Albert Zoer is een nuchtere man. Geeft zelden blijk van emoties. 't Zal wel aan de opvoeding liggen. De harde hand van vader Ahrend. We herinneren ons de zege van Albert Zoer met Sam in de grote prijs van Aken. De Nederlandse kolonie ging uit z'n dak en Albert? Die stond aan de kant van het inrijterrein rustig een sigaretje te roken.
Via de link een filmpje over het afscheid van Okidoki met heel even een zweem van emotie bij vader en zoon.
Een mens moet zich dezer dagen serieus gaan afvragen wat de zin en onzin is van een hengstenkeuring. Het BWP wees eerder deze maand om en bij de 30 hengsten door naar de derde faze van de hengstenkeuring. Ongetwijfeld zullen er daarvan straks ruim de helft goedgekeurd worden voor de dekdienst. De ongelukkige afvallers mogen zich echter ongestoord vergrijpen, bij wijze van spreken dan, aan tien merries elk. Komend weekend worden er in Zangersheide 68 (acht en zestig!) hengsten aangeboden voor de bijkomende (!) keuring. Onze zuiderburen van het Luxemburgs studbook krijgen 14 kandidaat-dekhengsten over de vloer. En bij het SBS passeren straks ruim 110 kandidaat-dekhengsten voor het oog van de jury. En het Oldenbruger Studbook trekt ook al de boer op en organiseert een keuring in België waarbij 27 kandidaten gepresenteerd worden. Straks zijn ook onze noorderburen aan de beurt, voor de zogenaamde tweede bezichtiging in Den Bosch werden 117 hengsten in springrichting en 75 hengsten in de dressuurrichting aangewezen. Een eerste selectie uit de 619 (!) hengsten die aangeboden werden. En dan gaan we het nog maar even niet hebben over de hengsten die bij de diverse Duitse stamboeken gekeurd werden en zullen worden, de hengsten die het Selle Français straks groen licht geeft, het AES, het NRPS en een handvol andere stamboeken. De nakomelingen van al die hengsten kunnen straks, mits een beetje handigheid, zo goed als probleemloos ingeschreven worden bij het BWP of een ander stamboek. En als je er een beetje over doordenkt is de kleur of de naam op het stamboekpapier in ieder geval altijd ondergeschikt aan de kwaliteit van het paard. In alle geval, sperma van eender welke hengst is dezer dagen zo goed als wereldwijd te verkrijgen. Vandaag besteld, morgen geleverd. Vers of diepvries. De vraag die daarbij moet rijzen is in hoeverre een open stamboek, zoals het BWP er bijvoorbeeld één is, via haar hengstenkeuring nog invloed kan uitoefenen op haar toekomstig paardenbestand. Eigenlijk heel weinig, al is er een ander, belangrijk aspect aan zo'n keuring verbonden: het heeft een signaalfunctie en geeft de richting aan die het stamboek uitwil. Maar het aantal fokkers dat zich wetens-willens in die richting laat uitduwen wordt ons inziens steeds kleiner. Een beetje fokker volgt dezer dagen ook de ontwikkelingen buiten het eigen stamboek op de voet. En een goeie hengst is een goeie hengst. Ongeacht het kleurtje of de aard van het stamboekpapier daarachter. Nogal wat fokkers zijn de mening toegedaan dat de echte keuring voor zo'n hengst begint na de goedkeuring als dekhengst. Want die goedkeuring op zich volstaat, een schaarse uitzondering te na gesproken, al lang niet meer om zich te onderscheiden in de dans naar de gunst van de merriehouders. De echte test situeert zich dezer dagen op een heel ander niveau: in de sport. Door de eigen prestaties, maar in toenemende mate ook door de prestaties van de nakomelingen. Het verklaart bijvoorbeeld de groeiende populariteit van een hengst als Nabab de Réve. Die produceert dezer dagen bij wijze van spreken onvoldoende sperma om te voldoen aan de vraag naar vers sperma. Laat staan dat er sprake kan zijn van invriezen. Straks gaan we toch nog moeten klonen...
De prinses zuchtte. In haar ooghoeken blonk een traan. 'Wat scheelt er', zei ik, compleet overbodig eigenlijk. Ze snikte. 'Het was niet goed hé?' Nee, het was niet goed. 'Waaraan ligt het? Ik heb alles geprobeerd', zuchtte ze. 'Ander beslag voor de paarden. Ander voer. Drinkwater op kamertemperatuur. Vervoer in een truck met airco. Klaus Balkenhol als trainer genomen. Hem bedankt. Daarna gesmeekt om terug te mogen komen. Ik ben bij een psycholoog langs geweest. Bij een psychiater later. En nog. Nog loopt het niet zoals ik dat zou willen. Ik weet niet... Het is alsof...alsof ik het niet meer kan overbrengen op m'n paard. Alsof, alsof, we mekaar niet meer begrijpen. Begrijp je?' Ik knikte, ook al begreep ik er geen snars van. Maar ik heb tot m'n eigen scha en schande wel geleerd dat er twee soorten mensen zijn waarmee je nooit, maar dan ook nooit in discussie moet gaan: mannen met meer dan één glas te veel op en vrouwen in een emotionele bui. En dus knikte ik onbegrijpend begrijpend. 'Ik doe m'n oefeningen elke morgen, ga lopen, zwemmen... Eet alleen vers fruit en vis en heb zelfs m'n dagelijkse portie frikadeller en smörrebröd afgezworen. En m'n dagelijkse akavit laat ik ook al staan voor een glaasje wortelsap. Moet ik een andere trainer nemen? Een ander paard kopen?' Ik schudde het hoofd. 'Meiske, gij moet trouwen!' 'Trouwen', riep ze verbaasd. 'Ja, trouwen. Zoekt u een Deen van goede komaf, een blonde Zweedse god, desnoods een Duitser als het echt niet anders kan. Liefst iemand met een beetje voeling met de paardensport. Verlooft u, ga naar de Olympische Spelen, trouwt daarna, ga daarna naar de wereldruiterspelen, koopt dan een kind en zorgt dat ge opnieuw in het zadel zit in het gezegende jaar 2012 van de Olympische Spelen.' De prinses veegde een traan uit haar ooghoeken en keek verbaasd op. 'Denkt ge...' Ik knikte overtuigd. 'Ge zult rustiger worden, meer ontspannen. Kijk naar Anky, hoe relax die geworden is sinds ze Sjef heeft leren kennen en de kroost er is.' Het gezicht van de prinses klaarde op. 'Ja. Jaaa!. Kent ge iemand voor mij? Zijt gij...?' Ik moest opnieuw ontkennend het hoofd schudden. 'Ik ben te oud. En bovendien ben ik getrouwd, al is dat tegenwoordig geen bezwaar meer. Maar toch. Daarbij, ik hou niet zo van haring, smörrebröd en die vleesballetjes die ze daar bij jullie vreten. Trouwens, laat dat wortelsap staan. Tapt u een goeie Carlsberg van tijd tot tijd, en laat u eens goed gaan: elke week kryddersild en rejesalat en 's avonds een beetje gammel ost op uw smörrebröd!' De prinses knikte enthousiast en we namen afscheid, maar niet vooraleer ik haar m'n mobiel nummer en de stellige belofte dat ze me steeds kon bellen gegeven had. In de loop van de daarop volgende weken en maanden kreeg ik de prinses regelmatig aan de telefoon en moest ik haar uitleggen waarom toenaderingspogingen tot Edward Gal, Albert Zoer weinig kans op succes maakten en waarom ze beter uit de buurt bleef van een paar Belgische ruiters die we hier niet bij naam gaan noemen. 'Wat denkt ge van Alexander Johanssmann', klonk het op een dag aan de andere kant van de lijn. Twee maanden later won ze Olympisch teambrons in Hongkong.
Blue Horse Matiné is niet meer. De schimmel is één van die paarden die we nooit zullen vergeten. Misschien ligt het niet zozeer aan het paard zelf. Misschien eerder aan de omstandigheden. Aan het tijdstip. Aan de immer minzame Andreas Helgstrandt die we afgelopen zomer nog zagen met een baby op de arm. Of misschien was het gewoon een combinatie van al die factoren. Aken 2006. De laatste test voor het wereldkampioenschap. De regen gutste bij bakken naar beneden die avond. En ruiters en paarden zochten hun toevlucht in de hal naast het inrijterrein. Jeroen Devroe was er die, toen nog met Paganini, een wonderbaarlijk mooie proef reed die avond. Maar daar gingen we het niet over hebben. Blue Horse Matiné dus. Die me vreemd genoeg, toen ik het berichtje over het jammerlijke overlijden las, deed denken aan een potlood. Het was een imposante hulde die avond, Andreas en z'n wondermerrie onder de spotlights in het volle stadion met een enthousiast klappend publiek. Na de hulde ging de merrie passageren en piafferen, danste de piste uit, in het licht van de spots tegen een gitzwarte hemel waaruit een grijs gordijn neerdaalde. Ondanks dat alles vond hij toch even de tijd, Andreas, om ons te woord te staan. In de gutsende regen. Het was de tijd van balpennen en papier. Doorweekt papier waarop niet te schrijven viel. Een balpen die elke dienst weigerde en het papier alleen aan flarden reet. Sinds die avond hebben we jarenlang een potlood meegepakt. Tot het dictafoontje z'n intrede deed. Adieu potlood, adieu Matiné.
Het stukje van zoveel jaren terug is onderaan terug te vinden. En we voegen ook de link naar de site van Blue Horse toe: http://www.bluehors.net/cms/index.php
Een beetje zichzelf respecterend blad moet straks uitpakken met een rubriek 'transferberichten'. Billy Twomey moet straks verder zonder Goldex (v. Garanco), terwijl Robert Smith afstand doet van Columbia (v. Concerto II). Beide paarden verhuizen naar Saoudie-Arabië. Ook Jeroen Dubbeldam neemt afscheid van Jasper Bleu (v. le Tot de Semilly), die komt bij de Franse ruiter Olivier Guillon te staan. Verder reist Cornet d'Amour (v. Cornet Obolensky) met Pedro Veniss naar de Sunshinetoer. De hengst werd naar verluidt aangekocht door Marc Van Dijck en Stephex Stables. Stephex stalde eerder al Amaryllis bij Veniss en doet dat nu ook met de jonge hengst. Willem Greve kan straks dan weer rekenen op Maximum Joe (v.Lasangos) die eerder naar Twomey verkaste maar daar geblesseerd uitviel en nu dus terugkeert naar de ruiter die straks z'n intrek neemt in een stallencomplex in Someren.
Zijn engels is niet te best en hij was eerlijk gezegd een beetje verbaasd. José Larocca dus. Hoe we aan zijn nummer gekomen waren? Tja, een mens heeft zo zijn methodes natuurlijk. De prijs die hij betaalde voor Okidoki blijft onder ons. Oki is ondertussen 14 en, als we toppers uit de internationale handel mogen geloven, al een beetje over zijn top heen. Het zal Larocca worst wezen. De 41-jarige Argentijn heeft z'n thuisbasis in het Zwitserse Genéve en zocht dus een viervoeter om samen met Royal Power de stal te trekken. Die Royal Power staat momenteel nog geblesseerd op stal, maar krijgt er straks een Nederlandse buur bij. Een oude bekende misschien, voor Royal Power die z'n springroots ook al in Nederland heeft. Zorgen ondertussen voor de Nederlandse bondscoach Rob Ehrens. Beetje vreemde man, gentleman zo u wilt. Spraakzaam als het moet, zwijgzaam als het nodig is. Ehrens was al een paar weken op de hoogte van de nakende deal met Oki als inzet. Hij zal het nieuws van vader Zoer niet graag gehoord hebben. Niet graag gehoord, maar wel geaccepteerd. Veertien, tijd om te verkopen als je nog wat geld wilt maken van zo'n springpaard. Zoon Albert kan ondertussen verder. Met Sam, waarmee hij eerder al won in Aken. Met Uruguay, Uraya en de anderen. Talent zat daar op stal in Drente. Voor Ehrens is het er eentje bij in een lange rij. Tomboy eerst, Ude nadien en nu dus Okidoki. En daar kwam in Amsterdam de blessure van Opium, het paard van Marc Houtzager, bovenop. Angelique Hoorn en O'Brian voordien. En het lijkt ondertussen alweer een eeuwigheid geleden dat Nathalie Van der Mei haar Springtime zag vertrekken. Ben je meteen een heel team kwijt. In België zouden ze met de handen in het haar zitten. Niet bij onze noorderburen. Talent zat, zo lijkt het daar. Zoer en Sam, Vincent Voorn en z'n Armani die stilaan terug lijkt te keren, Gerco Schröder en Jeroen Dubbeldam die even een stapje terug moesten zetten maar straks helemaal terug zijn. Vader Raijmakers die een stapje opzij zet voor zoon Piet junior. Harry Smolders die met Powerfee, Oliver Q en Walnut de Muze een team toppers heeft, in eigendom van sponsor Exquis die dezer dagen het ene na het andere bod moet afslaan. En dan hebben we nog Henk van de Pol, Leon Thijssen, Leopold Van Asten, Jur Vrieling, Jurgen Stenfert, Maikel Van der Vleuten en anderen. Nee, ze zijn voorlopig nog niet uitgesprongen, daar bij onze noorderburen.
