|
De eigenaars van Totilas worden dezer dagen verketterd en nog net niet uitgescholden voor landverraders. Nicole Werner, Edward Gal zelf en zovele anderen reageren emotioneel. Maar zeg nu zelf, iets tussen de 10 en 15 miljoen euro voor een paard. Dat bod afslaan moet zoiets zijn als het winnend lot van Euromillions weigeren. Als je het niet tijdig incasseert kan het morgen waardeloos zijn.
We weten het allemaal, het draait in deze sport om de dollars, de euro's, de rials of yens of wat dan ook. En elk ruiter die sterk presteert leeft met het zwaard van Damocles boven z'n hoofd: een dreigende verkoop. Natuurlijk is het zonde voor Edward Gal en de Nederlandse dressuursport en misschien wel bij uitbreiding voor de dressuursport in z'n algemeenheid. Want misschien komt er wel nooit meer een duo als Gal-Totilas, een combinatie die één en daardoor meer dan de som van de delen werd. Ludo Philippaerts liet Winningmood gaan, Eric Van der Vleuten, nochtans mede-eigenaar, liet Tomboy gaan. Albert Zoer nam afscheid van Okidoki. Ze zijn legio in deze sport, de voorbeelden van.
Degenen die deze sport beoefenen alleen omwille van de sport, het zijn de happy few uit het hippische wereldje. De Doda's van deze wereld, gesteund door een rijke vriendin of echtgenote. José Larocca, Edouard de Rothschild of enkele anderen; gefortuneerd en daardoor onafhankelijk. Het gros van de ruiters en amazones heeft andere ambities, sportief ongetwijfeld, maar ook financieel. Of ze nu zelf al dan niet deels eigenaar zijn van hun paard, spreek hen onder vier ogen en ze zullen het allemaal toegeven: er moet geld in het bakje komen en een vierde plaats in de grote prijs van een driesterrenconcours betaalt op het einde van de rit de rekeningen niet. Natuurlijk is het bitter, even slikken, als zo'n paard plots je stallen verlaat. Maar de euro's die straks op de rekening gestort worden zullen de pijn ongetwijfeld wel een beetje verzachten. En de Edward Gals, Eric Van der Vleutens, de Zoersen, Philippaertsen, Whitakers en anderen van deze wereld. Ze komen straks ongetwijfeld terug, met een ander paard. Omdat ze vooruitziend zijn en vaak de opvolger voor al op stal staan hebben en vooral omdat het echte 'paardenmensen' zijn. Die de zeldzame gave hebben de kwaliteit en capaciteit in een paard te onderkennen. En zich de moeite en tijd getroosten om die capaciteiten verder te ontwikkelen. Dat kost tijd en geld en dus mag de kassa af en toe eens rinkelen. Dat geldt voor de ruiter, en ook voor de eigenaar. Dus laat ons alsjeblieft ophouden met die schijnheiligheid. Totilas is verkocht. Dat is jammer voor de sport, jammer voor Edward Gal en de Nederlandse dressuurwereld. Maar 'life goes on' en Edwrd komt terug. En voor wie mocht twijfelen of dit echt wel kan; lees er het hele verhaal van Philippe Le Jeune maar eens op na.
15-10-2010, 12:30
Geschreven door koen 
|
