Zoals beloofd start ik mijn weblog om mijn ervaringen met jullie te delen en niet elke keer opnieuw hetzelfde verhaal te moeten doen.
Wie had twaalf weken geleden kunnen bedenken dat ik hier verdorie een weblog zou maken over borstkanker ipv een weblog over Anke en Silke en de zalige drukte van het moederschap van twee schatjes.
Hoe het begon:
Ergens begin augustus voel ik een bult onder mij linkeroksel die gevoelig is bij aanraking. Dat moment ben ik acht maanden zwanger van Anke, ik denk dat het melkklieren zijn. Het ding irriteert me en ik vind dat het groeit, ik word mottig als ik eraan kom, dus dat doe ik dan niet meer.
Ik trek voor mezelf de conclusie dat het wel zal weggaan., heb geen zin in zorgen. Op twee September beval ik van een prachtdochter "Anke" en start ik met borstvoeding, ik vraag aan de lactatiedeskundige wat die bult kan zijn en ze antwoordt me dat het melklieren zijn, begrijpelijk want ondertussen overstijg ik de cup van Pamela Anderson. Ik vraag het nog eens aan een verpleegster en ze stelt me gerust, gewoon na elke voeding wat wegmasseren of een douchestraal erop. Ondertussen heeft de bult de "grootte" van een pingpongbal, wat later op de echo zal bevestigd worden. Acht weken na de bevalling ga ik op nacontrole bij de gynaecoloog en meld ik opnieuw het probleem. "Geen zorgen maken ",zegt hij maar voor alle veilgheid checken we dit na bij een specialist. De volgende dag begint de "hel", vrijdag 23 oktober.
