We hebben vandaag, naast enkele mails van Eegje de Leeuw van EQ International, onze accreditatie voor Zwolle International ontvangen. Vroeger heette dat de International Stallion Show Zwolle. Een verder leuke show waaraan we bij momenten nare herinneringen hebben. Dat heeft alles te maken met het feit dat we indertijd, na een bezoek aan de International Stallion Show in Zwolle tijdelijk niet in staat waren te genieten van een goed glas wijn of het parfum van een (mooie) vrouw. Een, gelukkig tijdelijk, geval van anosmie. Anoswie? Anosmie dus. Een ingewikkeld verhaal dat we u niet willen onthouden. Onze eerste stapjes in de hippische journalistiek hebben we gezet voor het onvolprezen Hippo Revue. Het is uitgerekend Marc Wentein , een hippische duizendpoot die ook uitgever is van het al eerder vernoemde maandblad, maar verder ook eigenaar van een koetsiersbedrijf, speaker op internationale wedstrijden, jurylid, organisator van trektochten te paard, zelf als menner aan internationale wedstrijden deelneemt, eigenaar van het Hof van Beieren is en daarnaast de tijd vond om de Vlaamse Liga Paardensport geheel naar zijn hand te zetten en bij minister Anciaux en passant wat subsidies los te peuteren en die vervolgens geheel naar eigen inzicht te verdelen. Welnu, het is diezelfde Marc Wentein die, tussen een trektocht te paard door Botswana en een reis naar Paragay in, ons indertijd onze eerste accreditatie voor International Stallion Show in Zwolle bezorgde. Waarvoor overigens, eeuwige dank, Marc. Sinds ons eerste bezoek aan de Stallion Show staan wij in Zwolle onverminderd met stip bovenaan de 'guest-list' genoteerd. Al durven we vermoeden dat niet de kwaliteit van onze eerste bijdragen in Hippe Revue daar debet aan is, als wel het gezelschap waarin we bij ons eerste bezoek aan de Ijsselhallen verkeerden. Het was uitgerekend Hubert Hamerlinck die ons de dag voor onze afreis naar Zwolle, een trip die wij minitieus voorbereid hadden, telefonisch contacteerde. Onze wederhelft had de boterhammekes gesmeerd voor onderweg, het kaartje van de mutualiteit en een kaartje met onze bloedgroep in de portefeuille gestoken, gezorgd dat de wagen volgetankt klaar stond om nog net voor het slapen gaan te zeggen dat ik het wellicht niet zo erg zou vinden als zij 's anderendaags zou gaan 'sjoppen'. "Aha, gij gaat naar Zwolle. Vwoila, zorg dat ge hier morgenvroeg om 6 uur staat". Veel tijd om te reageren liet de hengstenhouder ons niet, want vooraleer we iets konden zeggen lag de hoorn weer op de haak. Vandaar dat wij onze reisplannen noodgedwongen wijzigden en 's anderendaags 's morgens naar het verre Evergem afreisden waar wij met enige schroom het erf opdraaiden. "Gaat gij met dat wrak naar Zwolle rijden? Allé stapt in, ik zal wel rijden." En vertrokken waren we voor een tocht van een kleine 300 kilometer die aan boord van de Mercedes van H.H. in een recordtijd van nog geen twee uur werd afgelegd. Ter plekke haalden wij trots onze parkeerkaart boven, maar onze chauffeur was daar allerminst van onder de indruk, reed twee parkeerwachters van hun sokken en parkeerde vervolgens vlak naast de entree. "Kwestie van onze auto straks gemakkelijk terug te vinden. Steekt dat entreebewijs maar weg, ik heb dat hier niet nodig", waarop Hamerlinck naar de balie stormde. Daar volgde een korte woordenwisseling met de hostess die vervolgens bevend van schrik een telefoontje pleegde met de toernooidirecteur. Die kwam ons daarop in hoogst eigen persoon aan de balie afhalen terwijl enkele inderhaast opgetrommelde zaalwachters de rode loper uitrolden. Nog geen 10 minuten later zaten wij in de vip-lounge, neergevleid aan één van de door een lokaal bedrijf rijkelijk betaalde tafels waar men ons achtereenvolgens koffie met koek, bitterballen, enkele glazen van wat moest doorgaan voor witte wijn en nog wat voedsel van onbekende textuur en smaak voorschotelde. Wij namen uit beleefdheid van tijd tot tijd nog een hapje terwijl onze reisgezel in één moeite de complete inhoud van één bord naar binnenwerkte om het vervolgens even snel weer uit te spuwen. "Wat voor n'een brol is dat hier man?" Enfin, om een lang verhaal kort te maken, achtereenvolgens werd de Heineken en de Grolsch uitgespuwd zodat de organisatie uiteindelijk drie extra obers moest optrommelen om een ravitailleringslijn op te zetten tussen de Ijsselhallen en de dichtstbijzijnde drankencentrale. Ondertussen genoten we uiteraard van het spektakel in de piste waar Dirk Demeersman, toen aan het prille begin van een samenwerking met de hengstenhouder die ondertussen bijna 10 jaar duurt, ondermeer Fuego du Prelet reed. Veel van de wedstrijden herinneren we ons niet meer. Alleen een wild schreeuwende en zwaaiende gek in de tribune is ons bijgebleven. Finaal bleek het Jos Ceulemans te zijn die zijn stalruiter er naar de zege schreeuwde en vervolgens zowat de complete Ijsselhal trakteerde. Ja, toen was de sla nog duur! Van onze uitstap herinneren we ons verder alleen nog de terugreis. Op de parking gooide onze partner voor één dag ons de sleutels toe en zei, 'Rijdt gij maar", om zich vervolgens in de passagierszetel neer te vleien, z'n schoenen uit te doen en zich lekker languit te leggen, voeten op het dashbord. "Zet de chauffage maar wat harder, ik slaap niet graag in de koude". Hamerlinck snurkte zich 300 kilometer lang een weg naar huis terwijl de verwarming op volle kracht de geur van belegen kaas door de ruimte joeg. Ge zult begrijpen, Eegje, dat we dit trauma nog niet verwerkt hebben. We zullen de Stallion Show ook dit jaar nog maar eens een keer aan ons laten voorbijgaan. De idee alleen al tast ons reukvermogen opnieuw aan.
