Eindelijk is alles uitgepakt en kan het leven terug ten volle beginnen. Er is toch plaats en tijd voor muziek, films, boeken, vrienden en liefde. Er is terug tijd om bezig te zijn met de dingen die mij het meeste boeien en die mij gelukkig maken. Er is terug tijd om niets te doen en daar ook werkelijk van te genieten. Er is tijd en ruimte voor mensen die al een hele tijd opzij zijn gezet door een gebrek aan ruimte in mijn hoofd en mijn agenda. Tijd om herinneringen op te halen en bij te praten, tijd voor een warme knuffel en een lief woord.

En het is alsof mensen dat op één of andere kosmische wijze kunnen voelen, want alsof het zo afgesproken is, komen ze één voor één terug binnendruppelen in mijn leven. Klaar om hun verhaal te doen of naar het mijne te luisteren. Klaar om een luisterend oor te bieden of er eentje te vragen. Klaar om een helpende hand toe te steken of gewoon even samen te zijn en te beseffen hoe fantastisch het is dat wij vrienden zijn. Ware vrienden zijn diegene die je door en door kennen, waarbij tijd en afstand er niet toe doen. Die weten wie je bent en hoe je bent en dat altijd in het juiste licht kunnen plaatsen.

En ook mijn brein speelt mee en in op de ruimte die gecreëerd is. Allerhande creatieve ideeën dringen zich op. Zin om muziek te maken, zin om juwelen te maken, zin om te schrijven, zin om te dansen en van het leven te genieten. Fuck it! aan alles wat niet past binnen het leven van deze kleine hommel. Fuck it! aan alles dat naar beneden haalt en doet vergeten hoe mooi de dingen kunnen zijn. Fuck it! aan alle problemen die eigenlijk niet bestaan, behalve in onze hoofden. Fuck it! Fuck it! Fuck it! En voor wie er niet genoeg van kan krijgen, is er Fuck it! 2, the sequel (smile).

Tijd is relatief en onbestaande! Maar wanneer er teveel chaos is in je hoofd, teveel drukte en teveel praktische zaken die nog moeten gebeuren, vergeet je dat wel eens. Het is pas op het ogenblik dat er een moment van rust opduikt dat die wijsheden en waarheden terug naar boven komen drijven en zich met volle kracht manifesteren. Soms moet je dingen kwijtraken om ze te kunnen herontdekken. De schoonheid van creatie bijvoorbeeld, de warmte van een vriend, de geborgenheid van een knuffel of de ontroering van een goed boek. Soms zijn dingen pas echt aanwezig nadat ze een tijdje verdwenen zijn. Ying en yang is meer dan slecht een idee dat bedacht werd door een dromerige of zweverige mens op de dool. Het is een steenharde waarheid die voor ieder van ons geldt, ongeacht of we erin willen meegaan.

Niets zo mooi dan het besef dat alles mogelijk is en alles kan. Ongeacht het heden, verleden of de toekomst, bestaande buiten tijd en ruimte zijn er geen beperkingen aan de dingen die we kunnen verwezenlijken op ieder vlak. Mijn filosofische brein gaat met mij op de loop en misschien schrijf ik dingen die eigenlijk niet in woorden gevat kunnen worden. Het heeft geen belang, voor mij zijn ze echt en waarlijk en dat is tenslotte waar het om gaat. Wie leest en kan begrijpen, is welkom om te delen, wie dat niet kan, is welkom te vergeten of naast zich neer te leggen.

Het is verbazend hoe je soms volledig de mist in kan gaan op het gebied van mensenkennis. Ik heb nooit beweerd of gedacht dat ik mensen goed kan inschatten, maar ik ga ervan uit dat ik de basis ervan toch beet heb. Soms blijkt niets minder waar te zijn! Mensen kunnen zo anders uit de hoek komen dan je verwacht van hen. Zelfs mensen waarvan je meent ze goed te kennen. Hun reacties tonen trouwens aan dat ze eigenlijk al even weinig mensenkennis hebben als jij. Dat ze geen enkel zicht hebben op hoe jij bent en denkt. Dat ze niet de flauwste notie hebben van wat een realistische gedachte is en wat een absurde. Weer iets bijgeleerd!

Ik ben wie ik ben! Dat is soms serieus, soms thirty, flirty and thriving, soms speels en vrolijk en soms immens kwaad en bitchy. Ik zeg wat ik denk, wat ik voel, wat ik droom en waar ik de muren van oploop. En dat is altijd even echt en eerlijk en integer. Daarom niet altijd even lief of leuk om horen, maar wel oprecht en vanuit het hart. Ik zeg geen dingen om mensen te kwetsen, ik doe geen dingen om mensen een hak te zetten. Wat ik geef, geef ik met veel plezier en liefde, wat ik ontvang, ontvang ik met oprechte dankbaarheid. Ik hou er geen agenda op na (teveel chaos in mijn hoofd anyway) en ik heb geen duistere plannen. Ik leef nu en ik leef echt en ik probeer van ieder moment te genieten.

Ik kom veel mooie dingen tegen in mijn leven die ik koester en vasthou in prachtige herinneringen, maar ik kom ook teleurstelling tegen, onbegrip, verdriet, kwetsende woorden en gedachten en desillusie. En wanneer dat gebeurt, word ik vooral gek wanneer ik op geen enkele manier kan duidelijk maken wie ik ben en hoe ik denk. Wanneer mensen rondom mij blijven vastzitten in verkeerde ideeën die ze zichzelf hebben aangepraat en daar weigeren uit te stappen. Zoveel mooie zaken gaan verloren doordat mensen volhardend door hun eigen filter blijven kijken. Misschien ben ik daar ook schuldig aan, wellicht wel.

Ongeacht hoe ik nu over mensen denk, de herinneringen hou ik zuiver. Wat mooi was, blijft mooi, wat lief was, blijft lief en wat oprecht was, blijft oprecht. Ik doe geen geschenken weg, foto’s, herinneringen, woorden of symbolen. Ze maken deel uit van mijn leven en wat nu is, heeft voor mij geen invloed op wat is geweest. Ik blijf niet stilstaan bij misverstanden of negatieve gedachten. Je kan ze toch niet veranderen en ze verdwijnen niet omdat je ze overdenkt. Ik neem ze heel even en laat ze dan los, ga verder met mijn leven, er is nog zoveel moois om te ontdekken.

Niettemin heeft elke desillusie een impact op wie je bent, hoe je met anderen omgaat, hoe open je kunt zijn en hoeveel je nog wilt geven (of krijgen). Elke mens die verdwijnt uit je leven waar je van gehouden hebt (op welke manier dan ook) is een mens die een leegte achterlaat en een gemis met zich meebrengt. Niet de hele tijd, maar op onverwachte momenten.

Wellicht zijn er mensen die vinden dat je zoiets niet dient te bloggen, dat het privé is en zo moet blijven, maar ik ben een kind van mijn tijd en schrijven helpt mij om dingen te plaatsen. Bovendien blijft alles vaag en anoniem, dus ik schaad er niemand mee. Ik loop niets rond te bazuinen, ik ga niets negatief zeggen over mensen, ik betrek er geen anderen bij. Ik kan tenminste over mezelf zeggen dat ik geen nood heb om anderen hun mening te beïnvloeden. Mijn blog is mijn lijntje naar de wereld op het ogenblik dat ik er eigenlijk geen lijntje mee wil en mijn eigen, veilige cocon fantastisch voelt.

Soms kunnen dingen van de ene dag op de andere veranderen zonder dat je weet waarom dat zo is. Plots heb je het gevoel dat iets mis zit. Dat gevoel komt langzaam opzetten en wordt steeds groter tot het zich volledig in je hoofd heeft vastgezet en een waarheid is geworden. Niet gebaseerd op feiten, slecht op een intuïtief aanvoelen, een idee, een gedachte… Waar het gevoel vandaan komt, kan je niet omzetten in woorden of concrete voorbeelden, het is er gewoon, maar vaak is het wel correct. Wellicht zit het in kleine details, de manier waarop iemand iets zegt of doet of beweegt. Zaken die zo subtiel zijn dat ze in eerst instantie niet opvallen, maar je hebt ze wel gezien en ze blijven in je onderbewustzijn hangen. Als je iemand goed kent, is er niet veel nodig om te weten dat dingen veranderd zijn.

Het is jammer wanneer iemand dan uit je leven verdwijnt. Opgaat in rook zonder een waarschuwing vooraf of een afscheid. Onbereikbaar wat je ook doet. Een vriendschap verloren, opgenomen door het niets en de leegte. Geen ruimte voor een gesprek, een knuffel, een hervinden van elkaar. Er rest niets dan loslaten, want ervaring leert dat vastklampen nooit iets heeft opgebracht. Je kunt je suf denken over de hoe en wat en waarom, maar welke zin heeft zoiets? Het zal geen openbaring met zich meebrengen, noch een verandering van de situatie. Als een ander zich in stilte hult, kan je daar niets aan doen tot die ander de stilte wilt doorbreken.

Het is nooit fijn een vriend te zien vertrekken, niet fysiek en niet mentaal. Het voelt altijd een beetje raar wanneer iemand afstand neemt. Wellicht heeft het niets met je te maken en alles met wie zij zijn en hoe ze in het leven staan, maar toch… Er blijft altijd een klein beetje leegte achter, een gevoel van gemis, een vraag, een verwondering, een soort wachten… Loslaten is één van de moeilijkste dingen die er zijn en dat zal altijd zo blijven. Zelfs wanneer je iemand niet zo vaak zag om te beginnen, is het toch vreemd wanneer ze niet meer aanwezig zijn.

Het is een beetje zoals thuis zitten in je eentje. Wanneer je iemand hebt die ieder moment kan thuiskomen, heb je niet het gevoel alleen te zijn. Hoeveel je ook alleen bent, je weet dat er altijd iemand naar je toe zal komen. Wanneer je dat niet hebt, voelt dat alleen zijn plots anders. De situatie op zich is dezelfde, je bent alleen thuis, doet dezelfde dingen, hebt dezelfde hoeveelheid tijd en mogelijkheden, maar gevoelsmatig is er een wereld van verschil.

Hoeveel mensen hebben niet ooit beweerd dat ze er altijd voor je zouden zijn, dat ze alles voor je zouden doen, dat je altijd op hen zou kunnen rekenen. En ze hebben het echt gemeend, ook al was het dan een leugen. Ze zijn vergeven, want tijden veranderen en sommige beloften zijn licht gemaakt, maar zwaar om houden. Als ik je ooit gezegd hebt dat ik er zou zijn, dan geldt dat nog steeds. Ook wanneer er een leven voorbij is gegaan en wij elkaar niet meer horen of zien. Mijn vriendschap is onvoorwaardelijk en eeuwig, maar nooit licht gegeven.

Wat is het leven zalig als de zon schijnt en het warm is buiten. Als je kan sporten en bewegen en lachen en gek doen met vrienden. Wat is het leven zalig als leeftijd geen kwestie hoeft te zijn en plezier zich elke dag aandient. Wanneer je elke spier in je lichaam voelt zitten omdat je net over je grenzen bent geweest, maar je geen pijn voelt, enkel de herinnering aan een fantastische tijd, een beleving, een avontuur of een moment van oprecht geluk en gezelligheid.

Het is zo makkelijk om dankbaar te zijn wanneer alles meezit. En het is nog veel makkelijker om het te vergeten eens dat gebeurt. En dat is zonde, want dankbaarheid is de basis van een mooi leven. Want hoe meer je dankbaar bent voor de dingen die zijn, hoe meer dingen er komen om dankbaar voor te zijn.

Natuurlijk is het iets dat voor een groot deel in je hoofd zit. Het is gelinkt aan je mindset, de manier waarop je tegen dingen aankijkt. De wijze waarop je in het leven staat en dingen ervaart. En hoe meer je bedenkt waarvoor je dankbaar bent, hoe meer je mindset zich in die richting gaat evolueren en hoe meer je dus dingen kan zien om dankbaar voor te zijn. Wie vandaag drie dingen vindt om dankbaar voor te zijn, vindt er binnen een week makkelijk zes en binnen een maand een A4 blad vol. Bedenk eens hoe fantastisch het leven dan zal zijn binnen een jaar, … of tien jaar.

Maar het is essentieel om die dankbaarheid niet te vergeten, ook niet wanneer het goed gaat. Juist dan is het essentieel om hieraan vast te houden. Om het te koesteren en te bewaren voor mindere dagen. Wanneer het slecht gaat en je een houvast nodig hebt, ben je gemotiveerd om iedere dag neer te pennen, te bedenken of te zeggen waarvoor je dankbaar bent. Het helpt om niet weg te zakken in een depressie en het leven niet als extreem negatief te gaan bekijken. Maar eens het niet meer nodig is, neigen mensen snel naar het achterwege te laten of te vergeten. En daar rust het grote probleem. Want wie vergeet dankbaar te zijn, heeft na een tijdje niet veel meer om dankbaar voor te zijn. Een cirkel die zichzelf in stand houdt in beide richtingen.

Ik zeg niet dat de zon elke dag zal schijnen omdat ik daar dankbaar voor ben, noch dat het plots niet meer onder vijfentwintig graden zal gaan. Er zullen nog steeds korte dagen volgen, winters en koude. Er zullen nieuwe ontmoetingen op de weg liggen, maar er zullen ook mensen zijn van wie afscheid genomen moet worden. Liefdes en hartzeer, vriendschappen en vijanden… En dat is maar goed ook, want het maakt deel uit van een natuurlijke balans die door het leven in stand wordt gehouden.

Maar het is niet door gebeurtenissen dat we gelukkig zijn, het is dankzij onszelf, de manier waarop wij verkiezen naar het leven te kijken en in het leven te staan. De keuze waarop we omgaan met de dingen die rondom ons gebeuren, onze eigenliefde en zelfrespect. Wij kunnen kiezen om ons niet te laten benaderen op een manier die we niet lief vinden. Wij kunnen kiezen om mensen toe te laten of juist ver weg te houden. Wij kunnen kiezen om onszelf lief te hebben en ook op die manier te behandelen. Wij kiezen om te zijn wie we willen zijn en ons daarin te sterken en te groeien.

If you are the best you can be, that’s a pretty amazing person!

Gezien de zomer begonnen is en terrasje, parken en speeltuinen dan aantrekkelijker zijn dan het comfort van de zetel in combinatie met de laptop, is de activiteit op de blog met rasse schreden gedaald. Toch is er iets wat ik niet wil onthouden omdat het deel uitmaakt van een prachtige levensvisie. Althans, dat is een mening die ik hierover heb, ieder is vrij om er zijn eigen oordeel over te vellen.

De visie waarover ik het heb, is niet door mij bedacht en wellicht staat ze her en der op het internet beschreven en is dit dus alles behalve een uniek stukje informatie, maar het is wel mijn interpretatie ervan. Het gaat om een manier van leven die ik zelf beoog en die, naar mijn gevoel, bijdraagt tot elk individueel geluk. En wie gelukkig is en dat deelt met de wereld, maakt ook andere gelukkig, dus de visie van de hommel past zich toe op de gehele korf.

Tot daar de inleiding; want het gaat natuurlijk om de eigenlijke visie en niet de aanzet ertoe. De visie van de hommel is eenvoudig. Een hommel is een wetenschappelijke anomalie. Wie al twijfelt over dit statement mag zich vrij voelen om het op te zoeken, want dit feit staat als een rots. De reden hiervoor is de hommels gave om te kunnen vliegen. Wetenschappelijk is dit onmogelijk. De verhoudingen tussen verdeling van lichaamsgewicht, grootte en vleugels zijn volledig verkeerd om ooit de zwaartekracht te kunnen trotseren. Mochten wij een hommel nabouwen, dan zouden we die nog geen centimeter de hoogte in kunnen krijgen.

En toch vliegt een hommel! Waarom? Niemand heeft hem ooit verteld dat het voor hem niet mogelijk is om te vliegen. Vanaf zijn geboorte is hij ervan doordrongen dat vliegen tot zijn mogelijkheden behoort. En waarom zou hij dat niet denken? Hij heeft tenslotte vleugels, dus de gave om te vliegen is niet meer dan een logische gevolgtrekking. De hommel twijfelt er geen seconde aan dat hij dit niet zou kunnen. Hij is ervan doordrongen in elke vezel van zijn lichaam. Dus springt hij de korf uit en vliegt de wereld in.

Tot daar het stukje biologie. De visie van de hommel zegt dus dat als we ervan doordrongen zijn dat we iets kunnen, zonder enige twijfel of angst, dan kunnen we het ook. Vanzelfsprekend zal elke sceptici nu aangeven dat wij nooit zullen vliegen zonder hulpmiddelen, hoe zeer we dat ook zouden geloven. Maar ik ben ervan overtuigd dat geen enkele mens ooit van een gebouw af kan springen zonder ook maar een fractie van een seconde te twijfelen aan zijn mogelijkheid om ook daadwerkelijk te vliegen. Ongeachte zijn geestelijke toestand. En het is in die fractie van een seconde dat bepaald wordt dat vliegen niet tot zijn mogelijkheden behoort.

Voor heel wat andere zaken echter, geldt de visie van de hommel wel. De meest neerslachtige mens kan een optimist worden als hij daar echt in geloofd, mensen kunnen studies afwerken die ze nooit voor mogelijk hielden, relaties aangaan, jobs vinden, creatieve verwezenlijkingen tot een goed einde brengen en meer van dat alles. Enkel en alleen door rotsvast in hun eigen mogelijkheden te geloven.

Dat klinkt wellicht als gezond verstand en algemene kennis, maar je zou er verbaasd van zijn hoeveel mensen kansen laten liggen omdat ze niet doordrongen zijn van hun eigen mogelijkheden. Hoeveel mensen de korf nooit verlaten en eeuwig blijven vastzitten in zelfbeklag. Ikzelf kies ervoor om als hommel te leven. En eens je die keuze maakt, gaat een wereld van mogelijkheden voor je open. En het lijkt alsof je hele omgeving automatisch volgt.

Het is absurd hoeveel mooie dingen je pad op komen wanneer je kiest om ze toe te laten. Hoeveel boeiende contacten, vriendschappen, toevallige en vluchtige ontmoetingen, kansen en opportuniteiten. Hoe alles als een puzzel in elkaar past en elke dag voelt alsof ze de jouwe is. Hoe dingen plots als vanzelf gaan en geen werk of moeite meer kosten.

Ik zeg niet dat je stil in een zetel moet zitten en wachten tot alles naar je toe komt. Wie dat zou doen, is alvast niet doordrongen van de kans op mogelijkheden. Want eens je overtuigd bent dat de wereld je toelacht, wil je niets liever dan er middenin stappen. Ten volle genieten van iedere dag. Open en ontvankelijk jezelf geven en ontvangen. Dus leef als een hommel, je zal er geen spijt van krijgen.

Op één of andere manier raakte ik vast in een wereld waarin ik mezelf zag als té mager, niet intelligent genoeg, niet open naar anderen toe, gedurig op de sukkel met mijn gezondheid, niet mooi, niet aantrekkelijk, niet gezond genoeg, niet grappig, niet lief, té kritisch, negatief ingesteld, geen goede moeder, niet creatief en ga zo maar verder. En ik ging mezelf ernaar gedragen waardoor ik al die dingen ook echt werd. En mensen begonnen zich langzaamaan weg te trekken van mij. Ik raakte in een emotioneel isolement en begon me steeds meer alleen te voelen. Ik had het gevoel dat de wereld zwaar was en ik alle last op mijn schouders droeg, zonder hulp van buitenaf. Dat ik een last moest dragen die gewoon té groot was voor één mens alleen en het altijd zo zou zijn. Het is pas toen ik rock bottom zat dat ik begreep dat ik zo niet verder kon.

En toen dacht ik dat het mij jaren aan therapie, zelfhulpboeken, gesprekken en hard werken zou kosten om iets van mezelf te maken. Ik zocht gedurig manieren om iemand te worden, om mezelf te vinden, om positiever te zijn en vrolijker, om mooier te zijn en aangenamer. Tot ik besefte dat ik al die dingen al ben en altijd geweest ben. Ik moet geen fantastische vrouw worden, ik ben het al. Ik moet niet positief worden of creatief, lief of aantrekkelijk, een goeie moeder of meer open naar de wereld toe, grappig of enthousiast. Dit zijn allemaal dingen die ik al ben, die ik in me heb en die ik aan de wereld kan tonen. En het is dat besef dat mij op een dag tijd veranderde zoals geen enkel boek ooit zou kunnen doen.

En het is echt en sterk en aanwezig. Ik beweer niet dat ik nooit een mindere dag heb, dat ik nooit twijfel of bang ben, maar ik weet nu dat ik sterk sta en de wereld aan kan. Ik weet nu dat de wereld fantastisch is en allerlei mooie dingen op mijn weg komen. Dat ik liefde te geven heb en liefde krijg en dat ik elke dag dingen heb om dankbaar voor te zijn. En ik loop rond en voel me zelfzeker en mooi, creatief en lief en positief. Ik kan open zijn naar mensen en lachen. Ik ben grappig en ik ben een goeie moeder en een geweldige vriendin. En hoe meer ik die dingen ben, hoe meer anderen dat ook zien en die zaken uiten en in woorden omzetten. Elke dag krijg ik complimenten van mensen en uitnodigingen en voel ik hoe de wereld rond mij straalt en hoe ik in die wereld kan stralen.

En ik stap terug in het leven met volle vertrouwen en energie. Ik weet dat de dingen zich zullen ontplooien zoals ik dat wil en zoals ze dat moeten doen voor mij. Ik weet dat er geen uitdagingen zijn die ik niet aankan. Ik zie geen problemen, maar mogelijkheden. Ik zie geen mensen die zich raar gedragen, maar individuen die uniek en boeiend zijn. Ik heb geen spijt, geen verwijten, geen haat en geen zorgen. Ik heb mijn weg gevonden en ik geniet van elke dag. En als het regent, zie ik hoe alles wordt schoongespoeld en als de zon schijnt, voel ik hoe ik herboren word en vol energie gegoten. En als iemand rond mij negatief is dan probeer ik die te helpen om het leven anders te aanschouwen en als dat niet lukt, dan neem ik afstand.

En elke ochtend bieden duizend mogelijkheden zich aan en elke avond zijn er duizend zaken om dankbaar voor te zijn. En ik ben blij dat ik het leven door mijn ogen zie want er zijn er geen betere. Ik ben blij dat ik dit lichaam, deze geest, deze ervaringen heb om mij doorheen het leven te loodsen, want ze bieden mij zoveel vreugde en plezier. Ik hou van mezelf en van mensen om me heen, ik hou van mijn leven en ik weet dat het alleen maar beter en beter kan worden.

Een spelletje dat perfect is voor mensen die uit een relatie komen, maar ook voor alle anderen die weleens een ego-boost kunnen gebruiken is het I like you spelletje. De regels zijn eenvoudig en toch is het geen simpel spel. Je zet bovenaan een blad: (jouw naam) ik vind je leuk, echt waar!

Daaronder schrijf je in de derde persoon over jezelf wat je leuk vindt. Je moet het natuurlijk wel menen en je mag geen halve positieve noten geven. Je kunt bijvoorbeeld wel zeggen: (jouw naam) heeft een mooie glimlach, maar niet (jouw naam) heeft een mooie glimlach, maar scheve tanden. Goed, je begrijpt wel wat ik bedoel. De bedoeling van het spel is dat je een volledig A4tje kunt vullen met leuke eigenschappen van jezelf. Deze kunnen over je uiterlijk gaan, wat je bereikt hebt in het leven, talenten, je persoonlijkheid, enz. Kortom, je maakt een lijstje van de zaken die van jou een aantrekkelijke persoon maken die de moeite is om graag te zien en bij te willen zijn.

Op het eerste zicht lijkt het wellicht een eenvoudige opdracht, maar als je ze eerlijk en oprecht wilt uitvoeren, is het toch niet zo makkelijk. Een A4tje is behoorlijk lang en we zijn niet gewend om onszelf zo op te hemelen. We krijgen snel het idee arrogant, ijdel, oppervlakkig of verwaand te zijn wanneer we zoiets doen. En dat is wat we aan de kant moeten schuiven. Want als we onszelf niet echt graag zien, hoe kan een ander dat dan doen? En om onszelf graag te zien, hebben we zelfvertrouwen nodig, een positief zelfbeeld, feiten die we leuk of knap vinden aan onszelf. Idealiter speel je het spelletje meerdere dagen na elkaar en vul je dan steeds de lijst aan. Je zult merken dat eens je op dreef bent, je steeds meer dingen vindt om toe te voegen. En je jezelf steeds leuker gaat vinden.

Natuurlijk komen zelfvertrouwen, een positief zelfbeeld en eigenliefde niet allemaal op één dag tevoorschijn omdat je dit spelletje speelt, maar het is een eerste stap naar een voller leven met liefde, vriendschap en mogelijkheden. En hoe meer je ermee bezig bent, hoe meer je van jezelf gaat houden en merkt dat je ook liefde en vriendschap aantrekt van de mensen rondom je. Want het is een feit dat dingen zichzelf aantrekken. Wie vrolijk is, trekt meer vrolijkheid aan, wie open is, meer openheid, enzovoort. De kunst is dus om jezelf in een staat te krijgen die je wilt aantrekken om meer van datzelfde te krijgen. En het is tevens de moeilijkheid, want eens je in een staat van negativisme belandt, trek je ook meer van dat aan en het is niet zo eenvoudig om daar terug uit te stappen.

Ik speel het spelletje elke dag. Niet van ’s morgens tot ’s avonds, maar telkens ik een minuutje tijd heb. En ik merk dat ik steeds meer dingen leuk vind aan mezelf en dat anderen dat ook doen. Dat steeds meer complimenten hun weg vinden naar mij. En dat ik ook steeds positiever in het leven sta en daardoor nieuwe leuke eigenschappen krijg. Ik kan het dus iedereen aanraden, of je nu jong of oud bent, gelukkig of ongelukkig, dik of dun, single of in een relatie, eenzaam of sociaal…

Er zijn verschillende manieren om met het leven om te gaan. Zeker wanneer het verlies, pijn of verdriet betreft, kan je keuzes maken. Zo kan je kiezen om jezelf in zelfmedelijden te verzwelgen en eraan kapot te gaan. Je kan ook kiezen om te negeren en jezelf in duizend en één dingen te storten zodat je er niet aan hoeft te denken of je kan kiezen om te aanvaarden, verder te gaan en dankbaar te zijn voor wat je hebt gehad. De moeilijkheid hierbij is dat hoe mooier datgene wat je gehad hebt is, hoe moeilijker om het los te laten en te aanvaarden dat je het wellicht nooit meer zal terugkrijgen. Uitzonderlijk gebeurt dat wel. Uitzonderlijk krijgen mensen de kans om na de feiten in te zien dat ze iets niet kwijt willen en kunnen ze het vanuit dat inzicht terugwinnen. Maar dat zijn slechts enkele gevallen en daaraan vasthouden zou niet meer zijn dan valse hoop. Beter is om te begrijpen dat iets niet meer is, te rouwen en de draad weer op te nemen. En dankbaar te zijn om wat is geweest. Wie liefde toelaat, weet dat er altijd een kans is dat verdriet volgt. Maar dat verdriet mag niet in de weg staan om liefde te ervaren en te proeven.

Het is niet altijd even eenvoudig om vanuit dankbaarheid te leven. Vooral omdat je het moet doen vanuit een vertrouwen en niet om er iets voor terug te krijgen. Je moet het leven dankbaar zijn om wat het heeft gegeven, zonder te hopen dat die dankbaarheid je terug naar dat punt van geluk kan voeren. Hetzelfde geldt voor openheid. Je dient open te kunnen zijn omdat je wilt geven en niet omdat je denkt dat het iets zal veranderen of iets opleveren. Pas als je dat kan, weet je met zekerheid dat niets je kan laten hervallen in een staat van angst of wrok. Pas dan kan je trachten te vergeven. En meestal is het niet de ander die je moet vergeven, maar jezelf. Want hoewel mensen heel snel verwijten uiten naar een ander, zijn ze meestal enkel bezig met zichzelf te verwijten. Omdat ze dingen niet anders hebben gedaan, omdat ze niet voluit zijn gegaan, omdat ze het gevoel hebben dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor pijn of verdriet. Omdat het zo verdomd moeilijk is om gewoon te aanvaarden zonder een schuldige te zoeken in een verhaal. Maar in de liefde is niemand schuldig. We handelen vanuit angst, liefde, paniek, vertrouwen, wantrouwen of welke emotie dan ook, maar nooit bewust om onszelf te kwetsen. Althans, ik heb dat toch nooit gedaan.

Mocht ik in een sprookje leven dan waren deze inzichten, deze houding en deze visie voldoende om nog lang en gelukkig te leven. Maar dit is geen sprookje, dit is realiteit en daar leef ik wellicht vooral nog lang, maar niet van vandaag op morgen gelukkig. Niet dat ik denk dat geluk niet meer voor mij weggelegd is. Ik vertrouw erop dat ik geluk zal vinden, in één of andere vorm, op één of andere manier. Misschien geheel onverwacht en in vormen die ik nu nog niet kan dromen, misschien exact zoals ik het me zelf voorstel. De toekomst brengt wat ze brengt en hoewel ik er door mijn denken en handelen wel een invloed op heb, kan ik ze nooit geheel bepalen en kan ik dus enkel vertrouwen op wat zal komen.

Iemand schreef me naar aanleiding van de blog dat ik het wellicht zelf niet weet, maar dat ik volgens hem of haar een heel goed idee heb van wat ik wil en dat ik sterker ben dan ik zelf denk. Ik weet inderdaad heel goed wat ik wil en ik ben sterk genoeg om alle oneffenheden te overwinnen die zich op mijn pad bevinden, maar ik ben evengoed wankel en angstig met momenten. Net zoals iedereen zoek ik naar een houvast, een steun, een rots in mijn branding en een manier om gelukkig te zijn, maar vooral ook te blijven. Net zoals iedereen heb ik momenten van volledig vertrouwen en momenten van wanhoop. En net zoals iedereen kies ik ervoor een richting te zoeken in mijn leven waar ik mij het beste bij voel. In mijn geval is dat dankbaarheid. En op de dagen dat die richting in alle volledigheid lukt, voel ik me goed en zeker. Dat zijn de dagen waarop er geen verwijten zijn, geen spijt en geen wrok. Wel pijn, want dankbaar zijn voor wat goed is, confronteert ook met wat verloren is.

Ik heb hem een brief geschreven. Een echte ouderwetse lange brief met vulpen op wit papier. Een brief van twee velletjes lang die vertelt wat ik denk en voel en dacht en voelde. Een brief die vertelt waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt en bepaalde acties wel of niet heb genomen. Een brief die geeft en niets neemt. Een soort geschenk van eerlijkheid, openheid, vertrouwen en liefde. Geen smeekbede en geen wanhopige poging om ons een kans te geven. Een brief die een verhaal vertelt en feiten op een rijtje zet. Die emoties duidt en handelingen. Ik heb een brief geschreven met alle woorden die ik had moeten zeggen, toen en nu.

Op zich is dat goed, want alle boeken zeggen dat je die brief moet schrijven, dat het ervoor zorgt dat je bitterheid, spijt en frustraties een uitweg vinden. Maar er staat ook dat je die brief niet dient af te geven, wat ik dus wel zal doen. Ik zal de brief posten, zoals dat in lang vervlogen tijden werd gedaan. Een vleugje melancholie is hier wel op zijn plaats. Ik zou een postduif opteren, maar ik vrees een beetje dat mijn brief dan nooit zal toekomen. De reden dat ik de brief stuur, is omdat het mij weinig nuttig lijkt om iemand openheid te geven als het enkel in een verborgen vorm blijft.

Ik verwacht geen antwoord of reactie op mijn brief. Ik verwacht niet dat hij iets verandert of dat er ooit over gesproken zal worden. Ik verwacht zelfs niet dat mijn woorden zullen raken. Maar ik weet dat ik met die brief een geschenk geef, dat mij ooit gevraagd is en dat ik toen niet heb kunnen schenken. Nu ben ik er klaar voor, veel te laat natuurlijk, maar niettemin klaar. En daarom schrijf ik die brief, omdat je nooit geschenken zou moeten achterhouden voor mensen. Omdat je moet kunnen vertrouwen zonder reserves of twijfels. Omdat je niets verkeerd kunt doen als je vanuit liefde en eerlijkheid handelt.

 En zoals steeds heb ik weer een gevoel van opluchting en energie nu ik de brief geschreven heb. Net zoals ik dat heb wanneer ik in de zelfcoaching boeken werk, muziek speel, praat met mensen of op de blog schrijf. Een gevoel van vooruit te komen en ergens naartoe te gaan. Ik weet dat het gevoel tijdelijk is en morgen misschien volledig verdwenen kan zijn, maar nu is het echt en goed en levendig! En dat gevoel inspireert en leert. Het geeft inzichten en maakt gelukkig.

Vanochtend kwam mijn zoontje bij mij in de zetel liggen en gaf mij spontaan een kus. Omdat ik de liefste mama ben. En dat is het moment waarop ik besef dat ik heus niet alles verkeerd doe. Dat ik ook goede beslissingen maken en juiste handelingen uitvoer. Dat ik liefde kan geven en krijgen, gewoon omdat ik mezelf ben. En het is frustrerend als je liefde voelt en geeft aan iemand die niet kan teruggeven. Maar het is ook mooi wanneer je dat kan doen zonder verwachtingen en zonder te willen nemen. Het is fantastisch als je de feiten onder ogen kunt zien en besluiten om toch te geven. Omdat het mooi is om te doen en omdat je er zelf gelukkig van wordt.

Misschien dat ik er binnen er paar dagen anders over denk, mij anders voel en eigenlijk alleen pijn en frustratie ervaar. Maar dan lees ik deze blog en weet ik dat het ook anders kan. Dat liefde iets in dat je in de eerste plaats moet kunnen geven om gelukkig te zijn. En als je dat in alle oprechtheid kan blijven doen, dan kan het niet anders dan dat je ook liefde krijgt. Van je kind, een vriend, een zus of een kennis, van een vreemde of een collega… Misschien niet van diegene die je zo diep in je hart houdt, maar daarom niet minder belangrijk of waardevol.

Ik heb een resem boeken gekocht om aan zelfcoaching te doen. Leren loslaten, meer zelfvertrouwen, “how to mend a broken heart”, … Stuk voor stuk goede boeken, gescheven door goede psychologen en therapeuten. Boeken met opdrachten en inzichten, verhalen en voorbeelden … Stuk voor stuk boeken die je zeggen dat je moet plaatsen, vergeven en stoppen met van iemand te houden. En daar klemt het schoentje, want hoewel vergeven en plaatsen haalbaar is, is stoppen met van iemand te houden dat niet. Enerzijds omdat het hart zich niet laat dwingen, anderzijds omdat ik het gewoon niet wil. Mijn hart, mijn hoofd, mijn hele zijn weigert om dat te doen. Want hoewel het pijn doet, voelt het ook goed.

Er zijn heel wat zaken in de boeken die ik wel doe. Ik tracht zelf geen contact op te nemen en dat lukt me soms. Ik tracht afstand te nemen en ook dat wil wel eens werken. Ik tracht mezelf te beschermen wanneer je afstandelijk doet. Maar elke keer dat een beetje wil lukken, zeg of doe je iets dat mij weer helemaal gek op je maakt en ben ik verloren. Dan ligt mijn maag weer overhoop, krimpt mijn hart en voelt mijn hoofd alsof iemand er een knoop in gelegd heeft. Ik kan je niet loslaten en ik kan je niet bij mij houden. En geen enkel boek kan dat veranderen. De tijd misschien wel, maar daar zullen maanden of misschien zelfs jaren voor nodig zijn.

Wanneer we elkaar zien en het goed en gezellig gaat, kan ik niet anders dan hopen, verlangen en wensen dat jij dat ook ziet en ons een kans wilt geven. Dat zijn de momenten waarop het plots heel moeilijk wordt om je te vergeven dat je afstand hebt genomen. Ik kan het ook niet begrijpen, want hoe moeilijk het ook was met momenten en hoe slecht ik mij ook voelde, ik zou nooit opgegeven hebben. Ik zou nooit afstand genomen hebben of gestopt zijn met van je te houden. Ik weet dat je nog steeds om me geeft en dat maakt het nog moeilijker. En dat zijn de momenten waarop ik negatief en verbitterd reageer omdat ik niet weet hoe het anders moet. En dus ook de momenten waarop ik jou de bevestiging geef dat het altijd weer zal mislopen. Het is een vicieuze cirkel waar ik enkel kan uitbreken als jij ons een kans geeft. Een kans die jij enkel kan geven als de cirkel doorbroken wordt. Wat een ironie!

Het is vreemd hoe zoveel mensen geraakt kunnen worden door wat ik schrijf, behalve jij. En toch is dit voor jou geschreven. En voor mezelf, om te helen en te delen. Om te plaatsen en vooruit te kunnen gaan. Om een toekomst te kunnen zien en niet te wanhopen. Of misschien lees je mijn teksten niet en raken ze je daarom niet. Of misschien raken ze je wel, maar wil je niet dat ik dat weet. We zwijgen wel vaker om onszelf en anderen te beschermen. Omdat we het niet goed weten, omdat we onszelf ervan overtuigen dat het beter is om ons hart niet te volgen. Omdat we niet de moed hebben om risico’s te nemen. Omdat we niet weten hoe we ze moeten nemen.

Ik tracht elke dag in die boeken te lezen, ze te volgen, de opdrachten te doen, de inzichten  te geloven en ervaren. En soms weiger ik ze boven te halen omdat ik mezelf niet kan toelaten verder te gaan en te vergeten. Ik heb schrik om niet meer van je te houden. Absurd, want eens dat gebeurt, is er geen pijn meer, geen verlangen en geen bitterheid. En zelfs als jij mij dan graag zou zien, zou het niet uitmaken. Maar het idee dat we dan een kans zouden weggooien, is zo groot dat het verlammend is.

Ik hield van wie ik was toen we net samen waren. Ik was vrolijk, gelukkig, vol leven en ideeën. Ik wilde allerlei dingen doen en ontdekken. Ik wilde jou ontdekken en samen dingen ontdekken. Leuke hotelletjes doen en uitstapjes. Een glaasje drinken en buitenlucht opsnuiven. Ik wilde je voorstellen aan vriendinnen en gaan dansen, muziek maken en luisteren, een huis inrichten en creatief zijn.

Ik hield niet van wie ik bij je was op het einde. Ik zat altijd maar te wachten, kwam niet meer buiten, deed niets meer en leerde niets meer. Ik was gedurig kwaad en zat vol stress en ik kon het amper opbrengen om lief of vriendelijk te blijven, laat staan om ergens naartoe te gaan. Ik weet niet goed waarom dat zo was en hoe ik zo geworden ben. Misschien was het omdat we te klein woonden of omdat mijn spulletjes ergens opgeborgen stonden.

Ik heb de fout gemaakt die ik anderen verwijt. Ik heb mijn leven on hold gezet. Zat gedurig te wachten tot de volgende fase zou beginnen om dan terug mezelf te zijn. Ik ben gestopt met te zijn wie ik ben, heb dat even geparkeerd en ben geworden wie ik zeker niet wil zijn. En ik ben het veel te laat beginnen beseffen.

Ik geloof dat ik mezelf kan zijn bij jou, zoals in het begin, maar dan voor altijd. Ik ben er zeker van dat het niet door jou is dat ik veranderd ben. Het is een samenloop van omstandigheden geweest. Ik heb te lang uit dozen geleefd, ben te veel verhuisd, woonde te klein, wist met mezelf geen blijf meer. En dan is er nog eens alle stress van buitenaf waarmee wij te maken kregen. De invloed van anderen, van werk, van familie, enz.

Het is vreemd hoe snel iemand terug op zijn plooi kan raken wanneer al die dingen wegvallen. Althans, bij mij is dat toch het geval. Enkele weken zijn voldoende om weer helemaal mezelf te zijn, zonder reserves. Enkel bij jou heb ik die nog, want ik voel dat wie ik ben geworden voor jou nog levendig is en realiteit en ik heb geen zin om mezelf te moeten bewijzen en te vechten tegen een verkeerd beeld.

We komen wel op een punt waarbij ik mezelf kan zijn in alle omstandigheden, ongeacht of jij er bent of niet. Ik voel nu al hoe dat steeds minder invloed heeft op mij en hoe ik steeds sterker sta in mijn schoenen. Ik heb voorlopig nog één laatste verhuis te gaan en dan kan ik mijn rust volledig terugvinden, maar ik zit niet meer te wachten tot het zo ver is. Mijn leven staat niet meer on hold, het gebeurt nu. Ik heb voorlopig genoeg gewacht voor een paar jaren. Het is tijd om volop in het leven te springen en ervoor te gaan.

Ik ben blij dat ik terug een leven heb, dat ik op stap kan gaan met vrienden en genieten van dingen, ook al praat ik nog steeds teveel over jou. Maar waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Ik ben blij dat ik mezelf heb gevonden en mijn eigen ding kan doen. Dat ik dat nog veel meer zal kunnen eens ik terug mijn spullen rondom me heb. Ik ben blij dat ik terug schrijfopdrachten krijg en ze met volle zin kan uitvoeren. Ik hou ervan om in de zon te zitten of avondwandelingen te maken. Ik hou ervan om naar feestjes te gaan en met mensen te praten. Ik zit niet meer te wachten, ik heb geen moeite meer om consequent te zijn, ik heb vrede met wie ik ben.

Maar dit is het leven dat wij hadden moeten delen. Een leven dat ongedwongen is en vrij van frustraties en kwellingen. Vrij van stress en angsten. Ik had mezelf de tijd moeten gunnen om rust te vinden voor ik jou vond. Want wat je niet hebt, kan je niet delen. Ik had tijd moeten nemen om tot mezelf te komen. Om te stabiliseren en een balans te vinden. De tijd om terug open te kunnen zijn. De tijd om samen te groeien en op te bouwen in plaats van halsoverkop en te snel te gaan.

En nu die tijd er is en die mogelijkheden zich aanbieden, ben jij er niet meer. Dit zijn de dingen die ik met jou wil delen. Dit is het leven dat ik met jou wil ervaren. Dit zijn de zaken die ik met jou wil beleven. De passies, de vurigheid, de intensiteit, maar ook de rust en de kalmte. De ruimte om zelf iemand te zijn en de ruimte om een ander datzelfde te gunnen. En ik weet dat het zou lukken, ik weet dat het zou kunnen, maar het heeft geen zin om te vechten tegen vooroordelen en vastgeroeste gedachten. Zo lang jij dat niet kan zien, heeft het geen zin ervoor te gaan. Ik zou mezelf alleen maar kwetsen.

Ik vind geluk in andere dingen, maar ik mis je en ik mis om dat geluk met jou te kunnen delen. En dus schrijf ik je brieven die je nooit zult lezen. Gedachten die je nooit zult kennen en woorden die je nooit zult horen. Maar ik zet ze op papier voor jou zodat ik ze de wereld in kan sturen en er vrij van zijn. Je bent bij me in alles wat ik doe, ook al ben je er niet. En elke dag probeer ik om een beetje meer afscheid van je te nemen. Soms valt dat zwaar en soms gaat het makkelijk. Soms is het een hel en soms gaat er een uur voorbij zonder dat ik aan je gedacht heb.

Er zijn momenten waarop ik nog steeds gek word, niet kan begrijpen hoe jij niet kan zien dat wij bij elkaar horen. Momenten waarop ik er niet bij kan hoe jij wat wij hebben zomaar kunt laten gaan. En er zijn andere momenten waarop ik je probeer te begrijpen, waarop ik tracht begrip op te brengen voor wie jij bent en hoe je denkt. Momenten waarop ik je koppigheid en volhardend zijn probeer te plaatsen. Want ik kan niet veranderen dat jij vast zit op negatieve gedachten, dat jij weigert kansen te zien en geluk.

En ik weet dat mensen mijn brieven lezen en soms sta ik daarbij stil. Dan moet ik even slikken bij het idee dat ik mensen zo diep toelaat in mijn ziel. Maar het is een troostende gedachte te weten dat andere meevoelen. Dat ze geboeid zijn door wat ik voel en denk.  Of het nu is omdat ze van soaps houden of omdat ze gewoon graag mijn stijl lezen. Of misschien omdat ze dit als een verhaal aanschouwen. Een verhaal waarbij ze hopen dat de twee geliefden elkaar op het einde terugvinden. Of een verhaal waarbij de geliefden elkaar voor eeuwig kwijt zijn, want iedereen heeft zijn eigen voorkeur.

Ik kan duizend keren schrijven dat ik je graag zie en mis, maar ik kan nooit in woorden vertalen wat ik diep vanbinnen voor je voel.

Waar twijfel geboren wordt, sterven dromen. Niets zo vernietigend als onzekerheid. Het sluipt binnen op kousenvoeten, ongemerkt en ongezien, om zich langzaam maar zeker in je hoofd te nestelen. Steeds verder en dieper tot het allesoverheersend is. En voor je het weet, bepaalt het elke reactie, elke actie, elk woord en elke handeling. Het maakt angstig en kondigt enkel verlies aan. En het faalt nooit, want eens twijfel is gezaaid, is verlies het gedoemde resultaat. Het is een zelf vervullende voorspelling die haast onmogelijk tegengehouden kan worden. Het geeft een beeld van wantrouwen, tekort aan engagement en liefhebben. Het slaat de sterkste banden moeiteloos neer en het heeft er amper tijd voor nodig.

Waar twijfel geboren wordt, sterven dromen. Vaak onterecht en zonder reden, zinloos en nodeloos pijnlijk. En twijfel komt niet altijd voort uit reden, vaak is twijfel het gevolg van een verleden, een omgeving, allerhande externe factoren die hun invloed uitoefenen voor je het in de gaten hebt. En je kan jezelf beloven om dat niet meer toe te laten, er tegenin te gaan, het te vermijden, maar twijfel is zo’n goede inbreker dat het vaak al gebeurd is voor je het in de gaten hebt. En wanneer je het merkt, is het meestal al te laat. Is het zaad al gezaaid en opgeschoten om tot volle bloei te komen.

En pas later zie je hoe twijfel onnodig is, ongepast en misplaatst. Pas later valt twijfel weg, maar op dat ogenblik is ze al doorgegeven en twijfel kan je niet wegredeneren bij een ander. Twijfel is besmettelijk, zoals een hardnekkige ziekte, een epidemie of een virus. En slechts weinigen zijn er immuun voor. We hebben allemaal onze gebreken, tekortkomingen, complexen, onzekerheden en die worden zo makkelijk gevoed. Twijfel voelt zo natuurlijk aan, bijna als een thuiskomen en doordat twijfel zich steeds laat bevestigen, wordt het bijna een feit.

Twijfel houdt zichzelf in stand, steeds opnieuw, als een levenscyclus die nooit zal of wil eindigen. Misschien als we ons daar bewust van zijn, dat we er slimmer mee kunnen omgaan. De twijfel vellen en uitschakelen voor er schade is of gewonden gevallen. Misschien kunnen we twijfel onderscheppen en gevangen houden zodat ze geen kans maakt om zich te manifesteren en ons van binnenuit te verteren. En misschien ook niet, misschien is twijfel het lot van de onzekere en rusteloze ziel en bestaat er geen remidie tegen.

Leef nu! Gisteren is voorbij en zal nooit meer terugkomen. Morgen bestaat misschien niet. Nu is je kans om te leven! Om plezier te maken en te genieten, om een stempel te drukken op anderen, om juiste of foute keuzes te maken. Nu is wat je hebt om iets te doen, hoe klein of groot of belangrijk of onbelangrijk dan ook. Nu is je moment om te treuren of te lachen, nu is je moment om bewust en ten volle te zijn. En nu is ook alweer voorbij en verleden. En dat is geweldig, want als je een fout hebt gemaakt, moet je er niet langer om tobben, ze is toch al voorbij. Nu is het enige dat echt is en dat is een feit. Helaas is het in ons hoofd vaak anders. We leven in het verleden of in de toekomst. Kijken naar wat is geweest en houden daaraan vast of naar wat komen zal of kan.

Ken je het gevoel iemand te missen terwijl die eigenlijk al lang niet meer zo goed voor je was. Je niet meer gelukkig maakte? Wat je mist, is een situatie die ooit is geweest, een persoon die ooit heeft bestaan, een idee en perceptie, een illusie misschien. Herinneringen kleuren, dat doen ze altijd. En afhankelijk van wie jij bent en hoe jij naar de wereld kijkt en de mensen om je heen, kleuren ze in prachtige tinten en zonnige beelden of in sombere flarden van wat is geweest. Wat de ene bekijkt als een droom, is voor de ander een nachtmerrie. En de waarheid ligt ergens tussenin. Hoe je naar dingen kijkt, heb je zelf in de hand, het is een kwestie van openheid en keuze. Ik kies ervoor om te zien wat mooi en goed was. Een ander kiest misschien om dat niet te doen.

De keuze die je maakt, bepaalt hoe je verder gaat. Wie enkel ziet wat goed was, kiest voor nieuwe kansen en mogelijkheden, voor vertrouwen en hernieuwde moed. Wie enkel ziet wat minder was, kiest voor vluchten en afscheid, voor wantrouwen en teleurstelling. Wie ziet wat goed was, kan niet begrijpen hoe een ander zoveel moois kan laten gaan, zoveel kansen op geluk. Wie ziet wat minder was, kan niet zien hoe een ander daaraan kan vasthouden, hoe het anders en beter kan, waarom iemand wil blijven strijden voor zoveel somberheid. Enkel wanneer je volledig kunt loslaten, kan je terug met een heldere blik kijken, maar geheel ongekleurd raken ze nooit.

Wat herinneringen wel doen, is vervagen. Ze krijgen een filter over zich heen gegoten die hen verzacht. Inwendig sterven, wordt het moeilijk gehad hebben met iets. Totaal geluk wordt een zeer fijn moment. Ondraaglijk wordt zwaar en fantastisch wordt zeer fijn. De intensiteit is verdwenen. Je weet nog wel dat iets intens was, maar je kan je nooit herinneren hoe dat exact voelde. Wat dat met zich meebracht, hoe overweldigend het was. Het is iets geworden dat je enkel nog in woorden kunt uitdrukken, maar niet meer in gevoelens. Misschien is dat wel goed, want sommige dingen willen we ons niet levendig kunnen herinneren, ze doen te veel pijn, zijn te zwaar om dragen en de enige reden dat we ermee om kunnen gaan is omdat ze verzacht zijn.

Onze hersenen doen wat nodig is om alles draaglijk te maken, helaas doen ze dat ook met vreugde en geluk. Ze beperken zich niet tot het minderen van pijn en verdriet, ze filteren niet en maken geen onderscheid tussen positieve en negatieve ervaringen. Eigenlijk neutraliseren ze onze belevingen een beetje. Afhankelijk van je persoonlijkheid doen ze dat volcontinu of slechts met momenten.

Ik stel me wel eens de vraag of mensen die niet pieken en dalen gelukkig zijn? Ze kennen niet de intensiteit die zo’n schommelingen met zich meebrengen, maar ook niet de diepte die erbij komt kijken. Misschien zijn ze gelukkiger, wat je niet kent kan je niet missen. Misschien ook niet, misschien zouden ze willen dat ze dat wel konden ervaren. Ik ken koppels die nooit halsoverkop voor elkaar zijn gevallen, niet volledig uit hun lood geslagen waren. Ze zien elkaar graag, ze passen bij elkaar, maar de intense passie hebben ze nooit ervaren. Ze geloven er ook niet in, het is volgens hen een illusie en niet van blijvende aard. Ik geloof er wel in. Misschien zit in mijn lichaam de mogelijkheid tot een chemisch proces dat zij niet kennen. Een proces met voor- en nadelen. Verslavend, allesoverheersend met momenten en doorspekt van risico’s, maar evengoed fantastisch, overweldigend en grandioos.

Er wordt vaak gezegd dat uit het oog ook uit het hart is, maar zelf geloof ik daar niet in. Talrijke voorbeelden tonen trouwens aan dat er niets minder waar is. Uit het oog maakt wel dat dingen makkelijker om dragen worden. Als je iemand niet meer ziet, vervagen bepaalde herinneringen en gevoelens zwakken een beetje af. Maar vergeten doe je niet. Mensen die reeds jaren uit elkaar zijn, praten nog steeds over hun ‘grote liefde’ met een affiniteit en tederheid alsof het gisteren was. Je kan er bewust voor kiezen om iemand niet meer te zien, maar je kan er nooit bewust voor kiezen om iemand niet meer lief te hebben.

Eén van de grote nadelen van een verloren liefde is je vertrouwen dat langzaam maar zeker verdwijnt. Hoeveel mensen blijven niet single omdat ze er gewoon niet meer in geloven. Omdat ze er zeker van zijn dat het toch terug zal mislopen, dat ze nog maar eens gekwetst zullen worden en afzien. En hoe ouder we worden, hoe meer dat gevoel aanwezig is. We zeggen zelf dat we onze naïviteit verloren zijn, maar eigenlijk is het ons vertrouwen en de moed om er nog eens voor te gaan. Onszelf honderd procent smijten, wordt een onmogelijke opdracht en daarmee houden we onze mislukkingen in stand. Want hoe willen we dat een relatie kan slagen als we niet bereid zijn om ten volle te investeren?

Sommige mensen settelen voor ‘the next best thing’. Iemand waarbij ze zich comfortabel voelen, die hen rust geeft en waarmee ze geen ruzies maken. Logisch, want de grote passie is niet aanwezig. Ik kan begrijpen dat je hiervoor zou kiezen. Het is eenvoudiger, minder pijnlijk wanneer het verkeerd loopt en gezien er geen pieken zijn, zijn er ook geen laagtes. Zelf echter weet ik dat ik niet voor zo’n relatie kan kiezen. Ik heb passie nodig, vurigheid, pieken en dalen, halsoverkop verliefd worden en de wereld vergeten. En tegelijkertijd is dat wat mij bang maakt. De kans om mezelf te verliezen, om in die mate opgeslorpt te worden door die passie dat ze destructieve vormen aanneemt. In die mate iemand lief te hebben dat het nooit meer helemaal verdwijnt.

Misschien is deze liefde niet mijn grote liefde, zwakt ze af tot ze verdwijnt, misschien is ze wel mijn grote liefde en blijft ze eeuwig in mijn hart aanwezig. Misschien brengt het lot ons weer samen en misschien ook niet. Mijn hart zegt dat dit mijn liefde is om mee te dragen door het leven, maar verdriet en gemis kan verwarrende gevoelens scheppen. Ik geloof niet dat tijd doet vergeten, maar wel dat tijd raad brengt en heelt.

Wat kan de liefde complex zijn! Je hart dat naar alle richtingen wijst, maar nooit echt kan kiezen. De ene moment wil je loslaten, al was het maar om nadien te kunnen terugvinden. De andere wil je vasthouden uit schrik te verliezen. Soms voelt het geweldig om hem te zien en soms is het een nachtmerrie. Althans, nadien dan toch, op het moment zelf is het altijd een beetje proeven van geluk dat ooit is geweest. En dat maakt het zo moeilijk, want wat je niet kent, kan je niet missen, maar wat je wel kent…

Afleiding wordt wel steeds makkelijker. Een avond bij vrienden hoeft niet meer te vervallen in een avond geklaag en gezeur. Slapen lukt terug vlotjes, al moet je er moe genoeg voor zijn. Eten is geen probleem meer, al is het met mate. Maar ook andere dingen komen stilaan terug op gang en het besef dat alleen niet miserabel hoeft te zijn. Al is het leuker met twee, leuker om te kunnen delen, om te weten dat iemand je altijd en onvoorwaardelijk steunt, al bleek dat laatste een illusie.

De zomer kruipt op kousenvoeten binnen en dat helpt natuurlijk ook. Alles ziet er minder somber uit met een klein beetje zonlicht. Alles is net iets stralender en mooier. Maar het brengt ook herinneringen met zich mee en die zijn niet altijd even eenvoudig om dragen. Gelukkig zijn er altijd mogelijkheden om nieuwe herinneringen te creëren, nieuwe vriendschappen te sluiten, nieuwe dingen te ontdekken en oude dingen om te herontdekken.

En dan is er goede raad, van jezelf en van anderen. En op bepaalde momenten, maak je jezelf hard dat je die raad gaat volgen, maar een dag later stap je daar weer vanaf. Het hart kiest zijn eigen weg en wie trouw wil zijn aan zichzelf volgt zonder aarzelen. En iedereen zegt dat het wel voorbij gaat, maar daar denk ik anders over. Sommige dingen gaan niet voorbij, ze slijten en verzachten, maar blijven voor altijd op de achtergrond sluimeren. Je leert ermee leven en je leert ze een plaats te geven, maar je draagt ze voor altijd met je mee.

Maar er zijn ook leuke dingen, dingen die je helpen, die je oppeppen en doen leven. Plannen en visies, vrienden en muziek. Vooruitzichten en genieten van kleine dingen. Het besef dat je kunt wakker worden en je gedachten niet meer overheerst worden door hem. Dat je niet meer gedurig op het punt staat te huilen omdat je enkel kan zien wat je bent verloren. Dat je ook een toekomst kan zien die de moeite is zonder dat je er iemand voor nodig hebt.

Vandaag aanvaard ik dat wij vrienden zijn. Beste vrienden, echte vrienden, trouwe vrienden, vrienden die elkaar vaak zien en dingen doen voor elkaar. Maar wel gewoon vrienden. Ik aanvaard het niet door keuze, maar bij gebrek daaraan. Ik aanvaard het omdat ik anders niet enkel mijn liefde, maar ook mijn beste maatje kwijt ben. Ik aanvaard het tot jij een nieuwe liefde hebt en dan stopt het. Of misschien ook niet, want tijd heelt en tijd verzacht en misschien vind ik het dan niet eens zo erg.

Ik vind het jammer dat wij er niet in geslaagd zijn om samen te blijven en ik weet dat jij daar ook mee zit. Het begon niet perfect en we hebben van bij de start demonen moeten bekampen, maar we deden dat samen en we hielden wel vol. En toen is dat veranderd, stond ik er alleen voor en jij evengoed. We zijn elkaar beginnen bekampen in plaats van elkaar te steunen en dat is niet wat mensen doen als ze in een relatie zitten. We zijn elkaar en ook onszelf kwijt geraakt en hoe we ook zochten, we hebben de weg niet teruggevonden.

En nu je weg bent is dat een nachtmerrie, maar ook een opluchting, net zoals je zien. Want elke dag zie ik steeds meer van jou terug en van mezelf. Elke ontmoeting merk ik dat we onszelf hebben teruggevonden en dan klikt het geweldig tussen ons. Maar we dragen een verleden mee, een last, een herinnering die niet zomaar vergeten wordt. We dragen een angst mee om weer onszelf te verliezen als we toelaten elkaar te vinden. Misschien is dat onterecht en misschien ook niet. Tijd zou het kunnen uitwijzen, maar wie zo diep geraakt is, is niet snel bereid om dat risico te nemen.

Misschien denken we er over een maand anders over. Misschien zijn we dan blij dat we deze weg gekozen hebben, misschien ook niet. Misschien nemen we dan wel een risico en heel misschien zijn we elkaar dan uit het oog verloren, maar dat kan ik niet geloven. Want nu alle druk verdwenen is, hebben wij plaats voor elkaar, meer dan we daarvoor konden geven. En hoewel het soms pijn doet, aanvaard ik het, want jij bent mijn vriend en ik respecteer jouw keuze.

En er zijn momenten waarop het plots heel zwaar dragen wordt en ik enkel ruimte heb voor tranen en verdriet. Op die momenten vind ik troost bij jou, want jij bent het niet die mij verdriet aandoet, het is mijn hart dat af en toe blijft hopen en naar je smachten. Het is mijn keuze om dat verdriet erbij te nemen, want dat is nu eenmaal de prijs die onze vriendschap met zich meebrengt. En ergens is het mijn keuze niet, ik heb geen keuze want ik zie je graag.

Overdag voel ik me prima, vol leven en energie, vol ideeën en plannen. En ‘s avonds is het vaak iets minder. Zeker wanneer ik alleen ben en de stilte benadrukt dat jij er niet meer bent om mee te delen en te praten. En dat is zwaar om dragen voor mij.

Ik vraag me weleens af of jij dat gevoel ook kent? Of jij me ook weleens mist en snakt naar mijn warmte. Of jij weleens twijfelt of deze keuze wel de juiste was. Of je weleens in eenzaamheid bedenkt dat je dat moment met mij had willen delen.

Je zal het nooit vertellen dus dat zal ik nooit weten. Niet omdat je niet open wil zijn, maar omdat je mij zou verwarren en laten hopen. Ik weet dat je mij dat verdriet wilt besparen.

Ik aanvaard dat wij vrienden zijn ook al is dat soms het moeilijkste wat er is.

Tik tak tik tak tik tak … mijn leven voelt als een klok die niet anders kan dan verdergaan. Soms wat sneller en soms wat trager. Soms gestadig en stabiel en soms volledig uit balans.

Tik – ik kan hem niet meer zien, het doet te veel pijn, het is te moeilijk en ik eindig elke keer als een wrak.

Tak – als ik hem niet zie zal zijn beeld over mij nooit veranderen, dan kan hij nooit zijn liefde voor mij terugvinden, ik word gek als ik naast mijn liefde ook mijn beste vriend kwijt ben

Tik – hem zien geeft mij hoop, valse hoop?

Tak – hem zien maakt me blij, het bevestigt mijn gevoelens en het is leuk met hem te praten

Tik – ik moet verhuizen

Tak – ik heb geen zin om alleen te zijn

Tik – ik moet eten

Tak – ik heb geen honger

Tik tak tik tak tik tak… blijven doorgaan is de enige manier om rechtop te blijven staan. Geen tijd om na te denken of voor verdriet. Misschien slijt alles wel ongemerkt terwijl de tijd voorbij gaat, zonder dat ik er echt een rouwperiode voor door moet.

Het vreemde is dat ik enkel kan rouwen wanneer ik bij hem ben. Dat is het enige ogenblik waarop ik niet blokkeer en mezelf kan toestaan om gewoon verdriet te hebben zonder meer. Ironie, o ironie, want wat is fout gegaan, is dat ik te veel probeerde te zijn wie ik dacht dat hij wilde en te weinig mezelf. Ik kon mezelf niet open opstellen uit schrik gekwetst te worden en daardoor ben ik nu gekwetst. Hij wilde mij, zoals ik ben, en dat heb ik niet kunnen geven.

En nu ik het wel kan, kan hij dat niet meer zien. Of misschien wel? Na verloop van tijd?

Tik tak tik tak tik tak…