Takashi Amano (1954-2015) was een Japanse natuurfotograaf. Tijdens zijn talloze reizen legde hij de harmonie van ongerepte landschappen vast. Daardoor werd hij een internationaal gerenommeerde expert in de creatie van natuurlijk beplante aquaria gecombineerd met Japanse tuintechnieken. Het zogenaamde aquascapen. Hij geloofde sterk dat aandachtig observeren van de natuur ons helpt om ze te beschermen en te bewaren.

Lissabon was in 1998 gastheer van de wereldtentoonstelling.

Expo '98 werd er officieel geopend op 22 mei 1998. Er waren 141 landen en 14 internationale organisaties vertegenwoordigd in individuele paviljoenen die ingericht waren volgens diverse thema’s zoals water, kennis van de zee, virtual reality, toekomst en oceanen. Een van de populairste attracties was het Oceaanpaviljoen, dat na de tentoonstelling werd omgebouwd tot het Oceanário de Lisboa. Het is op één na het grootste aquarium in de wereld.

Tijdens de voorbije jaren bleef het een reusachtige publiekstrekker. Het is verder geëvolueerd en pakt nu en dan uit met verbazingwekkende projecten. In 2015 werd aan de Japanner Takashi Amano gevraagd om een reusachtig aquarium met een onderwaterlandschap (aquascape) in te richten. En zo gebeurde. Het kunststukje opende op 22 april 2015.

Lissabon is in, wordt gezegd. Zeker als bestemming voor citytrips. Toeristische diensten doen al het mogelijke om ons daarvan te overtuigen. Onder meer met video’s op het internet.

De Oekraîense videocineast Kirill Neezhmakov is bezeten van beelden en heeft zijn talent ook eens losgelaten op de Portugese hoofdstad. In bijna vier minuten tijd krijg je een flitsende impressie. Kijk en geniet.

Als je nog meer werk van deze jonge videokunstenaar wil zien: klik hier

Aan het einde van de vijftiende eeuw maakte de handel in Portugal een grote ontwikkeling door. De bevolking van Lissabon nam explosief toe. De hoger gelegen terreinen aan de rand van de stad werden bebouwd en de Bairro alto (“de hooggelegen wijk”) was geboren.

De wijk ligt aan de westzijde van de stad tegenover het kasteel en Alfama. De grote straten dalen alle af naar de rivier Tejo. De dwarsstraten lopen parallel aan de stroom. De smalle straatjes kunnen je spoedig doen verdwalen, maar geen nood: vroeg af laat kruis je wel een hoofdstraat. Exploreren dan maar!

Vroeger was het een gevaarlijke plek ‘s nachts. In de donkere hoeken en kanten huisden pooiers, dieven en dronken zeelui. Politie was er niet welkom. Nu is het een van de beste wijken om in rond te lopen. Vanaf de jaren 1980 kreeg de buurt een heuse opwaardering. Achter de kleurrijke graffittigevels bevinden zich restaurants waar je de authentieke Portugese sfeer wordt aangeboden, al dan niet in combinatie met een avondje Fado. Die vind je in de Rua do Norte, de Rua da Atalaia en de Rua do Diario de Noticias van waar je de Miradouro de São Pedro de Alcântara bereikt, een tuinterras met een panorama over het grootste deel van de stad. In de wijk liggen ook twee van de belangwekkendste kerken van de stad: São Roque met een prachtig barok interieur (en een boeiend historisch museum ernaast) en de gotische ruïnes van de Carmokerk die grotendeels verwoest werd tijdens de tsunami van 1755.

De wijk Chiado ernaast (genoemd naar een dichter António Ribeiro uit Évora, bijgenaamd de Chiado) groepeert nu theaters, boekenwinkels, stijlrijke cafés en juwelierswinkels. Een groot deel ervan werd verwoest in de brand van 1988 maar snel heropgebouwd. Nu is het een centrum van modern intellectueel leven met standbeelden van literaire grootheden als Fernando Pessoa, Luis de Camões, Eça de Queiroz en natuurlijk Chiado.

Bijlagen:
Alto480x640.jpg (382.5 KB)   

Op de zuidelijke oever van de Taag, in Almada, werd dit reusachtige standbeeld van Christus Koning gebouwd in 1959. Het is 110 meter hoog en staat naast de Ponte de 25 de Abril (de brug van 25 april), de hangbrug die de beide oevers van Lissabon met elkaar verbindt.

Het staat symbool voor de katholieke triomf onder de dictatuur van Salazar, die het zogenaamde atheïsme in het begin van de 20ste eeuw de kop indrukte.

Het eerste plan voor het maken van het beeld ontstond in 1934. Zes jaar later besloot de Portugese Kerk de plannen te realiseren als het land niet betrokken zou worden bij de Tweede Wereldoorlog. Er werd geld verzameld en de eerste steen gelegd op 18 december 1949. Het beeld werd gemaakt door een architect, een ingenieur en twee beeldhouwers. Op 17 mei 1959 kon het beeld ingewijd worden.

Het toont een opvallende gelijkenis met de Cristo Redentor in Rio de Janeiro, met dat verschil dat het beeld in Lissabon staat op vier enorme zuilen die de windrichtingen voorstellen.

Het vier verdiepingen hoge 'Huis der Pieken' (Portugese naam: Casa dos Bicos ) is een typisch stadspaleis uit de Renaissance. De opvallende gevel is gedecoreerd met vooruitstekende piramidevormige, spitse stenen die doen denken aan geslepen diamanten. Vandaar dat het gebouw soms ook nog wel het “Huis der Diamanten” wordt genoemd.

In 1523 liet de toenmalige senaatsvoorzitter Brás de Albuquerque, zoon van de eerste onderkoning van Indië, dit paleis bouwen. In 1755 werd het getroffen door de grote aardbeving, waardoor de bovenste twee verdiepingen erg veel schade opliepen.

Meer dan twee eeuwen lang werd het beschadigde paleis voor uiteenlopende doeleinden gebruikt. Ooit zou er zelfs vis opgeslagen zijn geweest. Pas in 1982 werden de twee bovenverdiepingen herbouwd en in hun oorspronkelijke staat teruggebracht. Dat gebeurde op basis van oude tekeningen en na archeologische opgravingen. Het interieur van het paleis werd volledig verbouwd.

Het historische pand in het centrum van de stad wordt al druk door toeristen bezocht en momenteel zijn ook de culturele diensten van de stad Lissabon er gehuisvest. Daarnaast stelt de stad Lissabon delen ervan ter beschikking om onderdak te bieden aan een stichting ter ere van de schrijver José Saramago. Het biedt ruimte aan de persoonlijke bibliotheek van Saramago, die duizenden boeken omvat, een winkel en een plaats voor tentoonstellingen en colloquia. Een opmerkelijke geste, vooral omdat de verhouding tussen de schrijver en zijn vaderland in het verleden stormachtig is geweest.

Adres: Rua dos Bacalhoeiros, Lissabon

Hoewel het tramnet de afgelopen decennia sterk is uitgedund, kent Lissabon nog diverse tramlijnen met zeer oud trammaterieel, waaronder de beroemde lijn 28. Ook is er een moderne tramlijn met lagevloermaterieel naar de voorstad Belém. Door uitdunning van het tramnet is het uitgebreide busnetwerk steeds belangrijker geworden. Maar de tramliften blijven voor de Portugees en de toerist zeer handig om aanzienlijke hoogteverschillen tussen de wijken te overbruggen.

Bekijk hier een ritje met de tramlift "Elevador da Glória". Zo te horen zit Amália Rodrigues ook op de tram.