Even een update: Ik ben terug gestart met werken en het voelt goed ! Superblij om terug te zijn tussen de collega's en weer deel uit te maken van de actief werkende mens, het geeft me een voldaan gevoel ! De nieuwe job die ik doe, vind ik op het moment een uitdaging en de tijd vliegt voorbij. Hier thuis is het wel een geweldig organisatie met de twee kindjes want daar waar ik de voorbije maanden alles van wegdoen, gaan halen, aankleden enz. heb gedaan, moet Johan nu mee inspringen voor het vlot verlopen van de ochtendspits. Misschien is hij niet zo blij dat ik terug op de arbeidsmarkt ben....... Alhoewel, ik kan nu eindelijk ook eens iets anders vertellen dan, kak, pis ,snottebellen en rotchemo.
Fysiek lukt het me goed, ik ben niet moe-er dan ervoor en mentaal lukt het me zeker, geen minuut tijd om te piekeren.
Volgende week start ik met herstel en balans, ik heb de ingangsproeven gedaan en heb alles gegeven op de fiets, hing vast aan een hartslagmeter en een computer. Van daaruit wordt mijn beginfysiek bepaald en vanaf dan moet het bergop gaan. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat ik denk dat ik zwaar onder nul heb gescoord, soms is chemo een gemakkelijk excuus voor jarenlange lamzakkerij !
Anke is terug gestart in de kribbe en is ondertussen één jaar geworden, Silke is vrolijk de laatste kleuterklas ingestapt,Tinneke is super met Anke op woensdag, Johan draait geweldig goed mee in de organisatie hier thuis en ik, ik ben tevreden. Het leven is weer eventjes 'gewoon' en dat lieve mensen, maakt me vandaag super-gelukkig, meer moet het niet zijn ! Laat dit gewone leventje alsjeblieft nog jaren duren.
Zoals beloofd eindelijk een feestje bij ons thuis om sommige mensen nog eens te bedanken en het was geweldig. Silke was gaan logeren bij Tor en daarvoor veel dank aan Famke, die eigenlijk van ons uit ook nog eens extra bedankt mag worden. Anke ging normaal bij de moeke slapen, maar zij had spijtig genoeg last-minute rugpijn dus heeft de buurvrouw het spontaan overgenomen, al zat plan B al wel volledig klaar in het hoofd om bij Nora terecht te kunnen, waarvoor ook nog eens dank.
Dus om zes uur stipt stond de 'cava' hier klaar met talrijke hapjes met passie en liefde bereid door Johan. De tijd is gevlogen, de wijn is te hard gevlogen want een aantal mensen hadden net iets teveel op.......Maar mag het verdomme eens !!!!! Afsluiten van een vreselijke periode, in een nieuwe aangelegde tuin, met een nieuw kapsel, het is en blijft science fiction, een zeer slechte B-film waar je liever niet in verzeild raakt maar waarin elke persoon hier zaterdag aanwezig een schitterende rol heeft gespeeld.
Oscars zijn uitgereikt in de vorm van mega-katers ! Bedankt, Christ'l, Erik, Linda, Serge,Saskia, Erik, Annik en Ines ! Het was super ! Dikke kus, Nicole en Johan
Tijd om nog eens bij te schrijven, al valt er niet veel te melden. Soms vraag ik me af of ik deze blog nog moet openhouden, leest er nog iemand, het is ook niet meer zo 'spectaculair' ! In elk geval, bedankt aan de mensen die zo nu en dan eens reageren in het gastenboek, zo weet ik dat er nog interesse is. De reacties tijdens de hele behandeling hebben me ook goed gedaan, een klein woord van jullie en dat doet deugd, het hoefde niet veel te zijn , het gaf een gevoel van, ik volg je, ik weet het.........Het heeft zelfs een beetje mijn kijk op sommige mensen veranderd. Je hoeft geen literair talent te zijn om een paar woorden neer te pennen.
Hoe gaat het hier ? goed en druk, twee kindjes thuis , pfffffffff......ik ben een 'meid', mama: drinken, eten, wat gaan we doen ?Misschien zal gaan werken rust betekenen... Ondertussen maak ik me klaar voor September, nieuwe kleren met weeral dank aan Linda die zich heeft mogen laten gaan. Ik heb me maanden gehuld in makkelijke kleding, had geen zin in 'spannende' dingen, mijn leven was al spannend genoeg. Ik start met' Herstel en balans', het revalidatie programma voor ex-kanker patienten in September en dat heeft een staaltje van organisatie gevraagd met dank aan heel veel begripvolle mensen! Ik begin full time terug te werken in 'de siblo' maar zou twee keer per week moeten 'trainen', dus is mijn uurrooster zo gemaakt dat ik op mijn vrije uren kan gaan sporten zonder uren te kort te doen. Bedankt dus aan mijn baas en medewerkers voor de nodige souplesse ! Het andere probleem was de opvang van Anke, de 'tanti' werkt niet op woensdag en dat was met Petra (mijn baas) afgesproken dat ik dan op woensdag mijn vrije uren zou opnemen om haar bij te houden, maar vermits ik nu die vrije uren aan 'Herstel en balans' ga spenderen, stond ik daar met probleem 'Anke'. 'Even een oplossing zoeken !' zei, Christ'l, ik vraag het aan Tinneke. Ik ken Tinneke niet maar als Christ'l zegt dat het ok is , dan is dat ok en raar maar Tinneke zei direct 'ja '......... Maandag was Anke nog eens een dagje bij de nono en de nona, en toen ze ze terugbrachten, was Tinneke erbij, met Anke op haar arm. En ja ! super, het klikte ! geweldig ! Weeral een zorg minder ! Schitterend hoeveel goede zielen ,mijn en onze kinderen hun pad kruisen. Tinneke zal dus zestien weken op woensdag voor Anke zorgen, een 'nanny aan huis', klinkt dat niet 'erover' ?
Dus op voorhand bedankt Tinneke en natuurlijk ook Erik en Christ'l !
Vandaag is het Silke's verjaardag, ze wordt vijf ! En ook al begon de avond ervoor wat in mineur, ik had nl allemaal kadootjes gekocht, een pop in draagzak, spelletjes en nog allemaal leuke dingen en toen ik ze gisterenavond wilde nemen om ze klaar te zetten , bleek dat ik ze ergens verloren ben....... (op de parking, aan de kassa, bij de inpaktafel, ik zou het niet meer weten), toch kan dat de pret niet bederven, we vieren feest, ik ben er nog en dat stond op MIJN verlanglijstje. De rest kopen we opnieuw, de glimlach van een kind ...............
Op advies van het support team van het Middelheim maar vooral ook op advies van mijn eigen gevoel, hebben we besloten om Silke toch het 'amputatie-verhaal' te vertellen. Ik heb speciaal gewacht tot de grote vakantie, kwestie van niet in 'affronten' te vallen in de gang van de kleuterschool naar analogie met de pruik.
Vrijdag zat ik gezellig s'morgens met haar naar 'Plop' te kijken, moed bijeen geraapt en klaar voor alle vragen en/of opmerkingen. Ik vertelde haar 'tussen de soep en de patatten'( zo moest het volgens de psychologe anders klinkt het te zwaar), dat ik vanaf volgende week wel eens een een keertje met haar zou willen gaan zwemmen . Ze volgt nu zwemles bij de papa en ze geniet van het water en de aandacht . Gesprek: Silke: Waarom vandaag niet ? ik: Weet je nog, dat mama een pijntje had en dat ik in het ziekenhuis was? Silke: Ja, dat was leuk , ik mocht bij papa slapen toen ! ik: Wel, de dokter heeft toen gezien dat mijn borst stuk was en hij heeft die eraf genomen want die was te ziek Silke: Waar is die borst dan ? ik: In het ziekenhuis, bij de dokter Silke; Ah ja ! helemaal in stukken, zeker ik: Ja, maar weet je, de dokter gaat een nieuwe maken volgend jaar. Silke: Dat kan niet, ik zie nog een borst bij jou! ik: Nee, dat is een valse, een plastieken, een alsof-borst. Silke: Mag ik die eens zien, (ze pakte ze vast , kneep erin en vroeg of dat pijn deed ......), dat vind ik grappig ! Mag ik eens kijken naar jouw niet-borst dan ?
Toen heb ik het litteken laten zien, ze schrok niet, ze vroeg alleen hoe de dokter die nieuwe borst ging maken. Weer het eerlijke verhaal gegeven, en gezegd dat de nieuwe zo mooi als de andere zou worden. 'De andere is niet mooi,' zei ze, 'laat de dokter daar ook maar een nieuwe maken '!
Daarna zijn we gaan spelen in het park en vervolgens iets gaan drinken op een terras, toen de garçon kwam vragen wat we wilden drinken, kreeg hij het verhaal in geuren en kleuren ......en toen Linda haar schoonmoeder per toeval langs de tafel kwam, kreeg ook zij 'keiluid' het verhaal van valse borst enz ......... Ik heb weer niet durven opkijken van tafel maar eigenlijk trok ik het me niet aan, zij weet het nu , ze heeft er geen problemen mee en dat telt ! De mensen van het terras hebben behalve het kei-warme weer, ook nog eens gratis een kei-graaf verhaal meegekregen !
Nog eens even tijd om wat bij te schrijven, Silke doet vandaag haar laatste dag in de tweede kleuterklas. Vrolijk stond ze op, God, wat wordt ze groot ! En ik een dubbel gevoel,ontroerd door haar en ook weer door het feit dat ik dit nog mag meemaken, in Oktober nooit gedacht ! En toch ging dit jaar kei-snel, ik zie me nog staan de eerste schooldag, hoogzwanger van Anke, die een dagje later zou geboren worden, Silke's handje voorzichtig loslaten, de zenuwen op haar gezichtje..... En dan een weekje later met de kinderwagen, het buggy-board eraan, Silke erop, Anke erin en ik supergelukkig met die twee schatjes ! Laat me zeggen dat dit één van de mooiste weken waren uit mijn leven !
Nog geen paar weken later, dan het 'drama' en vertrokken voor maanden from 'hell'. Een constante strijd tussen fysiek en moreel overleven en er toch proberen te zijn voor die schatjes. Silke zich van geen kwaad bewust en genieten van het constante veranderde patroon van iemand anders wegdoen, komen halen, gaan logeren, mama met haar, zonder haar, sjaaltje , pruik, kinderen zijn verdomd flexibel ! Ik kan zeggen dat ze er niet heeft onder geleden, ze bleef wie ze was, het passionele kind zoals ik haar ken ! Gisteren heeft ze postbode mogen spelen en kindjes mogen uitnodigen voor haar verjaardagsfeestje, zo fier !!!!! Ik kan genieten van die dingen, dat telt echt !
Anke is vandaag een dagje bij de 'moeke' , we moeten naar de begrafenis van Jan, de broer van Saskia. Laat me dan ook vandaag opdragen aan Saskia, en ons laten geloven dat Jan bij jullie mama is en eindelijk gelukkig , we zoeken vandaag naar een teken ! Ook nog 'nen dikke proficiat ' voor Jarni en Alfie met hun A-attest, waardoor Linda en Sakia met een zorg minder een welverdiende vakantie tegemoetgaan na een gedeeld turbulent jaar !
Ooh ja, ik heb een zijstreppeke......is dat misschien een teken ..........
Al lang geleden had Saskia ons gevraagd om rond de achtentwintigste mei, die zaterdag vrij te houden om bij hen te komen eten.
Opvang voor de kindjes gezocht, de buurvrouw kwam hier babysitten en bleef dan ineens slapen met Britt, dus feest voor Silke ! In Brecht aangekomen was er in 'huisje weltevree', een volledige 'zen-sfeer'. Saskia , een beetje down omdat haar normaal perfecte gazon, een beetje 'ros' zag (maar eigenlijk viel dat niet op ...........) en algauw op het terras met een glaasje 'cava' , lekker in de Brechtse openlucht.
En toen ineens, kwam Nono en Nona in de tuin .......surprise, ze hadden weer achter mijn rug afgesproken,, weeral met kado's, het begint 'genant' te worden !!!! en dan nog wat later, Linda en Serge met champagne en dan 'de Passe en Vera', met bloemen. Tja, daar sta je dan weer, niet bepaald ne krak in correct te bedanken, ikke !!!!!!
Lekker gebarbecued, stemmig in de gietende regen, op het perfecte terras, en goed voor de gazon ....... Rond een uur of drie, bevrozen maar voldaan in bed gekropen in mijn eigen slaapkamer bij Saskia, na de gebruikelijke 'goodnight john-boy' wensen ! Wat voelt het zalig om zo een vrienden te hebben, ik kan het niet omschrijven !
'Twee dikke duimen', zou Silke zeggen . Annick (beste vriendin van Linda) was er niet bij, vreemd want zij is er gewoonlijk altijd, ze kon niet, maar zij heeft een 'bongo-bon' gegeven voor een 'lazy-sunday', sorry, Annick, lazy, daar doe ik niet meer aan mee.......sport, sport,sport, maar ik zal het dan toch maar doen! Mercie !
Om het einde van al de behandelingen te vieren zijn we met zijn vieren , vier dagen naar ' Mickey-Mouse 'land geweest. Ik had aan het begin van de behandelingen gezegd, toen de collega's geld hadden gestort, dat we er iets leuks mee gingen doen en dat hebben we bij deze gedaan, Silke's droom werd overtroffen !
Ze heeft genoten, voor de eerste keer in haar leven, heb ik ze volledig weten zwijgen: mondje open, ogen zo groot en maar zwaaien naar al de Disney-figuren. Ik werd er emotioneel van, kindergeluk is ontroerend ...... Na deze periode bezie je het toch allemaal veel intenser, blij dat je het nog meemaakt en toch weer dat 'wat als ?'.
Silke heeft zich daar ontpopt tot een echte 'snelheidsfreak, hoe grelliger de attractie, hoe beter........', Ik ben op een gegeven moment met haar in een lift verzeild geraakt (met de geruststelling van Johan en Silke dat het wel meeviel) en dat ding viel zomaar eens even zeventien meter naar beneden, ik dacht dat mijn prothese tegen het plafond plakte, de 'smeerlappen ! '
Het was genieten,het begin tot het einde, Silke dolgelukkig , lief en ontroerend, Anke superschattig, (alleen wel bang van de Mickey-Mouse ballonnen )Johan aanschuivend in ellenlange files met de gouden glimlach en ik fysiek terug OK en trots op 'mijn gezin' !
Vrijdag dan terug op controle geweest, bloed laten nemen, bij An binnen en alles laten checken, het was ok ! En toch ben ik net iets liever in 'Disney' dan in 'Onco'; zelfs in die 'lift' !...............
Gisteren een hapje gaan eten met Benedict en Yvonne, twee lotgenoten die ik heb leren kennen tijdens de bestraling en waarbij ik onmiddellijk het gevoel kreeg van, 'tja,wij begrijpen elkaar'.
Afgesproken ergens in het Nachtegalenpark, in de buurt van het Middelheim, misschien voelden we ons in die omgeving wel een beetje 'safe'. En het was gezellig, we hebben gepraat over onze operatie, onze chemo, onze angsten, onze woede maar ook over ons gewone leven, onze mannen, de tijd vloog, ik heb me zelfs moeten haasten om op tijd bij Silke te zijn na school. We hebben 'asap' nog eens afgesproken en dat doet deugd, want daar waar voor de buitenwereld het leven doorgaat (alleen mijn naasten weten hoe bang ik ben) en ik 'genezen' ben, moet je nu oppassen voor het beruchte 'zwarte gat', ttz geen behandelingen meer, geen dagelijks over en weer gerij naar het ziekenhuis, ineens een zee van tijd , dus helaas ook tijd om te beginnen 'piekeren'. Ik wil niet altijd praten over borstkanker maar jammer genoeg is dit wel sinds Oktober mijn dagelijkse bezigheid geweet, dus veel anders heb ik niet gekend of gezien. Dit nu zomaar loslaten, zal ook tijd vragen, de ene dag al wat beter dan de andere....
Dus daarom heb ik genoten gisteren, het sociale leven kan terug beginnen, al is het nog schoorvoetend met 'soulsisters' in de omgeving van het Middelheim..............
Mijn haar groeit goed, al is het 'raar' haar, een beetje van een schaap. Het wordt niet lang, maar het groeit in de breedte, wel keizacht en een mengeling van grijs, zwart en donkergrijs. Shit, wat had ik graag blonde krullen gehad !!! Gaat goed met mijn halve c-cup
Linda kwam even langs en zij vond dat het tijd was om er 'gel' in te doen en dan een klein zijstreppeke te maken! Ze heeft gesmeerd, gesmeerd en gekamd, maar het lukte niet, dat haar doet zijn eigen zin, Linda vindt dat er krullen in zijn, ik vind dat het op ons oude 'Smirna-tapijt 'lijkt dat vroeger hier in de gang lag.
Het zijstreppekke zal dus niet voor deze week zijn, ik heb nog steeds een 'para-bross', maar toch goed dat die sjaal niet meer op hoeft, eindelijk lucht !
kop vol haar, mond vol tanden, een surprisefeestje !
Gisteren gingen we bij Linda een hapje eten, zo was het afgesproken ..... Toen ik daar met de kroost binnenkwam, zat daar Saskia, Erik,Alfie, Christ'l, (den andere erik zat op den tram) e,Annik en Dario met kadootjes, een supergezellige gedekte tafel met hapjes, Cava, snoepjes voor de kinderen, speciale wijn voor Johan en voor mij, parfum, een fitness-tenueke met bijpassende kousen, flessen cava, bloemen, sportdranken, een kaars voor op het terras en een mooie emo-kaart ! Waaaaaaauuuwwwww!!! Ik wist niet goed wat zeggen, gepakt en verbaasd......weeral eens ! Dit allemaal om deze periode af te sluiten met de nodige klasse!
Magnifiek !!!! Ben er weeral niet goed van! Linda, dat heb je super gedaan !(en de rest ook natuurlijk) Deze periode heeft ook zijn voordelen gehad, ik heb gezien en gevoeld dat er 'oprecht' goede mensen bestaan, die het leven samen mee draaglijk maken ! Zonder jullie had dit een zeer eenzame strijd geweest , jullie mogen trots op jezelf zijn dat jullie zo goed kunnen steunen, actief of op de achtergrond, het gaf me kracht! Het was met momenten zelfs 'supergezellig' ondanks de 'shit' !
Zelf heb ik eigenlijk niets gedaan, alleen de behandelingen ondergaan, ervoor gezorgd dat de kindjes niets tekort kwamen, maar vooral geprobeerd dit te overleven en niet al te slechtgezind of te triest te zijn, de rest heeft mijn omgeving gedaan, ook zij waren mede-patienten.........;
Bedankt lieve mensen, ons feest voor jullie volgt nog !
wat gaat de tijd nog snel, alsof het gisteren was zie ik ons nog schoorvoetend en doodsbang -1 betreden, onwennig, onwezenlijk, en bang stapten we een nieuwe wereld binnen.
Om de laatste loodjes te vieren, ben ik maandag nog ' ns mee op stap geweest naar ' de visbak' ( =jargon voor de wachtzaal van radiotherapie).
Omdat ik het niet laten kan, moet en zal ik eventjes poolhoogte gaan nemen op onco.
Geen bekenden, geen 'sfeer', ander personeel, soit, 't is niet meer wat het geweest is.
Om 'wild' te doen, toch nog maar eens een tasje Douwe Egberts genomen, en op wonderbaarlijke wijze zonder nevenwerkingen. Voor ik het goed en wel besef, ben jij al weg in 't kot, ik dan maar een praatje gemaakt met 2 dames. en vol ongeloof zitten naar vreemde kledingstijlen. Ik voel plots een nieuwe roeping: stijladvies voor kankerpatiënten ! Een soort Trinny en Saskia. Ik laat het onmiddelijk los, want daar ben je alweer. Dan nog efkes binnen bij de dokter, een piepklein ' nie goeke' voor een plooike te ontsmetten en uit te kuisen , en ja, daar kwam wel degelijk wat vetzakkerij/vuil af. Ttttsssss.
Hop, auto in en kommisjes gaan doen, hetgeen ook een uitputtingsslag was. Gelukkig was Mc Gyver er bij thuiskomst want met die boodschappen hadden wij nooit boven geraakt.
Scheurend van de honger hebben we dan een vispannetje naar binnen gewerkt, met uitwisseling van ingrediënten. Nicole lust geen zalm, ik lust geen champignons en 't zat er alle twee in. De stukken champignon en zalm vlogen over en weer over onze borden, enfin, toch gezellig.
En nu, vandaag, is het alweer de laatste keer van de bestralingen, amai, ik ben blij voor jou. Ik voel een soort ' afvinkgehalte', hopelijk jij ook.
En ook al weet je perfect hoe ik denk over de manier hoe dat je dit alles doorstaan hebt, ik herhaal het nog eens: van diagnose tot nu, chemo, PAC, bestralingen, thuis, dipjes, pijntjes, nie goekes, ruzietjes,etc,etc, kind, je heb dat allemaal schitterend gedaan. Ik zou wel willen dat elke patiënt in de wereld je verhaal kon horen want je zou een inspiratie zijn voor miljoenen mensen, ik ben alvast onder de indruk. Bravo en chapeau!!!!
De laatste bestraling zit erop, dit was het en nu hopen dat alles weg is en blijft ! Ben nog vlug even naar onco-fit geweest om daar wat te sporten, door de gangen van oncologie gelopen (zonder sjaaltje), door de gangen van radiologie en toch even moeten slikken. Sinds Oktober was ik daar elke week, niet te geloven, we zijn einde April. En toch ging het rap, het was een soort 'hobby' geworden, een gewoonte. Volgende maand beginnen de controles dus ben ik er al weer terug, maar nu : eerst genieten !!!!!!
Gewoon even melden, dat er nog maar vier bestralingen te doen zijn, het is voorbijgevlogen ! Mijn vel ziet nu wel rood en het jeukt vreselijk, ik beeld me dan maar in dat dat voelt zoals te lang in de zon te hebben gelegen op het strand. Gisteren nog eens naar fysio onco geweest,flink een uurtje aan de fitness-toestellen gewerkt, en doodop naar huis gegaan om daar aan fysio nummer twee te beginnen, nl de twee meisjes in bad zetten, een 23 kilo wegende kwebbel en een 9 kilo wegende wiebel! Wanneer zij proper in hun bedje lagen, ben ik in de stoel geploft en er enkel nog uitgekomen om te gaan slapen. Er zal nog duchtig aan die fysiek moeten gewerkt worden ........
Vandaag bestraling nummer vijftien, het gaat goed, geen keelpijn meer, ik lig netjes met mijn keel achteruit. Silke gaat weer mee, ze zit zoals een 'echte' achter de balie en tettert wat met de dokters en de verpleging. Ze vindt het altijd spijtig dat ik zo snel terug ben? Morgen gaat ze met de nono en de nona een dagje fietsen, ze heeft het eergisteren in de 'Decatlon' geleerd. Er stond daar een mooi fietsje, ze zette zich erop, ik duwde haar en ze was vertrokken, ik dacht nog dat gaat hier geld kosten, ze gaat los den decor in maar mevrouwtje nam flink een bochtje en is dat blijven doen, rayon (is dat een juist woord?) in en rayon uit, gevolgd door haar idool, Kian ! Ik voelde me steeds schuldig dat ik er nog geen tijd had ingestoken omwille van mijn voze arm en 'pac' maar op één twee drie was het opgelost! Was alles maar zo simpel ...........
De eerste randverschijnselen van de bestralingen duiken op, mijn slokdarm doet pijn als ik iets eet. Volledig normaal, ik moet er wel voor zorgen dat mijn keel de volgende keer heel erg gestrekt ligt ! Zou het dan mijn eigen schuld zijn ?
Vandaag bestraling nummer tien en deze keer ga ik alleen, Anke is bij Hilde voor een paar daagjes en Silke gaat spelen bij Hanan, ze kijkt er naar uit, ze wilt er dertig dagen blijven. Gisteren Silke meegenomen naar de bestraling en mevrouwtje vond het er zalig . Terwijl ik bestraald werd, mocht zij bij de verpleegster achter de balie, ik hoorde ze 'tetteren' tot in de bestralingsruimte! Wat een geluk dat zij op dat gebied een 'zeer makkelijk' kind is ! Daarna nog wat gebabbeld met lotgenoten en Silke wilde nog niet weg, ze vindt het er 'gezellig'....... Na de bestraling straks ga ik naar 'fysio-onco', een programma voor onco-mensen. Ik heb dat daar vorige week al één keer gedaan, ik was de jongste en ook de minst fitte. Ik moet daar een uurtje op fitnesstoestellen werken en dat kost moeite, het zal wel beteren zeggen ze. Dus vandaag vol goede moed 'op naar de tweede beurt', dat gestroomlijnd lijf zit eraan te komen .......
Silke weet overigens nog niets van de borst en Johan vindt het beter om haar het nog niet te vertellen. Ze is al zo bang van wondjes en dingen die 'stuk' gaan aan haar lijfje zoals bv 'een los tandje', dus misschien heeft hij wel gelijk. Ik was me dus voortaan met een gesloten deur , zij merkt nog niets, hoe lang gaat dat duren ? Kan ik me nu blijven wegsteken tot na de reconstructie, moet ik eerlijk zijn , pfffffffff, zoveel vragen , zo weinig antwoorden, het laatste wat ik wil, is haar bang te maken, ze is en blijft tenslotte 'een meisje', dat later trots moet zijn op haar lichaam. En ik, ik ben niet bepaald een voorbeeld nu ! Alhoewel, ze zegt me dikwijls dat ik 'de mooiste' ben, met mijn 'egel-haar'. Ze blijft toch wel een serieuze 'vijs' kwijt, mijn 'groot wondertje' !
Om het einde van al de behandelingen te vieren zijn we met zijn vieren , vier dagen naar ' Mickey-Mouse 'land geweest. 
