Afgelopen vrijdag gingen we dineren in onze favoriete bar Miguel. We namen bewust geen ipads en dergelijke mee voor de kids zodat we eens een klein evaluatiegesprek konden doen. Tijdens het smullen van de heerlijke raciones calamares, croquetas en patatas bravas probeerden we te ontdekken hoe de kinderen zich voelen en hoe ze de start van het schooljaar zien zitten. Veel valt wel af te leiden van hun gedrag maar soms is het ook leuk als ze het kunnen verwoorden. Beiden waren ze erg positief. Ze gaven allebei een 9/10 voor hun gevoel op dit moment. Ze vertelden zelf dat ze het fijn vinden dat we meer dingen met ons vier doen, dat mama zich beter voelt, dat de zon hier veel schijnt en dat ze veel in het zwembad kunnen. Er kwam ook uit dat ons huis voor hen al echt thuis is, dat ze nog wel vaak denken aan de gewoontes die we hadden in ons Belgisch huis en dat ze vooral de buren in Schoten missen, minder het huis zelf. Zowel mama als papa waren erg blij om dit allemaal te horen. Ook de nieuwe school zien ze zitten. Vooral Sam is erg blij dat ze terug naar school kan. Ze wil heel graag nieuwe vriendjes maken. Miel is meer gelaten, denkt dat hij zich gaat vervelen maar is stiekem toch ook wel blij dat hij terug kan gaan voetballen en spelen met nieuwe vrienden. Opnieuw een erg trotse en blije mama en papa. Onze kids zijn echt wondertjes. Hoe evalueren mama en papa de afgelopen twee maanden? Dat hebben jullie al grotendeels in eerdere posts gelezen. Ik blijf het erg fascinerend vinden hoe mijn brein deze emigratie ervaart en verwerkt. Wanneer ik thuis bezig ben, moet ik nog geregeld buiten kijken om te beseffen dat we in Spanje zijn. Het vinden van bepaalde routines in het huishouden lukt ook beter en beter. Ik mis helemaal niets van de materiële dingen uit België. Ik mis wel de mensen. Ik mis vriendinnen en vrienden, buren, herkenbare gezichten en vaak besef ik dat ik al die herkenbare gezichten niet zo snel meer zal zien. Maakt het me droevig? Nee, dat niet, maar het knaagt wel. We zijn hier in Viñuela ook wel op zoek naar nieuwe vrienden, mensen bij wie we ons goed voelen, met wie je samen kan lachen en praten. Geleidelijk aan komen die er wel. Voorlopig is ook de taal nog een hindernis. Mijn Spaans is nog te beperkt om al een echt gesprek te kunnen voeren. Misschien leer ik wel iemand kennen aan de schoolpoort. Steffen heeft zich ook aangesloten bij de veteranenploeg van Futbol Viñuela, Aston Viñuela, waar hij samen met Britse en Spaanse mannen kan voetballen. Zo kunnen we hopelijk onze vriendenkring hier in Spanje een beetje uitbreiden. Alles op zijn tijd en eigen ritme. Algemeen kunnen we dus wel besluiten dat we ons goed voelen na twee maanden Viñuela. Dikke duim omhoog! Vanaf morgen begint het nieuwe ritme bij de start van het schooljaar en kunnen we de omgeving ook eens ontdekken zonder de stroom aan toeristen. We kijken er echt naar uit! Hasta luego, Lies!
