|
Priemend door een bed van gevallen bladeren
in een waaier gloedwarme najaarskleuren
Smachtend naar de warmte die ik niet had
kom ik tevoorschijn in 't wit zonder geuren
Borend door bevroren grond naar 't licht
koesterend in zonnestralen, nog zo pril
spreidend mijn teer lieflijk bloemernzicht
ontluikend in gesmolten sneeuw, bijna kil
'k Ben het witte klokje van de sneeuw
kom telkens bij het botten van het blad
ik verwoord elkeen zijn stille schreeuw
genoeg de winter hebben we nu wel gehad
01-02-2015, 13:33 geschreven door witteke 
|
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
;
.
.
