Het lijstje met de te interviewen ruiters blijft maar aangroeien. Philippe Lejeune uiteraard, Rodrigo Pessoa, Stanny Van Paesschen, Khaled Al Eid, ...We gaan Philippe Lejeune nog even rust geven. Tijd om te herstellen van de emoties van de voorbije weken en z'n operatie. Met Pessoa hebben we ondertussen een afspraak en Stanny Van Paesschen zal dus nog even moeten wachten. Dankzij een goeie vriendin zijn we ondertussen ook aan het mobiel nummer van Al Eid geraakt. En we denken tussendoor toch ook eens aan de mouw te trekken bij Dirk Demeersman en Gilbert Deroock. Twee bevoorrechte getuigen waren het daar op het voorterrein in Kentucky. Weken niet van de zijde van respectievelijk Lejeune en Lamaze. Fluisterden hun poulain in het voorbij rijden nog haastig iets toe, een bemoedigend schouderklopje. Een woord van steun. Wat fluisterden ze Lamaze of Lejeune daar toe in Kentucky. En wat voor zin heeft het allemaal. Is het zoiets als het lijstje met de namen van de penaltytrappers van de tegenstander en hun manier van trappen dat een doelman op de vooravond van een Europese wedstrijd toegestopt krijgt. "Als hij aarzelt in de aanloop trapt hij altijd links in de hoek, laag". Hadden Demeersman en Deroock geheime en tot nog toe onbekende informatie over de paarden die Lejeune en Lamaze in de paardenwissel moesten rijden. Hadden ze zich daar minitieus op voorbereid, met video's en beelden die ze in de nacht voor nauwkeurig geanalyseerd hadden? Wij weten het niet en dus zouden we het hen graag eens vragen. Kijk, over de balk die viel of niet viel... Dat hebben we allemaal wel gezien maar wat niet zichtbaar en daarom zo interessant is, dat is het werk achter de schermen. Maar laat eerst maar het stof neerdwarrelen, de emotie en euforie plaatsmaken voor realisme.
We hebben hem altijd een sympathieke man gevonden: Daniël Etter. Eigenlijk meteen al na die zege in de Mechelse Nekker. We hebben sindsdien zijn parcours een beetje gevolgd. Paar spraakmakende resultaten neer gezet en , zo leek het toch, met Peu a Peu na een kwakkelseizoen aan het terugkeren. Beetje bij beetje. Tot afgelopen maandag dus toen die truck het erf opdraaide om Peu a Peu op te laden en nooit meer terug te brengen. Daar sta je dan. Het overkwam zovele anderen voor hem, Kristof Cleeren bijvoorbeeld voor een paar jaar nog met de paarden van toen nog Sea Coast. De Zwitsers lijken nu de prijs te gaan betalen voor een kwakkelseizoen. Een seizoen waarin ze zich allemaal het lazarus reden om zich te plaatsen voor de wereldbekerfinale in eigen land, Genéve. Het werd een kleine afgang, net als het Top League seizoen nadien en de wereldruiterspelen in Kentucky. Eerder kregen ook twee paarden van Pius Schwizer, Carlina en Ulysse, al verplichte rust van François Leiser, de eigenaars van Peu a Peu gingen nog een beetje verder.
