De grasmachien van Vera aan't nazien. In't zwart ja! 

Komt Brigitje niet binnen zeker. In de week zien we elkaar nie veel. Kwestie van de spanning er in te houden, maken we onszelf wijs. 

Ze had cake gebakken. Zei ze.. Ik had andere vermoedens. En niet alleen door haar gemaakt zwoele stem. De sloerie was gekleed alsof ze naar een aflevering van de Pinup Club moest. 

Ik haastte me om de grasmaaier van de werkbank te halen en bezeerde me daarbij. Ik kon een vloek niet onderdrukken en opeens veranderde ze van toon... 

 'Wat ziet ge eigenlijk in da wijf?' 

Ik: ????????????? Euucchhh. De vraag moest blijkbaar niet beantwoord worden.

 'Zijn haar tetten misschien mooier dan de deze?' Ze kwam angstaanjagend dicht met haar joekels en wachtte niet op een repliek.

 'Of is het om dat ze altijd in een veel te korte rok rondloopt en ge zit te wachten totdat ge haar string ziet?

 Ik keek naar het lapje stof dat rond haar eigen fraai gevormde derierre gespannen zat, maar zei niets.

Of vallen, gijlie venten, tegenwoordig op blonde stoten met een ventennaam??? 

Nee ik val op roste teven die Cornetje genoemd worden. Dacht ik, want er was niets tussen te krijgen.

Ze was koleirig en ik wist niet waardoor. Vera van het grasmachien voldeed niet aan de beschrijving, dus ik had geen idéé waardoor ik de midweekse stoeipartij aan mijn neus voorbijgaan zag.

'Eet uwe cake maar alleen op vanavond!' En weg was ze.

Ik wachtte tien minuten en belde. Ze was afgekoeld en kwam terug. 

Na wat geflikflooi wist ik de oorzaak. En de identiteit van de boosdoenster. 

Als ik vloekte mag ik geen ' Kurva' meer zeggen. 

Wijven. Om horendol van te worden. Gelukkig zitten er interessante openingen in.

De cake stond vanmorgen nog onaangeroerd op de keukentafel.