Mijn haar groeit goed, al is het 'raar' haar, een beetje van een schaap. Het wordt niet lang, maar het groeit in de breedte, wel keizacht en een mengeling van grijs, zwart en donkergrijs. Shit, wat had ik graag blonde krullen gehad !!! Gaat goed met mijn halve c-cup
Linda kwam even langs en zij vond dat het tijd was om er 'gel' in te doen en dan een klein zijstreppeke te maken! Ze heeft gesmeerd, gesmeerd en gekamd, maar het lukte niet, dat haar doet zijn eigen zin, Linda vindt dat er krullen in zijn, ik vind dat het op ons oude 'Smirna-tapijt 'lijkt dat vroeger hier in de gang lag.
Het zijstreppekke zal dus niet voor deze week zijn, ik heb nog steeds een 'para-bross', maar toch goed dat die sjaal niet meer op hoeft, eindelijk lucht !
kop vol haar, mond vol tanden, een surprisefeestje !
Gisteren gingen we bij Linda een hapje eten, zo was het afgesproken ..... Toen ik daar met de kroost binnenkwam, zat daar Saskia, Erik,Alfie, Christ'l, (den andere erik zat op den tram) e,Annik en Dario met kadootjes, een supergezellige gedekte tafel met hapjes, Cava, snoepjes voor de kinderen, speciale wijn voor Johan en voor mij, parfum, een fitness-tenueke met bijpassende kousen, flessen cava, bloemen, sportdranken, een kaars voor op het terras en een mooie emo-kaart ! Waaaaaaauuuwwwww!!! Ik wist niet goed wat zeggen, gepakt en verbaasd......weeral eens ! Dit allemaal om deze periode af te sluiten met de nodige klasse!
Magnifiek !!!! Ben er weeral niet goed van! Linda, dat heb je super gedaan !(en de rest ook natuurlijk) Deze periode heeft ook zijn voordelen gehad, ik heb gezien en gevoeld dat er 'oprecht' goede mensen bestaan, die het leven samen mee draaglijk maken ! Zonder jullie had dit een zeer eenzame strijd geweest , jullie mogen trots op jezelf zijn dat jullie zo goed kunnen steunen, actief of op de achtergrond, het gaf me kracht! Het was met momenten zelfs 'supergezellig' ondanks de 'shit' !
Zelf heb ik eigenlijk niets gedaan, alleen de behandelingen ondergaan, ervoor gezorgd dat de kindjes niets tekort kwamen, maar vooral geprobeerd dit te overleven en niet al te slechtgezind of te triest te zijn, de rest heeft mijn omgeving gedaan, ook zij waren mede-patienten.........;
Bedankt lieve mensen, ons feest voor jullie volgt nog !
wat gaat de tijd nog snel, alsof het gisteren was zie ik ons nog schoorvoetend en doodsbang -1 betreden, onwennig, onwezenlijk, en bang stapten we een nieuwe wereld binnen.
Om de laatste loodjes te vieren, ben ik maandag nog ' ns mee op stap geweest naar ' de visbak' ( =jargon voor de wachtzaal van radiotherapie).
Omdat ik het niet laten kan, moet en zal ik eventjes poolhoogte gaan nemen op onco.
Geen bekenden, geen 'sfeer', ander personeel, soit, 't is niet meer wat het geweest is.
Om 'wild' te doen, toch nog maar eens een tasje Douwe Egberts genomen, en op wonderbaarlijke wijze zonder nevenwerkingen. Voor ik het goed en wel besef, ben jij al weg in 't kot, ik dan maar een praatje gemaakt met 2 dames. en vol ongeloof zitten naar vreemde kledingstijlen. Ik voel plots een nieuwe roeping: stijladvies voor kankerpatiënten ! Een soort Trinny en Saskia. Ik laat het onmiddelijk los, want daar ben je alweer. Dan nog efkes binnen bij de dokter, een piepklein ' nie goeke' voor een plooike te ontsmetten en uit te kuisen , en ja, daar kwam wel degelijk wat vetzakkerij/vuil af. Ttttsssss.
Hop, auto in en kommisjes gaan doen, hetgeen ook een uitputtingsslag was. Gelukkig was Mc Gyver er bij thuiskomst want met die boodschappen hadden wij nooit boven geraakt.
Scheurend van de honger hebben we dan een vispannetje naar binnen gewerkt, met uitwisseling van ingrediënten. Nicole lust geen zalm, ik lust geen champignons en 't zat er alle twee in. De stukken champignon en zalm vlogen over en weer over onze borden, enfin, toch gezellig.
En nu, vandaag, is het alweer de laatste keer van de bestralingen, amai, ik ben blij voor jou. Ik voel een soort ' afvinkgehalte', hopelijk jij ook.
En ook al weet je perfect hoe ik denk over de manier hoe dat je dit alles doorstaan hebt, ik herhaal het nog eens: van diagnose tot nu, chemo, PAC, bestralingen, thuis, dipjes, pijntjes, nie goekes, ruzietjes,etc,etc, kind, je heb dat allemaal schitterend gedaan. Ik zou wel willen dat elke patiënt in de wereld je verhaal kon horen want je zou een inspiratie zijn voor miljoenen mensen, ik ben alvast onder de indruk. Bravo en chapeau!!!!
De laatste bestraling zit erop, dit was het en nu hopen dat alles weg is en blijft ! Ben nog vlug even naar onco-fit geweest om daar wat te sporten, door de gangen van oncologie gelopen (zonder sjaaltje), door de gangen van radiologie en toch even moeten slikken. Sinds Oktober was ik daar elke week, niet te geloven, we zijn einde April. En toch ging het rap, het was een soort 'hobby' geworden, een gewoonte. Volgende maand beginnen de controles dus ben ik er al weer terug, maar nu : eerst genieten !!!!!!
Gewoon even melden, dat er nog maar vier bestralingen te doen zijn, het is voorbijgevlogen ! Mijn vel ziet nu wel rood en het jeukt vreselijk, ik beeld me dan maar in dat dat voelt zoals te lang in de zon te hebben gelegen op het strand. Gisteren nog eens naar fysio onco geweest,flink een uurtje aan de fitness-toestellen gewerkt, en doodop naar huis gegaan om daar aan fysio nummer twee te beginnen, nl de twee meisjes in bad zetten, een 23 kilo wegende kwebbel en een 9 kilo wegende wiebel! Wanneer zij proper in hun bedje lagen, ben ik in de stoel geploft en er enkel nog uitgekomen om te gaan slapen. Er zal nog duchtig aan die fysiek moeten gewerkt worden ........
Vandaag bestraling nummer vijftien, het gaat goed, geen keelpijn meer, ik lig netjes met mijn keel achteruit. Silke gaat weer mee, ze zit zoals een 'echte' achter de balie en tettert wat met de dokters en de verpleging. Ze vindt het altijd spijtig dat ik zo snel terug ben? Morgen gaat ze met de nono en de nona een dagje fietsen, ze heeft het eergisteren in de 'Decatlon' geleerd. Er stond daar een mooi fietsje, ze zette zich erop, ik duwde haar en ze was vertrokken, ik dacht nog dat gaat hier geld kosten, ze gaat los den decor in maar mevrouwtje nam flink een bochtje en is dat blijven doen, rayon (is dat een juist woord?) in en rayon uit, gevolgd door haar idool, Kian ! Ik voelde me steeds schuldig dat ik er nog geen tijd had ingestoken omwille van mijn voze arm en 'pac' maar op één twee drie was het opgelost! Was alles maar zo simpel ...........
De eerste randverschijnselen van de bestralingen duiken op, mijn slokdarm doet pijn als ik iets eet. Volledig normaal, ik moet er wel voor zorgen dat mijn keel de volgende keer heel erg gestrekt ligt ! Zou het dan mijn eigen schuld zijn ?
Vandaag bestraling nummer tien en deze keer ga ik alleen, Anke is bij Hilde voor een paar daagjes en Silke gaat spelen bij Hanan, ze kijkt er naar uit, ze wilt er dertig dagen blijven. Gisteren Silke meegenomen naar de bestraling en mevrouwtje vond het er zalig . Terwijl ik bestraald werd, mocht zij bij de verpleegster achter de balie, ik hoorde ze 'tetteren' tot in de bestralingsruimte! Wat een geluk dat zij op dat gebied een 'zeer makkelijk' kind is ! Daarna nog wat gebabbeld met lotgenoten en Silke wilde nog niet weg, ze vindt het er 'gezellig'....... Na de bestraling straks ga ik naar 'fysio-onco', een programma voor onco-mensen. Ik heb dat daar vorige week al één keer gedaan, ik was de jongste en ook de minst fitte. Ik moet daar een uurtje op fitnesstoestellen werken en dat kost moeite, het zal wel beteren zeggen ze. Dus vandaag vol goede moed 'op naar de tweede beurt', dat gestroomlijnd lijf zit eraan te komen .......
Silke weet overigens nog niets van de borst en Johan vindt het beter om haar het nog niet te vertellen. Ze is al zo bang van wondjes en dingen die 'stuk' gaan aan haar lijfje zoals bv 'een los tandje', dus misschien heeft hij wel gelijk. Ik was me dus voortaan met een gesloten deur , zij merkt nog niets, hoe lang gaat dat duren ? Kan ik me nu blijven wegsteken tot na de reconstructie, moet ik eerlijk zijn , pfffffffff, zoveel vragen , zo weinig antwoorden, het laatste wat ik wil, is haar bang te maken, ze is en blijft tenslotte 'een meisje', dat later trots moet zijn op haar lichaam. En ik, ik ben niet bepaald een voorbeeld nu ! Alhoewel, ze zegt me dikwijls dat ik 'de mooiste' ben, met mijn 'egel-haar'. Ze blijft toch wel een serieuze 'vijs' kwijt, mijn 'groot wondertje' !
Mijn tweede bezoek aan de radiotherapie is vlotjes verlopen. In het gezelschap van Silke en Anke, die zich daar in stilte hebben beziggehouden. Ik observeer en kijk wat doelloos rond, ik vind het daar maar platte kak. Geen bekenden, personeel zit verdoken, je kan geen inschatting maken van de aanwezigen. Om toch efkes een thuisgevoelte krijgen dan maar rap een taske thee gaan halen op onco, maar zelfs daar geen bekenden te bespeuren. Tja, niks is meer hetzelfde he. Thuisgekomen dan nog gauw efkes een Huysentruyt moment ingelast en dan lekker soep gegeten. Alleen jammer dat Silke geen kervelsoep lust. Na 2 borden kwam het er dan toch uit: eigenlijk lust ik deze soep wel !
Een rustige dag, in tegenstelling tot gisteren, toen we per ongeluk een beetje te diep in het Cava glas hebben gepiepeloerd. Jij zit maar te zeggen dat je niet weet hoe het komt dat je na 2 glazen al zat bent, maar slecht nieuws Nicole: het waren 2 flessen !!!! ( en een half)Oeps.
Vandaag geweest voor bestraling nummer vijf! Het begint te wennen ! Omdat Anke vandaag thuis was, moest ik ze meenemen en die kleine schat vond dat fantastisch, al die aandacht ! Ondertussen heb ik daar al 'radiotherapie-vrienden', zoals Saskia al zei, de mensen daar legger vlotter contact. Komt dit nu omdat het gewoonlijk de laatste stappen zijn in de kankerbehandeling, ik weet het niet maar het verloopt vlotter. Aan de praat geraakt met twee borstkankerlotgenoten, en bij verder babbelen blijkt die ene vrouw onze 'papa' gekend te hebben en ook op de Siblo te hebben gewerkt, wat een 'kleine' wereld toch ! De andere had dezelfde chemotherapie gehad als ik en had daar ook zo een zware brandwonden van gehad, zodanig dat zij zelf tien dagen is moeten opgenomen worden omwille van de handen en de voeten. Wel was zij borstbesparend geopereerd zonder oksleklierontruiming , maar net hetzelfde type tumor als ik, en net dezelfde symptomen van de chemo. Ondertussen kreeg Anke honger en hebben zij onder hun getweetjes ze verder eten gegeven terwijl ik bestraald werd, een enorm gevoel van solidariteit, je laat je kind in handen van twee vreemden en toch voelt het zo niet, 'soulsisters!'
De bestraling zelf gaat vlotter, mijn arm kan beter omhoog en ze kleven mijn armen vast op het toogje, klein detail : ik ben 'allergisch' voor de 'tape' , waar hebben we dat nog gehoord?. Ik tel niet meer af, was me volledig aan het concentreren om te horen of Anke niet weende. Buitengekomen zat die 'dikke prinses' vrolijk te lachen en rond te kijken. Nog even een propere pamper op het bureau van de radiotherapeute en alles was onder controle. Als dit niet grensverleggend is ....... Nog 20 keer en ik zit er niets mee in, tot hiertoe geen randverschijnselen maar dat zal nog wel komen, ik smeer en smeer maar vanaf beurt tien kan ik roodheid verwachten, we zien wel .
. De dag begon wat turbulent, Anke was de vorige dag ziek geweest en ik was er zondagavond nog met Linda mee langs de spoed geweest omdat ze overgaf en koorts had, niets aan de hand, een 'lentegriepje', oortjes goed, longen goed, zorgen gemaakt voor niets.
Johan moest naar klanten en wilde vlug Anke wegbrengen, dus melkje gegeven, jasje aan en daar kwam de fles er in sneltempo weer uit. Waarom doen kinderen dit altijd op stress-momenten? Vlug propere kleren aan en met de melk nog in haar haartjes, toch naar de 'tanti' gedaan die me geruststelde en zei dat ze zou bellen wanneer het niet goed ging. µ Ondertussen die andere donderwolk naar school gebracht, want die was boos omdat ze het zakje van Anke met één appelsien en één appel en één banaan moest dragen en dat was zooooooo zwaar , en haar benen waren daar zooo moe van en ze kon niet meer stappen ! Weer met een hartslag van vijfduizend naar huis gekomen en daar kwam Saskia al voor onze nieuwe uitstap !
Bij het aanmelden bleek dat er een serieuze vertraging was, dus Saskia wilde even een koffie halen op oncologie. Ik had niets anders verwacht van haar, autisten moet je laten doen........ Hoe is het mogelijk, dacht ik bij mezelf, Saskia, die een aantal maanden geleden moest kotsen van het woord 'oncologie', vraagt nu zelf om er naar toe te gaan, de wereld zit toch raar in elkaar! Op oncologie, toch maar netjes een theetje gedronken omwille van de schrik voor de douwe-egberts effecten, die wel eens fout zouden kunnen aflopen als je heel stil moet liggen , en dan naar de wachtzaal van radiotherapie. Ik zal Saskia laten schrijven wat ze er zelf van vond, ze observeerde vooral. Na de bestraling zijn we gaan winkelen in de gb en vond saskia dat het tijd was dat ik 'kookles' kreeg. Alles gekocht en thuis gaan koken voor man en kind?????de wereld zit nogmaals 'raar' in elkaar !
Vandaag de eerste bestraling, al goed dat Saskia me erop wees, ik zou ze gewoon vergeten zijn, dacht dat het maandag begon ! Johan, chauffeur van dienst ,want uit het dagboek van Marie rose Morell had ik onthouden dat zij niet in staat was om terug te rijden na de bestraling.
Zoals een echte, ingecheckt met mijn abonnementkaartje en geparkeerd op de speciaal gereserveerde plaatsen voor patienten van radiotherapie (eens wat anders dan vip-plaatsen voor het sportpaleis !), geweldig geregeld door het Middelheim, Chapeau ! De deur van de radiotherapie stond al open en een vriendelijke verpleegster begroette me met mijn naam en ook de opmerking dat ze me kende van de korfbal vroeger, tja jongens, ooit......was ik sportief ! Een beetje zenuwachtig toch, een nieuwe fase in 'mijn persoonlijk rampenplan ! Johan nog even een gazetje gaan halen, ik aan de praat met een mevrouw over chemo en dan klaar voor deel 1 van de 25, stipt om 11 uur. Drie verpleegsters legden me op het toestel, net zoals tijdens de simulatie, ze hadden de foto's erbij, ik moest niets doen, zij trokken en duwden tot de puntjes en inmiddels rode geverfde stiftkruisjes op mijn lichaam 'tot op de millimeter' juist lagen. Armen op mijn privétoogje, niet bepaald de meest confortabele houding en dan gingen ze weg met als boodschap: niet meer bewegen !!!!! Rondom mij begonnen er dan dingen een beetje te draaien en wat lawaai te maken en ik me maar concentreren op stilliggen, verdomme dat is moeilijk ! Na twee minuten sliep mijn rechterarm, die leunt op mijn linker pijn-arm, 'shit 'dacht ik 'die gaat hier wegschuiven, ik voel hem vallen', dit gaat fout, zou ik al roepen dat ze de 'noodstop' moeten duwen. Nee, Nicole, concenteer je op iets andersn doe niet flauw, tel wat, of slaap wat !, Hou vol. En ja het is me gelukt, al heb ik gevraagd of ze morgen mijn handen willen vastbinden aan dat toogje, dan voel ik me geruster !
Zeer vriendelijk daar en ze zeiden dat ik muisstil gelegen had, zo flink. Dan nog even wat raad wat mag en niet mag tijdens de bestraling en een jaar niet in de zon, dus sjaaltje van mijn hoofd nu op mijn hals binnenkort ! Buitengekomen stond Veerle me op te wachten. Veerle is een verpleegkundige van het 'support-team' en zij zorgt ervoor dat je de behandelingen zo confortabel psychologisch kan ondergaan, ze heeft me gezien in goede en slechte dagen en hoe zij onthouden wie waar welke behandeling volgt, dat weet ik niet, maar het doet goed, je voelt je geen nummer ! Veerle wees me op de mogelijkheid tot fysio-onco, een fitness programma voor kankerpatienten en dus ben ik me snel met Johan gaan inschrijven want sport-sport-sport !!!!!! Aquagym hoort er normaal bij maar mag niet met de bestralingen, dus volgende week ga ik in jogging naar de bestraling en achteraf wat sporten ! Dit is nog niet het 'grote programma' dat ik vanaf september zal volgen, de herstel en balans, een zeer intens revalidatie programma, waar je naar het schijnt als herboren uitkomt !
Vandaag om tien uur geweest op 'radiologie' voor de simulatie, dwz dat ze kijken of je juist op de tafel ligt als ze hun stralen zullen richten morgen! Ze fixeren zich dan op de tattoepuntjes,......ik snap er niets van, tja zij hebben 'net'iets langer gestudeerd, hoop ik ......
Ik moest toch wel zo een twintig minuten 'stil' liggen met mijn armen naar boven op zo een klein toogje en dat is niet zo makkelijk met die linkerarm, die nog niet echt doet wat hij moet doen, ik heb 'vel' tekort! Ondertussen lig je daar te bedenken wat het zou geven wanneer je wel zou bewegen, en dan begint mijn negatieve fantasie weer de vrije loop te krijgen ! Stel dat mijn arm nu ineens 'spastisch' wordt en die als een waanzinnige begint te bewegen, zouden ze dan ipv mijn borstbeen per ongeluk niet mijn hart 'in frenne' schieten ??? Minuten lijken dan ineens uren te duren en dan te bedenken dat dit 25 keer muisstil moet gebeuren. 'Gewoon je best doen', zei de verpleger, 'anders gaat het fout', niet echt geruststellend, dus ik ben nu al zenuwachtig voor de 'echte' keer morgen ! Ik denk dat ik de boel daar ga vertragen morgen, je kan niet altijd even 'perfect' zijn
Heb het toch maar gehouden bij de gewone tattoepuntjes !!!! Drie kleine stipjes zodat ik voor mijn hele leven geijkt ben ! Ik vond het wat pijnlijk, maar ja ben dan ook niets gewoon ............Volgende week een simulatie bestraling en dan vanaf 29 maart 'the real stuff' ! 10 minuten stilliggen met mijn armen boven mijn hoofd op een steun, je hangt precies op een toog !
Nog even vlug iets schrijven vooraleer ik tattoekes krijg ! Ben aan het bedenken wat ik zal nemen: 'hartjes? dolfijntjes? of de namen van de kindjes en Johan ? Ik moet vanmiddag een proefopname laten maken waar al mijn organen zitten, kwestie van die niet te raken als ze gaan bestralen ! Hopelijk blijven mijn organen goed zitten die weken want soms heb ik het gevoel dat mijn hart in mijn keel zit en mijn maag in mijn borstkas, er is nu ook een lege plaats dus dat kan allemaal opschuiven ,zegt mijn fantasie ! Maandag nog even naar Makar geweest om nog wat lymfevocht te laten opzuigen, hij heeft daar toch wel een serieuze hoop uitgehaald, het bleef maar komen, 3 volle kommen ! Ik had precies een volle waterballon op mijn borstkas, en terug een nieuwe borst ! Dit zou nog twee keer moeten gebeuren, sommige mensen produceren wat meer wondvocht dan een andere maar ik moest me geen zorgen maken, het hoort bij 'het feestje' van de amputatie ! Het voze gevoel is er nog, hopelijk wordt dat daar snel allemaal wakker want dat is een 'shit-gevoel !'. Voor de rest voel ik me goed, de 'pac' is bijna genezen, nog een paar dagen en dan mag de wiek eruit en moet er enkel nog een plakker op, ben eens benieuwd wat voor een litteken dat zal zijn ??????? één ding is zeker, ik verschijn deze zomer nog even niet in bikini..............
En dan nu aftellen naar maandag voor start bestralingen, vijf weken lang, elke dag . Zou het einde in zicht zijn ?
Tja mannen, ik maak werk van mijn fysiek ! Anke was thuis vandaag en ik ben er twee uur met gaan wandelen (bezoek gb , kruidvat, zeeman, blokker en Brantano tellen ook als wandelen! ) De zon scheen, Silke had flink opgetreden als Spaanse danseres, de verpleger van de wondzorg had hier net een glaasje cava gedronken en met de gedachten aan ons 'mama' vandaag vijf jaar geleden gestorven , ben ik volledig in mijn eigen 'start to run' gevlogen! Fysiek is nihil, ik heb traag gestapt, snel gestapt, Anke in slaap gestapt en wakker gestapt en nhet ging hoe langer hoe beter ! We zijn vertrokken. Mijn dagelijkse bezigheden : armoefeningen voor die stijve arm, naar de kiné gaan voor lymfedrainage, wachten op thuisverpleging voor verzorging 'pac- gat', dit is nog een open wonde met een wiek erin, maar naar het schijnt geneest het goed. En dan natuurlijk vanaf nu de wandelingen erbij, de dag vliegt !en ik voel me goed, heb er moed in !
Mijn haren groeien, heb een zwarte schijn op mijn schedel en mijn litteken trekt en die bult stoort me alsook dat voze gevoel in mijn oksel. Hopelijk trekt dat weg.......hoor mij klagen......eerlijk gezegd had ik in november vorig jaar niet gedacht dat ik nu nog zou leven ! Anke is een schatje, Silke is de mooiste Spaanse danseres en ik, ik ben er nog ! Waaauuuuwwww.
Vrijdag op controle bij dr makar, die de draadjes eruit heeft gehaald. Tot dan had ik het litteken nog niet durven bezien maar ik heb van mijn hart een steen gemaakt en meegekeken ! Tja, wat zal ik zeggen, er zijn 'mooiere dingen '. Nu ziet een litteken er nooit echt goed uit en staat dat verfrommeld, dik en vol korstjes, ik heb er vol afschuw naar gekeken en ik weet dat dat met de tijd wel zal vervagen. Het is nu vooral ook het 'verdoofde' gevoel dat daar is, dat me 'mottig' maakt. Het trekt van aan mijn borst tot onder mijn oksel, precies of dat gebied daar is niet van mij. Je voelt het als je eraan komt en toch weer niet, brrrrrrr............ Hij heeft er dan nog wat vocht uitgetrokken want geloof het of niet ik heb weer een bult, maar deze keer geen om me zorgen over te maken, het is wondvocht.
Vandaag begonnen met kiné ter voorkoming van lymfeoedeem en dat zal nu dagelijks gebeuren tot ik mijn arm weer volledig zal kunnen gebruiken, gemakkelijk is anders, aankleden en uitkleden verloopt in een 'slakkentempo' en Anke mag ik niet oppakken links dus is het soms wat puzzelen met de rechterkant. Dit zou allemaal moeten beteren en hopelijk komt het verdoofde gevoel wel in orde, maar dat kan weken tot maanden duren, pfffff........ Volgende week op proefcontrole voor de bestralingen, 25 keer en ik heb al een abonnement voor de parking, kwestie van niet teveel tijd te verliezen, vijf weken, dagelijks ! En hoe gaat het voor de rest, tja, blij, wat opgelucht, alhoewel hoe kan je nu opgelucht zijn met één borst en een kale kop en een lamme arm........
Mijn haren groeien wel terug, heel zachtjes zie je donkere haartjes verschijnen op die witte biljartbal! Ben eens benieuwd welk kapsel ik zal krijgen????? Blond krulhaar, grijs, plat haar ??? Misschien een on-line pronostiek wedstrijd lanceren met als hoofdprijs mijn 'pruik' !
Laat me starten met de verbluffende uitslagen! Zoals saskia schreef, de chemo heeft zijn werk gedaan, in de geamputeerde borst en okselklieren is niets meer teruggevonden wat op kanker wijst. Een schitterende complete pathologische respons, de oncologe was zelf zeer enthousiast, de prognose is gunstig !
En ik, ik haal opgelucht adem, is er terug een toekomst ??????? Ik kan jullie niet vertellen wat er dan door je heen gaat!
Vorige week ,dinsdag ingechekt op het zevende en daar zeer vriendelijk ontvangen, een verpleegster die tijd nam om alles zo goed mogelijk uit te leggen, een anestistste die me ervan verzekerde dat ze me goed zou verdoven en dat ik in goede handen was, een support-team dat me moed insprak, ik voelde me omringd door een zeer professioneel team, het enige dat ik moest doen was 'het ondergaan'. De kindjes waren veilig ondergebracht , Anke bij de moeke en Silke bij Ines, dat was weeral een zorg minder. Het strakke opvangschema hing hier aan de ijskast , zakjes stonden klaar, voor de kindjeswissel naar Linda (alhoewel Linda liever zelf Anke haar zakje inpakt, kwestie van een net iets betere smaak). We hebben gekozen om Silke zoveel mogelijk thuis te laten slapen, lekker bij de papa in het grote bed, dat vindt ze zalig! De kleine, grote schat heeft van deze turbulente week niet veel last gehad, dinsdag naar Sam, woensdag naar de nabewaking en daar kwam Jarni ze halen, dan even naar Kian zijn nono en nona en dan met Linda naar ons thuis totdat papa kwam. Donderdag met Thor mee gaan spelen en dan met Linda en Anke naar de lunchgarden en terug naar huis totdat papa kwam. Het heeft tot donderdagavond geduurd vooraleer Silke doorhad dat mama er niet was! (en ik maar denken dat ik onmisbaar ben).
Dinsdagavond nog iets gaan eten in de cafetaria, gedachten op nul, samen met Johan en dan gaan slapen op kamer 711, ze zouden me wekken om half zes voor ............ Na een redelijk rustige nacht, gewekt door een lieve verpleegster die zei dat het tijd was om me te wassen. Met de moed in mijn roze sloefkes heb ik me dan gewassen, sexy operatie kleedje aangedaan ( wie heeft dat ooit ontworpen??????) ,kalmeerspuit in mijn 'gat' en dan naar boven gereden om op de gang nog wat te wachten. Ik lag daar nog samen met drie anderen die vrolijk lagen te snurken (sommige mensen zijn toch geruste zielen !!!), ik had zin om nog wat te babbelen maar niemand was wakker! Links van mij zag ik wel een operatieschema hangen waarop stond 'Darmont: masectomie links, dr Makar'. Ok ,dat is al in orde dacht ik, het is de juiste kant ! En toen heb ik even gestresst ! Ik voelde me plots zo alleen ! Johan mocht niet mee naar boven dus daar had ik de vorige avond al afscheid van genomen, de kindjes lagen denkelijk nog in dromenland , zich van geen kwaad bewust en ik kreeg het even moeilijk, stel je voor dacht ik, dat dit mijn laatste uren zijn, dan breng ik die door op een koude gang,, tussen vreemden, ik moest wat wenen en snutten en miljaarde ik had daar geen zakdoek, heb dan maar wat liggen optrekken, precies nonkel Jef ......... En toen kwamen de groene verpleegsters om me naar het ok te brengen, amaai daar was wel wat volk ! Dus afleiding en geruststelling, ze stelden zich allemaal voor, ik mocht op de tafel, mutske goed gezet, een soort opblaasbaar deken over me, armen vastgebonden, nog eens gezegd: kijk naar de 'pac' en het is mijn linkerborst! En dan een zuurstofmasker, een vriendelijke stem die zei; 'slaapwel' en ......licht uit, het was 8.03 uur Ogen terug open, 11.03 en mijn keel doet pijn, verpleger voor mijn neus om te vragen of ik pijn heb, neen ik heb het alleen te warm maar het opblaasdeken mag niet weg want ik ben wat onderkoeld, buis uit mijn keel en ik wil naar mijn kamer, naar Johan. dat mag nog niet, nog wat uislapen zeggen ze! Bulshit, ik blijf wakker.......... Ik hoor ze vaag iets zeggen van 'pac weg!, was ontstoken en operatie vlot verlopen, en dan naar de kamer, ik weet niet hoe ik van het achtste(operatiekwartier) naar het negende (ontwaakkamer) ben geraakt maar aan mijn lijf te voelen hebben ze me daar naartoe gegooid!!!! Mijn linkerkant weegt honderd kilo (-400 gram van de borst natuurlijk) en de rechterkant 'pikt'.
Op de kamer een opgeluchte Johan, dat het voorbij is en dan even kijken naar de wonde, een proper wit verbandje op de plaats des onheils, niets vies, niets groots, dat valt hier goe mee ! Dan wat terug in slaap gevallen, zeer onrustig denkelijk weer cortisone gehad, ik weet er niet meer zoveel van, Johan zegt dat ik wat heb liggen roepen........Dan terug wakker en daar was Linda, ze was ook zo ongerust geweest, gestopt met werken en direct gekomen. Ook even naar de ex-borst gezien en ook zij vond dat het 'proper' gedaan was. Hier kan ik nu mee leven heb ik onmiddellijk beslist, let wel op ik heb het nog niet zonder verband gezien, dus het litteken kan ik nog niet aan en dat komt door de 'pac'.
Dan verpleging aan mijn bed en linkerarm moet naar boven, aaaauuuuu dat gaat niet ze hebben precies mijn oksel toegenaaid !!!Alles voelt verdoofd, loodzwaar en het spant. Tanden bijten zegt de verpleging, arm maar boven, ik heb gezweet om mijn arm amper vijf centimeter naar boven te krijgen. Hier zal nog geoefend moeten worden. Links van me uit mijn zij, komen er twee buisjes en die hangen aan een soort karafjes, daar loopt bloed in met vieze dingen, precies twee potten sangria, ik word misselijk als ik ernaar zie, Saskia stopt ze gauw in een 'sakoschke". Dr Makar komt nog langs, steekt zijn hand naar boven en die moet ik pakken met mijn linkerarm, dat gaat niet en hij wordt kordaat, van' t verschieten geef ik alles en tik ik zijn hand, de zwaarste marathon de afgelopen weken..........Blijven oefenen zegt hij !!!!!!!Strenge aanpak daar ! Laat me nu toch eens allemaal gerust denk ik maar hopla, daar is de kiné al, en rondjes maken met die arm op de muur, afzien maar doen, het moet !Precies een opleiding bij de para's !
