Dr Macar is een borstspecialist en is schijnt de "krak" voor borstproblemen. Dr Barudy verwijst me naar hem door en ondertussen hoor ik dat de meeste kenissen van me met borstkanker ook bij hem zijn geweest. Met een hartslag van 200 ga ik samen met Linda. Linda heeft ondertussen een waslijst van vragen, zij zit bij de medische bron en is wat thuis in behandelingsschema's.
Binnengekomen bij hem, blijkt dit een man van zéér weinig woorden! Hij stelt een paar standaard vraagjes in een gebrekkig Nederlands en zegt; 'we doen biopsie nu !'Hij voelt onder mijn oksel en zegt:"dit is geen tumor, dit is dik en ik moete weet waarom. Voor ik het weet komt hij af met een groot soort waterpistool en schiet hij drie keer in die bol om er iets vies uit te nemen. Dit deed geen pijn maar ik kreeg wel ontzettend den bibber en het Spaans beauwd. Hij naaide het punctiegaatje toe, kleefde er een plakker op en zei enkel :'morgen ,uw borst is blauw zoals smurf'' Terug aan zijn tafel zegt hij dat ik onder de mri moet de volgende, maar als ik dat niet wil of door mijn claustrofobie niet durf, dan moet het niet. Ik zie u terug volgende maandag zei hij, 'dan wij weten meer'. Linda vraagt hem of het nu echt allemaal zo erg is als die radioloog beweerde en hij antwoordt:'is goede radioloog, hij heeft gelijk dat we dit moeten nazien ! ' Dit grapje kost 90 euro en voor ik het weet sta ik als een zot bij de bankcontact op de Fruithoflaan, waarbij hij schijnt Linda achternakomt en zegt :'hou uw zus in het oog, ze is wat over haar toeren , straks loopt zij onder auto!' Resultaat: we weten nog altijd niets en mijn oksel doet nu pijn en morgen moet ik onder die mri, als dat maar goedkomt !
Ik word wakker met een vervelend gevoel, ik moet en zal zo snel mogelijk een afspraak maken met de specialist, ik wil zekerheid dat die bult een melklier is. De eerste specialist kan me pas ontvangen de volgende week maar dat duurt te lang dus maak een afspraak bij een andere en ik kan dezelfde dag nog komen . Linda wilt wel meegaan om even op Anke te letten want ja die kleine pruts is nog aan het genieten van het borstvoedingsverlof samen met de mama. Niets vermoedend stap ik daar binnen in een vreselijke praktijk ergens op de Mechelsesteenweg, Linda en Anke achterlatend in een griezelige wachtzaal. Die dokter zet de echo op de bult en vraagt hoelang ik dat al heb en of er al een punctie genomen is, ik doe hem dezelfde uitleg en hij begint allerlei metingen te doen, ik vind het nog lachwekkend want het doet me denken aan de echo's van Anke, er zit toch geen babytje daar zwans ik. De dokter is stil en zegt niets meer, hij schuift de echo over mijn borst en ik zie daar een zwarte stip, en nog één en nog één . Hij vraagt of ik eerder een mammografie heb laten doen en of er een borstkankerverleden is in de familie. Nog steeds niets vermoedend , lig ik daar te wachten tot hij zou zeggen dat het een verdwaalde melklier is. Na een half uurtje zet hij zijn machine af en vraagt hij wat de afspraak met de gynaecoloog is. Geef de resultaten maar mee zeg ik, ik moest ze gewoon binnengooien. Wat is het nu eigenlijk, vraag ik. En dan wordt het "stil", ik zie de angst in zijn ogen. Het is niet goed, zegt hij. Wat niet goed, roep ik, het is toch geen kanker !Ik vrees van wel zegt hij en ik word zot, ik moest daar weg, mensen die me kennen weten dat ik ongelofelijk hard kan panikeren en dat deed ik dan ook. Hij vroeg me of ik koffie wilde en ik riep nog "zie ik eruit alsof in hier nog een pannekoek met koffie zou bestellen !" Ik ben weggelopen, half aangekleed en als een zottin in de wachtzaal naar Linda en Anke gegaan en daar gezegd dat het niet goed was. Die stomme secretaresse heeft ons dan in de gang, het protocol in mijn handen gegeven en daar sta je dan, om half vier, verlamd van angst, gewoon ergens op de Mechelsteenweg met een diagnose "het is absoluut niet goed".
Silke moest afgehaald worden want die avond was er een "Halloweenfeestje" bij haar op school en mevrouwtje haar pompoenkostuum lag klaar samen met het masker want ze wilde zo graag iedereen gaan bang maken. Wist zij veel dat iedereen (ik, Johan, Linda en Serge )die dag effectief doodsbang waren met of zonder masker! We gaan naar dat feest zei Johan, het leven moet verdergaan, kinderen mogen niet triest zijn. Die avondom naar de gynaecoloog gebeld, die me zelf terugbelde en vroeg om dat protocol door te mailen en om te melden dat hij contact zou opnemen met de borstverpleegkundigen om me te begeleiden. Ondertussen nog vlug flesvoeding gaan halen in de apotheek want ik moest "asap" stoppen met borstvoeding.
Zoals beloofd start ik mijn weblog om mijn ervaringen met jullie te delen en niet elke keer opnieuw hetzelfde verhaal te moeten doen.
Wie had twaalf weken geleden kunnen bedenken dat ik hier verdorie een weblog zou maken over borstkanker ipv een weblog over Anke en Silke en de zalige drukte van het moederschap van twee schatjes.
Hoe het begon:
Ergens begin augustus voel ik een bult onder mij linkeroksel die gevoelig is bij aanraking. Dat moment ben ik acht maanden zwanger van Anke, ik denk dat het melkklieren zijn. Het ding irriteert me en ik vind dat het groeit, ik word mottig als ik eraan kom, dus dat doe ik dan niet meer.
Ik trek voor mezelf de conclusie dat het wel zal weggaan., heb geen zin in zorgen. Op twee September beval ik van een prachtdochter "Anke" en start ik met borstvoeding, ik vraag aan de lactatiedeskundige wat die bult kan zijn en ze antwoordt me dat het melklieren zijn, begrijpelijk want ondertussen overstijg ik de cup van Pamela Anderson. Ik vraag het nog eens aan een verpleegster en ze stelt me gerust, gewoon na elke voeding wat wegmasseren of een douchestraal erop. Ondertussen heeft de bult de "grootte" van een pingpongbal, wat later op de echo zal bevestigd worden. Acht weken na de bevalling ga ik op nacontrole bij de gynaecoloog en meld ik opnieuw het probleem. "Geen zorgen maken ",zegt hij maar voor alle veilgheid checken we dit na bij een specialist. De volgende dag begint de "hel", vrijdag 23 oktober.
