Gepeperd, zalvend of komisch autogezever. Deze blog leest van onder naar boven.
Vriend worden op Facebook? https://www.facebook.com/vroum.vrouumm?ref=tn_tnmn
17-03-2012
Ebbenhout.
Gisteravond van pure verveling nog eens binnengesprongen in't café. Toen ik binnenkwam viel het lawaai me op. Of beter gezegd: het gebrek ervan. Niettegenstaande er toch wat volk was, kon je bij wijze van spreken, een speld horen vallen. Mijn verwondering duurde niet lang. Buiten de inboorlingen, die gewoonlijk lawaai produceren om een bende doorsnee viswijven jaloers te maken, zaten er twee Afrikaanse vrouwen in traditionele kledij thee te slurpen. En 't waren mooie. Gerdi, de locale macho, had uitgevogeld dat de twee een paar haltes te vroeg van de bus waren gestapt en op hun venten wachtten. Dat laatste was er voor Don Juan te veel aan geweest. Hij had zijn versiertruken teruggestoken waar ze altijd zitten. Achter zijn rits. Hypoliet, want zo noemen we Gerdi's penis sinds zijn wijf er is vanonder gemuisd, zou vanavond niet moeten optreden.Waar 'Hyploiet' vandaan komt leg ik wel eens uit.
Aan de toog zat 'Seb' met zijn copiloot met grote gebaren tegen te sturen. Toen ik naderde begon hij te lachen en stopte de gebarentaal. ' Het kriebelt nog altijd, Vroum.' 'Zeker nu, met Moorslede voor de deur.' Hij werd stil. Toen ik vroeg of hij ging kijken schudde hij het hoofd. 'Ik zou blèten, denk ik' zei hij lachend. Zijn co van welleer knipoogde en knikte van ja. 'Patron, geef er hier nog eens drie. De laatste.' Ik trakteerde nog eens en begon over iets anders.
Rotweek, kutdag. Twee dagen thuis en twee dagen geen zon. Gisteren een berichtje had van Georges, die bijna op pensioen gaat en 4/5 werkt. 20 graden en met een Duvel op terras. De klootzak.
Dinsdag met dat strontweer meegetjoold naar Sluis. Brigitteke had vrij genomen door mijn wilde plannen om te terrassen en wilde niet thuis blijven. Sluis of all places. Twee straten en slecht bier. En hier en daar een Hollander. Want het stikt daar van de Belgen. Na vierhonderd meter, we waren toen halverwege dat stadje, lopen we boets tegen Valèèr en zijn groeze. Ik had ze van ver zien afkomen en nog geprobeerd van koers te veranderen maar het kon niet baten.
'Hoi Vroum!' Ik wordt al misselijk als ik zijn stem hoor. 'Wat doet gij hier?' 'Een charlatan tegen het lijf lopen' Dacht ik zwijgend. Mijn cornet redde me. Ze weet dat ik door die bastaard in de zak ben gezet bij mijn scheiding en dat het niet lang zou duren eer Bibbi van humeur zou veranderen. Ze poeierde de twee fretten af en we konden de resterende vierhonderd meter van dat klotestadje afwandelen.
In de late namiddag nog een hapje gegeten. Eerst naar de prijzen van Oud Sluis, dat sterrenrestaurant van die televisiekok, gaan kijken en dan een pakje friet op de hoek gekocht. Ze smijten nog op.
Gelukkig is het zondag Moorslede. André heeft gevraagd of we niet met hen meegaan. Hen, wil zeggen, hij en mijn bazinneke. De baas kan niet mee wegens sociale verplichtingen. In zijn geval wil dat zeggen, 'Met zijn nieuw lief naar Blankenberge.' Dus, Als je zondag twee wulpse rooie wijven in spannende jeans tegenkomt is't goe mogelijk dat ik in de omtrek ben.
De laatste weken niet veel werk in de garage. Steven, de nieuwe verkoper zit al een tijdje op zijn nagels te bijten. De baas heeft hem gezegd dat hij zich moet omscholen. Kleuterleider of zoiets. De auto's in de showroom blinken als nooit tevoren. De zak stelde de baas voor om naar de keuring te gaan in de 'kalme uren'. Nadat ik aan bazinneke vroeg waarom de pipo opeens mijn werk deed, ben ik eens met hem gaan 'klappen'. Zonder veel te zeggen. Als er iets is waar ze van moeten blijven is het wel van; 'Mijn werk'. En ook van 'Mijn wijf'. En van 'Mijn Jup'. Da zeker. En van' Mijn euh...' Te veel om op te noemen, eigenlijk.
Ik mag morgen thuisblijven. Er staat geen keuring op het programma. Niet veel ander werk ook. Ik heb mijn rosgekrulde al verwittigd. Niks werk in de achternoen. Morgen is het terrassendag. Of wisten jullie dat niet?
