Genietend op haar bloementroon, blaast ze de winterschade schoon. Ze ademt zacht de zuidenwind, en baart het nieuw lentekind. Dat geurt en kleurt en licht verspreid. En t hart van jong en oud verblijd. Ze tovert weer een nieuw begin. De lieve lentekoningin.
Waarom moet het leven zo hard zijn? Met al dat verdriet en al die pijn? Ik zou in de lucht willen zweven en al mijn liefde willen geven Maar ja,het leven is zoals het is, voor mij soms een echte wildernis. Maar als verdriet en pijn even verdwijnt, is het net alsof er een zonnetje schijnt, Ik geef wat ik geven kan en dat is alleen maar"houden van".
Als mensen koesteren we nu eenmaal gemengde gevoelens voor elkaar en totale liefde bestaat evenmin als totale haat. Beide zijn toch uiterste polen waartussen menselijke gevoelens zich bewegen, terwijl die polen zelf onbereikbaar zijn.
Geluk Als je vandaag niet in evenwicht, vrede met jezelf en met geluk in je hart kunt leven, is er geen enkele reden om aan te nemen dat je dat morgen wel zult kunnen. Evenwicht, vrede en geluk zijn zaken van dit moment, niet van zo meteen of morgen.
Verwerken is je verdriet vorm geven zodat je het in je handen kunt pakken en bekijken, ronddraaien zodat ieder facet wordt belicht door het heden.
Verwerken is wennen aan de leegte zonder dat kijken op de klok zonder dat luisteren naar die sleutel in het slot naar die voetstap in de gang afrekenen met de vlinders in je buik.
Verwerken is je herinneringen een plaats geven in je huis, in je hart, in je leven in het leven van je kinderen.
Verwerken is met tranen in je ogen omzien zonder spijt
.
.
.
;
.
.
.
.
.
.
.
.
