Er zit weer een beetje leven in het hippisch gebeuren. Straks vertrekken ze weer bij bosjes naar het zuiden. De Sunshine-toer in Vejer de la Frontera eerst, straks ook in het Portugese Comporta of in het Franse Villeneuve-Loubet waar Jan Tops de touwtjes in handen genomen heeft. Tops staat garant voor kwaliteit en het laat zich dan ook raden dat Villeneuve-Loubet straks een populaire bestemming wordt voor de Nederlandse en Belgische ruiters. En dan is er straks natuurlijk ook nog de springtoer in Arezzo waar ondermeer Calrissa Crotta straks de competitie hervat. De Zwitserse kwam eerder zwaar ten val in Abu Dhabi en moest vorige week in Bazel nog een operatief ingrijpen ondergaan. La Crotta liet ons ondertussen weten dat het alweer prima gaat met haar en dat ze volgende maand de competitie hervat. Ondertussen veranderden er opnieuw een paar paarden van stal. En niet de minsten dit keer. Castello Branco, het wonderpaard van Cathérine Van Roosbroeck verhuist naar Sevil Sabanci. Vreemd verhaal trouwens dat van Maurice Van Roosbroeck wiens pensioen na de verkoop wel verzekerd lijkt. Bert Prouvé ziet zijn Hugo du Heup ook al vetrekken. Voorlopig naar Rodrigo Pessoa in Florida. Hugo du Heup was al afgereisd naar Florida voor het Winter Equestrian Festival en toen Prouvé z'n viervoeter wilde nareizen kreeg hij van de Britse eigenares een mailtje dat het allemaal niet meer hoefde... En dan is er nog Mc Entee natuurlijk. Onze vriend vermaakt zich dezer dagen onder de Spaanse zon en onder Azerbeidzjaanse vlag. Vreemd verhaal alweer, want terwijl het in Mechelen allemaal weer koek en ei leek tussen Mc Entee en de federatie kwam er midden januari dat bommetje. Mc Entee voor Azerbeidzjan. Ze laten er daar in de vroegere Soviet-Russische republiek geen gras overgroeien of ze zijn enorm vooruitziend geweest, want Mc Entee presenteerde FEI een nieuwe, op eind december 2009 uitgereikte pas... Of onze ex-landgenoot straks ook kampioenschappen kan rijden voor z'n nieuwe land is nog maar zeer de vraag, want de FEI-reglementering terzake is behoorlijk strenger geworden. Interessante lectuur is dat trouwens...
Hij is de nuchterheid zelve. Jos Lansink. Woensdagavond kwam er nog een vraagje aanwaaien: of we de wereldkampioen nog konden strikken voor een babbel over het komende jaar. Hij zat op een luchthaven ergens in Italië en moest juist incheken. Terugbellen om half twaaf 's avonds, want dan zat ie in de wagen op weg terug naar huis. Ja, 't zijn lange dagen ook voor een wereldkampioen. Zeker als een vucht dan nog eens twee uur vertraging kent. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben hem uiteindelijk toch aan de lijn gekregen. En nee, het is geen bijzonder jaar. Niet anders dan anders, wereldkampioenschappen of niet. Titel te verdedigen of niet. Er zijn er die gaan zweven na een zege in een wedstrijd links of rechts. Er zijn er die met beide voeten op de grond blijven, zelfs na een wereldtitel of titel van vice Europees Kampioen en denken aan het leven na de sport. Reconversie heet dat. Beetje handel drijven, beetje les geven. Wat organiseren misschien, een paar hengsten uitbaten. Dat soort dingen. Hij is er volop mee bezig, Jos. Maar wees gerust, de ambitie en het vuur zijn er nog. Tot z'n 67ste, zoals Hugo Simon, zal hij misschien niet doorgaan, maar een respectabel aantal jaren nog wel. En o ja, we hebben iets gemeen met de wereldkampioen. Meer dan één ding zelfs: twee glazen rode wijn voor het slapengaan en af en toe een eindje fietsen. Straks word ik nog wereldkampioen...
