Ik moet toegeven. Ik donderde bijna van mijn stoel toen ik het berichtje op de site van mijn collega en vriend Julien Counet las: 'Stany Van Paesschen, entraineur à succès de l'Arabie Saoudite' 't Is iets dat om verduidelijking vraagt en vermits we over een jarenlang minitieus bijgehouden lijst gsm-nummers beschikken hebben we maar meteen gebeld naar den Stany. "Waarvoor is't. Kunt ge morgen terugbellen?" Dat konden we dus niet en uiteindelijk wilde Van Paesschen toch een beetje tijd voor ons vrijmaken. Beetje bij beetje beginnen de stukjes van de puzzel samen te vallen en komt er licht op de gebeurtenissen en de fameuze vergadering waar de Belgische ruiters kozen voor Philippe Guerdat. En daarbij zit het niet altijd zozeer in wat pakweg Ingmar Devos, Albert Voorn, Guerdat zelf, Van Paesschen en andere betrokkenen vertelden, als wel in wat ze niet vertelden. Maar één ding mag duidelijk zijn. "Sans rancune" heet het for the record en off the record concluderen we daaruit dat er nogal wat zullen zijn die enig leedvermaak zullen hebben als Guerdat straks faalt. Het blijft een beetje een vreemd verhaal natuurlijk: een Belgische federatie die jarenlang geen budget had om zijn trainers (?) en chef d'équipe deftig te vergoeden, laat staan bepaalde onkosten te vergoeden en dan als een knipmes buigt voor Guerdat en diens verzoeken moeiteloos inwilligt. Onder druk van een handvol ruiters uiteindelijk die zelf met de naam van de Zwitser op de proppen gekomen waren. We citeren één van de betrokkenen: "Een handvol ruiters dat vorig jaar geen platte prijs gereden heeft en teert op hun reputatie". 'Sans rancune'? Nou moe. Terug naar Van Paesschen. Hij was geen kandidaat vertelde hij ons nog voor de bewuste vergadering. Wegens geen tijd en te veel bezig met de zoon Constant. Een volleerd politicus, als voelde hij de bui al hangen. Ondertussen lag het matje klaar, netjes gericht naar Mekka, daar ten huize Van Paesschen.
