Jessica Kürten is dus voor twee maanden geschorst. Wat moeten we daar nu van vinden? Ja, de gerechtelijke molen, zelfs die van de FEI maalt traag, maar hij blijft wel malen en uiteindelijk is dus ook de reputatie van Jessica Kürten behoorlijk gekneusd. De eerste babbel die we hadden met Jessica Kürten was in Valkenswaard, in de aanloop naar de wereldruiterspelen in Aken. U weet wel, de Spelen waar Kürten niet present was. Er was toen wat heibel in het Ierse team, heibel die tot de dag van vandaag blijft bestaan, en die z'n oorsprong vindt op de Olympische Spelen van Athene. We vroegen Kürten in Valkenswaard op de vrouw af wat er nu eigenlijk aan de hand was? Of we een kwartiertje tijd hadden wilde ze weten. Het is meer dan een kwartier geworden, maar de essentie is dat Kurten niet bepaald in de beste verstandhouding leefde met de Ierse bondscoach Robert Splaine en al evenmin met dopingzondaar Cian O'Connor. Nu hebben we van wat ex-grooms van la Kürten ook wel al een paar verhalen gehoord, maar in alle geval, de manier waarop O'Connor z'n paarden behandelt kan voor Kürten helemaal niet door de beugel. En de schade die haar landgenoot Ierland én de sport had aangebracht in Athene, dat zou wel niet zomaar weggewist worden. Het is dus een beetje ironisch dat Kürten, zoveel jaar later, zelf als dopingzondaar voor het voetlicht komt te staan. De Ierse ontsnapte al eens een FEI-straf, maar dit keer vereffent de FEI de openstaande rekening. Het blijft natuurlijk vreemd, de internationale ruitersportfederatie bood de Ierse in eerste instantie een minnelijke schikking aan, een kleine boete het vervallen van wat uitslagen en prijzengeld en we praten er verder niet over. Maar dat accepteerde de Ierse, die persé haar verhaal wilde doen en niet als dopingzondaar door het leven wilde stappen niet. Want aanvaarden stond zo goed als gelijk met schuld bekennen. Nee dus. We zijn ondertussen een jaar en wat procedures verder. En nu is ze daar; de uitspraak. Op een voor Kürten wel bijzonder ongelukkig moment. Want de Ierse ziet haar voorbereiding op de Olympische Spelen doorkruist door een schorsing van 2 maanden. Het vervolg liet zich raden en is er ondertussen ook al: de Ierse gaat in beroep bij het TAS in Zwitserland. Afwachten wat daar nu uit de bus komt. Maar wat er ook van zij, de reputatie van de Ierse is bezoedeld en in Ierland zullen er een paar in hun vuistje lachen. Toeval zal het trouwens wel niet geweest zijn dat het net de Ieren waren die de positieve controle van vorig jaar in La Baule lekten...
Het moet een ellendig gevoel zijn. Uiteindelijk niet naar de Spelen kunnen. Het was een korte, droge persmededeling die gisteren in onze electronische brievenbus gedropt werd: Jeroen Devroe meldt af voor de Spelen. We hadden net Jos Lansink aan de telefoon gehad. Voor hem vielen afgelopen weekend alle stukjes van de puzzel perfect in mekaar. Niet voor Devroe dus. Onze nationale dressuur-nummer-één plaatste zich voor de wereldbekerfinale, sloot de internationale ranking af op een plaats die uitzicht gaf op een individuele selectie voor de Spelen en wist daar bovenop, al was het ternauwernood, te voldoen aan de door het BOIC gestelde normen. Dat gebeurde in Hagen, maar nu blijkt dat Paganini daar een peesblessure opliep. Naar de ernst van de blessure blijft het voorlopig gissen, maar dat Devroe een kruisje mag maken over de Spelen is duidelijk. Voor veel atleten blijven de Spelen een 'once-in--lifetime-ervaring'. Een ervaring waarvan de impact pas achteraf ten volle naar waarde kan ingeschat worden. Voor Jos Lansink worden het straks de zesde Spelen. Op rij. De waarde van die prestatie kan amper ingeschat worden. 24 jaar lang op internationaal Olympisch niveau. Nu kan men veel zeggen van Jos Lansink, maar ware het een wielrenner of tennisspeler dan was hij ondertussen ereburger geworden van een aantal dorpen en steden waar straten naar hem vernoemd zouden worden, standbeelden opgericht waren en had hij al lang zijn eigen docusoap gehad, compleet met een naar hem vernoemd magazine, guest-appearances in diverse spektakels en zangduetten met Laura Lynn en Dana Winner inbegrepen. Niets van dat alles evenwel voor onze nederbelg waar het feit van een zesde selectie op rij tussen de plooien van het nieuws viel. O ja, er mag nog een Belg naar de Spelen. In jumping. Ah zo, interessant. Wie er de prestaties van Lansink op navlooit moet tot de conclusie komen dat Lansink straks niet naar Hong Kong trekt om er een figurantenrolletje te spelen. De Jos wil straks in Hong Kong een medaille. Blijft de vraag: met welk paard? Met Spender S voldeed hij ondertussen aan het gestelde selectiecriterium. En tot 25 mei heeft hij de kans om die norm ook met pakweg Silvana te halen door straks in Antwerpen bijvoorbeeld de barrage te halen. Maar stilletjes blijft Lansink hopen op de comeback van Cumano. Lansink en de witte reus namen ondertussen alweer hun eerste sprongetjes en het zou ons niet verbazen mocht het duo straks z'n rentree vieren op één of ander landelijk concours in Nederland of Duitsland. Gevolgd door deelname aan een bescheiden internationaal concours waar één foutje het duo uit de barrage van de Grote Prijs zal houden. Ervaren als hij is zal Lansink op dat ogenblik al weten of hij en Cumano op Olympische medaillekoers zitten.
