Vorige week startte de school in Spanje. Dit betekende ook voor onze kinderen een nieuwe stap in hun Spanje-verhaal. Een erg spannende stap... Het verhaal startte met hun inschrijving. Op maandag 3 september trokken we naar de collegio om de inschrijving in orde te brengen. De directeur wist als sinds juni dat onze kids zouden komen, maar we moesten naar Spaanse traditie nog heel wat papierwerk in orde brengen. Die bewuste maandag werden we onthaald door een grappige, lieve meester (bleek later maestro Dimas te zijn, de meester van het tweede leerjaar, hij lijkt een beetje op een kabouter met een grijze baard maar dan zonder pinnemuts ;-) ). Hij gaf ons al de eerste uitleg en stuurde ons door naar Ana van het secretariaat. Zij stuurde ons terug naar huis met een pak papieren om in te vullen. Smartschool bestaat hier nog niet. ;-) Op 3 september wisten ze echter nog niet exact wie de juf of meester van onze kindjes gingen zijn. We ontmoetten al wel de juf van Frans, maestra Theresa en de vermoedelijke meester van Miel, maestro Rogelio. Op donderdag keerden we terug om alle documenten binnen te brengen en hopelijk te weten te komen wie de leraars van de kinderen zouden zijn. En ja hoor, maestro Rogelio was inderdaad de meester van Miel, een heel rustige meester, een beetje grijs haar en een bril. En Sam ontmoette maestra Cynthia, een jonge juf, heel lief, zacht en in staat om een beetje Engels te spreken. Ze zagen ook even hun klaslokaal. Eerste indruk: 'Zo kaal, mama!' Op de eerste schooldag bleek dat al veel beter. Die eerste schooldag begon om 12u en eindigde om 14u. Kort maar krachtig en spannend genoeg voor onze twee helden. Want dat zijn ze echt! Zonder een traan en heel dapper zagen we hen de rij volgen naar de klas. En met een grote glimlach zagen we hen weer buiten komen. Miel had die eerste dag niets verstaan buiten het woord 'piscina'. :-) Prioriteiten stellen, hé. Sam had al een vriendinnetje gemaakt en keek ernaar uit om 's anderendaags terug te gaan. Mama en papa mucho feliz! De week kabbelde verder. De ene dag was al een groter succes dan de andere. Sam bleef heel enthousiast en voelde zich duidelijk heel gelukkig bij haar juf en in haar klasje van 17 kinderen (een grote klas naar Spaanse normen). Miel vond moeilijker zijn weg. Hij heeft de luxe dat Marieke (een Vlaams meisje in zijn klas) hem kan helpen bij opdrachten, maar hij vond sociaal niet echt zijn weg. Door zijn autisme en zijn strak denken kon ik hem niet overtuigen om gewoon bij een groepje jongens te gaan zitten op de speelplaats of om bij Jules of Bob (ook Vlaamse jongens) aan te sluiten. 'Die hebben hun vrienden, mama, dan mag ik er toch niet bij gaan zitten.' of 'Ik versta hen niet.' Dan liever alleen op een bankje de speeltijd afwachten en achteraf heel droevig zijn. Op donderdag ontplofte de bom en wou hij de school niet binnengaan 's morgens. Uithuilen bij mama, dat was niet stoer, al goed dat papa er was om hem erbovenop te praten. Tijdens de peptalk van papa haalde Elena (een Spaanse kennis) enkele jongens van het 5e en 6e leerjaar om Miel op te vangen en zo was ook Miel toch vertrokken. De taal blijft wel een beetje een hindernis. Waar Sam totaal geen angst heeft om te spreken en contact te maken, heeft Miel dat wel. Fouten maken in het spreken (Engels of Spaans), dat kan volgens hem echt niet. We zijn nu bijna een week verder en we zien hem evolueren. Geleidelijk aan wordt er meer en meer contact gemaakt en komt hij meer en meer vragen 'hoe moet ik dat zeggen?' Mama en papa hebben ook toegegeven om toch het spel Fortnite te downloaden aangezien alle jongens op school het spel ook spelen. Dan heeft hij iets om over mee te praten. Enkele jongens van zijn klas wonen hier vlakbij. We moedigen hem aan eens samen te fietsen of te voetballen. Uiteindelijk maak je zo beter vrienden dan in de klas op een bankje. De jongens waren blijkbaar ook wel onder de indruk van Miels voetbalkunsten, zo vernamen we van de mama van Nicolas (buurjongen en klasgenoot van Miel). Goed imago is alles op die leeftijd. Deze week gaat het al een heel pak beter met Miel. Geen tranen meer en af en toe zelfs een glimlach! Bij Sam keerde het deze week een beetje. Zij voelt zich zeker wel oké op school. Haar juf is een echte schat en vangt haar goed op. Maandag sloeg de stress bij onze flinke meid wel toe omdat ze een pre-test Engels hadden waarvan zij dacht dat het een echte test was en omdat haar vriendinnetje Teagan te laat op school was. Beide problemen werden snel opgelost. En Sam kon terug lachen. Elke maandag zijn de juffen en meesters beschikbaar na school voor een oudercontact. Elke maandag! Steffen ging dus eens een praatje maken met Rogelio en Cynthia. Beiden waren ze heel enthousiast over onze kinderen. Ze zijn heel flink in de klas (had ik niet anders verwacht) en ze verrassen de leraars wat betreft hun verstand (had ik ook niet anders verwacht). Zowel Rogelio als Cynthia doen heel veel om onze kinderen te verstaan en om hen Spaans te leren. We kregen de boeken van vorige schooljaren mee om eens te checken wat we eventueel moeten bijsturen qua leerstof. Er zijn immers toch wat verschillen met de Belgische leerstof. Vooral aan Engels en Frans (krijgen ze hier vanaf het tweede leerjaar) moet gewerkt worden. Maar dan hebben onze kids geluk (zo zien zij het niet altijd ;-) ) dat mama en papa na schooltijd veel tijd hebben om met hen bezig te zijn. Want elke dag hebben we het woensdaggevoel. We pikken de kinderen op om 14u en er wacht ons nog een hele namiddag. Er is tijd om te zwemmen, te sporten, huiswerk te maken, te lezen en te gamen. Er is tijd om op adem te komen en het hoofd tot rust te brengen. Er is gewoon tijd! En dat is zalig! Het hoofd tot rust brengen is zeker nodig na 5 uur luisteren naar een leraar die je niet verstaat, na 5 uur de kinderen van je klas observeren en kopiëren, na een half uur speeltijd waarbij je contact probeert te maken met andere kinderen in een taal je niet kan, na 5 uur waarbij je niet even adem kan halen en begrepen wordt. Zowel Steffen als ik weten dat het een enorme inspanning is voor onze helden en daarom verdienen ze onze volle aandacht na school. Voor de kinderen is het een openbaring dat papa er is om hen te helpen na school en om met hen te spelen en dat mama niet al te vaak moet zeggen 'nee, ik heb nu geen tijd'. Af en toe bekruipt me een schuldgevoel omdat het eigenlijk door mij is dat ze dit moeten doormaken, maar dan denk ik terug positief. Wat een ervaring is dit, wat een verrijking! Onze kinderen zullen geleidelijk aan 4 talen kunnen gebruiken, maken heel veel nieuwe vrienden en krijgen de kans om in een prachtige omgeving te wonen met twee ouders die meer en meer ontspannen worden en veel tijd voor hen hebben. Hoeveel kinderen kunnen dat zeggen? Hasta luego, Lies!
