Gepeperd, zalvend of komisch autogezever. Deze blog leest van onder naar boven.
Vriend worden op Facebook? https://www.facebook.com/vroum.vrouumm?ref=tn_tnmn
Donderdag zonder malheuren of ommetoeren in Staden geraakt.
Kon ook nie anders, ik reed.
d' Eerste ronde was al gereden, dus Copain had honger.
Waarschijnlijk de enige die van de drie worstenkramen een exemplaar verorberd heeft. Na elkaar, den tweeden besteld aan het middelste kraam toen hij nog met de rest van de eerste in z'n pollen stond. Aan het derde dachten ze dat hij met hun ballen aan het spelen was.
Mij kon je twintig meter verder de kerk zien bewonderen...
Blijkbaar schort er toch iets aan het onderhoud van de WRC's want er waren er al twee naar de vaantjes. Na enkele kilometers.
Nu, 't is mijne portemonnee niet.
Paar skoone dingen gezien van mindere goden.
Minder skoone ook. Er waren er een paar bij die niet met pot polyesterplamuur zullen toekomen.
Na de derde boucle een toertje servicepark gedaan.
d' Ambiance is niet meer zoals weleer, vonden wij toch. 't Was er stil.
't Is weeral een tijdje geleden dat ik hier terecht kwam.
Geleden van Tielt dat we nog naar ne rallywagen gekeken hebben ook. In 't echt, wil ik zeggen.
Het feit dat onze favoriet van verleden jaar zijn verstand heeft teruggevonden, en in dezelfde beweging; een auto naar zijn maat, (lees: portemonnéé) heeft ons er toe gebracht om morgen naar Staden te trekken.
Dat in ons clubke, na een reuze-powwow, de plooien weer zijn platgestreken, is ook een reden.
Ik moest even slikken. Wat wilt ge, 't is moeilijk praten met uwen mond vol braadworst.
Ik dacht nochtans dat ik het redelijk voor mekaar had. Midlifecrisis achter de rug, gezonde dochter en dito kleinkind op de wereld gezet. (Dat laatste laten zetten.) Redelijk vast werk en mijn stulpje bijna afbetaald.
'Kan nie klagen.' Dacht ik.
Tot Zondag, tijdens de rallysprint in Dadisele.
Ik was, samen met Copain, in Moorsele de braadworstenverkoper een plezier aan't doen, ik één en hij twee, toen iemand tegen een gastje liep waardoor een friet of drie van hem op de grond kletste.
In het gedrum had èm nie gezien wie de snoodaard was en hij richtte zich tot mij.
'Kunt ge nie kijken waar ge loopt? Marginaal?'
Zoals gezegd, ik stond met mijn mond vol tanden. Worst, eigenlijk.
Mijn brein daarentegen, stond onmiddellijk in 'Ninja-modus', en overschouwde het mogelijke strijdveld.
Bij de 'vijand': Vier gasten in modieuze anoraks en dito boots, waarvan één even groot als mezelf. De kerel, niet de botijn.
Aan mijne kant: ikke natuurlijk en Copain. Alleen, mijne maat had in iedere hand zo'n stuk zwijn in een broodje. En, 'No way' dat hij die ging laten vallen in geval van een dispuut.
Ik werd echter gered door de vrienden van die gozer.
'Ewèl Muile, gaat ge je laten doen?' Ze noemden hem 'Muile' Zou hij 'Donald' heten?
'Ei, gast, er zijn wel DRIE frieten van je op de grond gevallen hé.' Het sarcasme droop ervan af. Da waren geen maten.
'Van mij zou hij ze mogen oprapen. Alléé zeg het hem.' Ze waren bezig met hem te coujoneren en ik kreeg er bijkans compassie mee.
Tegen dan had Copain zijn half varken al op en draaiden we ons getweeën naar de loozers.
Het gesprek stokte. Het gezelschap keerde zich om en ging andere oorden opzoeken.
Zoals ik zei: Geen maten. Alleen marginalen in een mooie verpakking. Van Zalando.
Hopelijk kunnen ze op het eind van de maand hun huur betalen.
De grasmachien van Vera aan't nazien. In't zwart ja!
Komt Brigitje niet binnen zeker. In de week zien we elkaar nie veel. Kwestie van de spanning er in te houden, maken we onszelf wijs.
Ze had cake gebakken. Zei ze.. Ik had andere vermoedens. En niet alleen door haar gemaakt zwoele stem. De sloerie was gekleed alsof ze naar een aflevering van de Pinup Club moest.
Ik haastte me om de grasmaaier van de werkbank te halen en bezeerde me daarbij. Ik kon een vloek niet onderdrukken en opeens veranderde ze van toon...
'Wat ziet ge eigenlijk in da wijf?'
Ik: ????????????? Euucchhh.
De vraag moest blijkbaar niet beantwoord worden.
'Zijn haar tetten misschien mooier dan de deze?' Ze kwam angstaanjagend dicht met haar joekels en wachtte niet op een repliek.
'Of is het om dat ze altijd in een veel te korte rok rondloopt en ge zit te wachten totdat ge haar string ziet?
Ik keek naar het lapje stof dat rond haar eigen fraai gevormde derierre gespannen zat, maar zei niets.
Of vallen, gijlie venten, tegenwoordig op blonde stoten met een ventennaam???
Nee ik val op roste teven die Cornetje genoemd worden. Dacht ik, want er was niets tussen te krijgen.
Ze was koleirig en ik wist niet waardoor. Vera van het grasmachien voldeed niet aan de beschrijving, dus ik had geen idéé waardoor ik de midweekse stoeipartij aan mijn neus voorbijgaan zag.
'Eet uwe cake maar alleen op vanavond!' En weg was ze.
Ik wachtte tien minuten en belde. Ze was afgekoeld en kwam terug.
Na wat geflikflooi wist ik de oorzaak. En de identiteit van de boosdoenster.
Als ik vloekte mag ik geen ' Kurva' meer zeggen.
Wijven. Om horendol van te worden. Gelukkig zitten er interessante openingen in.
De cake stond vanmorgen nog onaangeroerd op de keukentafel.
Ben weer een tijdje afwezig geweest. Mijn excuses aan de fans.
Te veel naar de 'Hiehoehadme' gemoeten de laatste tijd.
De dokter dus.
Een beetje uitleg.
Verleden jaar bij de dokter een anaal onderzoek moeten ondergaan. Kwestie van te kijken of mijn anus nog intact was, voorzeker. Die zelfde avond na het het nuttigen van de gebruikelijke Jups, ineens beginnen zingen. Niet met de originele tekst maar iets dat ik ter plaatse verzin. Dat gebeurd nog en is niet om aan te horen.
Nu, ik begin daar ' He, who had me with his finger.........' te zingen op de tonen van het liedje 'Killing me softly' van één of andere zwarte zangeres. De lettergrepen pasten wonderwel, vond ik, waardoor ik het nog een paar keer herhaalde.
Copain verstond er niets van en keek me, zoals gewoonlijk, nogal stom aan. Brigitje daarentegen, was meteen mee. De roste tééve.
Sindsdien zegt zij 'Hiehoehadjoe' als ze over mijn dokter spreekt. Om in het Engels te blijven spreek ik dan van 'Hiehoehadme'.
Net terug van ophalen idioot. Om in de sneeuw te stoeien met je machien moet je kunnen rijden. Bestaat er geen boek 'Autorijden voor Dummies?'
De eindejaarsbleus zijn voorbij en de Nieuwjaarskrampen horen tot het verleden. Dus. Blogje krijgt weer aandacht.
See You.
Een maand of wat geleden is de baas in een vroede coleere met de klote Lancia naar de France gereden.
Nu, in een coleere is veel gezegd. Den André had er eerst moeten voor zorgen dat èm z'n geld zou terugkrijgen.
In tegenstelling tot Morticia was den baas zijn callut geen Italiaanse diva. Eer een kreng. Niet te starten, de één kortsluiting na d'ander en geen schoonheid.
Gekocht met te veel Ricard op en beklaagd na een dag. Zot zijn doet geen zeer en rijke mensen zijn raar.
Veertien dagen later zijn we op een mooie zaterdagmorgen vertrokken naar Mofrika en naar huis gekomen met een redelijk mooie Opel Commodore 2800 GS/E van 't jaar '72. Nen oranjen met vinyl dak.
En de motor werkt! Schiet en poeft wel een beetje maar daar gaan we aan werken.
Maandag aan begonnen en vandaag voortgedaan. Vierde project in vier jaar.
Een gast van de invoerder kwam zich moeien. Baas en bazin liepen een beetje zenuwachtig.
Na de middag komt die kwast bij ons en vraagt van wie die spleetoog op de parking van't personeel is. Buiten ik, rijden ze hier allemaal met 't lokale merk.
Ik had al binnenpretjes toen ik mijn vinger opstak, zo, gelijk een broekventje. 'Ik mijnheer.' Zei ik onderdanig. Het toonje zorgde ervoor dat de bazin zich moest draaien om niet in een lach te schieten.
'En waarom rijdt gij niet met een auto van ons?' Dacht die kwistenbiebel nu echt dat èm hier iets kon bewijzen?
'Omdat 't kamelot is.' Antwoordde ik droog. Op totaal andere toon. De bazin draaide zich terug naar ons.
Mijn antwoord verraste hem blijkbaar want het duurde een tijdje voordat er iets anders uit zijn mond kwam. Buiten de lookstank.
' Kamelot? Legt een keer uit als ge wilt.'
'Ewel menéére, wa denk je dat ik aan het doen ben?' 'Hele dagen ben ik bezig met het vervangen van lampjes, ruitenmechanisjes, en gebroken hendeltjes. Tuuts gaan depanneren die niet meer starten of ergens te velde stilvallen. Van auto's die met moeite hun pamper zijn ontgroeid. Ik versta het niet dat de mensen nog met die brol willen rijden.'
' En kga je nog iets zeggen, mijnheer de teveel betaalde ...........'
Verder kwam ik niet.
De bazin kwam diplomatisch bij ons staan. Was die knoop van haar bloes opengesprongen en had ze het niet gemerkt? Ik weet het niet maar die klojo was onmiddellijk zijn focus kwijt. Mijne focus was ook verlegd overigens. Het blijft een rossevel, de tééve..
Toen ze wegging schudde ze met haar vuist achter haar rug. Wat had ik nu weer misdaan?
't Begint weer te beteren in de garage. 'k Ga weer met plezier gaan werken.
Vandaag om zeven beginnen en om twaalf gedaan. Dat maar gauw noen is, dan kan ik aan den Frits gaan werken......
Sinds de Carlo met zijn kloten buitengevlogen is doen er op't werk een paar raar.
Bart is de laatste tijd niet te vreten. Hij was vroeger al een pietje precies maar nu loopt hij rond gelijk een anaal gepenetreerden. Eén die het tegen zijn zin tegengekomen is. Of wat dacht je?
Hij had gisteren Monkie als slachtoffer uitgekozen.
Monkie, je krijgt hier algauw een lapnaam opgeplakt, is Sam, onze nieuwe carrosier.
Monkie, vanwege de apenootjes, weet je wel. Hij is ondertussen gestopt met de ganse dag van die noten te eten. Te laat.
't Ventje moest een beetje helpen in de garage om een koppeling te vervangen en het duurde te lang volgens de zelfverklaarde meestergast. De lul kwam dat nogal luid verkondigen en schoffeerde Sammeke nogal.
Onze laatste aanwinst lachte, liet alles vallen, ging zijn handen wassen en vertrok.
De gepenetreerden had er voor gezorgd dat ik een uur moest overwerken. En, hij wist het want toen ik naderde verdween hij. We bespreken dat nog wel.
Een uurtje later kwam bazinneke vragen of ik het gsm-nummer van Sam had. 'Nee' loog ik.
Gisteravond nog onze Monkie aan de lijn gehad. Met jonge gasten doe je niet wat je wilt. Nogal moeten inpraten op hem anders mocht ik weer full time gaan werken.
Vandaag eens met de bazin gaan praten. Ze mag onze gefrustreerde Bartmens eens de levieten lezen. Want zo kan het niet verder.
Vannacht laat thuisgekomen en vandaag nie gaan werken.
Gans de week s'avonds met lijm en papier rondgetjoold. Met Bob, sorry, Swa de bouwvakker.
Om foto's van André aan houten panelen en paaltjes te plakken of te timmeren.
Geen miserie gehad dit jaar. 't Is anders geweest. Ofwel zijn het allemaal mietjes geworden of beginnen ze ons te kennen.
Gisteren dan al die rotzooi gaan ophalen. M'n garage ligt vol met hout voor de haard bij Brigit. Is gezellig als we op het schapevel....We dwalen af, we dwalen af.
Daarna naar de reuze-powwow van den aannemer geweest. Jup en food for free. Again.
Nee, hij is niet verkozen. Maar heeft veel bijgeleerd. Zei hij, rond drie uur vannacht.
'Kenter ier ètwien ne vloerder die in't zwart werkt?'
Zaterdag, tijdens de apero werd die vraag gesteld aan de patron. Luid genoeg zodat iedereen, die dat wilde, het hoorde.
Door een gast die we al eens in't café gezien hadden. Een ingevoerden. Uit 't Kortrijkse. Een schoolmeester. Wist de patron.
Heeft het huis gekocht van Geerolf, de kantonnier, had Brigit gehoord.
We geloofden er maar de helft van. Hij zag er uit als een controleur van de belastingen. Eén van z'n eerste broekje, dan.
Opletten geblazen met nieuw volk. Kan nooit kwaad.
'Een zwarte vloer is moeilijk om te kuisen, zulle manneke.' Antwoordde de bazin.
De baas hield zich afzijdig. Van ambetantenaren wordt hij zelf ambetant.
En dat zag er zo-één uit. Brilleke, debardeurke en veel te dure horloge. Dronk wel pinten en geen Leffe.
'Hé maat. Ge zijt hier nie in de Westvloanders zulle. Hier word nie in't zwart gewerkt.' Ik kon het niet laten.
Hij draaide zich, op een ietwat slome manier, op zijn stoel. Keek me aan en zei 'Patron, geef die twee daar één van mij.' Dacht hij ons daarmee om te kopen of was het gewoon een toffe pee?
'Wij zijn allemaal nette mensen die hun belastingen betalen en geen foefelaars gelijk jullie.' Ging ik door.
Hij keek me aan alsof ik Hebreews praatte. Misschien klonk het ook zo in zijn oren.
'Ik heb horen zeggen dat het rond Kortrijk het ergst van al is. Klopt dat?' Deed ik voort.
Hij draaide zich, weer op die nogal slome manier, terug richting patron en zei ' Geef die twee daar nog één van mij en zeg tegen die groten dat ik alleen tegen serieuze mensen praat.'
Dat was het startsein van een lang gesprek.
Een halve emmer Jup, met ons drieën weliswaar, en een container gelul later namen we afscheid van onze nieuwe stamgast.
Want dat wordt hij. Tegen beter weten in.
De patron kwam bij Copain en ik staan en vroeg 'En??'
''t Is geen controleur.' Was het oordeel van Copain.
'Een toffe pee.' Voegde ik er aan toe.' ' En! Hij draagt basketsluffers.' ' Of toch iets dat erop gelijkt.'
Verleden week al een auto binnengehad met massaal ingedeukte deur en ontplofte Pamper. Net geen perte-total. Er was een fiets ingereden. En geen wielerterrorist!!
Een oud madammeke met een 'Ellentrieken vélo'.
Ze had hem te laat gezien zei ze. Onze klant had haar wel gezien. Hij stond te wachten aan de bazaar toen die trien met tweehonderd per uur de parking kwam opgestoven.
'En ik kan zo hard niet meer remmen want ik heb artrose in mijn vingers.' Zei ze achteraf.
Ik vertel dit omdat er zich deze namiddag, hier niet ver van de garage, een spectaculair ongeval heeft voorgedaan. Twee ouw kneekers waren blijkbaar aan het 'streetracen'.
Met hun ellentrieken vélo.
Ze kwamen veel te rap de rotonde op en de domsten van de twee is gewoon rechtdoor gereden. Lag met zijn machien een meter hoger tussen de azalea's of welk bloemenonkruid daar ook mag staan.
Ik heb daar al enkele auto's weten belanden maar nog nooit een vélo. 't Worden rare tijden. Hoe ouder hoe zotter. Wordt ik ook zo?
Overmorgen weer naar de heimat. Twee keer nog vandejaar. Koekelare en Roeselare. Er doet maar één WRC mee volgens Seb.
Swat. We gaan ons gewoon gaan amuseren, Jup's genoeg in die streek.
Vandaag nie gaan werken. Gratis eten en drinken vanmiddag.
Maar niet met grote goesting. Moet eerst bidplaatje gaan afhalen in plaatselijke kerk. Vriendin van Brigit. En even oud. Om stil van te worden.
We gaan nie meer naar de rally's kijken waar onze poulain rijdt. Er is altijd wel iets dat tegenslaat. Wij denken dat onze schuld is. Of zoiets.
Nu is èm platgevallen en zijn co heeft zich pijn gedaan. Slechte krik, mijn gedacht.
Heeft nog nie veel moeten lachen dit jaar. Achter de koers.
Want voor de rally is alles rozegeur en maneschijn.
Die 'dikke' auto's brengen hem geen geluk. En ze kosten stukken van mensen als ik de commentaren van zaterdag mag geloven. We hopen voor hem dat het allemaal de moeite waard blijkt.
In de Condroz moet het wel lukken. Want wij gaan niet.
De Lancia van de baas wil niet starten. We zijn er al een dag of twee mee bezig. En 't is geen elektronica. Hij spreekt al van haar in brand te steken.
Nu een douchke en deftige kleren aan want Cornetje komt me straks halen om te gaan ontbijten. Wat een luxe.
'k Mag me niet vergeten te scheren. Zoals de laatste keer.
Vanmorgen om zeven begonnen. Met spijkers in m'n kop.
Hela! Nie van de Jup's zulle. Te veel gepiekerd en te weinig geslapen, denk ik.
Ik was nog maar halverwege mijn rantsoen toen de vergaring al gedaan was.
Als we wilden konden we mee met den André. Op hotel. Van de vrijdag.
Het koppeltje, de 'Seb', we blijven hem zo noemen, en Copain waren direct akkoord. Je zou voor minder.
Toen ze in de gaten kregen dat ik 'Surplastte', gelijk dat ze in de piste zeggen, werd het een beetje stil en trakteerde Copain nog ne keer. En we stonden nog met twee volle.
Normaal gezien had Bibbi met zijn wijde muile ook toegezegd maar door het voorvalletje van laatst zat er zo een beetje 'frein' op è kikkè. Ik werd bijna beschaamd.
Copain hakte de knoop door en zei ' Vroum, als ge nie mee kan van de vrijdag dan ga ik zaterdag wel mee met gij.' En hij meende het nog ook. Ik wees zijn voorstel echter edelmoedig af. Ze weten dat ze er bij mij nie veel paté moeten aan smeren en de zaak was beklonken.
Twee uur later scheidden onze wegen, de één al in betere staat dan de ander. We gaan die midweekvergaderingen toch moeten inperken.
Frieten met stovers en een 'klak' mayonaise moest redding brengen.
De 'Domestic row' is al een tijdje uit mijn gedachten en we zijn over gegaan tot de orde van de dag.
Da wil zeggen, aan auto's werken. Nico is nog altijd nie vervangen en zo mag ik een beetje helpen in de carrosserie. Veel werk is er trouwens niet.
'k Mocht vanmorgen aan de baas zijn speeltje voor volgend jaar voortdoen. Hij heeft bij dezelfde verkoper als André ook een Lancia gekocht. Maar geen Superlegerra.
Heeft lang met een Ferrari Mondial in zijn hoofd gezeten maar toen ze hem vertelden dat dit model de Ferrari van de gewone mens is, wegens niet zo duur, moest hij er niet meer van weten. Dikke nekken onder elkaar hé.
We overwegen om naar de EBR te gaan. Vanavond is er meeting.
De Benny maakt dan de berekening van wat het zoal kost om zo'n rally'tje te gaan bezichtigen.
Niet dat het veel uitmaakt maar hij is er graag mee bezig en voelt zich een beetje belangrijk. Copain en ik lachen er wel eens mee maar laten hem doen. Moest hij koffie kunnen zetten met zijn lapdinges, dan deed hij het.
Onze poulain doet mee met een Wrc en er staan er nog een paar aan de start met zo'n dinges.
De Pat en de kampioen zijn er dan weer niet. Jammer.
En 't is een beetje ver.
Ik denk dat als Benny' echtgenoot (oote, want weten het nog altijd nie.) meekan, we zullen gaan. Anders niet.
Ik ga van mijn leven niet meer in een auto stappen met Ben achter het stuur en Copain rijdt verloren in zijn eigen straat.
Plus. Ik heb geen zin om gans de dag op water en brood te leven om 's avonds 250 km naar huis te rijden.
Straks moeten we wel beslissen voor de limiet Jups bereikt is. Anders spreken we al af voor Monte Carlo van volgend jaar.
