Soms kunnen dingen van de ene dag op de andere veranderen zonder dat je weet waarom dat zo is. Plots heb je het gevoel dat iets mis zit. Dat gevoel komt langzaam opzetten en wordt steeds groter tot het zich volledig in je hoofd heeft vastgezet en een waarheid is geworden. Niet gebaseerd op feiten, slecht op een intuïtief aanvoelen, een idee, een gedachte… Waar het gevoel vandaan komt, kan je niet omzetten in woorden of concrete voorbeelden, het is er gewoon, maar vaak is het wel correct. Wellicht zit het in kleine details, de manier waarop iemand iets zegt of doet of beweegt. Zaken die zo subtiel zijn dat ze in eerst instantie niet opvallen, maar je hebt ze wel gezien en ze blijven in je onderbewustzijn hangen. Als je iemand goed kent, is er niet veel nodig om te weten dat dingen veranderd zijn.

Het is jammer wanneer iemand dan uit je leven verdwijnt. Opgaat in rook zonder een waarschuwing vooraf of een afscheid. Onbereikbaar wat je ook doet. Een vriendschap verloren, opgenomen door het niets en de leegte. Geen ruimte voor een gesprek, een knuffel, een hervinden van elkaar. Er rest niets dan loslaten, want ervaring leert dat vastklampen nooit iets heeft opgebracht. Je kunt je suf denken over de hoe en wat en waarom, maar welke zin heeft zoiets? Het zal geen openbaring met zich meebrengen, noch een verandering van de situatie. Als een ander zich in stilte hult, kan je daar niets aan doen tot die ander de stilte wilt doorbreken.

Het is nooit fijn een vriend te zien vertrekken, niet fysiek en niet mentaal. Het voelt altijd een beetje raar wanneer iemand afstand neemt. Wellicht heeft het niets met je te maken en alles met wie zij zijn en hoe ze in het leven staan, maar toch… Er blijft altijd een klein beetje leegte achter, een gevoel van gemis, een vraag, een verwondering, een soort wachten… Loslaten is één van de moeilijkste dingen die er zijn en dat zal altijd zo blijven. Zelfs wanneer je iemand niet zo vaak zag om te beginnen, is het toch vreemd wanneer ze niet meer aanwezig zijn.

Het is een beetje zoals thuis zitten in je eentje. Wanneer je iemand hebt die ieder moment kan thuiskomen, heb je niet het gevoel alleen te zijn. Hoeveel je ook alleen bent, je weet dat er altijd iemand naar je toe zal komen. Wanneer je dat niet hebt, voelt dat alleen zijn plots anders. De situatie op zich is dezelfde, je bent alleen thuis, doet dezelfde dingen, hebt dezelfde hoeveelheid tijd en mogelijkheden, maar gevoelsmatig is er een wereld van verschil.

Hoeveel mensen hebben niet ooit beweerd dat ze er altijd voor je zouden zijn, dat ze alles voor je zouden doen, dat je altijd op hen zou kunnen rekenen. En ze hebben het echt gemeend, ook al was het dan een leugen. Ze zijn vergeven, want tijden veranderen en sommige beloften zijn licht gemaakt, maar zwaar om houden. Als ik je ooit gezegd hebt dat ik er zou zijn, dan geldt dat nog steeds. Ook wanneer er een leven voorbij is gegaan en wij elkaar niet meer horen of zien. Mijn vriendschap is onvoorwaardelijk en eeuwig, maar nooit licht gegeven.