Wat men ook doet de tijd verstrijkt Al doet men niets, de tijd verstrijkt. Of men verarmt of zich verrijkt, Zich uitslooft of de zeilen strijkt Al doet men kwaad, al doet men goed 't Zij waakt of slaapt en niets vermoedt, Ja, waar men zich ook van ontdoet, Niet van de tijd, de tijd verstrijkt.
Herfstkleuren, heerlijke geuren, paddenstoelen,elfenbanken, kleurig blad aan de natuur te danken, zonnenstralen door de bomen, zomaar iets om weg te dromen, blauwe lucht, vogels op wintervlucht, natuur zo mooi en met kracht, heeft de mensheid in zijn macht
Soms is het leven lastig vol spanning en zwaar dan zit je vol ellende en met je handen in het haar soms hebben we moed dan weer verdriet soms gaat het ons goed en dan even niet zo gaat dat nou steeds het is komen en gaan dat is nu het leven een lach en een traan.
Wakende asters, monnikskapjes en margrietjes Aan de rand en in het midden van de levendige gaard Frisse geuren van fel getinte gele en oranje bladeren Twee amoureuze zielen, overgevende pracht en praal.
Verleid door lauwe warmte en uitgesproken kleur Verdronken in heldere en uitstromende fonteinen Op dit ogenblik baden in liefde en geluk voor elkaar Bijgestaan door weelderige paddenstoelen en struiken.
Roze hortensias sieren hun vrolijke kussen op Genoemde bloemperken omzoomd met oker stenen Innige gedachten over zoetige sensatie van het leven.
In dit herfstsonnet maak ik een voorstelling van Mooie liefdesgeschenken, één voor één in trouw: Gezaaide poëzie op deze florarijke paden; allen voor jou.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
