Afgelopen weekend bleek nog maar eens dat niets beter is dan de coulissen van een concours om op de hoogte te blijven van de ins en uits van de springsport. Je zult ons er maar zelden op de tribune terug vinden, veeleer aan de rand van de piste of het voorterrein. Waar de emotie nog tussen de zweetparels mee druppelt. En tijdens een informele babbel nog wel eens veel meer gezegd wordt dan tijdens het haast obligate interview. De ontgoocheling in de blik van Jeroen Dubbeldam toen hij uit de ring kwam. Zich vertwijfeld afvragend waar en hoe hij in godsnaam een fout had kunnen maken. Om ons even later bij het uitstappen richting stallen nog haast verbaasd toe te fluisteren dat hij toch geweldig sprong z'n paard. Philippe Lejeune, zuchtend dat het hem allemaal een beetje te veel geworden is, de media-aandacht, de overrompeling. Blij dat hij straks op concours kan naar Genéve of Parijs waar hij weliswaar wereldkampioen zal zijn, maar verder gewoon vooral Philippe Lejeune. Albert Zoer die ons al voor de start wist te melden dat hij er totaal geen vertrouwen in had. Hoofdschuddend want duidelijk nog in een dipje. Op zoek naar zichzelf en een betere vorm. Een beetje back-ground over Kentucky van Dirk Demeersman, ambitie bij Manuel Anon...En vooral zien hoe Philippe Guerdat zich heen en weer repte, de Belgische ruiters volgend als een schaduw om nadien in de coulissen een beetje na te praten bij een stukje pizza met één van z'n ruiters. Ward MClain die zich om een koffie rept voor z'n groom... Het is allemaal geen stukje in de krant of een magazine waard, maar het leert veel meer over een ruiter dan een interview of de zoveelste uitslagentabel.
Hij is milder. De toon in de reacties die terug te vinden zijn op diverse internetfora. Reacties op het nieuws dat Totilas straks gaat gereden worden door de jonge Matthias Rath. De speculaties vooraf waren eigenlijk overbodig, want insiders wisten het gewoon al. Een paar weken terug vroegen we ons al verbaasd af wat met de sportrechten waarvan zo vaak sprake in de berichtgeving bedoeld werd. Nu weten we het dus, stiefmama Linsehof heeft een deel van de hengst gekocht. Zeg maar het recht om hem op wedstrijd te rijden. Het is vreemd hoe de transfer van één paard de waardeverhoudingen in het dressuurlandschap compleet kan veranderen. We waren er bij eerder dit jaar in Aken en zagen de wanhoop en vertwijfeling in het Duitse kamp toen de Nederlanders onder aanvoering van Totilas en Edward Gal de tegenstand plat walsten. Wanhoop en vertwijfeling. Angst bijna. Die wanhoop en vertwijfeling maakten zich meester van Oranje toen de verkoop bekend werd. Ik vrees dat ze er nog een tijdje gaan blijven. Zeker, Oranje heeft Adelinde Cornelissen. Maar Sunrise van Imke Schellekens is al een dagje ouder, de Nadine van Edward Gal evenzeer. Sisther de Jeu, IPS Tango misschien of Anky die straks een come-back maakt met Painted Black. Ze zullen allemaal dansen in de schaduw van het nieuwe godenkind van de dressuur: een jonge Duitser. Stiefzoon van, berijder van... Exceptioneel is hij, Totilas. Dat zeker en de Duitsers daardoor misschien straks onklopbaar in Rotterdam of London. Maar veel boeiender dan dat is de vraag of de internationalisering van de dressuursport zich verder doorzet. Komt er een derde land dat straks de concurrentie met de nieuwe nummer twee, Nederland, aan kan? De Amerikanen for sure, de Britten misschien of dan toch maar de Denen of wie weet, de Zweden? Komen de Zwitsers terug en zet de opmars van de Belgische dressuursport zich door? Misschien moeten we het daar maar eens over hebben en hopen dat kampioenschappen straks meer zullen zijn dan een onderonsje van steeds maar dezelfde happy few.
Zij is een mooie jonge vrouw. Hij een wat triest aandoend figuur. De prinses en de prins. Gisteren gezien op de Audi Equestrian Masters. Claire en Laurent. Struinend langs de standjes, voorafgegaan door het kroost compleet met tricoloor vlaggetje en gevolgd door een boomlange iets van Rolex. We hadden een beetje medelijden met de prins. Of juist niet. Niemand die hem aansprak, niemand die kwam bedelen om met hem op de foto te kunnen of een handtekening te krijgen. Jaren terug hadden we hem al eens ontmoet. Op het PTI in Eeklo waar hij langs kwam in een klas en het middagmaal nuttigde met de leerlingen en waar wij als uitverkorenen van de lokale pers mee mochten aanschuiven. Wij waren er bijtijds, hij kwam een half uurtje te laat. Op het provinciaal technisch instituut kom je daar nog mee weg. Op de Audi Equestrian Masters niet. Prins of geen prins, om klokslag half vier reed de eerste combinatie de ring in terwijl de prins zijn plaatsje nog zocht. Vip-tafeltjes, rijen dik langs het parcours waar de Brusselse bourgeoisie bij het aantreden van elke Belg met tricolore vlaggetjes zat te zwaaien. Wat een verschil moet dat zijn, zondagnamiddag op Sporza. Veldrijden eerst in Gieten tussen stromen van ijswater en bier, zwoegende en zwetende renners onder een deken van Vlaamse leeuwenvlaggen. En dan daarna de Audi Equestrian Masters. Een piste badend in het licht, dames op hoge hakken, heren in kostuum, zwaaiend met een kleine papieren Belgische driekleur voor Philippe Lejeune, Rik Hemerijck of Dirk Demeersman. Het was mooi en toch een beetje triest. Net als de prins en zijn gezin. Een beetje eenzaam toch temidden de massa en terwijl zij vrolijk voortdrentelde hij een beetje schoorvoetend er achteraan. Als een veel te snel oud wordende jonge man. Nog een geluk dat er geen veterinaire keuring bestaat voor Belgische prinsen of hij haalde wellicht de start niet. De allersympathiekste van al onze prinsen...
