De realitysoap rond Laurens Van Lieren is ondertussen aan z'n tweede aflevering toe. Wie thuis geen satelliet of Nederlandse kabelaansluiting heeft kan de soap volgen via deze link.
Als toegift een fragmentje uit een interviewtje dat we op Jumping Mechelen afnamen bij Van Lieren.
Laurens Van Lieren is niet op zn mondje gevallen. Populaire jongen is het ook in wat toch een beetje als een meisjessport geldt: dressuur. De populaire Van Lieren heeft sinds kort zn eigen reality-documentaire die op 12 regionale Nederlandse televisiezenders e volgen is. De documentaire reeks heeft eigenlijk twee invalshoeken: de weg naar de Olympische Spelen en anderzijds ook een talentenjacht. Kijk, dat ze Anky Van Grunsven niet aanspreken voor zon reeks lijkt me logisch: zij is zo goed als zeker van een kwalificatie voor de Olympische Spelen. Daar bestaan de teams maar uit drie combinaties meer en voor mij wordt het dus een zware selectiestrijd. Dat maakt het allemaal een beetje spannend natuurlijk: haal ik het of haal ik het niet? Dat ze bij mij terechtkwamen is een beetje toeval, ik woon in Rijswijk en het productiehuis is daar in de buurt, vandaar. Daarnaast is er natuurlijk de talentenjacht waarvoor zich reeds meer dan 1500 deelnemers hebben aangemeld; meisjes en jongens van 12, maar ook dertigers, want er staat geen leeftijdsgrens op. De bedoeling is dat ik die ga beoordelen op selectiedagen, uiteindelijk moeten we 30 combinaties overhouden waarmee we een gans traject gaan doorlopen. Uiteindelijk blijven er 15 over, dan 5, tenslotte 2 en finaal 1 winnaar of winnares.
Het zit een beetje ingewikkelder in mekaar dan dat. Maar het komt er op neer dat de Franse fokkers straks de nakomelingen van een aantal buitenlandse hengsten regulier kunnen inschrijven bij het SIRE. In het lijstje komen een aantal Z-hengsten voor. De lijst is hier terug te vinden.
Neen. Dit is geen leedvermaak. Of toch. Een klein beetje misschien. Wie koopt nu in godsnaam een renpaard voor zo'n 16 miljoen dollar. Wij alvast niet. John Magnier en Michael Tabor deden het wel en kochten twee jaar terug op een veiling van racepaarden in de Verenigde Staten een hengst. The Green Monkey heet het beest dat wellicht de geschiedenisboeken zal ingaan als de grootste flop aller tijden. Want na amper drie races zit de sportcarriëre van de Green Monkey er op. Het beest liep, zoals dat zo mooi heet, geen platte prijs. Wel een platte beurs dus.
We geven het toe: we hebben het even moeten opzoeken. Hippophagie dus. Neen, geen vorm van theraeutisch paardrijden. Maar paardenvlees eten dus. Bij de Britten is het simply 'not done' en in Frankrijk woedt momenteel een bijzonder hevige discussie. Op het internet circuleert zelfs een petitie. Of we nu zelf voor zijn dan wel tegen, dat weten we niet zo goed en daar hebben we eigenlijk nog niet goed over nagedacht. Alleen deze bedenking, wat gaan ze in Frankrijk in godsnaam met al die paarden doen straks?
Hiroshi Hoketsu is dezer dagen hot news. Na de zakjapanners hebben we nu ook de paardenjapanners. Hoktesu is erdaar eentje van. In 1964 nam hij als jumpingruiter deel aan de Olympische Spelen in Tokio. Straks is hij er in Hong Kong bij als dressuurruiter. Hier is een filmpje te zien van Hoketsu in actie. We willen niet al te kritisch zijn: maar beste Hoketsu: er is nog wel een beetje werk aan de winkel. Een artikeltje over de wereldberoemde Japanner is hier te vinden en ook hier.
We horen het u al zeggen. Hij is er daar weer mee. Met een lading verse bijna-gekeurde hengsten. Komend weekend organiseren zowel Z als het Zweedse stamboek hun hengstenkeuring. Voor de Zweden is dat niets bijzonders, want die houden jaarlijks hun Stallion Performance Test in Flyinge. Dit jaar zijn er een 85-tal hengsten ingeschreven waarvan er straks ongetwijfeld een 20-tal groen licht zullen krijgen. In Lanaken komt er ook dit keer, zoals dat zo mooi heet, door de grote vraag een bijgevoegde voorjaarskeuring. In Lanaken wordt een interessant lijstje gepresenteerd met ondermeer de hengsten Guidam en Tresor d'Opaline die op de keuring worden aangeboden.
De lijst met de in Zangersheide aangeboden hengsten is hier terug te vinden. Voor de kandidaten bij the Swedisch Warmblood Association moet je dan weer hier zijn.
O ja. Voor we het vergeten: in Frankrijk gaat de Tour de France vrolijk verder. Zondag is er de jaarlijkse hengstenshow in Chazey. De lijst met de voorgestelde hengsten is hier te vinden.
U kent het plaatsje Shakamakka ongetwijfeld niet. We moeten eerlijk toegeven: wij ook niet. Het is een plaats die alleen in de geesten van sommige ruiters en hun entourage bestaat. Een plaats ergens ver weg waar dan een internationaal concours georganiseerd wordt waarvoor je als ruiter of amazone probleemloos kunt geselecteerd worden. Precies omdat het zo ver weg is en vooral omdat er geen Shakamakkaanse dollar te verdienen valt. Shakamakka is in die interpretatie die stad waar pakweg Jos Lansink nooit zal rijden, tenzij de organisator ginds met een valies Shakamakkaanse dollars staat te zwaaien en de wisselkoers niet onderhevig is aan te hevige schommelingen.
Dat, beste lezers, dat is dus Shakamakka. Geef toe, er is een levendige fantasie nodig om zich Shakamakka ook visueel te kunnen voorstellen. We zijn nooit in het Tsjechische Brno geweest. Of in het Russische Chernyakhovsk, of het Roemeense Piatra Neamt. U ook niet zult u zeggen. En gelijk hebt u. Maar het zijn wel steden waar jaarlijks een internationaal concours georganiseerd wordt en waar u, gesteld dat u een paard zou hebben waarmee u ook een aardig sprongetje kunt maken, probleemloos aan de start zou kunnen komen. Blij als zouden ze daar in Brno, Chernyakhovsk of Piatra Neamt zijn eens een Belg of Nederlander aan de start te kunnen krijgen.
Het is in de ruitersport niet anders als in het dagelijks leven: met grote heren is het kwaad kersen eten. Of, als de groten aan tafel aanschuiven moet een ander tevreden zijn met de kruimels. Dat is de reden waarom pakweg Jos Lansink en Ludo Philippaerts, Dirk Demeersman of Patrick Mc Entee en tot voor kort Kristof Cleeren op pakweg elk concours met naam en faam terecht konden en dus niet naar Shakamakka hoefden af te reizen. Die paar tientallen trips naar Shakamakka moet elk ruiter maken om zich op de hippische kaart te hijsen, tenzij de sponsor of papa een valies vol euros heeft klaar staan om in pakweg s Hertogenbosch of Mechelen een startplaatsje te kopen.
Afgelopen weekend waren er geen Belgen in het Italiaanse San Lazarro di Saveno. Of in het Deense Aarhuus. Een handvol Nederlanders trok wel naar Aarhuus waar de Denen meteen het Wilhelmus grijs mochten draaien. Ga maar even na: vier overwinningen op evenveel wedstrijddagen en vijftien top tien plaatsen. Roosje Brouwer, Nathalie Van der Mei, Michel Hendrix, Hendrik-Jan Schuttert en anderen: een telefoontje volstaat en hop, ze zitten de vrachtwagen op. Desnoods naar Shakamakka.
Eric Lamaze zien trainen is naar verluidt een belevenis. Snel, sneller, snelst lijkt daarbij het motto. The Flying Canadian is in z'n thuisland nu onderscheiden als the Equestrian of the Year. Lamaze, momenteel de nummer 7 op de wereldranglijst won vorig jaar de presitigieuze wedstrijd op de voor de Canadezen heilige bodem van Spruce Meadows. Daarnaast pakte Lamaze met het Canadese team zilver op de Pan-Amerikaanse Spelen waar hij individueel ook brons won. Het nieuwsbericht kunt u hier lezen.
Vorig jaar maakten we een klein interview met Lamaze toen die in ons land ondermeer het concours van Spruce Meadows kwam voorbereiden. Dat interviewtje kunt u hieronder lezen.
Eric Lamaze komt zich voorbereiden op Europese bodem
ZANDHOVEN _ Na zn tweede plaats in de GP provincie Antwerpen kon er bij Eric Lamaze een brede glimlach af. Geklopt worden door Rodrigo Pessoa, daarmee kon de sympathieke Canadees zich best verzoenen. Ik ben pas sinds donderdag in België. De paarden waren al eerder overgevlogen. Ik heb ondermeer Hickstead (Hamlet) en Narcotique de Muze II (Darco) mee, maar ook enkele jongere paarden het is verder ook de bedoeling hier nog enkele paarden te proberen. (De Canadees probeerde naar verluidt ondermeer Walnutt de Muze, v. Nabab de Reve uit). We zijn nu eenmaal verplicht onze paarden in Europa te halen, Nederland, Duitsland en België omdat er in Canada geen fokkerij van betekenis is. Ik kom hier om de wedstrijden van straks in Calgary voor te bereiden, dat is voor ons Canadezen het grootste concours en het concours dat echt telt. Hier rijd ik Antwerpen, La Baule en Madrid. Daarna keer ik terug naar Canada. Veel last van jetlag hebben de paarden niet, ik heb eerder de indruk dat lange verplaatsingen met de vrachtwagen slopender en vermoeiender zijn voor de paarden.
Lamaze moet door zn Europese trip wel de Canadese trials waar een plaatsje voor de Pan-Amerikaanse Spelen te verdienen is missen. Die Spelen worden later dit jaar in het Brazilië van Rodrgio Pessoa gehouden. Als het team me nodig heeft zal ik er staan, maar de trials en de Pan-Amerikaanse Spelen zijn geen prioriteit voor mij. Als ze me daar nodig hebben zal ik gaan, al is het maar omdat we daar als team onze selectie voor de Olympische Spelen moeten zien af te dwingen. Lamaze is één van de weinige Canadezen die zich regelmatig buiten de eigen landsgrenzen toont, ook al kunnen de Noord-Amerikanen een uitstekend team op de been brengen. Vorig jaar wonnen we de landenwedstrijd in Spruce Meadows. Dat is geen toeval. Elk jaar discussiëren we met de Canadese ruiters en worden er plannen gemaakt voor een Europese trip, maar meestal ben ik de enige die de plas oversteekt. Nu, ik heb ook makkelijk praten want ik hoef me nergens zorgen over te maken. De paarden worden overgevlogen en gestald bij Stefan Conter waar ik ook in prima omstandigheden kan trainen. Stefan stelt me ook een truck ter beschikking en zorgt verder voor alles. Organisatorisch heb ik het dus makkelijk en dat is voor andere Canadezen niet zo evident. Daarbij komt dat het niet alleen organisatorisch maar ook financieel een hele investering vergt. Toch heb ik zon beetje de idee dat je die buitenlandse ervaring nodig hebt om beter te worden en te groeien. Natuurlijk zijn er ook in Canada behoorlijk wat concours en ruiters, maar de tegenstand daar is vaak van een toch wat minder niveau. Ijshockey blijft bij ons de populairste sport en jumping komt een flink eind daarachter. Anderzijds zijn er behoorlijk wat concours in Canada waar het prijzengeld vrij fors is, er is bijvoorbeeld meer te verdienen dan hier in Europa. Gelukkig maar, want paardensport is in Canada een vrij dure aangelegenheid. Voor mezelf loont een trip naar Europa financieel eigenlijk niet, maar daar doe ik het ook niet voor. Zaak is wedstrijden en concours op niveau te rijden en de paarden op te bouwen naar de grote wedstrijden.
Vandaag is de Chinees Lee Zing voor het eerst komen trainen met Jumpy des Fontaines (Jus de Pomme) ten huize Axel Verlooy en Harrie Smolders. Jumpy werd met het oog op de Olympische Spelen verkocht aan de Chinees die uitkomt voor gastland Hong Kong dat straks op de eigen spelen met een team kan uitpakken. Bijzonder is dat niet, ware het niet dat Ling tot op heden hooguit proeven van 1.30 afwerkte. Verlooy en Smolders hebben dus een paar maanden om met de Chinees 30 centimeter te overbruggen én te voldoen aan de FEI-kwalificiatienorm.
Dat wordt een hele klus, want tot dusverre heeft geen enkele Chinees/Hong Kongse-combinatie aan de kwalificatienorm voldaan. Die normen liggen niet bijster hoog, twee nulrondjes in de basisomloop van een driesterrenconcours volstaan. Als het gastland er niet in slaagt een team op de been te brengen, dan mag het in alle geval minstens één, dan wel twee combinaties afvaardigen, ook al moeten die aan dezelfde 'Eligibility Standaard' voldoen.
De complete kwalificatieprocedure is hier terug te vinden, let wel, dit is de door de FEI vooropgestelde procedure. Daar bovenop gelden door de nationale federaties gestelde voorwaarden. Zeker is dat volgende teams straks naar de Spelen mogen: Nederland, de Verenigde Staten, Duitsland, Oekraïne, Zwitserland, Zweden, Noorwegen, Groot-Brittannië, Brazilië, Canada, Mexico, Australië, Nieuw-Zeeland en de KSA.
En nu we het toch over de Spelen hebben: hoe staan de kansen van Jos Lansink ervoor? De nationale Olympische Comités van de twee best geplaatste ruiters op de individuele ranking uit de groepen A of B mogen straks een ruiter afvaardigen. Overigens kunnen er ook nog een aantal wild-cards uitgedeeld worden waarbij het zich laat aanzien dat de regerende wereldkampioen en vice Europees Kampioen toch een streepje voor zou moeten hebben. De huidige ranglijst, die in mei afgesloten wordt, ziet er als volgt uit. Merk op dat Lansink momenteel tweede staat en in de huidige stand van zaken dus zeker is van zijn ticket.
