bompa Miel. We vertellen vaak aan de kinderen over hen zodat zij hen toch ook een beetje kennen. Ze leven ook allebei verder. Dat zie ik als ik mijn kinderen zie en als ik zelf in de spiegel zie. Kerst zal dus nooit meer happy Christmas time zijn, maar we doen ons best! Hasta luego, Lies!
