Het gaat de goede kant op. lekker weer, wat veel wind, zonnig en een aangename 19 graden.. Het water stroomt naar links voor mijn raam, dus westen wind..De IJslandse vulkaan is weer actief hoorde ik op het nieuws en de wolk met as is bij Schotland op woensdag.....
Het blijft een aparte ervaring je te realiseren dat alles, maar dan ook letterlijk alles van wat we als mensheid hebben ontwikkeld in de eeuwen van onze aanwezigheid hier op aarde, niets overblijft als het vanuit de natuur misgaat. Niet deze uitbarsting met "wat" rookontwikkelingen, maar misgaan in de zin van de film die dit weekend dramatisch toonde hoe desastreus het natuur effect kan zijn als het letterlijk ontploft.......
Een scenario waar je liefst niet aan wilt denken omdat je als mens met die claim op het leven verder wilt. Enkele blogs terug sprak ik nog over die claim en de vanzelfsprekendheid waarmee de mens als soort met het leven omspringst. Nu, bij de uitbarsting op IJsland en in de film op tv, is te zien dat al onze inspanningen en idealen zo vluchtig zijn als lucht of water. Het ene moment is het leven ingevuld zoals we graag zien en even later is al het vanzelfsprekende weg en definitief verdwenen.
We leven dus eigenlijk, zonder dat we er bij willen stilstaan, op een wiebelig en heel smal evenwichtsbalkje. We zouden moeten beseffen dat we kwetsbaar zijn en met ons alles wat de mens heeft gemaakt. We zouden in dat besef en de relativering die daar bij hoort misschien een samenleving kunnen vormgeven die het leven koestert zolang het duurt.
Het is een tik in de tijd die wij, als mensen, hier zijn. In die periode is er veel door de mens ontwikkeld en in positieve zin ontworpen, maar al dat positieve is ook samengegaan met vele negatieve ontwikkelingen in het bestaan van de mens op aarde. Kijkend naar een korreltje zand op het strand als metafoor voor de kleinheid van de aarde in het heelal is een voorbeeld dat een samenleving op zo'n kleine planeet pas een samenleving mag heten als de bewoners het leven met elkaar willen delen ..
