Verleden zaterdag rond half drie. 'Hé gasten! Er staat een trampoline op de parking!' 'Ik heb dat altijd goed gekund.' 

Onze ingevoerden voelt zich al behoorlijk thuis in 't stamcafé. Hij had juist zijn tuut op de achterste parking gezet. 

Kwestie van niet herkent te worden door zijn matrone, denken wij. Hij zegt van niet. 

Nu, het kan zijn dat hij graag met de auto rijdt ook. 

We zaten al behoorlijk over het gemiddelde verbruik voor een zaterdag. En ik heb het niet over nafte. 

Hij bleef doordrammen over de trampoline en melkte zolang totdat Copain en ik, met voorbedachte rade, mee naar buiten gingen. 

' Zou de baas er iets tegen hebben?'  Vroeg hij met een wazige blik. Copain en ik keken elkaar aan en knikten, natuurlijk, van nee. 

Hij deed zijn schoenen af en vloog de ladder op. Voordat we nog iets konden, of wilden, zeggen sprong hij op het ronde zeil. 

Zzplazz! Gelukkig stond er water in de jacuzi. 

We hadden de cafébaas nochtans gewaarschuwd dat een blauw zeil voor verwarring kon zorgen.