Zo, Hij is dus Wereldkampioen. Philippe Lejeune. Magistraal wat Hij vannacht uit z'n mouw schudde daar in Kentucky. Geen springfout gedurende het hele kampioenschap. We hebben het altijd een beetje een vreemde man gevonden, Philippe Lejeune. Wat afstandelijk, moeilijk te doorgronden. Maar, Hij neemt zelden een blad voor de mond, zegt altijd waar het op staat. Ironie, dezelfde Lejeune die nog geen jaar geleden zwaar uithaalde naar de Belgische ruitersportfederatie, een zootje ongeregeld, onbekwaam zonder meer, volgens Lejeune. Diezelfde Lejeune zal straks door diezelfde federatie bejubeld en gehuldigd worden...
Is het u trouwens ook opgevallen dat die finale met paardenwissel zo goed als een Belgisch onderonsje was. Pessoa, Lamaze, Al Sharbatly en uiteraard Lejeune; allemaal vertoeven ze het grootste deel van het jaar op Belgisch grondgebied of wonen ze er. En op het voorterrein lieten ze zich allen bijstaan door een Belg: Lejeune door Dirk Demeersman, Pessoa door papa Necco en Jos Kumps, Lamaze door Gilbert Deroock en Al Sharbatly door Stanny Van Paesschen. Wat ons alleen maar de bedenking kan ontlokken dat het wellicht eenvoudiger geweest was om de WEG in eigen land te organiseren....
We hebben alweer een korte nacht achter de rug. Feestje gisterenavond en nadien was het de moeite niet meer om nog wat slaap te pakken voor de start van de halve finale met de beste 30. Parcoursbouwer Conrad Homfeld schudde het ondertussen bekende recept uit z'n mouw voor die wedstrijd over twee omlopen. Veel wendingen, lange lijnen en vooral spelen met afstanden en breedte. Het leverde uiteindelijk drie combinaties op die dubbel foutloos bleven, vier als we de tijdsfout van Philippe Lejeune en Vigo even buiten beschouwing laten. Mc Lain Ward houdt weinig over aan z'n twee memorabele rondes met Sapphire, geen plaats bij de finale four, Lamaze en Lejeune bevestigden alleen het goede dat we de voorbije dagen zagen en voor Rodrigo Pessoa hoefde het foutje met Rebozo zelfs geen drama te zijn. Kortom, we krijgen straks een finale met wat ongetwijfeld de beste vier van de voorbije omlopen waren. Geen discussie mogelijk daarover. Dat daarbij een Belg de kans maakt om een andere Belg op te volgen als wereldkampioen is buitengewoon. En Jos Lansink hoeft niet te treuren, zelfs twee foutloze rondes hadden hem niet terug gebracht in de top vier. Al vragen we ons af hoe de kansen van Lansink er voor zouden gestaan hebben indien hij zijn rit een half uurtje vroeger of een half uurtje later had kunnen rijden tijdens dat bijzondere jachtparcours.
Het laat zich aanzien dat we in de loop van de komende maanden eens op bezoek zullen moeten bij Lejeune voor een interview. Lejeune die het behalen van de bronzen teammedaille een politiek tintje gaf en straks ongetwijfeld veel, héél veel volk over de vloer zal krijgen. We vragen ons af hoe een mens zich voorbereiden kan op die finale met vier waarin je de paarden van de anderen te rijden krijgt. Het moet een beetje als de beslissende strafschoppenserie na de finale van het WK zijn. Je tegenstander kennen, in dit geval, zijn of haar paard en vooral veel vakmanschap.In die zin is de ontknoping straks de ontknoping een wereldkampioenschap waardig. Waarbij niet zozeer de beste ruiter met het beste paard straks op het hoogste trapje van het podium staat, maar wel de beste combinatie en in alle geval, een vakman. En daarom geloven we sterk in de kansen van Lejeune die zich al jaren handhaaft met verschillende paarden en met Vigo een buitengewone combinatie vormt. Als het om ervaring en vakmanschap gaat hebben Lejeune en Pessoa een streepje voor op de tegenstand. En wat Lamaze betreft, daar wil ik nog wel eens zien hoe de anderen het er met zijn Hickstead van af brengt. Het zal velen ontgaan zijn, maar Lejeune tekende vannacht wel voor een bijzondere rit. Onze landgenoot moest als laatste de ring in, kon zich 4 tijdsfouten permitteren of één springfout, maar niet de combinatie van een tijds- en een springfout. Dat Lejeune opteerde voor een langzame rit met risico op tijdsfout geeft aan hoe zeker onze landgenoot zich moet voelen van zijn Vigo. Als die straks wil meewerken en een voetje laat hangen bij zijn rit met de anderen. Het zou ons niets verbazen. Want Lejeune en eigenaar Joris De Brabander, op dat vlak zijn het ware magiërs.
Overigens is ons bij de beelden van de WEG nog iets opgevallen. Misschien hebt u het gezien; een juichende Gilbert Deroock bij de rit van Lamaze. Deroock en Lamaze, vrienden voor het leven. Met één verschil: de ene kan drinken, de andere niet. Mooi feestje kan dat worden straks daar. Wat dat laatste betreft moet aan de kwaliteiten van de Belgen overigens niet getwijfeld worden....
Het is een korte nacht geweest. Om 2 uur opgestaan om de finale van de landenwedstrijd te volgen. Om 4 uur terug in bed, om 6 uur terug uit bed om de teksten te maken en door te sturen. Maar, we hebben genoten. Wat een magistrale finale alweer en hoe klein de verschillen tussen zowel de landen onderling als de individuele deelnemers. Met nog twee omlopen te gaan maken nog minstens 20 combinaties kans om door te stoten naar de final four.
Maar goed, de landenwedstrijd dus. Dit is zonder meer het wereldkampioenschap van de mondialisering geworden. Toonaangevende jumpinglanden als Nederland en Ierland haalden niet eens de top tien. Daar wel present waren bijvoorbeeld Australië en Saoudie-Arabië en in de individuele ranking spelen enkele van die Saoudi's mee voor de titel. De voorbije jaren waren er af en toe wel eens wat ruiters uit het Verre of Midden Oosten te gast op West-Europese stallen. Het werd bij momenten nog meewarig afgedaan als hippische ontwikkelingshulp. Maar clevere kerels als Paul Schockemöhle en Axel Verlooy wisten wel beter, en in hun spoor vele anderen. Ze verkochten goede paarden aan hun nieuwe en kapitaalkrachtige klanten en verpakten dat handig in een pakket met training en begeleiding. Wat goede paarden, begeleiding en omkadering vermogen wordt dezer dagen overtuigend aangetoond door de Saoudi's. Veel goede paarden en dan onder begeleiding van een kenner als Stanny Van Paesschen zoeken naar de beste combinaties om van daaruit het beste team te bouwen. Er ligt nog en enorme markt open in deze door economische en beurscrisissen getekende wereld. Na het nog niet geheel ontgonnen Verre en het Midden Oosten, het vroegere Oostblok en Azië.
Tussen dat alles door hebben we genoten van onze Belgen. Grote Belgen, al is dat met een korreltje zout te nemen. Dirk Demeersman en Philippe Lejeune, dat wel. En verder ook Jos Lansink, Nederlander, naar België gehaald door die andere Nederlander, Leon Melchior. En zijn dochter dus, Judy-Ann Melchior. Wat een metamorfoze heeft die trouwens ondergaan. Kraakte niet onder de enorme druk, niet in de eerste en al evenmin in de tweede omloop. Gebalde vuisten bij Philippe Lejeune na een magistrale rit en echte vreugde in de Belgische entourage. We hebben het ooit anders geweten. Jos Lansink dan die Valentina aan het springen heeft als Cumano in zijn beste dagen. Los van wat er straks te gebeuren staat kunnen we het alleen herhalen: de nog altijd titelvoerende wereldkampioen is een absolute grootmeester. Hij dichtte ons land geen plaats in de top vijf toe, wist hij ons vooraf in vertrouwen te melden. Het zou moeilijk worden, omwille van de sterke, te sterke tegenstand. Maar precies die tegenstand kraakte wel onder de druk.
We hebben deze morgen in alle vroegte een sms'je gstuurd naar de betrokken ruitersmet felicitaties. En op een respons hadden we niet durven hopen, maar u mag twee keer raden wie als eerste een bedankje terug stuurde....
Zo. De wereldruiterspelen zijn al ruim over de helft en wij zitten lekker thuis voor de buis. Niet in Lexington dus maar zonder spijt. We dachten van lekker te kunnen kijken, complex- en stressloos voor de buis. Maar het lijkt hier Eurosport wel met verslaggeving vanop het thuisfront en van voor de buis, met af en toe een telefoontje naar het verre Lexington en wat steun en hulp van de vrienden aan de overkant van de plas. Niets rust dus. Vannacht om 2 uur uit bed om de finale van de landenwedstrijd te volgen en tegen morgenochtend een pagina af te leveren. Gelukkig (sic) is er de Rolex media-guide die deze week, ruim twee weken na de start van de wereldruiterspelen, in de bus viel. Beetje laat dus wat natuurlijk vragen oproept over de kwaliteit van de Rolexklokjes...
Trouwens, vreemde wedstrijd toch wel, tot dusverre. Maar alle complimenten voor de parcoursbouwer daar. Zelden een omloop gezien als de eerste manche van de landenwedstrijd waar de fouten zowat op elke hindernis vielen en waar zich zelfs van het zootje ongeregeld dat zonder voldoende ervaring en talent aan de start kwam niemand verongelukte. Magistrale ritten gezien van ondermeer Philippe Lejeune en Jos Lansink en een paar favorieten verrassend onderuit zien gaan. Nee, het wordt nog mooi daar in Kentucky, zeker vannacht als er gesprongen wordt bij kunstlicht over een omloop met wellicht nog bredere en hogere hindernissen dan gisteren. Toen was het volgens Philippe lejeune, 'gros' maar dan ook weer niet 'tellement'.
Ze hebben er weer een zootje van gemaakt. Onze vrienden daar bij de KBRSF of de VLP. Hilarisch zo u wilt. De voorwaarden voor deelname aan het Belgisch Kampioenschap Jumping leken aanvankelijk duidelijk: minimale winstsom het voorbije jaar 750 euro. Goed een week na de sluitingsdatum van de inschrijvingen was het plots 2.000 euro. Een vergissing zo heette het waar de organisatoren van het kampioenschap (!) de leden van de Belgische springcommissie uiteindelijk attent moesten op maken....
Nee, het is nog geen komkommertijd in de hippische berichtgeving. Nog even niet, toch. Straks hebben we de wk's: het wereldkampioenschap jonge paarden in Lanaken, de wereldruiterspelen in Kentucky nadien en daar tussenin geprangd: de Belgische kampioenschappen. Maar toch is het momenteel een beetje stil op het internationale springfront. Er stond een leuk verhaaltje op de site van de hoefslag, ( http://www.dehoefslag.nl/index.php/springen/1740-koelbloedig ). Altijd leuk om in je stukje in te lassen over die grote prijs in Donaueschingen. Maar voor alle zekerheid toch maar even gebeld naar Gerco. Bleirende kinderen op de achtergrond, maar het verhaal blijkt toch even iets anders in mekaar te zitten. Het was 1/ niet voor de barrage maar voor de eerste omloop 2/ zijn paard kwam niet ten val, maar steigerde wel 3/ een pleitertje volstond uiteindelijk Zo zie je maar dat het altijd goed is één en ander te checken. En o ja, wat lezen we daar nog? Dat Tina Lund gaat trouwen. Met ene Allan Nielsen, profvoetballer. Toch maar even checken....
Hij is terug! Peter Postelmans dus. Tijdje niet gezien, niet gehoord. Leek van de aardbodem verdwenen, of naarItalië misschien.Om er wat paarden te slijten.Maar in Hulsterlo was hij plots terug: vanuit het niets naar een tweede plaats in de grote prijs. Met Top Gun. Kijk, dat soort zaken roeptbij ons vragen op en naar Peter is er snel gebeld. Wat blijkt? Postelmans heeft sinds Mechelen eind vorig jaar omzeggens geen parcours meer gesprongen. Blessure voor Top Gun en met een ander op wedstrijd gaan, nee, dat zag Peter toch even niet zitten. Top Gun is ondertussen opnieuw top; nationaal 1.40 gesprongen en een 1.30 op een regionale wedstrijd. En dan boem, naar de tweede plaats. Hoe kan dat? "Omdat het een goed paard is", zegt Peter. Iets dat bij deze wel bewezen is. Ons eerste 'groot' interview was er trouwens eentje met Peter Postelmans. Daar in Lummen. Vreemde man, had wielrenner willen worden. En bouwt z'n paarden een beetje op zoals 'n wielrenner conditie opdoet tijdens de wintermaanden. Er valt iets voor te zeggen natuurlijk. Om één of andere reden vergeten we bij het schrijven van de naam van de Lummense ruiter trouwens haast steevast de 's' waardoor het Potelmans wordt. In deze tijden extra gelet op het typen van de 's', want Potelmans, dat doet een beetje aan een bisschop denken niet?
We hebben dus overschot van gelijk gehad om niet naar de persconferentie te trekken van de Belgische teams. Want eigenlijk is er niet meer verteld dan wat we al wisten. Voor het nummer van Equitime dat sinds vorige week in het schap ligt hebben we al de chef d'équipes in de disciplines reining, endurance, eventing en dressuur aan de tand gevoeld. En in het volgend nummer van Equitime verschijnen interviewtjes met Jos Lansink, Philippe Lejeune, Judy-Ann Melchior en Dirk Demeersman. Daarmee hebben we dus, op Pieter Devos na, het complete Belgische springteam geïnterviewd. Het lijkt er op alsof Philippe Guerdat niemand voor het hoofd heeft willen stoten door Devos en Demeersman nog even met mekaar in balans te houden. Hij had zich de moeite kunnen besparen, want als er iemand is waarvoor Demeersman met plezier een stapje opzij zal zetten dan is het wel z'n pupil Devos. En omgekeerd. Leerling en meester... In het gesprek dat we vorige week met Dirk hadden gaf hij eigenlijk al aan niet zoveel zin te hebben in een trip naar Kentucky. Tenminste, als 5de man. We kunnen Demeersman begrijpen: al een maand gemist door die vervelende blessure aan de hand en straks nog eens 2 of 3 mooie wedstrijden moeten missen omdat je daar in het verre Kentucky moet zitten niksen. Onze laatste vraag aan Dirk was: "Wat zeg je straks aan Guerdat als die belt om te zeggen dat je mee mag als vijfde man". Het antwoord van Demeersman was zoals altijd eerlijk: "Precies hetzelfde als wat ik jou net verteld heb". We twijfelen er niet aan dat het ook zo gegaan is en er zal wat overredingskracht aan te pas gekomen zijn om de veteraan van vele oorlogen over de streep te trekken. Maar wat in Gijon gebeurd is en de teamsfeer die de Belgische equipe naar de zege stuwde heeft bij alle betrokkenen blijvende sporen na gelaten. En dat is voor één keer positief bedoeld. Komt daarbij dat Devos al van z'n tiende lest bij Demeersman en al blij is dat hij straks de ervaring van een groot kampioenschap kan meepakken. En voor Demeersman geldt dat ie straks z'n grote vorm kan bewijzen. Dat Dirk kan pieken naar een afspraak is in het verleden al genoeg bewezen.... Overigens was de keuze voor Guerdat beperkt. Veel vertrouwen in de stressbestendigheid van Rik Hemerijck hebben de collega's niet en voor Ludo Philippaerts en Nobel de Virton geldt dat het niveau van een vijfsterren of groot kampioenschap toch net iets te is. Niels Bruynseels dan maar? Niels overtuigde niet in Calgary en was de voorbije seizoenen ook al geen toonbeeld van regelmaat. Bruynseels, Hemerijck, Philippaerts, Demeersman en Devos. Daarmee heb je de kanshebbers voor de laatste tickets zowat gehad. Op een Gregory Wathelet na misschien, al komt voor de selfmade-ruiter van beneden de taalgrens Kentucky net een jaartje te vroeg.
Aan zelfvertrouwen heeft het Patrick Spits nooit ontbroken. Ons eerste gesprek dateert al van enkele jaren terug, op een zonovergoten namiddag in Beervelde. Grote Prijs om een uur of vier en we waren er al van voor de middag. Een babbel op het terras en nadien een hapje eten. Hoe Patrick het er in de grote prijs van af gebracht heeft weten we niet meer. Wel dat er nog vele gesprekken gevolgd zijn nadien en dat we ons beeld van Patrick na dat eerste gesprek fors hebben moeten bijspijkeren. Patrick draagt het hart op de tong en, zoals we al schreven, aan zelfvertrouwen heeft het hem nooit ontbroken. Borst vooruit en op z'n geheel eigen stijl de piste in. Efficiënt lijkt het niet, maar Spits heeft wel al een respectabele erelijjst bij mekaar gesprongen. En wat Patrick voor ons, journalisten, helemaal top maakt; elk gesprek, elk telefoontje is goed voor een verhaal. Omdat hij altijd wel wat meer te zeggen heeft dan dat het in deze sport erg snel kan gaan, dat je maar zo goed bent als je paard, een balkje raar rollen kan... Kortom, de hippische equivalenten van 'de bal is rond', 'de wedstrijd is pas gespeeld als het laatste fluitsignaal geklonken heeft'... Een lange inleiding om u duidelijk te maken dat we dit zonder leedvermaakt schrijven: Calgary is een afgang geworden voor ons Belgen. Achtste en laatste. Het is ons al een keertje eerder overkomen en toen waren we de jaren daarop niet meer welkom in Calgary. Patrick en Whitney kwamen in Calgary met 20 strafpunten uit de ring. Niels Bruynseels en Carpalo met 17. Rik Hemerijck en Challenge van de Begijnakker hielden het bij 4, Maurice Van Roosbroeck en Dylano bij 8. Het zijn resultaten die het voor Philippe Guerdat straks een beetje makkelijker maken om z'n team voor de wereldruiterspelen aan te kondigen. Zonder Bruynseels en Hemerijck dus. De Belgische selectie voor het CSIO in Madrid maakt ook al één en ander duidelijk; geen team. Alleen twee individuele deelnemers: Ludo Philippaerts met ondermeer Nobel de Virton en Gregory Wathelet met wat z'n beste viervoeters van het moment zijn. Soms is het goed maanden (of zelfs langer) later een interview nog eens te lezen. Zoals dat met Patrick bijvoorbeeld. Zonder leedvermaak maar met een beetje be- en verwondering. Alleen al voor de durf.
Kijk, op het werk kunnen we er wel over zeuren en aan de collega's de goede raad mee geven: 'leer nee zeggen'. Maar, eerlijk is eerlijk, we hebben het er vaak zelf zo moeilijk mee. Dinsdagavond hadden we eigenlijk liever gefietst, maar we besloten wat tijd in te halen en een paar interviewtjes te maken voor Paardenkrant. Waardoor we woensdagavond weer wat tijd vrij hadden en dus ook geen excuus om 'neen' te zeggen op de vraag om nog een column te schrijven. Wat we dus ook gedaan hebben ( http://www.horses.nl/springen/artikelen/16974/k-cromheecke-_-10-09-10-_-geheimzinnig ). Gelukkig was het al laat op de avond toen we plaats namen achter onze laptop en enkele glazen uitstekende rode (Italiaanse) wijn hadden ons al wat milder gestemd. Maar toch waren en zijn we nog een beetje 'pisses of' , 'not amused', zo u wilt door de houding van enkelen in het kleine paardenwereldje. Natuurlijk, er zijn nog fijne mensen. Eén telefoontje volstaat, een bericht of boodschap inspreken hoeft zelfs niet. En zelfs de (voorlopig nog) wereldkampioen doet de moeite om na een gemiste oproep terug te bellen. Klasse is dat. En tot onze grote verbazing deed zelfs de titelvoerende Olympische Kampioen woensdagavond de moeite 'to return our call' met een 'nice talking to you, thanks for calling' als afscheid. Ook al zat hij dan, net als onze Belgische chef d'équipe in het verre Calgary. Philippe Guerdat geeft al een hele week niet thuis en als we hem opbellen krijgen we een vriendelijke Spaanse juffrouw aan de lijn die steeds hetzelfde zegt. Een sms'je dan maar. Niks, helemaal niks. En vandaag in de mailbox een herinnering van de Belgische ruitersportfederatie voor de persconferentie van de Belgische teams, maandag a.s. We zullen maar denken dat het is omdat ze de catering exact willen inschatten. Of zoiets. In Steenhuffel, op stoeterij Diependael. Nee, we zullen maar niet afreizen naar Diependael voor een rondje zelfbevlekking van de Belgische jumpingbobo's. Dat Jos gaat, samen met Philippe, ja, dat wisten we al langer. En dat Judy-Ann meemag wist ze ons voor een paar weken al in Aken te melden en bevestigde ze dinsdagavond nog eens zelf. Dat Dirk wel mee wil, maar niet als vijfde man, dat wisten we ook al. Pieter dan maar, of Niels heel erg misschien. Of toch Rik of Ludo? We zullen de eer maar aan Guerdat laten, hij mag maandag het allerlaatste tipje van de sluier oplichten. Wat ons meer bezighoudt is de vraag naar de hiërarchie in het internationale springwereldje. Het zou ons hooglijk verbazen als Jos Lansink straks z'n wereldtitel verlengen kan. Al weet je nooit met Jos natuurlijk. Vakman in elke vezel van z'n afgetrainde lijf. Jos zelf verwacht dat het een kampioenschap vol verrassingen wordt. En daarin kunnen we hem eigenlijk geen ongelijk geven.
Er is een kleine controverse in de maak. Over de hengstencompetitie. Welke vragen we dan meteen. De Vlaamse cyclus? De nationale cyclus? Nee dus. De hengstencompetitie gewoon. De uitslagen, of beter het klassement daarvan, zou gemanipuleerd worden. Tsja. Vraag ons niet wie de hengstencompetitie gewonnen heeft in de diverse jaargangen. We weten het niet. En om eerlijk te zijn: het interesseert ons ook geen bal.We hebben een paar van die competities gezien. En daarbij hebben we een paar interessante hengsten gezien. Vaak dan nog die hengsten die net niet foutloos waren. Als de fokker wil bedrogen worden, dan wordt hij ook bedrogen. Als er daarvoor wat moet gegoocheld worden met de puntentelling. So what. Het gaat toch niet over de nummer één of twee. Maar het oogt wel mooi in de advertentie of folder natuurlijk: 'winnaar van de hengstencompetitie' . Maar eigenlijk zegt het niets. Want het zegt niet hoe zo'n hengst voorbereid of gereden is. Ze zijn zeldzaam de ruiters die een hengst echt kunnen opleiden. Dat betekent dat je toelaat dat er een fout gemaakt wordt en dat je niet alle truken uit de kast haalt om die fout net niet te maken of die net iets snellere tijd neer te zetten. Hengsten. Geef ze gewoon de tijd.
Het heeft een beetje moeite gekost. Maar we hebben hem te pakken gekregen: Rob Hoekstra. De nieuwe chef d'équipe van de Britse springploeg. Hoekstra heeft bij zijn aanstelling meteen komaf gemaakt met een aantal geplogenheden binnen het Britse jumpingwereldje waar een selectiecommissie het mooie weer maakte en, om ze maar bij naam te noemen, Geoff Billington en Claire Whitaker meer dan een klein beetje in de pap te brokken hadden. In alle geval, Hoekstra, en alleen Hoekstra maakt straks de selecties. En de tot Brit genaturaliseerde Nederlander voegt er een waarschuwend vingertje aan toe: wie zich niet beschikbaar stelt voor het team moet er ook niet op rekenen er straks bij te zijn op een kampioenschap". Aangezien ons artikel nog moet verschijnen kunnen we het hier niet zomaar te grabbel gooien. Maar een eerder gemaakt interview met David Mc Pherson geeft een mooie inkijk op het reilen en zeilen bij de Britten. Tenminste, voor wie tussen de regels door kan lezen.
Ik moet toegeven. Ik donderde bijna van mijn stoel toen ik het berichtje op de site van mijn collega en vriend Julien Counet las: 'Stany Van Paesschen, entraineur à succès de l'Arabie Saoudite' 't Is iets dat om verduidelijking vraagt en vermits we over een jarenlang minitieus bijgehouden lijst gsm-nummers beschikken hebben we maar meteen gebeld naar den Stany. "Waarvoor is't. Kunt ge morgen terugbellen?" Dat konden we dus niet en uiteindelijk wilde Van Paesschen toch een beetje tijd voor ons vrijmaken. Beetje bij beetje beginnen de stukjes van de puzzel samen te vallen en komt er licht op de gebeurtenissen en de fameuze vergadering waar de Belgische ruiters kozen voor Philippe Guerdat. En daarbij zit het niet altijd zozeer in wat pakweg Ingmar Devos, Albert Voorn, Guerdat zelf, Van Paesschen en andere betrokkenen vertelden, als wel in wat ze niet vertelden. Maar één ding mag duidelijk zijn. "Sans rancune" heet het for the record en off the record concluderen we daaruit dat er nogal wat zullen zijn die enig leedvermaak zullen hebben als Guerdat straks faalt. Het blijft een beetje een vreemd verhaal natuurlijk: een Belgische federatie die jarenlang geen budget had om zijn trainers (?) en chef d'équipe deftig te vergoeden, laat staan bepaalde onkosten te vergoeden en dan als een knipmes buigt voor Guerdat en diens verzoeken moeiteloos inwilligt. Onder druk van een handvol ruiters uiteindelijk die zelf met de naam van de Zwitser op de proppen gekomen waren. We citeren één van de betrokkenen: "Een handvol ruiters dat vorig jaar geen platte prijs gereden heeft en teert op hun reputatie". 'Sans rancune'? Nou moe. Terug naar Van Paesschen. Hij was geen kandidaat vertelde hij ons nog voor de bewuste vergadering. Wegens geen tijd en te veel bezig met de zoon Constant. Een volleerd politicus, als voelde hij de bui al hangen. Ondertussen lag het matje klaar, netjes gericht naar Mekka, daar ten huize Van Paesschen.
Er zit weer een beetje leven in het hippisch gebeuren. Straks vertrekken ze weer bij bosjes naar het zuiden. De Sunshine-toer in Vejer de la Frontera eerst, straks ook in het Portugese Comporta of in het Franse Villeneuve-Loubet waar Jan Tops de touwtjes in handen genomen heeft. Tops staat garant voor kwaliteit en het laat zich dan ook raden dat Villeneuve-Loubet straks een populaire bestemming wordt voor de Nederlandse en Belgische ruiters. En dan is er straks natuurlijk ook nog de springtoer in Arezzo waar ondermeer Calrissa Crotta straks de competitie hervat. De Zwitserse kwam eerder zwaar ten val in Abu Dhabi en moest vorige week in Bazel nog een operatief ingrijpen ondergaan. La Crotta liet ons ondertussen weten dat het alweer prima gaat met haar en dat ze volgende maand de competitie hervat. Ondertussen veranderden er opnieuw een paar paarden van stal. En niet de minsten dit keer. Castello Branco, het wonderpaard van Cathérine Van Roosbroeck verhuist naar Sevil Sabanci. Vreemd verhaal trouwens dat van Maurice Van Roosbroeck wiens pensioen na de verkoop wel verzekerd lijkt. Bert Prouvé ziet zijn Hugo du Heup ook al vetrekken. Voorlopig naar Rodrigo Pessoa in Florida. Hugo du Heup was al afgereisd naar Florida voor het Winter Equestrian Festival en toen Prouvé z'n viervoeter wilde nareizen kreeg hij van de Britse eigenares een mailtje dat het allemaal niet meer hoefde... En dan is er nog Mc Entee natuurlijk. Onze vriend vermaakt zich dezer dagen onder de Spaanse zon en onder Azerbeidzjaanse vlag. Vreemd verhaal alweer, want terwijl het in Mechelen allemaal weer koek en ei leek tussen Mc Entee en de federatie kwam er midden januari dat bommetje. Mc Entee voor Azerbeidzjan. Ze laten er daar in de vroegere Soviet-Russische republiek geen gras overgroeien of ze zijn enorm vooruitziend geweest, want Mc Entee presenteerde FEI een nieuwe, op eind december 2009 uitgereikte pas... Of onze ex-landgenoot straks ook kampioenschappen kan rijden voor z'n nieuwe land is nog maar zeer de vraag, want de FEI-reglementering terzake is behoorlijk strenger geworden. Interessante lectuur is dat trouwens...
Hij is de nuchterheid zelve. Jos Lansink. Woensdagavond kwam er nog een vraagje aanwaaien: of we de wereldkampioen nog konden strikken voor een babbel over het komende jaar. Hij zat op een luchthaven ergens in Italië en moest juist incheken. Terugbellen om half twaaf 's avonds, want dan zat ie in de wagen op weg terug naar huis. Ja, 't zijn lange dagen ook voor een wereldkampioen. Zeker als een vucht dan nog eens twee uur vertraging kent. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben hem uiteindelijk toch aan de lijn gekregen. En nee, het is geen bijzonder jaar. Niet anders dan anders, wereldkampioenschappen of niet. Titel te verdedigen of niet. Er zijn er die gaan zweven na een zege in een wedstrijd links of rechts. Er zijn er die met beide voeten op de grond blijven, zelfs na een wereldtitel of titel van vice Europees Kampioen en denken aan het leven na de sport. Reconversie heet dat. Beetje handel drijven, beetje les geven. Wat organiseren misschien, een paar hengsten uitbaten. Dat soort dingen. Hij is er volop mee bezig, Jos. Maar wees gerust, de ambitie en het vuur zijn er nog. Tot z'n 67ste, zoals Hugo Simon, zal hij misschien niet doorgaan, maar een respectabel aantal jaren nog wel. En o ja, we hebben iets gemeen met de wereldkampioen. Meer dan één ding zelfs: twee glazen rode wijn voor het slapengaan en af en toe een eindje fietsen. Straks word ik nog wereldkampioen...
Hij is een beetje diplomaat geworden. Jos Lansink. Zaterdag nog winnaar van de grote prijs in Abu Dhabi. Een concours dat zowat een tweede Calgary wil worden. Jos kaapte in Calgary al eens de hoofdprijs weg, weet u nog, toen met Cumano, goed voor 100.000 dollar. Wat Lansink toeliet, om zoals hij het na afloop uitdrukte, z'n paarden wat 'breed' terug te laten vliegen naar toen nog Ellikom. In Abu Dhabi kaapte Lansink met Valentina van 't Heike een kleine 90.000 dollar weg. Daarmee vergeleken is wat Marcus Ehning met z'n zege in Bordeaux (30.000 euro als we het goed voorhebben) een peulenschil.
Maar goed, we dwalen af. Waar het om gaat, Lansink is een beetje diplomaat geworden. Want op onze vraag of het nu niet jammer was dat er geen Belgisch team naar Abu Dhabi afgereisd was concludeerde Lansink alleen maar dat alles wat hij zou antwoorden eigenlijk alleen maar verkeerd kon zijn. Waarmee Jos natuurlijk veel meer zei dan hij eigenlijk wilde bedoelen... Overigens, met Cumano gaat het opnieuw de goede kant op. En voor degenen die de witte reus al afgeschreven hadden: als alles goed gaat maken Lansink en Cumano straks hun rentree in Lummen. En o ja, voor de fokkers onder ons: volgens Joris De Brabander, die we toch niet kunnen beschuldigen van een gebrek aan kennis terzake, is Cumano één van die zeldzame hengsten die het laatste restje vermogen vererft...
Het is een beetje te vroeg voor de Sint. Voor die krasse grijsaard en wat mandarijntjes zouden we onze knusse zetel trouwens al lang niet meer verlaten. Voor een andere knusse grijsaard doen we dat straks wel. Want hij komt. Hugo Simon dus. Straks naar Indoor Brabant. De inmiddels 67-jarige Oostenrijker wordt een echte legende, in de voetsporen zo'n beetje van Nelson Pessoa. Simon, die elke morgen een baantje trekt in z'n zwembad, won afgelopen weekend in Offenburg de grote prijs met de Belgisch gefokte Ukinda. Maikel van der Vleuten werd er 5de en had er een babbel met Simon die liet optekenen dat hij eind maart naar Indoor Brabant komt. Genoteerd met stip dus in onze agenda.
Een ongelukje komt nooit alleen. Vraag maar aan Pius Schwizer. Brand in het woonhuis eerst, stallen moeten evacueren en tijdelijk slapen in de truck. Pech ook op weg van Bordeaux naar Vigo. Schwizer en Guerdat hadden hun kostbare viervoeters samen op transport gezet, maar de truck kreeg onderweg af te rekenen met een lekke band die bovendien nog vuur vatte. De paarden moesten in allerijl uit de truck gehaald worden terwijl transport gevraagdwerd vanop een nabij gelegen stoeterij waar de paarden uiteindelijk voor een nacht terecht konden terwijl de vrachtwagen hersteld werd.
De vreugde van Albert Zoer is dus van korte duur geweest. Nummer één van de wereldranglijst worden, Oki Doki ondertussen verkocht en nummer één af. Want op de nieuwe lijst is Pius Schwizer de nieuwe nummer één.
In bijlage een interviewtje van een paar weken terug met de Zwitser die de voorbije dagen zelf ook z'n deel van de pech kende. Want een brand vernielde vorige week zijn woning. De stallen bleven gelukkig gespaard, maar Schwizer moest wel enkele dagen noodgedwongen slapen in z'n trailer.
Ze hebben het zo gek nog niet bekeken. Cees en Tosca Visser. De eigenaars van Totilas. De hype rond de hengst begint toch wel wat absurde vormen aan te nemen. We kunnen het amper geloven, maar het schijnt zo te zijn: mensen hebben er een vliegtuigtrip van een paard duizend kilometer voor over om Edward Gal en de wonderhengst aan het werk te zien. Voor het echtpaar Visser is het afwimpelen van een bod om de hengst te kopen welhaast dagelijkse gewoonte te worden. Maar nu komt de hengst dus ook ter dekking. Niet zomaar ter dekking voor iedereen. Neen, wie sperma van de hengst wil moet een aanvraagformulier invullen en uiteindelijk zullen uit de ongetwijfeld vele 'inzendingen' een paar honderd gelukkig geselecteerd worden. Die mogen daarna 5000 euro ophoesten voor wat sperma. Niet zo gek als je bedenkt dat het nog wel een jaartje of vier duurt vooraleer de eerste nakomelingen van de hengst zich zullen moeten bewijzen. Ondertussen kun je jaarlijks om en bij de 200 merries gelukkig maken met een kwakje van het witte goud van Totilas. Maak zelf maar eens de rekensom. 5000 euro kun je veel geld vinden, maar in andere sectoren van de paardensport stonden voor de invoering van de euro nog enkele hengsten ter dekking voor om en bij het miljoen Belgische frank. De komende jaren is het kassa-kassa voor de familie Visser en bovendien komen de nakomelingen van Totilas straks uit de betere merrielijnen en -stammen. Niet gek dus, die Nederlanders.
