Het gejuich over het sluiten van de paardenslachterijen in de Verenigde Staten zal snel verstommen. Het sluiten van de slachthuizen in de Verenigde Staten heeft een omgekeerde 'immigratiegolf' op gang gebracht. The American Veterinary Medical Association meldt dat de export van (levende) paarden naar Mexico met zo'n 312 procent gestegen is. Niet dat de Mexicanen massaal zijn gaan paardrijden, integendeel. Verontrustend is de behandeling die de viervoeters, eens over de grens genieten. Overigens, ook de export van paarden naar Mexico, niet bestemd voor de slacht, is meer dan verdubbeld. Hoeveel van die fokmerries en sportpaarden alsnog in het slachthuis eindigen is niet bekend. * Minder verontrustend nieuws is er van Madonna. De popster trekt momenteel met man en kinderen door India. Daar zou ze ritjes te paard maken en ondertussen de 'locals' in extase brengen. Onder welke reglementering Madonna naar India uitgevoerd werd is niet bekend.
Als er in de paardenwereld al een koopjesperiode bestaat dan is die afgerond met de verkoop van Itot du Chateau naar Jan Tops. Niet dat Jan Tops of Daniël Deusser het voormalig paard van Michel Hécart gaan rijden. Nee, nieuwe amazone is de Australische Edwina Alexander. Met even onwrikbare als vrouwelijke logica houdt mijn wederhelft vol dat ze in de solden veel geld verdient. Want, iets kopen van 100 euro dat er eigenlijk 180 kost, dat is in die redenering een besparing van 80 euro. Al die besparingen zorgen er ondertussen voor dat de bankrekening zowat geplunderd is. Die van Jan Tops, de paardenhandelaar uit Valkenswaard, kan ongetwijfeld nog tegen een stootje. Tops haalde eerst Jubilée d'Ouilly op stal. Die werd voordien gereden door de Fransman Aymeric de Ponnat. Bijzonder duo was dat. Moet wel als je Maikel Van der Vleuten voor kunt blijven. Van der Vleuten gaat hard en blijft toch stijlvol rijden. Dat kon je van de Ponnat en Jubileé d'Ouilly niet zeggen. In Eindhoven bijvoorbeeld leek een crash nooit veraf, maar alles bleef wel netjes liggen. Een goeie maand heeft de kleine Australische de felle merrie uitgeprobeerd. Het was een beetje voorspelbaar en zo kwam het ook uit: echt klikken deed het niet. En dus haalden de eigenaars de merrie terug bij Jan Tops om ze even later bij de Française Eugenie Angot te stallen. Die heeft momenteel al een flinke stal paarden, maar eentje kan er natuurlijk nog altijd bij. Voor Tops ging de zoektocht naar een paard waarmee Alexander straks naar de Spelen kan onverminderd verder. De FEI-reglementen bepalen dat het nieuwe paspoort van zo'n paard voor het einde van het jaar voorafgaand aan de Spelen moet geregistreerd zijn. En dus werd het op de valreep, 28 december, Itot du Chateau. Hopelijk heeft Tops voor het verzenden van het pas naar Genéve geen beroep gedaan op de Belgische Post. Want de priorzegel ten spijt blijven de pakjes wel een tijdje onderweg. En, mogen we, Tops en Alexandra ter wille, hopen wordt er bij de FEI in Genéve wat sneller gewerkt dan bij de Belgische Confederatie van het Paard die de pasjes van de recent in België gechipte paarden verwerkt. De Spelen beginnen al op 8/8/2008. En zonder paardenpas kom je er in Hong Kong niet in!
Daar stond hij voor me. Pal op de brug. Onbeweeglijk en uiterlijk onberoerd. De vos. Hij keek me vorsend aan, een seconde die heel lang leek te duren, draaide zich om en liep de kanaalberm op, het schemerduister in. Hij, ik veronderstel tenminste dat het een hij was, deed me een beetje denken aan Albert Zoer. De man uit Echten kan je uiterlijk onbewogen en onderzoekend aankijken. Om tenslotte met heel weinig woorden heel veel te zeggen en je achter te laten met meer vragen dan antwoorden. Ooit vroeg ik hem wat hij nu vond van die hele, toen nog al dan niet vermeende dopingaffaire rond Meredith Michaels-Beerbaum en Shutterfly op het Europees Kampioenschap. Het was in Valkenswaard, aan de rand van de piste onder tentendak. Zoer keek me vorsend aan. Trok nog een keertje zuinigjes aan z'n sigaret en zei toen: "We denken dat we heel veel weten. Maar eigenlijk weten we helemaal niks". Zo is het Albert. Eigenlijk weten we helemaal niks.
Wat hebben Free Willy en een vosse merrie genaamd Sapphire gemeen? Ze zijn allebei genomineerd door de USEF voor de trofee 'paard van het jaar'. Vooraleer u stevig gaat doorklikken: Ward Mc Lain en het BWP een steuntje geven kan niet. Alleen leden van de USEF (United States Equestrian Federation) mogen stemmen. * Daar bij Uncle Sam is de race naar Hong Kong ook al ingezet. De trials die de combinaties moeten aanduiden die straks de eer van de Stars and Stripes op de Olympische Spelen mogen verdedigen worden eind februari-begin maart gehouden. * In eigen land waren we bijna vergeten dat Jos Lansink de award van de Vlaamse Liga Paardensport voor de 'sportprestatie' gewonnen heeft. * Sportprestaties levert Leon Melchior al lang niet meer (mogen we hopen), al vergeten velen dat de man in zijn 'gloriedagen' deel uitmaakte van het Nederlands jumpingteam. In alle geval, bij de VLP weten ze hun vrienden te kiezen. Want Leon Melchior krijgt van de VLP de 'Life Time Achievement Award'. Nu nog de rode loper uitrollen voor een gala-avond in de casino van Oostende. Compleet met stars en starlets uiteraard en paperazzi. * En dan is er nog deze 'last minute'. Peter Charles gaat in de toekomst de kleuren van Groot-Brittannië verdedigen. Charles nam voor Ierland twee keer deel aan de Spelen en drie keer aan de Wereldruiterspelen maar kreeg nu groen licht van de FEI om opnieuw deel uit te gaan maken van het Britse jumpingteam.
Het was even slikken voor Luc Tilleman en co. De (sympathieke) hengstenhouder uit het Waasland was wat trots met de uitverkiezing van Toulon (v. Heartbreaker) tot paard van het jaar door het BWP en de lezers van Equitime. In allerijl werden nog CD's geperst en een fraaie promofolder gedrukt om op Jumping Mechelen uit te delen aan de duizenden bezoekers. De CD's (die geperst werden in Duitsland) raakten slechts in allerlaatste instantie en drie dagen na de start van Jumping Mechelen in de Nekker. Desalniettemin vlogen ze er als zoete broodjes de deur uit. Recent mochten we het genoegen smaken een interview te maken met de fokker van de hengst; Peet Dieleman. Een Zeeuws-Vlaming van, zoals dat hier zo mooi heet, zjuust boven de schreve. De heer Dieleman heeft niets gehouden uit de stam van Toulon. De moeder verkocht hij en die staat inmiddels na omzwervingen door Nederland en Frankrijk opnieuw bij Luc Tilleman op stal die er reeds een volle broer van Toulon uit fokte en recent ook nog een volle zuster. Ook een door Dieleman zelf gefokte halfzuster van de hengst werd door de bejaarde Zeeuw verkocht. Dieleman fokte overigens ook de moeder van Toulon zelf. Een toevalstreffer, net als het fokken van Toulon zelf. Puur toeval. Dieleman zelf heeft nog steeds twee merries waarmee hij jaarlijks fokt. Die mogen dan uit een totaal andere stam dan die van Toulon komen, als dekhengst genoot Toulon nog nooit de voorkeur van Dieleman. Ik moet toegeven, ik was een beetje verbaasd toen Dieleman dat zo simpeltjes zei. Een antwoord als dat vraagt natuurlijk naar het waarom. En dat antwoord was even simpel als verbazend. Dieleman vindt Toulon helemaal niet zo'n mooie hengst. Waarna een opsomming volgde van de gebreken van de hengst. We gaan dat lijstje hier maar niet herhalen. Smaken verschillen nu eenmaal. En Toulon heeft zich ondertussen meer dan bewezen, in de sport én de fokkerij.
We zullen onze mening over Judy-Ann Melchior toch (een beetje) moeten herzien. De jonge amazone blijkt een veel taaiere tante te zijn dan we dachten. Anderhalf jaar sukkelt ze nu al met dezelfde blessure. Desondanks reed ze een Europees Kampioenschap, altans een stuk daarvan, én een wereldbekerfinale. Het zal niet velen opgevallen zijn, maar Judy-Ann was er in de Grote Prijs van Vlaanderen in de Mechelse Nekker niet bij. De ganse dag lang was ze ook niet te bespeuren. Daar waren ook goeie redenen voor. Want terwijl haar collega's de paarden losreden lag Judy-Ann letterlijk op de pijnbank. De Lanakense amazone moest zich bij dokter Martens laten behandelen om 's anderendaags alsnog de wereldbekerwedstrijd te rijden. Dat deed ze, ondanks de pijn, op magistrale wijze. De top tien plaats van Judy-Ann spreekt wellicht weinig aan, maar ze eindigde net na Pieter Devos en Jos Lansink én voor een trits deelnemers met naam en faam. Judy-Ann heeft in hippische middens veel krediet verloren na haar doortocht in het Duitse Mannheim. Onterecht in het team, vonden een aantal gepasseerden vooraf, onvoldoende voorbereid, vonden de collega's in Mannheim nadien. Judy-Ann toonde zich er niet van haar fraaiste zijde, binnen en buiten de wedstrijdring. Het beeld na haar opgave was tekenend. Het regende pijpestelen boven Mannheim maar de tranen vloeiden rijkelijk. Geen Lucien Somers, geen Stanny Van Paesschen in de buurt voor een troostend woord. Alleen haar trouwe groom om de tranen weg te wissen. We gaan ons hier niet opwerpen als de verediger van de jonge Melchior. Daarvoor is ze te wispelturig. Vriendelijk en praatziek bij de ene gelegenheid, je voorbij lopend als was je lucht bij een andere. Wat dat betreft kan la Melchior een voorbeeld nemen aan andere én grotere hippische kampioenen. Maar het moet voor haar niet altijd makkelijk zijn. Het stempel van 'fille a papa' zal ze nooit van zich kunnen afschudden. Evenmin als de associatie met veel, héél véél euro's. In de hippische sport hebben die het effect van stroop op vliegen. En dus moet Judy-Ann zich vaak belaagd voelen door heel veel mensen die altijd wel iets van haar zullen willen. Het roept wellicht achterdocht op. Maar het hoort ook bij de sport.
Wat kort internationaal en nationaal nieuws om de nieuwe (nou ja) week te beginnen. * Ludo Philippaerts en Parco (v. Darco) komen straks opnieuw in competitie uit. Het duo won in 2006 nog de Global Champions Tour maar de witte hengst kreeg daarna in toenemende mate met medische problemen te kampen. Die zouden nu van de baan zijn in zoverre zelfs dat Ludo en Parco opnieuw trainen. Een competitierentree is voorzien voor de CSI*** Hasselt. * Zover is het voor Jos Lansink en Cumano nog niet. Lansink die met Cumano niet alleen vice-Europees kampioen werd maar nog altijd titelvoerend wereldkampioen is ziet weer licht aan het einde van de tunnel. Cumano mag al twee keer per dag 20 minuten stappen. Afwachten nu hoe de hengst (en zijn pees) op de trainingsarbeid reageert. * Spender S (v. Silbersee) en Tauber van het Kapelhof (v. Darco) worden straks in Moorsele op de BWP-hengstenkeuring voorgesteld. Spender S wordt door Jas Lansink uitgebracht, het duo won afgelopen zomer de Grote Prijs op de vijfsterren CSI van Valkenswaard. Een dag later wonnen Philippaerts en Tauber er de derby.
In de nadagen van de Tweede Wereldoorlog is hier hard gevochten. Canadezen aan deze zijde van het kanaal, Duitsers aan de overkant. Met oudejaar kwam 'the Switchbakc-operation' opnieuw tot leven. Knallen overal om je heen. Uren aan een stuk. Er is voor een paar honderdduizend euro afgeschoten aan weerszijden van de Belgisch-Nederlandse grens. We kennen het onderhand al een beetje: oudejaar vraagt speciale voorbereiding. De paarden netjes binnen op stal. En ook voor de honden speciale bescherming. Ik herinner me het oudejaar van enkele jaren terug nog levendig. Bij onze thuiskomst vonden we een hond die zich zowat in elk bed had proberen te verschuilen en daarbij meer achtergelaten had dan wat haar alleen. Een fijne manier om het nieuwe jaar in te zetten! Daar moest ik even aan denken, daarnet bij het lezen van de krant. Op de E17 is een meisje om het leven gekomen na een botsing met een loslopend paard. Op hol geslagen, verschrikt door de knallen van vreugde die gepaard gaan met de overgang van oud naar nieuw. Voor alvast enkele families wordt de overgang van oud naar nieuw nooit meer hetzelfde... Bild, een zoveelste organisatie die zich opwerpt als beschermheer van de rechten van het dier, wachtte niet lang om te melden dat alle dieren op oudejaarsnacht best opgestald worden. Het is een even idiote als onrealistische oproep. Alle dieren opstallen is ten enen male onmogelijk. Al zal niemand ontkennen dat de huisvesting van sommige dieren en paarden te wensen overlaat en dat niet alle weide-afrasteringen even deugdelijk zijn. Anderzijds, als een paard echt paniekeert is er geen houden aan. Dat de oproep van Bild probleemloos zowat alle media haalt is veelzeggend. Even veelzeggend als de oproep van voor enkele weken om de schapen bij het offerfeest op een 'humane' manier te slachten. Dierenwelzijn wordt in de loop van de komende jaren, en dus ook in de paardensport, een belangrijk thema. In Zweden zijn er al voorstellen om paarden niet langer 'solitair' (één paard op één plaats) te houden. En ook in Nederland heeft de bevoegde minister een nota dierenwelzijn klaar. Het regent daarbij ook voorstellen, bijvoorbeeld om elk paard dagelijks een half uurtje uitloop en contact met soortgenoten te gunnen. Het besef dat dit thema in de nabije toekomst belangrijk wordt is nog niet overal in hippische middens doorgedrongen. Nochtans zal de zorg voor een passend antwoord op de bekommernis in brede kring naar dierenwelzijn belangrijk zijn voor de toekomst van de hippische sport. Dat antwoord begint best met duidelijke voorlichting naar dat brede publiek en het tonen van respect. Respect voor de accomodatie en infrastructuur, het materiaal, jury's en tegenstanders. Maar ook en vooral respect voor het levende wezen zonder hetwelk elke hippische sport onmogelijk is.
Zo, het zit er weer op: het Vlaams feest van de paardensport. Vijf dagen tekenen een Nekker. De paar zinnen in een vluchtig voorbijgaan met Ludo Philippaerts zeggen voldoende: "Blij dat het gedaan is". Der Ludo sloot in de Nekker af met een zege met Tauber in 'the last chance' en zette zo toch nog de kers op de taart. Al was het een klein taartje dat uiteindelijk toch nog uit de toonbank van de bakkerij wegraakte. Ludo Philippaerts was jarenlang de ongekroonde koning van de Nekker. De veelvoudig Belgisch Kampioen moest veel op de foto en al even veel handtekeningen uitdelen. Niet aangeklampt worden moet dan een vreemde ervaring zijn. Daar moest ik aan denken zaterdagavond: Ludo had zich in een stoel van ruitershop Hendrickx neergevleid en keek op het scherm naar de barrage van de Grote Prijs. Een barrage zonder hem. Het kan verkeren... Hoe snel het kan verkeren mocht ook Dirk Demeersman ervaren. De ruiter uit Tessenderlo dreef vorig jaar op een wolk de Mechelse Nekker uit en dreef dit jaar op dezelfde wolk weer binnen. Een zege in de Masters, een tweede zege er bovenop, beste in het hengstenspringen met Diabeau en met Cicero: de start van jumping Mechelen kon niet meer stuk. Maar in de Grote Prijs waren Demeersman en Tequila snel uitgeteld en een ruiterfout sloeg Demeersman en Tymoon ook in de wereldbekerwedstrijd uit koers. Ontgoocheling bij het grote publiek dat die schitterende start meteen vergeten was. Straks zien we Dirk en Ludo terug. Twee ervaren rotten, twee vechtertjes ook. Ludo heeft Parco opnieuw aan het springen, op jumping Hasselt viert het gouden duo van de Belgische jumpingsport z'n competitierentree. En Dirk Demeersman en Tymoon hebben harmonie gevonden na een moeilijk seizoen. Dirk en Tymoon sprongen zeker en safe, als voor een nulrondje. Een te korte wending, een ruiterfout kunnen dat gegeven niet uitwissen. En dan is er nog Jos Lansink natuurlijk. De wereld- en vice Europees Kampioen heeft tijd nodig om de paarden naar z'n hand te laten groeien. Valentina is er bijna, Spender S ook. Cumano revalideert en mag al twee keer 20 minuten stappen. Tekenend voor de mentaliteit van Lansink is het verhaal van Ogano Sitte die recent op stal werd aangeboden. Jos probeerde het een keer en liet toen doodleuk weten dat hij de hengst wel wilde rijden, maar dat hij minstens een half jaar training nodig had vooraleer de hengst op wedstrijd kon uitgebracht worden. Zo'n aanpak kunnen alleen de allergrootsten zich veroorloven...
