Een maand geleden namen we een spontane beslissing... de vliegtickets stonden erg goedkoop en de jongens wilden heel graag nog eens een match van hun favoriete voetbalploeg zien. Dus... waarom niet naar België vliegen voor een weekend? Natuurlijk moest er eerst gecheckt worden welke match de jongens konden gaan zien en of Steffen aan abonnementen van vrienden kon geraken om binnen te geraken in den Bosuil. Eens dat zeker was, werd tickets geboekt en konden we het goede nieuws aan Miel brengen. Hij heeft het erg moeilijk op school. Qua leren en studeren gaat het heel goed. Hij haalt goede cijfers, leert snel Engels en Spaans en is een voorbeeld in de klas. Het is zelfs saai in de klas, volgens hem dan toch. Alleen sociaal loopt het heel moeilijk. Om vrienden te kunnen maken, moet je Spaans durven spreken. Hij begrijpt al vrij veel Spaans, maar durft het nog niet echt spreken. Alleen als hij zeker weet dat het perfect is... Wanneer hij dus op de speelplaats rondhangt met de jongens (want meisjes zijn stom ;-) ), hoort hij hen ratelen in het Spaans, ziet hij hen vreemde gezichten trekken en geraakt enorm in de war. Door zijn autisme heeft hij het immers moeilijk om lichaamstaal te interpreteren. Vaak komt hij thuis met de boodschap dat de andere kinderen hem hebben uitgelachen of gepest, maar meestal blijkt dit één groot misverstand te zijn. Hij bouwt dus frustratie op door saaie lessen, waarbij hij dolgraag wil deelnemen aan de lessen maar toch vaak wordt opzijgezet omdat de leerkrachten denken dat het te moeilijk is voor hem, en door miscommunicatie met zijn leeftijdsgenoten. Hij voelt zich de hele schooldag misbegrepen. Geen fijn gevoel! We proberen hem thuis zoveel mogelijk op te vangen en te helpen. Maar uiteindelijk moet hij elke dag terug naar de 'leeuwenkuil'. Daarom wilden we hem een time-out geven door een Belgiëweekend met papa. Enkele dagen rust van school en enkele dagen plezier met de mensen die hem wel begrijpen, enkele dagen om te beseffen dat België helemaal niet zo ver is. Er werd een planning opgemaakt en gezocht naar plekken om te slapen: donderdag naar de Antwerp-fanshop voor kerstcadeaus, bezoek aan collega's Natuurpunt en logeren bij Santhy; vrijdag naar Schoten voor wat administratie, naar het Sint-Michielscollege voor een bezoek aan de schoolvrienden en logeren bij Len/Hajo; zaterdag naar een match van de voetbalvrienden van Simikos, op bezoek bij nonkel Jurgen en daarna bij Kim en Michel, dan de match op den Bosuil en logeren bij An, Alexander en Laila; zondag naar de grootouders, naar het verjaardagsfeestje van zijn beste vriend Len en logeren bij ex-buurvrouw Karin; maandag vroeg opstaan om terug naar Spanje te vliegen. Drukke en vooral strakke planning... Gisteren brachten Sam, Honey en ik de jongens naar de luchthaven. Het was een afscheid met tranen. Miel keek enorm uit naar zijn vrienden, maar zei voor het eerst in zijn hele leventje dat hij ons ging missen. Sam zei achteraf dat ze nog nooit zo'n dikke knuffel had gehad. Ook vanmorgen was er nog steeds zo verbaasd over. Enkele uren later kregen we wel een happy foto van onze twee mannen doorgestuurd. Ze konden beginnen aan hun mannenweekend. Voor Sam en mij wordt het een vrouwenweekend. Sam is natuurlijk vandaag en gisteren naar school gegaan, maar voor de rest doen we girly things: samen film kijken, shoppen, met Honey spelen en wandelen, ... Toch voelt dit weekend heel vreemd aan, voor ons allevier. Sam, Honey en ik missen onze jongens. Het is de eerste keer sinds onze verhuis dat we niet allemaal samen zijn in onze nieuwe thuis. Een Engelse vriendin zei 'It is like missing a limb'. Ze heeft gelijk, er ontbreekt iets. Of eerder iemand. We tellen alleszins de dagen af tot ze maandag terug zijn. En voor de jongens is het vreemd om terug in België te zijn zonder daar een thuis te hebben om naar terug te keren. Ze missen ook iets en hopelijk ook iemand. ;-) Het is weeral een ervaring die we rijker zijn. We worden er slimmer en sterker van. Maar toch zal ik zoooooo blij zijn dat ik mijn jongens maandag terug kan knuffelen. O ja, binnen een maand doen we het omgekeerd. Dan blijven de jongens hier en mogen de meisjes naar België. Sam was immers zo droevig dat Miel naar vrienden mocht en zij niet, dat we haar ook een weekend België gunden. Aan die planning moeten we nog beginnen... Hasta luego, Lies!
