Mijn knieën doen pijn en die is niet alleen veroorzaakt doordat ik sedert kort naar de vijftig plussersdansclub ga, het werken in de tuin, maar ook door het afdalen naar de bronbeekjes en het terug omhoog klimmen in de reliëfbossen van de Vlaamse Ardennen op zoek naar planten die nog niet op mijn palmares staan. Het waren er twee die ik dit jaar persé wilde afvinken vooruitziend op het moment dat de beweeglijkheid van de scharnieren in mijn lijf de hunkering naar het bos en de natuur in het algemeen nog heviger zullen gaan dwarsbomen. Zonder hulp of tips zijn de zeldzame planten bijna onmogelijk te vinden. Op welke plaats ga je immers zoeken in de talrijke bossen van bijvoorbeeld de Vlaamse Ardennen? Natuurpunt Waregem heeft mij uit mijn lijden kunnen verlossen en terug rust in mijn gemoed gebracht tijdens een (zoals steeds) deskundig en aangenaam begeleide wandeling. Hartelijk dank daarvoor. Bij deze raad ik iedereen aan om deel te nemen aan de natuurwandelingen van Natuurpunt. Dankzij deze vereniging geraak je in natuurgebieden met een onschatbare waarde die vaak niet toegankelijk zijn voor het grote publiek. Wist je dat je voor slechts 38 euro een jaar lang lid bent en daarmee natuur creëert en beschermt in eigen buurt en op die manier de verdere betonnering van het leefmilieu helpt tegen te gaan. Dat je lidmaatschap ook van belang is om meer druk te kunnen uitoefenen bij nationale en internationale overheden ter bescherming van de natuur en dat je van kortingen kan genieten in tal van winkels, niet onbelangrijk in de hedendaagse peperdure maatschappij. Daarenboven zal je om de 3 maanden het schitterende magazine Natuur.blad ontvangen met leerrijke en interessante artikels geïllustreerd met prachtige natuurfoto's. Dus twijfel niet, word lid, het liefst nog vandaag. Fondsen uit giften en schenkingen stelt Natuurpunt in staat om in de toekomst nog meer kwetsbare natuur te kunnen aankopen. Alles vind je hierover op de website. Uit dank voor de wandelingen en de aangename uren die ik met Natuurpunt heb kunnen spenderen, heb ik de daad reeds bij het woord gevoegd. Natuur is voor de mens noodzakelijk om goed te kunnen functioneren in onze huidige maatschappij waar werkdruk, lawaai, algemene stress, luchtverontreiniging, overprikkeling, toenemende verstedelijking onze lichamelijke en mentale gezondheid in gevaar brengen. Natuur is nodig om te onspannen, te herstellen, te bezinnen, om een echt gevoel van blijdschap en geluk te ervaren. Lastig is het dit gevoel niet meer te kunnen delen met mijn geliefde partner. Niettemin heb ik er voor gekozen om niet in treurnis weg te kwijnen, hoe zwaar ook de pijn van het gemis en het oneerlijke toeslaan van het noodlot, weegt, maar om alle momenten van aangeboden genegenheid en zaligheid te omarmen in de mate van het toegestane. Een herwonnen geluk is de terugkeer naar de alom gekende 'dansschool Beyaert' in Waregem. Begin de jaren 90 brachten mijn man en ik er een groot deel van onze vrije tijd door. Een sierlijke Engelse wals, een snelle quick step, een zinnenprikkelende tango, een pittige cha cha cha, een plezante jive, een sensuele rumba en nog andere dansen tot zelfs een stoere rock'n roll, we leerden de passen onder het vakkundig toeziend oog van de lesgevers en tevens uitbaters die aanstuurden op een correct voetenwerk en houding, hiel-teen, gestrekt lichaam, heup tegen heup. Deze aanpak zorgde er voor dat ik vandaag nog alle basispassen kan uitvoeren. Door omstandigheden zijn wij na enkele jaren gestopt met dansen. Spijtig eigenlijk, maar het leven neemt soms vreemde bochten. De zaakvoerster van wie ik reeds eerder een foto met haar mama, die op mijn fbpagina staat, gemaakt heb en wie ik te samen met haar partner vrienden mag noemen heeft de weg er naar toe weer vrijgemaakt. Met aarzeling van mijn kant weliswaar. Zou ik die lijndansen wel graag doen? Nu ben ik blij dat ik de stap gezet heb. Ik word er de dinsdagnamiddag hartelijk verwelkomd door haar partner en enkele leden van de club. En dat doet deugd in mijn single bestaan waarvoor ik niet zelf gekozen heb. Het voelt aan als terug thuiskomen na lang te zijn weggeweest. Het valt moeilijk om paren samen te zien dansen maar de solo dansen zijn eigenlijk ook echt wel leuk en een boost voor de lichamelijke conditie. Voordien wist ik niet dat lijndansen veel meer in de aanbieding heeft dan enkel country- en westerntoestanden, waaraan ik een grondige hekel heb. Nooit gedacht dat ik ooit nog een slow fox, één van mijn favorieten, zou leren dansen zonder partner. Dank aan de leden die mij, als beginneling, helpen om de vele passen onder de knie te krijgen, voor de aangename sfeer en de mooie muziek. Waar een wil is, is een weg. Soms gaan deuren op slot maar waar deuren wijd voor je openstaan, moet je durven binnengaan. En nu wordt het stillekens aan toch tijd dat ik de namen noem van de 2 magnifique planten die met uitsterven zijn bedreigd. Welke plant heeft er nu slechts één bes? Inderdaad, de eenbes, een raadselachtige naam voor een mysterieuze plant. Ze groeit bijna uitsluitend in donker oud loofbos op vochtige tot natte plaatsen met lemige, humusrijke, neutrale tot licht kalkrijke bodems. Ze eist bewegend zuiver en zuurstofrijk grondwater. En daar zit het probleem. Door het gebruik van meststoffen, pesticiden en herbiciden in aangrenzende akkers is het grondwater vervuild en besmet. En dat zie je aan de buitenranden van de bossen waar sterk woekerende brandnetels en ergerlijk kleefkruid de oorspronkelijke bosvegetaties verstikken, pijnlijk. Aan de zeer bekende Arnoldusbron van Tiegem, zou ik nooit mijn kruik durven vullen. Vroeger als kind, werd ons aangeraden om onze ogen met het bronwater te wassen. Maar in die tijd, dan heb ik het over de jaren zestig, zeventig zal het nochtans zeer klaar uitziende water ook al niet meer zuiver geweest zijn, maar de mensen kenden toen nog niet de desastreuze effecten van het spul dat landbouwers op hun akkers uitkiepen. Aan de lange stengel van de eenbes staan kransvormig vier bladeren, soms één meer of minder. Daaruit groeit de stengel verder waar dan de eigenaardige bloem komt te staan met opvallende meeldraden en één enkele vrucht die uitgroeit tot een blauwzwarte dikke bes waarin de zaden rijpen en die zeer giftig is. De wetenschappelijke naam van de plant luidt Paris quadrifolia. Het tweede deel van de naam vraagt geen uitleg, quadrifolia, vier bladeren. Maar vanwaar Paris komt is twijfelachtig. Waarschijnlijk afkomstig uit de Griekse mythologie (is het geheel van prachtige Oud-Griekse mythen en sagen. Verhalen over goden, halfgoden en het contact tussen goden en mensen). Paris is, volgens het verhaal, een Trojaanse koningszoon, bekend als de schaker van Helena en van het ingang zetten van de Trojaanse oorlog. De rijpe bes zou de twistappel van de legende voorstellen en de vier bladeren erom heen de drie godinnen en Paris zelf. Om dit te begrijpen lees je best eens zelf het verhaal van Paris. Volgens anderen zou Paris echter komen van het Latijnse par (paar), omdat de bladen in gelijke paren staan. Ik hoop dat het de eerste stelling mag zijn, want die oeroude verhalen zijn echt de moeite en vermakend om te lezen. Zo is ook de naam van de plant Narcis afkomstig uit de Griekse mythologie, van de mooie jongeling Narcissus die verliefd werd op zijn eigen spiegelbeeld. De tweede plant is goudveil. Ondertussen nog veel zeldzamer geworden dan eenbes. In Vlaanderen kennen we twee soorten, het paarbladig goudveil en het verspreidbladig goudveil. Het behoort tot de steenbreekfamilie. Een familie waarvan elk lid kleine fijne bloemetjes draagt. Denk maar aan het rotsplantje 'schildersverdriet', zeker gekend door de oudere generatie. Het verspreidbladig goudveil wordt enkel nog gevonden in West-Vlaanderen in Westouter. De eisen van de plant zijn zo hoog qua zuiverheid van het water, de luchtvochtigheid en de grondsoort dat ze nog weinig kansen hebben om te overleven in ons vervuild leefmilieu. Vreselijk moest dit prachtige plantje met goudgele bloemetjes, lief en fijn gemaakt, om vertroeteld te worden, gedwongen, onze wonderbaarlijke, maar heden in erbarmelijke staat verkerende planeet, moeten verlaten. Wie een hart voor de natuur heeft en de noodzakelijkheid ervan inziet, help dan Natuurpunt door lid te worden of door zelfs een gift of schenking te doen in het belang van iedereen en de komende generaties. Dank in naam van de natuur

25-06-2023, 00:00 geschreven door Mya  

Naar de Westhoek ga ik om veel water en waterlopen te zien, om mijn ogen te laten rusten over eindeloze vlaktes, speurend naar de einder, en waar de vele uit het landschap priemende kerktorens het bestaan van gemeenten, dorpen, gehuchten of ook een stad verraden. Naar de Westhoek ga ik om te luisteren naar de stilte en waar het gekwetter van vogels niet storend is, maar eerder aangenaam. Naar de Westhoek ga ik om het verdriet in mijn hart, de door mijn hoofd flitsende gedachten te laten meevoeren met de razende wind. Naar de Westhoek ga ik om de grond te voelen waarvan de aarde vermengd is met het bloed van duizenden en duizenden soldaten. "Ja 't is den oorlog da 'j hier were vindt en dat is beklijvend, zoals je lied", Willem Vermandere. Tal van monumenten en begraafplaatsen houden de eer en de herinnering hoog van diegenen die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid. Een vrijheid die echter terug in het gedrang komt door uit allerlei hoeken aanstormend gevaar. Daar ga ik nu niet verder op in. Maar wie de actualiteit volgt, zal wel begrijpen wat ik bedoel. Ook landschapselementen zijn er nog de getuigen van vreselijke tragedies die geschied zijn in zwart geblakerde slagvelden waar uiteindelijk enkel nog een heldhaftige klaproos een biotoop vond. Naar de westhoek ga ik met de hoop een zweem van de zilte lucht van de Noordzee die achter de duinen heerst te kunnen opsnuiven. Kortom de Westhoek is een verademing voor de drukte waarin en waarmee we in de hedendaagse tijd leven. Maar het is ook een plaats die aanzet tot nadenken en dat is zeker niet onbelangrijk in een samenleving die constant verandert en die mijn insziens niet de meest rooskleurige kant uitgaat. Toch zou ik niet constant in één van de lieflijk ogende dorpjes willen wonen. Toendertijd mijn moeder zorgbehoevend en een paar jaar later mijn man getroffen werd door een duivelse ziekte ondervond ik het comfort van faciliteiten dicht bij huis. Daarom woon ik graag in Waregem, niet omdat het een mooie, natuurrijke stad is, maar omwille van zijn voorzieningen wat betreft gezondheid, tewerkstelling, onderwijs, sport, cultuur, ontspanning, handel, horeca en transport. Jammer dat in de stadskern vele aantrekkelijke, authentieke of plekjes met een historisch karakter moesten plaats ruimen voor koud beton. Het galopperen in en door de stad had anders gekund en ik denk dat het besef er ondertussen is. Ook in andere steden en gemeenten heeft hetzelfde naargeestige scenario zich afgespeeld. Gezellige charmante boomrijke pleintjes zijn ten prooi gevallen aan alles vernietigende bulldozers en werden heraangelegd in doods aanvoelend beton met wat kunstmatige fonteintjes die de sfeer zouden moeten opvrolijken. Een gebeurtenis in de Westhoek waar ik ieder jaar naar uitkijk is wanneer de Ijzer en andere waterlopen zoals kanalen, beken grachten hun te volgen bedding kwijt zijn geraakt door aanhoudende zware regenval. En dat mag, want het Ijzerbekken of de vallei is overstromingsgebied. Een ramp zoals in 2021 waarbij ook woongebieden blank kwamen te staan, wens ik natuurlijk niemand toe. Desondanks zijn er mensen die het noodlot durven tarten door in dit overstromingsgebied te gaan wonen. Zoals de dierenarts uit Merkem die bij de laatste grote overstroming geïsoleerd raakte op zijn idyllische plek met de Ijzer stromend aan zijn voordeur en de Kemmelbeek kabbelend aan zijn achterdeur. Ook dit jaar weer zal hij en zijn familie ongetwijfeld bange dagen en uren hebben doorgemaakt, want het smalle weggetje naar de woning kon ik in de grote plas niet ontwaren. Na de laatste intense regendag ben ik op 17 januari naar de Westhoek gereden voor een mini cruise in de Ijzervallei, in het gezelschap van mijn oudste broer, zoals vorige keer. Met tweeën is het veel aangenamer om de weg af te leggen en om de schoonheid van de streek te beleven en te smaken. Pas na een lang stuk rijden vertelde mijn broer mij dat hij waterafdrijvende medicatie had ingenomen en dringend naar het toilet moest. Ergens langs de weg halt houden voor een plas tegen een boom is voor mijn broer niet haalbaar. In Lizerne-Zuidschote vonden we een oud cafeetje waar 'den tied (tijd) ommekeert' om nogmaals Willem Vermandere te citeren. Een bruin cafeetje met een interieur uit de jaren stillekes met een darts- en voetbalspel en een biljart, de kachel roodgloeiend en het toilet achter op de koer. Gelukkig is de houten plank met erin een gat tot grote opluchting vervangen door een modernere wc pot. Je kan er ook braadworsten 'à la carte' verkrijgen. Om kort te gaan, café 'Het Saske' is de ideale plaats voor enkele uurtjes simpel vertier. Toch wil ik nog wat kwijt over de waard omdat hij ons iets vertelde dat mijn geheugen of beter mijn reukzin prikkelde. Hij, een alleenstaande man van 61 was vroeger in dienst bij bij de conservenfabriek Star/Talpe in Kortemark als clarkchauffeur. Een fabriek, die bij ieder, die van mijn kanten richting De Panne uitreed via Kortemark vòòr de aanleg van de A19, een belletje doet rinkelen, al is het maar om de kwalijke geur die er destijds in de lucht hing. Wie al meer dan één keer naar de oneindige waterplas en het verrukkelijke brede strand van De Panne uitgegaan was met de auto of de bus, had weet van het te trotseren geurobstakel en kneep de neus dicht ter hoogte van een brug of helling want de fabriek bevond zich in de laagte, meen ik mij te herinneren. Later werd de Star overgenomen door het Franse Bonduelle. Of de fabriek er nog productief is en of het er nog stinkt, weet ik niet. Tijd om langer met de man te praten en een drankje te comsumeren was er niet want ik wou vòòr de middag nog zeker in Noordschote arriveren en bovendien, mijn broer had al te kampen met dreigende watersnood in zijn blaas. Dit uitgelegd aan de waard, die ons toch nog graag een braadworst had aangesmeerd, konden we na het betalen van de schappelijke prijs van een halve euro weer vertrekken richting Noordschote en het gehucht 'Driegrachten' in Merkem. Daar vloeit de Ieperlee die het overvloedige regenwater graag verspreidt over de weilanden. In de voormiddag op een zonnige dag heeft het water de blauwe weerschijn van de blauwe lucht. In mijn fantasie waan ik mij op een paradijselijk eiland in de Stille Zuidzee, een plaats waar ik over droom maar nooit zal geraken, de 'blue lagoon' in de Westhoek. Het rustgevende blauwe landschap en het gekwetter van watervogels maken de gedachte compleet. Het maakt mij gelukkig dat ik dit beeld kan gebruiken als metafoor voor een reis die sinds het overlijden van mijn man niet meer in mijn bereik ligt. Ondertussen stond de blaas van mijn broer weer strak gespannen. In Reninge aan de kerk stuitten we op een staminee 'De polleepel' waar een zaaltje apart, dienst doet als kapsalon. De dubbele e in het naambord boven de deur verklapt de ver gevorderdere leeftijd van de zaak. Vroeger had je dat vaak, die twee-eenheid, café-kapsalon en zelfs cafe-beenhouwerij. De middenstand deed gouden zaken, want de dorpelingen gingen graag naar de coiffeur en de beenhouwer voor het pintje, het aperitiefje of het koffietje. Ook door mijn kapster Melissa word ik steeds goed gesoigneerd met een koffietje en een aangename babbel, derhalve maak ik in mijn tekst graag wat ruimte voor een blokje reclame ten gunste van Kapsalon Capilla Waregem. De vriendelijke uitbaters van 'De polleepel', beiden 80 plussers, gaven mijn broer en mij de permissie om tegen een klein prijsje het hoogwater uit ons lichaam te laten wegvloeien. 'Het café dateert van net na de Tweede Wereldoorlog', vertelde de 83 jarige herbergier.' In die tijd ging de waard nog naar de kelder met een kan om bier uit het vat te scheppen. Dat deed hij met een pollepel. Daar zou de naam van het café vandaan komen’, verklaarde hij. Tijd voor een knipbeurt of zoals eerder een braadworst was er helaas niet. Verlicht door enkele honderden cl minder inhoud en voor mijn broer zal dat wellicht meer dan een liter geweest zijn cruiseten we gezwind verder naar Fintele, een toeristisch gehucht waar de Lovaart in de Ijzer uitmondt, maar waar het moeilijker is om foto's te nemen met de zon frontaal. Van daar nog een bezoekje aan het middeleeuwse stadje Lo waar volgens de legende Julius Caesar zijn paard liet rusten aan de ondertussen eeuwenoude taxusboom naast de Westpoort om via de Ijzerdijk in Houthulst terug huiswaarts te keren met een blik op de Ijzertoren in Diksmuide. Op dit vredesmonument staat in vier talen de tekst “Nooit meer oorlog”. Er ging een rilling door me heen, ik zuchtte maar we zwegen beiden in een veelzeggende stilte. Vooraleer we de Noorderring in Ieper opreden, ontdekten we nog een broekenzee in Langemark-Poelkappelle, meer bepaald Bikschote, denk ik. (wat hou ik toch van die plaatsnamen in de Westhoek) waar de Langewaedebeek en de Martjevaart de honneurs waarnemen. Ondertussen ben ik alweer naar de Westhoek gereden. Ditmaal alleen, omdat ik nog een stuk trage weg af te leggen had langs de Ijzer, vanaf de brug van Stavele tot in Roesbrugge, in de richting van de bron of bronnen, ontspringende in Frans-Vlaanderen tussen Buysscheure en Lederzele. De Ijzer kleurt inmiddels weer netjes binnen de lijntjes, maar de omliggende weilanden zijn nog zeer drassig. Een verrassing was het aantreffen in Alveringem (Beveren aan de Ijzer) van 2 aangelegde paaiplaatsen die in verbinding staan met de Ijzer èn een natuurgebied aan de Brouckmolen. Een paaiplaats is een rendez-vous oord voor vissen. Vrouwtjesvissen zetten er hun eicellen af in het water (kuit schieten). Deze hechten zich vast aan planten en kunnen nu bevrucht worden door een mannetjesvis. Het aantreffen van een aantal vissoorten in de paaiplaatsen duidt op een verbeterde waterkwaliteit van de Ijzer die vroeger als een open riool werd aanzien, zoals vele waterlopen trouwens. Spontaan denk ik aan onze Gaverbeek waarin tot eind de jaren 80 geen spoortje leven te bespeuren viel. Ik herinner mij dat het water van de beek iedere dag een ander kleurtje had naargelang de lozingen die erin plaats vonden. Ondertussen is door grote investeringen en inspanningen de kwaliteit van het water redelijjk wat eigenlijk wil zeggen dat er nòg veel werk aan de winkel is. Hoopgevend is dat instanties verder plannen uitwerken om van de Gaverbeek terug een groene oase te maken midden in de stad. Wie weet, misschien wordt er zelfs ooit weer gezamenlijk geravot in de beek, een leuke gedachte tussen het vele doemdenken in een steeds onverdraagzamer wordende samenleving. De opdracht die ik mezelf heb opgelegd, om de volledige loop van de Ijzer in België, vanaf het punt in Haringe waar de de Ijzer de grens oversteekt tot aan de monding in de Noordzee in Nieuwpoort heb ik ofwel te voet of met de auto en zelfs een stukje met een plezierboot tot een goed einde gebracht. Ondertussen zijn de dagen al merkbaar langer geworden, en voel en hoor ik reeds in de verte de onweerstaanbare lokroep van de Vlaamse Ardense bossen die op het punt staan hun wisselende ravissante tapijten van voorjaarsbloeiers uit te spreiden. Goeie vooruitzichten geven mij, nu single zijnde, een doel om nog naar te streven in het leven. Ik hoop dat mijn beelden de sfeer in de Westhoek tijdens de winter kunnen overbrengen.

17-01-2023, 00:00 geschreven door Mya  

Thuis en in mijn hart, hier is jouw plek, mijn liefste

01-11-2022, 00:00 geschreven door Mya  

Ik had het niet verwacht, maar regen in september en oktober heeft de paddenstoelen toch uit de grond doen schieten. De lange zoektochten met uitputting, pijnlijke spieren en gewrichten tot gevolg, hebben tot mijn tevredenheid enkele uitzonderlijke exemplaren opgeleverd, waaronder de prachtmycena waarvan ik vorige keer foto's heb geplaatst, de spechtinktzwam, de gegordelde gordijnzwam en de franjeamaniet. Waarschijnlijk waren er nog andere in de aanbieding, die ik jammer genoeg achteloos voorbij zal gelopen zijn. Vaak zijn paddenstoelen onopvallend of gelijkend, waardoor zeldzame species aan de aandacht ontsnappen. Dit soort zoekwerk is vooral voer voor mycologen, voor degenen die met een microscoop het DNA proberen te achterhalen. Als plaatjesschieter is mijn blik vooral gericht op opvallende creaturen. Eén zo'n opvallend creatuur is de witte kluifzwam, waarmee de natuur bewijst dat ze ook kunstzinnig ingesteld is. Voor deze ben ik dit jaar niet ter gronde, letterlijk dan, gegaan , want het is een veel voorkomend vruchtlichaam. Een verrassing was wel de ontdekking van de zwarte kluifzwam, maar deze stond op een te ambetante plek. De paddenstoelen die mij het meest bekoren zijn toch wel de graslandbewoners met als uitschieters, de wasplaten, waarover ik een aparte post zal maken. Zeer lastig te vinden, maar de zoektocht waard voor wie sprookjesfiguren in levende lijve wil ontmoeten. Ze worden ook wel de orchideeën onder de paddenstoelen genoemd omdat ze evenveel eisen stellen aan hun biotoop. Naar de bovenvermelde spechtinktzwam ben ik al jaren op zoek. Ware het niet dat ik de foto's van Patricia Vandenheede (waarvoor veel dank Patricia) heb gezien, was er weer een jaar zonder succes gepasseerd. De spechtinktzwam behoort tot het geslacht van de inktzwammen, waarvan de meesten veel voorkomend, gekend en opvallend mooi zijn. Bij de geboorte is deze paddenstoel volledig bedekt met een wit en viltig vlies, velum genoemd dat bij het uitgroeien van de hoed in onregelmatige banden openscheurt en doet denken aan de veren van een grote bonte specht. Hij kan groot worden, zelfs tot 30cm. Waar ik geen rekening mee gehouden heb bij het fotograferen is dat inktzwammen op het einde van hun bestaan vergaan in zwarte inkt, waarvan effectief schrijfinkt kan gemaakt worden. Blijkbaar heb ik mij neer gevleid in een groepje vergane inktzwammen want na de fotoshoot bemerkte ik dat zowel mijn handen, kleren als tas onder het zwarte goedje zaten. Gelukkig hebben water en zeep na thuiskomst prima werk geleverd. Een andere paddenstoel die mijn aandacht trok, was de zeldzame gegegordelde gordijnzwam. Gordijnzwammen vormen een zeer grote groep zwammen, moeilijk van elkaar te onderscheiden. Maar van deze gordijnzwam vond ik de steel er anders uitzien, bedekt met trapvormige 'gordels', 'riempjes' of 'schubben' zoals je verkiest. Ik kreeg ook de gelegenheid om kennis te maken met de franjeamaniet. Een zeldzaam exemplaar uit de grote familie van de amanieten, waaronder de vliegenzwam de bekendste is. Zo'n amaniet kan groot en breed worden en de meesten zijn giftig. De franjeamaniet viel mij op door zijn grootte, zijn lichte kleur, de als franjes over de hoedrand hangende velumresten en zijn solitaire standplaats. Door het zoekwerk en de hulp van de app 'Obsidentify' heb ik geleerd waarop ik moet letten bij het fotograferen van paddenstoelen om een zo groot mogelijke kans op determinatie te maken. Alles aan een paddenstoel is belangrijk. Eén klein detail kan het kenmerk zijn van een andere paddenstoel. Volgend jaar hoop ik nog meer zeldzame exemplaren te kunnen ontdekken. Het probleem echter is dat in een jaar tijd een schat aan informatie verloren kan gaan. Bijtijds de website 'waarnemingen.be' raadplegen en wat studiewerk er aan koppelen is alvast een goede start. Een goede voorbereiding is het halve werk.

28-10-2022, 00:00 geschreven door Mya  

Dit jaar had ik mij nochtans voorgenomen geen paddenstoelen te fotograferen, wegens te moeilijk en te lastig aangezien ik mijnen assistent moet missen die vorige jaren altijd geholpen heeft om met lichtjes en spiegeltjes de paddenstoelen te belichten in het donkere bos en die ook hielp om de omgeving schoon te maken en putjes graven om het model ook van onderen te kunnen fotograferen. Toen het eenmaal herfst werd, was de lokroep van de stille bossen, waar je tijdens de week haast geen levende ziel tegenkomt tenzij de bewoners van het bos zelf, zoals 2 koningfazanten in Heuvelland, te groot. Wat zijn die machtig mooi, met een zeer lange staart en een goudkleurig verenkleed, hun adellijke titel waardig. Als je net zoals ik in de stad woont, is de stilte meer dan welkom. Een stilte die in oktober verbroken wordt door vallende noten die met een plof de grond raken en door krakende takken, heen en weer zwiepend door de wind. Zonnestralen die door het bladerdek heen schijnen, zorgen voor magische beelden. De betovering maakt emoties los. Door zoveel schoonheid ween ik dan ook iedere keer weer. Ik praat tegen mijn geliefde, alsof hij naast mij zou lopen, meegenietend van het wonderbaarlijke bos in de herfst. Ik zing ter plekke zelfgemaakte liedjes over mijn liefde voor hem en het onwezenlijke gemis. Ik roep ook naar hem om een teken van zijn nabijheid of hij zich nog even zou willen tonen met zijn kaki kleurige parka aan en bruine pet waarmee ik hem zo aantrekkelijk vond in de natuur, zodat ik hem kan beminnen, intenser dat ooit te voren. In mijn binnenste weet ik dat dit niet zal gebeuren. Er is nog niemand teruggekeerd uit het ongekende. Toch sluit ik niet volledig uit dat het mogelijk zou kunnen zijn om te communiceren met overleden dierbaren. Er is al veel geweten over de aarde, maar de hemel waarmee ik de kosmos bedoel is voor het grootste deel nog onontgonnen gebied. In de situatie waarin ik mij nu al meer dan een jaar bevind prijs ik mij gelukkig dat de natuur mij de gelegenheid schenkt om mijn emoties uit te schreeuwen om erna weer gesterkt verder te kunnen gaan. Tot mijn verbazing zijn er dit jaar niettegenstaande een veel te droge zomer toch nog een aanzienlijk aantal paddenstoelen te voorschijn gekomen. Ik heb mijn best gedaan om enkele mooie beelden te maken en met het verlangen dat mijn blik zou geleid worden naar zeldzame exemplaren, waarvoor ik ook de hulp van mijn overleden man inriep maar daar vertel ik een andere keer meer over. Na veel oude bossen te hebben bezocht, waagde ik mijn kans in een jong beukenbos waar het eigenlijk niet plezant is. Het struikgewas en het kruipen onder en tussen laaghangende takken doet geen deugd aan de rug. Op een natte plaats waar veel dood beukenhout aanwezig was, zag ik plots kleine hoedjes met een doorsnede van niet meer dan 2 cm op lange dunne rode steeltjes pronken, de hoogte in totaal een tiental cm. Het was de zeldzame prachtmycena, klein en tenger gebouwd, een beetje zoals ik. Maar ook dapper, ook zo'n beetje als ik. Als je echter de steel of de hoed beschadigt komen er druppeltjes fel oranjerood sap tevoorschijn. Vaak zie je zo′n druppeltje al ergens op de hoed of steel zonder dat je zelf iets stuk hebt gemaakt. Precies of het paddenstoeltje wil zeggen 'Blijf van me af'. Dat is wel schrikken, een paddenstoel die begint te bloeden. En dat deed ik ook toen ik voor de eerste keer een prachtmycena zag in 2015 in het stadspark van Waregem, totaal onverwacht, tijdens het zoeken naar een geschikte plek om van een ongemak verlost te geraken. Het exemplaar dat ik toen zag, was een heel stuk groter dan degene die ik deze week ontdekt heb. Het was groter dan een mycena, die over het algemeen klein zijn. Voor mij is het de mooiste paddenstoel die ik tot nu toe heb gezien. Ieder jaar ga ik terug naar die plek. Tevergeefs, het opruimen van het park doet soms geen goed aan de natuur. De prachtmycena was tot mijn groot genoegen niet de enige zeldzaamheid die ik dit jaar te zien kreeg. Er was nog een soort, veel groter, eveneens beeldschoon. Dat is voor de volgende aflevering. See you then,

15-10-2022, 00:00 geschreven door Mya  

Groene knolamaniet. 

 Een mooi vruchtlichaam, maar één van de giftigste ter wereld, vanaf de geboorte tot het levenseinde, van een ondergrondse schimmel. Nee, hij groeit niet ergens diep in het amazonewoud, maar gewoon in het loofbos naast de deur. Hij is te vinden in de nabijheid van een aantal boomsoorten, waarmee hij in symbiose leeft, d.w.z. dat het uitgebreide netwerk van schimmeldraden onder de grond contact heeft met de fijne worteldelen van de boom. De schimmeldraden omwikkelen de fijne worteldelen en dringen zo door tot in de weefselcellen van de wortelbast. De schimmel levert mineralen aan de boom en zorgt ervoor dat de boom beter water kan opnemen. De boom schenkt op zijn beurt suikers terug aan de schimmel, die hij nodig heeft in zijn bestaan. Door deze samenwerking worden bomen tevens beschermd tegen het binnendringen van schadelijke organismen. De schimmels hebben veel water (regen) nodig om vruchtlichamen omhoog te kunnen duwen. Daarom zijn er dit jaar na een veel te droge zomer en een tamelijk droge herfst veel bijzondere vruchtlichamen niet tot ontwikkeling kunnen komen. Op de eerste foto's zie je de geboorte van een groene knolamaniet. Het ukje komt te voorschijn uit een knol, of is het een ei? Op de derde foto is een stukje uit de olijfgroene hoed gegeten. Wie dit gedaan heeft, ligt momenteel op intensieve zorgen te vechten om te overleven, want er bestaat geen tegengif. De giftige stoffen aanwezig in de paddenstoel leiden uiteindelijk tot lever- en nierfalen. Hoogstwaarschijnlijk werd deze groene knolamaniet accidenteel beschadigd. Op de volgende foto zie je een volwassen exemplaar, met uitgestrekte olijfgroene hoed, donkerder in het midden dan aan de randen en een slanke witte tot lichtgroene steel, met een kraag (ook manchet of ring genoemd) errond, dat een restant is van het membraan dat de lamellen met sporen onder de hoed beschermde vóór de geboorte. Die groene kleur is geen indicator, want sommige exemplaren hebben een wittere hoed waardoor ze verward kunnen worden met de wel eetbare champignon. Vandaar dat er ongelukken kunnen gebeuren door wildpluk. En op de laatste foto vertoont de hoed scheuren door droogte. Hij is ook omhoog gekruld. Het einde is nabij. Weldra zal hij van zijn stokje vallen en wegrotten door toedoen van een andere soort schimmel. Moet men nu bang zijn in het bos? Welnee, laat de paddenstoelen gewoon met rust of neem er hoogstens een foto van zoals ik en laat ze het werk doen waarvoor hun moeder, De Natuur hen heeft geschapen.

10-10-2022, 00:00 geschreven door Mya  

Nu het volop paddenstoelentijd is en vooral op sociale media foto's regent, wil ik eerst en vooral kort uitleggen wat een paddenstoel is want hoeveel mensen weten dat eigenlijk. Een paddenstoel is noch een plant noch een dier. Paddenstoelen behoren tot een apart rijk, nl het rijk van de schimmels of Fungi als wetenschappelijke benaming. Schimmels kunnen overal aanwezig zijn: in de lucht, in de grond en in ons lichaam. Er zijn ongeveer honderdduizend soorten gekend en dat is naar schatting slechts enkele procenten van het totaal. Schimmels kunnen mensen en dieren ziek maken, planten, insecten en andere schimmels aantasten en zelfs gebouwen vernielen. Maar sommige zijn nu juist nuttig zoals de schimmels die wij, paddenstoelen of zwammen noemen en, als leken in de materie, in de herfst bewonderen (maar er zijn er ook die het ganse jaar door of enkel in de lente zichtbaar zijn). Het zijn de bovengrondse delen (vruchtlichamen) van een groot ondergronds netwerk van dunne, kleurloze schimmeldraden. Ook paddenstoelen en zwammen die op bomen groeien hebben zo’n netwerk van schimmeldraden dat zich in het hout vertakt. Dit grote en wijdvertakte netwerk heet de zwamvlok of mycelium. Het doel van het vruchtlichaam is zaden, sporen genoemd produceren en verspreiden, zodat op een andere plek een nieuwe schimmel zich kan ontwikkelen als de omstandigheden gunstig zijn. Dat schimmels zo verrassend van vorm, kleur, geur en textuur kunnen zijn, maakt ze fascinerend, opwindend om te ontdekken, te bekijken, te ruiken of even te proeven. Dat laatste laat men best over aan experten. Er bestaan immers zeer giftige soorten die tot de dood leiden bij inname. Wat de geur betreft, vind ik de paddenstoelen vooral naar natte bosgrond ruiken. Toch zijn er die een heel herkenbare geur, of beter stank verspreiden. Ik ken 2 soorten die een dergelijke penetrante geur loslaten en die ik zelfs kan ruiken gewoon door ze voor de geest te halen. Zo één is de roze stinkzwam. De naam verraadt meteen dat deze een kwalijk geurtje verspreidt, te vergelijken met dat van kattenuitwerpselen. Een geur waarvan ik niet meer achterover val, want ik heb vele jaren katten in huis gehad en bijgevolg kattenbakken moeten schoonmaken. De tweede is de grote stinkwam en diens geur is van een weerzinwekkend kaliber. Er wordt gezegd dat deze een lijkgeur in de atmosfeer verspreidt. Toen hij zich voor de eerste keer voor mijn gezichts- en reukorgaan etaleerde, had ik reeds vanop enige afstand tijdens het wandelen een kwalijke misselijkmakende geur opgesnoven met bijgevolg een imaginair vermoeden. Dat kan maar de grote stinkzwam zijn oftewel ligt er hier ergens een kadaver te rotten, zei ik tegen mezelf. Het was niet moeilijk om het reukspoor te volgen, dat bij iedere stap walgelijker werd. Toen de geur haast ondraaglijk werd, verscheen zonder schroom en met veel eigendunk nochtans, de maar obscene stinkerd, fier rechtop met een groenachtige vieze slijmlaag rond de hoed, vol vliegen die mekaar verdrongen voor een plaatsje op de naar lijken in ontbinding riekende smurrie. Naar horen zeggen, want ik werd gelukkig eerder nog nooit geconfronteerd met een dergelijk lichaam, maar ik kan er mij nu wel iets van voorstellen qua geur, maar niettemin verdient deze eigenaardigheid zijn plaats in het ecosysteem als afbreker van dood biologisch materiaal . De paddenstoelen waarvan ik van elk een foto toon, hebben een vorm of uitzicht dat tot mijn verbeelding spreekt. De grote stinkzwam doet dat ook, de geur en de slijmlaag verloochenend. Ooit heb ik de correcte Latijnse benaming, waaraan deze paddenstoel mij en velen doet denken, neergeschreven bij een foto op instagram. Het resultaat was een blokkade, waardoor ik genoodzaakt werd een nieuw account aan te maken. Zo bestaan er nu twee accounts op instagram, een passieve en een actieve: natuurfotoMya en natuurbeeldenMya. Op de eerste account kun je dus nog de foto zien die ik toen postte. De eerste foto is een foto van de gewone zwavelkop, een zeer algemeen voorkomende soort. Voor de in mode geïnteresseerden is het mooie sierstiksel evenwijdig met de rand van de hoed een eyecatcher. Tientallen jaren geleden heb ik gedurende 3 jaar avondschool 'kleding' gevolgd. Sedertdien heb ik een zeer groot respect ontwikkeld voor al wie zijn dagen achter een naaimachine doorbrengt. In die tijd droeg ik prachtige zelfgemaakte pakjes in kwaliteitsstoffen, gekocht via via voor slechts een prikje, vooral geïnspireerd op het modemerk Chanel. Ik kreeg toen veel complimentjes over mijn mooie kledij en was trots te kunnen zeggen dat het eigen creaties waren. Nu heb ik een andere hobby, (natuur)fotografie waarvoor ik ook veel waardering krijg en dat komt omdat ik er telkens 100% voor ga, als ik aan iets begin met veel goesting. Het moet toch allemaal zo perfect niet zijn, zei mijn man zaliger vaak, niemand zal het merken als je werk enkele foutjes bevat. Maar zo ben ik nu eenmaal perfectionistisch, voor mezelf steeds streng geweest, milder voor mijn medemens. Van deze karaktereigenschap zijn de scherpe puntjes ondertussen wel een stuk afgevlakt, een verademing voor mezelf. Complimenten verrijken ieders zelfbeeld en begaafdheid. Vandaar dat ik er zelf ook graag uitdeel . De tweede foto, een foto van de wollige bundelzwam is speciaal gericht aan de liefhebbers van het andere naaiwerk dat meer beoefend wordt in de intieme sfeer. Het voorbeeld is een tarzanmodelleke, een woord onverbloemd overgenomen uit het vakjargon, overtrokken met een zachte wollen stof, ideaal voor gebruik in onverwarmde ruimtes. Een must have voor al wie bewust energie bespaart. Prijs overeen te komen met Moeder Natuur, maar haar kennende zal zo'n exemplaar wel gratis te verkrijgen zijn.

08-10-2022, 19:01 geschreven door Mya  

Dat ik graag wandelen ga in de Vlaamse Ardennen is allang geen nieuws meer. Wie in een vlakke streek woont, gaat graag eens naar een meer heuvel- of bergachtige streek en wie in de hoogte woont, zoekt graag het vlakke land of de zee op. Ik ga ook graag naar de kust, maar niet naar de gepromote steden wegens te druk en te volgebouwen. Daarom zochten mijn man en ik graag de grenzen op van onze kustlijn, Knokke met Het Zwin en De Panne met o.a. het Westhoekreservaat, waar ik eertijds mij in de woestijn waande tijdens een studieuitstap met de school en later toen ik er met mijn man, eerst als vriend en vervolgens als echtgenoot ging wandelen. Enkel lucht, zand en duinen hielden ons toen gezelschap. Maar evengoed vertoefden wij graag, jong zijnde, op het mooie brede strand van De Panne. Vandaag kan De Panne mij niet meer zo charmeren als vroeger. Wellicht heeft het met evolutie te maken waardoor ik er onze heerlijke vakantieherinneringen niet meer terug vind. Om een woestijn- of desolaat gevoel te ervaren, is het Westhoekreservaat ook niet meer de uitgelezen plek in West-Vlaanderen want alweer flatgebouwen, waarmee met het oprichten ervan, projectontwikkelaars en vastgoedmakelaars zich stinkend rijk hebben geboerd, bepalen voor een deel de skyline. Maar overal gebeuren dezelfde ondoordachte, ergerlijke praktijken. Als ik op plaatsen kom waar ik al jaren niet meer geweest ben, schrik ik mij soms een aap. De sfeer van o.a. leuke pleintjes met bomen is veranderd in een koud klimaat bestaande uit beton met hier en daar een kunstmatig fonteintje, dat meer op mijn zenuwen werkt dan dat ik er rust van ondervind. Hetzelfde gebeurt met authentieke gebouwen en hotels. Charme en emotie moeten wijken voor karakterloosheid en eentonigheid. Gelukkig zijn in Knokke-Het Zoute de Zwinbosjes beschermd als landschap want het heeft niet veel gescheeld of Compagnie du Zoute had er ook zijn stempel op gedrukt waardoor zeldzame waardevolle flora en fauna verloren zouden zijn gegaan. Enkel aan de rand op de gronden van het voormalige openluchtzwembad en het restaurant Mermaid, waar mijn man en ik vroeger na een wandeling in het Zwin in de nazomer graag vertoefden om er onze dorst en honger te stillen, zelfs toen er al lang geen water meer in het zwembad stond, met de rug naar de zee voor een glazen wand en onze blik gericht op de Zwinbosjes, heeft de Compagnie luxueuze appartementen, aankoopwaarde rond de drie miljoen euro per optrekje, kunnen bouwen. Ook in de Vlaamse Ardennen vraag ik mij soms af, hoeveel er op tafel gelegd is moeten worden om een bouwvergunning te kunnen verkrijgen. Onlangs in Everbeek zei ik tegen een schilder die van zijn ladder naar beneden kwam: wie hier kan wonen met zo'n weids uitzicht middenin de natuur, is een gelukzak. Het is het buitenverblijf van een zakenman, antwoordde hij, prijskaartje: 1,5 miljoen euro. En zo weet je nu dat ik in Everbeek, deelgemeente van Brakel, tegen de grens met Henegouwen, ben geweest. Het heuvelachtige Everbeek is rijk aan waardevolle natuur en oeroude bossen, die verspreid liggen over het Everbeekse grondgebied en overgaan in de bossen van Flobecq. Ik herinner mij dat er in mijn kindertijd en jeugd veel volk uit mijn streek naar Flobecq trok om er te wandelen en de vele horecazaken op te zoeken. Wandelen in Everbeek is een belevenis van stilte en rust. De bossen liggen op getuigenheuvels in een typisch Vlaams Ardens kader met glooiende valleien en diep ingesneden dalen. Die getuigenheuvels ontstonden zo'n 10 miljoen jaren geleden toen de zeespiegel steeg en heel Vlaanderen onder water kwam te staan. Toen de zee zich uiteindelijk terugtrok door geologische veranderingen bleef er een typisch heuvellandschap achter ontstaan door de afzetting van ijzerhoudend zand. Ook de Hotondberg is zo'n getuigenheuvel. Ik rijd er graag naar toe, naar het hoogste punt van Oost-Vlaanderen, 150 m boven de zeespiegel, voor het schitterend weids panorama en de beboste flanken. Bij helder weer zijn er 107 kerktorens waar te nemen. Na het binnengaan van het Hotondbos op het hoogste punt, krijg ik het gevoel dat ik in een amfitheater ben terechtgekomen, aan de rand van een diep dal met bomen in een cirkel errond. Het bos kent ook 3 verschillende bronniveau's. De hoogte waarop de bron ontspringt is bepalend voor de samenstelling van het water. De kabbelende bronbeekjes met kraakhelder water zijn een genot voor de oren in een stilte die overigens alleen verbroken wordt door het ruisen van de bladeren en het geluid van een dier. Net voor het verlaten van het bos staat er een vervallen bronnenhuisje. Het water van deze bron werd in het begin van de 20ste eeuw gebotteld in de bronwaterfabriek 'L'Hermitage' in de volksmond ''t waterkot' genoemd en geproduceerd onder de naam 'Pax'. In het lager gelegen gedeelte van het bos zijn er nog restanten te vinden van loopgraven uit de eerste wereldoorlog. Door de manier waarop ze zijn aangelegd zijn, denkt men dat deze site diende als oefenterrein. Doordat de bossen in de Vlaamse Ardennen heel oud zijn, stralen ze veel grandeur en mysterie uit. Als de bomen konden vertellen, ben ik er zeker van dat deze bossen de meest publiekstrekkende openluchttheaters zouden zijn, Verder ben ik ook tweemaal naar het bos 't Ename dat een uitzonderlijk waardevol historisch-ecologisch gebied is, geweest. Deze keren om te wandelen en te ontdekken in groepsverband onder deskundige begeleiding van de werkgroep bos 't Ename. Het voordeel van zo'n begeleide wandeling is dat je op plaatsen komt die normaal gezien verboden terrein zijn en dat er halt wordt gehouden op plekken die je anders achteloos voorbij zou lopen. Deze avondtochten waren dus zeer boeiend en leerrijk. Het was ook heel interessant om te vernemen wat het streefdoel is van de werkgroep, het herstel van de biodiversiteit in een natuurlijk (akker)landschap en in een niet verstoord bosbiotoop. Een aardigheidje bij een avondwandeling is dat er met wat geluk een ondergaande zon te fotograferen valt. Heel recent heb ik een avondwandeling meegepikt met Natuurpunt Oudenaarde plus in domein De Ghellinck in Elsegem deelgemeente van Wortegem-Petegem, onder leiding van de voorzitter. Een natuurpraatje dat werd afgewisseld met allerlei weetjes van de medewandelaars en een historische inbreng van de voorzitter van de Heemkundige Kring Bouveloo maakten deze avond ook zeer interessant. Bij ervaring weet ik dat ik veel beter luister tijdens een wandeling dan dat ik ergens op een stoel in een zaal moet gaan zitten. Voorts was er in juni ook de inwandeling van de nieuw aangekochte percelen door Natuurpunt Waregem in de Gaverbeekse meersen (7,5ha) in Zulte onder leiding van een trotse en glunderende voorzitter en ook nog het bezoek aan het, door de geplande verruiming van de Leie bedreigde, Oude Leiereservaat in Kuurne beheerd door natuurpunt De Vlasbek. Voilà, dat waren zowat de natuuruitjes van de maand juni tot halverwege juli. Het zijn natuurlijk niet de enige geweest. Ik laat mijn geliefde oude Leiearmen dicht bij huis niet in de steek. Als mijn spieren en gewrichten, die niet meer van de jongsten zijn alhoewel ik dit dikwijls denk, het toelieten zou ik nog veel meer en grotere tochten willen doen in de natuur. Maar vanaf een bepaalde leeftijd moet men leren tevreden zijn met hetgeen nog mogelijk is.

17-09-2022, 00:00 geschreven door Mya  

Ik kan niet meteen iemand bedenken die damherten niet mooi of aantrekkelijk vindt. Het moet fijn zijn om er zelf een paar te houden. Om van uit de keuken, tijdens het kuisen van de groenten of tijdens andere onaangename karweitjes de statige heren, trotse dragers van een gewei, hun lieftallige dames en de schattige kleintjes, die allemaal Bambi heten na de Walt Disney tekenfilm uit 1942, te kunnen bewonderen. Misschien zou ik dan liever in de keuken staan. Maar of het resultaat van mijn kookkunsten beter zou zijn is een andere kwestie. Ik denk dat ik mij te veel zou laten afleiden en nog vlugger het huis zou uitlopen, dan ik nu al doe met het gevolg dat een pan of pot op het fornuis wel eens vergeten wordt. Ik sta niet graag in de keuken. Nooit geweest. Maar nu maakt het niets uit. Er is niemand die mij tot iets kan verplichten. Wat dat verplichten betreft, mijn man heeft mij immers nooit tot iets verplicht. Hij vond het helemaal niet erg om zelf iets klaar te maken, als ik echt geen zin had om te koken of als ik te laat thuis was thuisgekomen nadat ik de tijd uit het oog verloren was ergens in de natuur en anders, was en is er een goede traiteur in de buurt, die schotels klaarmaakt naar wens. Wat was ik blij dat ik na het zesde leerjaar de humaniora mocht volgen omdat het in die tijd de enige richting was waar het vak koken niet op het leerprogramma stond. We moesten wel leren stikken en breien. Gelukkig had ik een fantastische moeder die mijn huiswerk 'snit en naad' deed en zelfs dat van mijn vriendinnen. Het aantal brassièrkes en andere kinderkledij die mijn moeder voor ons heeft gestikt en gebreid is niet op één hand te tellen. Nochtans koken is een fijne hobby. Je kan er mensen mee verrassen en plezieren. Wel, Ik zal dat nu proberen te doen met een foto van een damhert in de vrije natuur. Eentje dat mag gaan en staan waar het wilt. Dat er donkere soorten bestaan, wist ik niet. Naar het schijnt, bestaan er zelfs heel bleke exemplaren. Bij een damhert denkt men althans meteen aan een lichtbruine vacht en witte stippen. Deze hinde keek verbaasd en ik schrok, niet uit schrik maar door het onverwachte moment. Ik heb mijn camera gericht en de knop ingedrukt zonder mij af te vragen hoe de instellingen waren, want veel tijd om na te denken, is er niet. Het was duidelijk dat ik niet de eerste mens was, die ze tegenkwam. Ze dwarste rustig de dreef en verdween in het struikgewas. En nu maar hopen dat het geluk aan mijn kant stond. Nat het bekijken van de prent op het computerscherm bleek het beeld mee te vallen. Soms moet men inderdaad vertrouwen op de factor geluk. Je moet daar al dat spel niet aan maken, zei mijn man dikwijls tegen mij. De romeinen hebben de hertensoort terug naar Europa gebracht. In warme tijden leefden er roedels in centraal en zuidelijk Europa maar de laatste ijstijd die ca 117.000 jaar geleden begon en ongeveer 100.000 jaar duurde, heeft de dieren naar warmere oorden doen emigreren omdat er alhier te weinig voedsel te vinden was. Waar ik mijzelf voor schaam is dat ik vroeger damhert gegeten heb op restaurant en het nog lekker heb gevonden ook. Ik eet tegenwoordig nog heel weinig vlees. Zo af en toe wanneer ik voel dat mijn lichaam er behoefte aan heeft. Het is een walgelijke gedachte dat de koeien en de varkens waar ik mee heb staan dollen op mijn bord terecht zouden komen; de paarden die ik heb staan bewonderen, de kippen die vrolijk tegen mij kakelden, de schapen die diep in mijn ogen hebben gekeken, de konijntjes die zo graag rennen en springen maar in een kotje op een rooster hebben moeten leven. Veel dieren, bestemd voor de slacht moeten dit afschuwelijke lot ondergaan. Ik gun iedereen zijn dagelijks stuk vlees eten, maar de manier waarop de dieren moeten leven en geslacht worden kan anders. Het overschakelen naar kleinschalige teelten is zowel voor het welzijn van de dieren, de biodiversiteiten en het klimaatprobleem een grote stap in de juiste richting. Dat zoogdieren een zeker bewust zijn hebben, ben ik van overtuigd sedert de bereidwilligheid tot poseren van de koeien in Leupegem. Lees mijn post van 27 juni 2019.

24-07-2022, 00:00 geschreven door Mya  

Bij de meesten onder ons staat er op de vensterbank een orchidee(ën) of heeft er ooit wel één gestaan. Of toch tenminste kreeg iemand er één cadeau of werd er één cadeau gedaan. Het zijn exemplaren gekweekt voor in een pot, steeds maar grotere en kleurrijkere hybriden. Maar orchideeën leven ook in het wild, zelfs in Vlaanderen. Ze zijn niet zo opvallend als de exemplaren die in de tropen gedijen, maar de bloemen zijn even mooi, maar kleiner. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar de kleinere bloemen. Dus wie mij er één cadeau wil doen, dan liefst één met kleine bloemen. 't Is maar dat ge 't weet. 😉. De grootste angst van zo'n wilde orchidee of orchis is om vroegtijdig gemaaid of zelfs uitgegraven te worden. Dat betekent onvermijdelijk haar dood. Niemand wil toch zo'n zeldzame tot zeer zeldzame natuurlijke schoonheid zoiets aandoen. Iedere soort is uniek en aangepast aan een specifieke omgeving die in een tuin niet kan nagebootst worden. Dat is ook de reden waarom ze slechts op bepaalde plaatsen te vinden zijn. Jammer genoeg gaan hun overlevingskansen steeds verder achteruit. Een algemene verstoring van ons milieu door o.a. stikstofdepositie en bemesting laat bepaalde planten overmatig groeien waardoor traag groeiende planten in de kiem gesmoord worden. Een goed voorbeeld van zo'n snelgroeiende plant is het kleefkruid, dat aan een geweldige opmars bezig is en alle andere natuurlijke en waardevolle planten verstikt. Ik haat die plant en heb de neiging ze uit te trekken overal waar ik er zie staan. Zelfs insecten geraken verstrikt in het plaksel. Maar er zijn nog factoren die de diversiteit in onze natuur bedreigen, zoals uitdroging, intensieve landbouw, versnippering van het landschap e. a. Gelukkig zijn er natuurreservaten die via een jarenlang gepast beheer zeldzaam geworden flora en fauna nieuwe kansen geven. Bij deze wil ik mijn groot respect en dank uitdrukken aan de medewerkers, voor het merendeel vrijwilligers van natuurverenigingen die sterk gedreven strijden voor natuurbehoud en derhalve ook voor ons welzijn en welbehagen. Orchideeën hebben echter nog een eigenaardigheidje waardoor ze slechts in bepaalde gebieden te voorschijn komen. Hun zaadjes waarvan elk zaaddoosje er duizenden kan bevatten zijn zeer klein en kunnen gemakkelijk door de wind kilometers ver verspreid worden. Doordat een zaadje zo miniem is, bevat het praktisch geen voedingsstoffen waardoor ontkieming niet mogelijk is behalve als er in de grond waar het zaadje terecht komt een bepaalde bodemschimmel aanwezig is die via chemische processen het zaadje de nodige voedingsstoffen toedient opdat het zich zou kunnen ontwikkelen. In den beginne profiteert het voorstadium van de orchis voor 100 procent van de schimmel die zelf zijn voedsel maar moet zien te vinden bij andere planten of in humus totdat de jonge orchis zelf bladgroen heeft ontwikkeld en bijgevolg zelf kan instaan voor haar energiebehoefte door het licht van de zon te benutten voor de aanmaak van suikers. Dit chemisch proces wordt fotosynthese genoemd. Gedurende de verdere groei van de orchis blijven haar wortels toch geassocieerd met een bodemschimmel, waarmee ze een samenlevingsovereenkomst gesloten heeft. De schimmel blijft de orchidee voorzien van essentiële voedingselementen, terwijl de orchidee als tegenprestatie de schimmel suikers bezorgt. Ze leven in symbiose. De één kan niet zonder de ander. Op die manier leven ook sommige schimmels en bomen samen. Een perfect huwelijk dus. Voor zover het moeilijke stuk van het verhaal. Wat maakt een orchidee nu zo speciaal? Natuurlijk haar veeleisendheid aan de bodem, maar het zijn vooral de bloemen die tot de verbeelding spreken tenminste als je de moeite doet om de veeleer kleine bloemen van dichtbij te bekijken. Ze zijn door de natuur ontworpen met als doel insecten te lokken. Het kroonblad midden onder heeft zich ontwikkeld tot een lip waarop insecten gemakkelijk kunnen landen. En als de orchis daarbij nog een aangename geur verspreidt, wordt zij helemaal onweerstaanbaar. De lip van de bokkenorchis kan wel 6 cm lang zijn. Bij sommige orchissen ligt de lekkere nectar, het zoete goedje waar insecten gek op zijn voor het rapen, maar bij andere orchissen ligt die helemaal achteraan in de bloem waardoor enkel insecten met een lange roltong kunnen bediend worden. Terwijl het insect van het lekkers eet, krijgt het wat stuifmeel over zich heen die het hopelijk naar de stamper van een andere liefst gelijksoortige orchis brengt en op die manier heeft een bevruchting plaats. Het klassieke verhaal van de bloemetjes en de bijtjes. Zoals ik al eerder aangaf, vind ik de bloemen van de orchissen tot de verbeelding spreken. Ze zijn mysterieus, bekoorlijk, aanlokkelijk, sensueel. Ik vind ze allemaal wijd gapen. Sommigen bloemen hebben een markies boven hun opengesperde keeltje waardoor ze wel op winkeltjes of bordelen lijken. Anderen gaan nog een stap verder en versieren hun etablissement met wimpels waarmee ze de schijn geven nog meer volk te willen lokken. Andere bloemen hebben dan weer de vorm van poppetjes met een kap op het hoofd al dan niet met seksuele ondertoon. Eén van de orchideeën met mooiste bloemen is de moeraswespenorchis. Zij draagt een frivool wit kanten slipje, maar is zeker geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, vooral al ze haar tanden toont. En zo kan ik mijn fantasie bij het bekijken van iedere orchis de vrije loop laten gaan. Ik denk niet alleen aan sex hoor als ik een orchis aanschouw. Mijn deugdelijke en speelse ik ziet evengoed nonnetjes, kabouters, harlekijnen , clowns, zelfs Hollandse kaasmeisjes en andere toffe figuurtjes en snoetjes. Leuk toch! Als echte femmes fatales schuwen orchissen ook de list en het bedrog niet om bestuivers te misleiden. Neem nu de bijenorchis. Zij moet een andere tactiek toepassen om insecten te verleiden, want zij bezit geen nectar. Met een beetje verbeeldingskracht lijkt de bloem ietwat op een bij. Het gerucht gaat dat mannelijke wilde bijen er ook zo over denken en hun uiterste best doen om te paren met de onderlip van de bloem, denkende dat dit een vrouwtjesbij is. Nog voor de mannetjesbij beseft dat hij een blauwtje heeft opgelopen, heeft hij reeds wat stuifmeel over zijn lichaam gekregen dat hij later zal deponeren op de stamper van een andere bijenorchis. De bijenorchis zal echter niet treuren als de mannetjesbijen de valstrik doorhebben, want ze kunnen perfect zichzelf bevruchten. Handig! Dit jaar hebben ik tot mijn groot genoegen een aantal orchissen, die ik nooit eerder te zien kreeg, kunnen fotograferen. Derhalve kreeg ik in vertrouwen informatie door, waarvoor mijn grote dank. Welke orchis vind ik nu de mooiste? Ze zijn allemaal even mooi in hun eigenheid. De bergnachtorchis vind ik wel een toonbeeld van elegantie en verfijning en de bokkenorchis, dat is een kanjer. Het bloeiseizoen loopt stilaan ten einde. Wie geen orchis heeft kunnen spotten, hoeft niet meteen te treuren. De brede wespenorchis, een orchis die niet zeldzaam is en overal groeit, moet nog aan haar bloei beginnen. Zoals vele orchissen is zij ook niet zo opvallend, en wordt soms aanzien als onkruid en bijgevolg vernietigd. Maar wie haar laat uitgroeien tot een volwaardige plant, maakt kennis met een echte wilde orchis mèt karakteristieke prachtige bloemen. Het meeste van wat ik hierboven geschreven heb, is het resultaat van opzoekingswerk, dat ik geprobeerd heb samen te vatten. Het is een moeilijke materie en deze resumé is zeker niet volledig. Iedereen mag zich vrij voelen mij te corrigeren of dingen toe te voegen. Ik ken niet alle orchideeën bij hun exacte naam. Determinatie is vaak specialistenwerk omdat er veel hybriden opduiken, kruisingen tussen soorten en zelfs tussen geslachten. Om zeker te zijn zou ik wat DNA moeten afnemen. Het proces is wel een stuk ingewikkelder dan met een staafje langs de plant strijken. Ik heb het Lieven Scheire ooit zien doen bij een kiwi. Maar wat ben je met DNA als je de databank niet kan raadplegen. Als rechtschapen persoon laat je de orchissen met rust. Door gewoon mooi te zijn, worden er geen strafbare feiten gepleegd.

12-07-2022, 16:22 geschreven door Mya  

Vandaag om 20 uur een jaar geleden overleed mijn man Rik. Nadat de dokter hem zei dat er geen behandeling meer mogelijk was, ging hij heel snel achteruit. 's Anderendaags kon hij nog amper ademhalen. Hij probeerde toch nog iets tegen mij te zeggen, maar ik verstond hem niet meer en dat was een heel pijnlijk moment. Met de hulp van sedatieve middelen werd Rik rustig. Zijn allerlaatste uitademing voel ik nog steeds in mijn gezicht. Het was een zucht, heel vredig. Terwijl hij weggleed begon mijn lichaam te schokken en kromp ik in één. Ik wou schreeuwen maar in het ziekenhuis kon ik mij bedwingen. Tranen liepen over mijn wangen. Onwezenlijk, dit kon niet echt zijn. Dit kon zijn laatste adem niet geweest zijn. Dit was een nare droom waaruit ik meteen ging ontwaken. Maar dit gebeurde niet. Het was de keiharde realiteit. Nooit of nooit heb ik gedacht dat wij op deze manier uit mekaar zouden gerukt worden. Ik had het noodlot beter kunnen aanvaarden mits ons nog enkele jaren samen gegund werden, maar het aftakelingsproces verliep ondraaglijk snel. Gekwetst en verscheurd moest ik vanaf dit moment alleen verder in het leven. Plannen en dromen moesten worden opgeborgen. Het enige doel was overleven toen nog in het ongewisse van wat mij allemaal te wachten zou staan. Een jaar is nu reeds voorbij, een jaar zonder lichamelijke affectie in een soms verstikkende leegte. Een jaar waarin ik vooral sterk ben moeten zijn en vechten tegen het verlangen naar. Ik neem hem nog overal waar, via beelden, op mijn netvlies gebrand en door in mijn brein opgeslagen informatie. Ik merk dat ik zelfs woorden, uitdrukkingen, gebaren en zelfs wat smoelenwerk van hem heb overgenomen. Ik kan het nog altijd niet geloven dat hij nooit meer terugkomt. Vaak denk ik dat hij plots thuis zal komen, welgezind zoals steeds, behalve dan als hij terugkwam van het voetbal en Zulte-Waregem weer eens een slechte match had gespeeld. Maar op die manier vond ik hem ook leuk. Nochtans was het in ons huwelijk ook niet altijd peis en vree geweest. Er waren ook twijfels en het kon wel eens goed stormen, maar wij leerden relativeren, mekaars karakter en ergernissen aanvaarden en verdragen waardoor wij dichter naar mekaar toegroeiden. En hier ben ik trots op, dat wij altijd één zijn gebleven. Door altijd maar bezig te zijn, in de natuur te vertoeven en te fotograferen gingen de dagen voorbij. Met de grote steun van familie en van enkele mensen die met kleine of grote gebaren, gemeend, mij vooruit wilden helpen, heb ik mij door dit jaar kunnen worstelen. Tranen van machteloosheid en verdriet vanwege een immens gemis zijn nooit ver weg. Ook vermoeidheid speelt mij vaak parten. Wat we voordien klaar speelden met zijn tweeën, komt nu op mijn smalle schouders terecht met vallen en weer opstaan en dat mag letterlijk genomen worden want dikwijls als ik het te lastig krijg, leg ik mij gewoon neer op de grond totdat de moed terugkomt om geradbraakt weer recht te strompelen. In het voorbije jaar heb ik ontdekt wie echt om me geeft en begripvol is voor hetgeen er zich in mijn hoofd heeft afgespeeld en nog steeds afspeelt. Wie geduld met me heeft en weet dat ik het moeilijk heb en dat zo weinig mogelijk wil tonen. Wie naar mij luistert zonder te oordelen of veroordelen. Uit zelfbehoud , met pijn in het hart weliswaar, heb ik bijgevolg deuren definitief achter mij op slot gedaan. Wellicht heb ik tijdens de ziekte van Rik en misschien erna ook nog, bepaalde zaken verkeerd aangepakt. Als ik daardoor iemand last heb bezorgd of genegeerd, bied ik mijn oprechte excuses aan Stilaan begint de zin om nieuwe paden te bewandelen en mensen met dezelfde interesses te leren kennen terug te komen. Toch zal het een zware opdracht zijn, waar ik mij in de toekomst zal proberen op toe te leggen. Negatieve gedachten en ervaringen laten vervagen en dankbaar terugkijken naar het goede en het mooie, wat is geweest, met Rik in mijn hart waar ik mij ook bevind. Maar alles komt goed. Hier heb ik vertrouwen in. Het rouwproces verloopt bij elke mens anders. Alle goed gemeende raadgevingen ten spijt, moet de goesting om uit de zelfgesponnen cocon weg te geraken uit het diepste van je ziel komen. 'Zo ongelooflijk mooi 'n stukje mij, steeds in mijn gedachten Voor altijd wij' Bij deze tekst voeg ik enkele foto's van de vlasbloem, een frêle uitziende bloem, die slechts één dag bloeit op een plant met een ijzersterke vezel, die geschikt is voor veel toepassingen. De foto's zijn ook een eerbetoon aan Rik, die vele jaren in de vlasnijverheid heeft gewerkt.

12-07-2022, 00:00 geschreven door Mya  

Onlangs ging ik wandelen in 't Burreken. 't Burreken is één van de schilderachtigste plekjes in de Vlaamse Ardennen. Het gebied strekt zich uit over de gemeenten Brakel (Zegelsem), Maarkedal (Schorisse) en Horebeke (Sint-Maria-Horebeke) in de kern van de Vlaamse Ardennen. Ik was er vroeger al 2 keer geweest met mijn echtgenoot, die intussen al bijna een jaar overleden is. De eerste keer, het was begin november, toen zagen we geen hand voor ogen vanwege de mist en we zakten voortdurend weg in de modderige paden. Het was een dag die ik op voorhand had aangeduid om naar 't Burreken te gaan wandelen. Uitgerekend op die dag stond er een dikke mist, maar als er iets in mijn hoofd zit, dan zit het niet in mijn ... idd, gat, wat een veelgebruikt gezegde is, door mijn moeder zaliger vaak gebruikt als ik mijn eigen zin wou doordrijven. Ik kan zelfs nog een anekdote vertellen, waarbij mijn wangen diep rood kleurden van schaamte. Daar kan ik later wel iets over vertellen. De tweede keer gingen we naar 't Burreken toen het vroor dat het kraakte. Met weinig zicht of versteven van de kou, we vonden dit natuurreservaat wonderlijk mooi. Het lijkt precies of ik naar dat natuurgebied wil gaan als de weersomstandigheden niet gunstig zijn. Misschien wil ik wel mijn grenzen verleggen, zoals dat nu in de mode is, een stapje zetten uit de comfortzone. En daar is niets mis mee zolang het verantwoord blijft. Achteraf is de voldoening des te groter. Eens goed tjolen om een Waregems woord te gebruiken, doorbreekt de saaie alledaagse sfeer. Dan ervaart men tenminste dat er bloed door het lijf stroomt. Je grenzen verleggen in 't Burreken is zeker niet onmogelijk. Het gebied is bekend om zijn uitgesproken reliëfrijk landschap gevormd door talloze bronnen en beekjes die zich diep in de bodem hebben ingesneden. Het hoogste punt van de centrale kouterrug ligt op 116 m hoogte, terwijl de laagste delen op ongeveer 50 m liggen. In 't Burreken is het ook stil. De natuurlijke geluiden van water, wind en dieren overheersen er. De bossen voornamelijk bestaande uit eiken en beuken zijn eeuwenoud. Door de vele natte plekken waar het grondwater aan de oppervlakte komt staan er bijgevolg zeldzame planten. Over 't Burreken en zijn geschiedenis valt nog heel wat te vertellen maar ik ga het nu verder houden over de reden van mijn derde bezoek. Ik was er met een missie, de zoektocht naar de orchideeënweide waarop de beheerders enorm trots zijn. Drie uur lang heb ik bij een krachtige wind, heuvel op, heuvel af, gelopen, terwijl roofvogels over mijn hoofd zweefden, alle weiden geïnspecteerd totdat mijn rug zo'n pijn deed dat ik besloot de zoektocht op te geven. Maar toen kreeg ik plots een inval en die werd beloond. Het was alsof Rik me influisterde waar ik de weide kon vinden. Uit verbondenheid roep ik vaak naar hem in de stilte van de natuur, in de hoop een antwoord te mogen ontvangen. Het is op zo'n plekken in de natuur waar ik zijn nabijheid het sterkst voel. Veel te paradijselijk om er alleen zonder geliefde te zijn. De plaats waar de weinig voorkomende orchideeën onopvallend leven, ga ik niet verklappen. Niet iedereen gaat respectvol om met de natuur. Verleden jaar werd door de beheerders van het gebied met grote ontsteltenis vastgesteld dat een 40tal van deze beschermde orchideeën werden uitgegraven door natuurvandalen. Zoiets staat gelijk aan moord. Orchideeën stellen immers zoveel eisen aan de grond dat ze onmogelijk op een andere plek kunnen overleven. Daarom zijn ze ook zeldzaam. Ik ben blij dat ik ze heb gezien en heb kunnen fotograferen. Maar het blijft bij deze keer, uit respect voor hun gemeenschap en habitat. 

22-06-2022, 00:00 geschreven door Mya  

Er zijn zo van die hoogtepunten in de natuur die je als natuurfotograaf voor geen geld wil missen. Zo'n topper is de bloeiende daslook in mei in het Raspaillebos in Geraardsbergen, op de grens van de Vlaamse Ardennen met het Pajottenland (Galmaarden). Dit is een bos dat alles te bieden heeft wat een bos kan bieden: talrijke natuurlijke bospaden, een bonte verzameling van verschillende voorjaarsbloeiers, bronbeekjes en een groot aantal bewoners. Bij het binnengaan van het bos werd ik onmiddellijk verrast door het vrolijk gekwetter van tal van vogels. In geen enkel bos ben ik getrakteerd geworden op zo'n virtuoos fluitconcert, een weldaad voor de oren in een maatschappij vol irritante kunstmatige geluiden. Je wordt er zo rustig in dat bos, dat je ook automatisch trager gaat stappen. Niettegenstaande de vogelgeluiden is het daar bijzonder stil. Ik zie de weinige mensen, die aanwezig zijn in het bos fluisteren tegen mekaar om de stilte niet te verstoren. Soms hoor je toch een schreeuw, dat is één van de vele roofvogels die er huizen. Soms geritsel in de struiken, dat zijn andere bewoners, zoals herten, vossen, bunzings, eekhoorns, wezels, hermelijnen, enz.Het grote niveauverschil in het bos en dat is typisch voor alle bossen op de getuigenheuvels in de Vlaamse Ardennen maken de sfeer magisch. Er bestaan veel verhalen en legendes over het Raspaillebos. Zo zou de roversbende van Jan de Lichte zich hier schuilgehouden hebben. En wie een beetje fantasie heeft, ziet overal, achter bomen, in de struiken, weglopend op de paden, allerlei figuren uit historische romans als spoken opduiken. Merkwaardig, in dit bos vertoef je precies in een totaal ander universum, één van rust, stilte, weldadige zintuiglijke gewaarwordingen en verbeelding. Het Raspaillebos ligt op de westflank van de Moerbekeheuvel. De steile kasseiweg die het boscomplex Raspaillebos, karkoolbos en Kluysbos doorklieft is de Bosberg, heel goed gekend in het wielermilieu. Het hele bosgebied is een restant van het vroegere kolenwoud, een reusachtig oerbos dat zich in de tijd van de Romeinen uitstrekte van, wat nu Brabant tot Picardië is en het middendeel van België bedekte.Na een tijdje wandelen verlaat je het bos. En wat je nu te zien krijgt, is een mozaïek van weilanden en akkers, bronbeekvalleitjes, veldbosjes, houtkanten, oude meidoornhagen, struwelen, knotwilgen en bloemrijke holle wegen in een landschap dat de steile trekken van de Vlaamse Ardennen combineert met de zachte glooiingen van het Pajottenland. Op de wandeling die ik gekozen heb, doe je een ommetje in en langs de Helix. De Helix is een  Vlaams Kennis- en Vormingscentrum voor Natuur en Milieu dat educatie en vorming rond milieu, natuur en duurzame ontwikkeling stimuleert en ondersteunt. Het centrum ontwikkelt innoverende educatieve producten en methodieken voor diverse doelgroepen. Dit centrum is zeker een bezoek waard. Na het bezoek aan de Helix, duik je terug het bos in. Nu ben je echt in het sprookjesbos terecht gekomen. Plots overvalt je een frisse geur van uien en voor je je het goed en wel kunt realiseren, vallen je ogen open van verbazing. Grote witte tapijten daslook bedekken de hellingen en de dalen in het bos. Buitengewoon mooi, moet niet onderdoen voor de hyacinten. Je wilt hier niet meer weg, ik toch niet. Even verder val je in een nieuwe verbazing. In de diepte, je kunt er met trapjes naar toe, staat een wit huisje. Het zou het pannenkoekenhuisje uit het sprookje van 'Hans en Grietje' kunnen zijn. Het is een kapelletje, het kapelletje van 't Iffraken. In de tweede helft van de 19de eeuw werd dit kapelletje, toegewijd aan de heilige Apollonia, gebouwd, in de nabijheid van een bron. Een scheut bronwater en een gebed voor Apollonia was in die tijd goed tegen tandpijn. Nog vroeger was deze plaats een Keltische bidplaats. Het vervallen en ingestorte kapelletje werd in 2013 helemaal terug opgebouwd door vrijwilligers,  met historische materialen en volgens oude methodes. Het is op deze plek, verleden jaar toen mijn man Rik ziek was, waar ik de longen uit mijn lijf heb geschreeuwd, overmand door verdriet, woede en machteloosheid. Een getier zo snerpend dat de dieren in het bos naar het diepste van hun hol of in de hoogste takken van de bomen zullen gevlucht zijn. Een reactie van ergens kwam er echter niet, de vogels zongen hun liedjes uit en de daslook bleef verder geuren en de omgeving in een witte waas kleuren. 'Het is was het is', dat zei Rik ogenschijnlijk kalm toen de diagnose ons deed instorten.

10-05-2022, 00:00 geschreven door Mya  

Hyacintenwandeling in Brakelbos. Ik had het geluk er alleen te zijn op 2 nog andere fotograferende dames na. De rust aan het begin van de dag, het melancholie opwekkende blauwe schijnsel, het fluiten van de vogels, de eerste zonnestralen door de bomen versterkten de magie van de bloeiende hyacintentapijten, voor mij een ideale inspiratiebron voor het maken van de volgende foto's.

26-04-2022, 00:00 geschreven door Mya  

Het is er nog meer genieten op een gewone mooie zondagochtend dan tijdens een wielerkoers. Er is plaats zat om de wielerliefhebbers (zowel dames als heren), die hijgend, de tanden stuk bijtend en die hun laatste restje adem en kracht moeten aanwenden om de top te kunnen bereiken, aan te moedigen. En hij is stijl, die verdomde weg met kasseien, hobbelig, schots, scheef, bol en met spleten ertussen. Eigenlijk bestaat de heuvel geografisch uit 2 delen. De westelijke kant, de kant van Melden (Oudenaarde) heet de Rotelenberg, met de kasseiweg die Steengat genoemd wordt. De oostelijke kant van de heuvel, is de eigenlijke Koppenberg. De straat die geasfalteerd is draagt ook de naam Koppenberg. Het uitzicht op de heuvel is magnifique en op de Koppenberg is er als toemaatje een parel van een bos. Een paar meter na het steilste stuk (20%) staat er een bank. Vandaar zie je de coureurs uit de put kruipen, velen meer dood dan levend, de kwijl uit de mond lopend. Het is bewonderenswaardig dat degenen die ervaring hebben, met een vlot en gelijkmatig tempo over de kasseien zweven tot aan de top. En een zeker tempo is nodig. Als men niet meer vooruit geraakt of als men uit het zadel moet, maakt met gegarandeerd kennis met de steenharde ondergrond. Dat overkwam ook Gillian. Een mindere dag vandaag, zei hij. Ik heb hem nochtans al 4 keer boven gereden. Voor zij, die verder moeten met de fiets aan de hand, heb ik evenveel bewondering. Na veel oefenen en met de juiste techniek zullen de doorzetters ooit de top bedwingen. En ik begrijp hen, zij die met veel moed, van heinde en verre komen en zich laten uitdagen door onze traditionele Vlaamse kasseiwegen. Je bent pas een echte Flandrien als je al de heuvels van de Vlaamse Ardennen hebt beklommen. Een palmares om trots op te zijn, zowel voor een prof als voor een amateur.

18-04-2022, 00:00 geschreven door Mya  

In de krant las ik gisteren en vandaag een artikel over de gruwel in Batsja en in andere plaatsen rond Kiev. De laatste tijd kijk ik nog amper naar het TV journaal. De beelden over het leed in Oekraïne kan ik niet verdragen naast het persoonlijke leed waartegen ik dagelijks mijn eigen strijd moet voeren. In de artikels gaat het over de wreedheden en de ontaarde excessen in deze oorlog. Hoe soldaten alle besef van goed en kwaad verliezen en als een bende losgeslagen gekken onschuldige burgers folteren, verkrachten en op een beestachtige wijze afmaken, met het excuus dat Oekraïne moet bevrijd worden van het vuil, de nazi's, te verstaan als de tegenstanders van het Russische politieke regime en de moordenaars van etnische Russen in Oost-Oekraïne, waarvan geen enkel bewijs kan geleverd worden. Wie of wat drijft hen hier toe? In het normale leven zijn de meesten nochtans ook zonen, vaders, echtgenoten, partners, vrienden, deugdzame hardwerkende burgers. Met je volle verstand ben je tot zo'n gruweldaden niet in staat. Het voortdurend in angst moeten leven, het gebrainwashed worden met valse en opruiende informatie vooral via de staatstelevisie, het verplicht moeten uitvoeren van afschuwwekkende commando's, het tekort aan slaap, de oorlog die niet verloopt zoals geopperd, de tegenstand en de geleden verliezen, het gebruik van alcohol en drugs zijn allemaal factoren die leiden, tot frustraties, de drang naar persoonlijke vergeldingsacties, hallucinaties, neuroses. Het is nu niet mijn bedoeling verzachtende omstandigheden te gaan pleiten ten voordele van de uitvoerders van deze gruweldaden. Integendeel, Ik hoop dat iedere oorlogsmisdadiger streng berecht wordt, maar hiervoor moet voldoende bewijsmateriaal gevonden kunnen worden. Maar één ding is zeker, de gewone soldaat zal ooit wanneer de realiteitszin terugkeert, te kampen krijgen met een knagend en rusteloos geweten. Ik hoop dat er iets of iemand is die de grootste dolgedraaide gek en zijn entourage in Rusland, de enige echte schuldigen, tot inkeer kan brengen Ik hoop dat we onze naasten nooit als vijanden zullen moeten aanzien. Ik hoop dat de scenario's die zich in mijn brein afspelen en die gaan over wereldoorlog 3 en nucleaire wapens geen werkelijkheid gaan worden. Wat de ware bedoelingen zijn van Poetin en waartoe hij, om zijn doel te bereiken, in staat is, weet iedereen.
Hierbij nog enkele foto's, die me ook even uit de werkelijkheid lieten ontsnappen tijdens het maken ervan, maar dan op een positieve manier.

05-04-2022, 00:00 geschreven door Mya  

Voor wat de Russische nr.1  momenteel aan het uitspoken is en in het verleden reeds geflikt heeft om tot op de hoogste trede van de Russische hiërarchie te klimmen, bestaan geen woorden genoeg om afschuw en aversie uit te drukken. Geen enkel normaal mens kan dit vatten of plaatsen. Waar Poetin voor strijdt, gaat over duizenden km² land. Maar heeft ieder er ooit eens bij stil gestaan hoeveel oorlogen, waarbij het niet uitzonderlijk is dat er een geweerschot gelost wordt of waarbij (wederzijdse) pesterijen schering en inslag zijn, in eigen buurt gevoerd worden. Oorlogen die voortvloeien uit onverdraagzaamheid, over een paaltje of een omheining die enkele cm de eigendomsgrens overschrijden. Het doel is toch meer of meer hetzelfde, toch?

05-03-2022, 15:30 geschreven door Mya  

Wat mij bezielde om op zondagmorgen, na de storm Eunice, te gaan wandelen in het Provinciaal domein Bergelen in Wevelgem (Gullegem) is moeilijk te verklaren. Mogelijks op zoek naar wat avontuur in een saai solitair bestaan tijdens een eentonig sombere winter. Nochtans ben ik altijd bij de eersten, om te opperen dat iemand niet goed bij z'n hoofd is wanneer hij te voet of met de fiets de baan opgaat tijdens niets of niemand ontziende rukwinden. Wat nog veel lastiger te verklaren is, is wat iemand bezielt om een deel van de wereld geweten- en genadeloos naar de kloten te helpen, voor een stuk grond. Machtswellust wellicht, maar de ervaring heeft mij geleerd dat de oorzaak van een conflict nooit van één enkele kant alleen komt. Alleen kan de ene kant zwaarder doorwegen dan de andere kant. Ooit ben ik eens gaan wandelen in het Kluisbos tijdens een storm. Onverantwoord eigenlijk, maar het geluid van de wind beukend tegen de bomen en het gekraak van takken vind ik opwindend en sensationeel. Het is ook bij die keer gebleven, veel te gevaarlijk realiseer ik mij. In Bergelen stonden er slechts een drietal voertuigen op de parking en dat is zéér weinig op een zondagmorgen en verontrustend. Ik besloot het wandelpad rond het bos te nemen. Daar wandel ik het liefst, langs de Heulebeek. Ik hou van water. Voor mij hoeft het niet persé de zee te zijn, een plas of een waterloop onderweg maken mij al gelukkig. Ik vraag mij telkens af in eerste instantie, op welke plek de bron of bronnen van de beek zich situeren, op welk punt zij in een grotere beek of rechtstreeks in een rivier vloeit om vervolgens meegenomen te worden door een stroom recht de zee in. De zee maakt deel uit van een oceaan. Oceanen staan in verbinding met mekaar en op die manier zijn de moleculen van het water dat voor mijn ogen voorbij kabbelt binnen afzienbare tijd een toer rond de wereld aan het maken. Gaaf toch. In het begin verliep de wandeltocht vrij rustig. Er stond wel nog veel wind. Stilaan werd na iedere meter stappen duidelijk wat voor een ravage de storm had aangericht. Overal lagen takken verspreid en de toestand werd nog erger. Zowel jonge als oude bomen zijn niet kunnen ontsnappen aan de verwoestende kracht van de wind. Het leek een oorlogsslagveld waarop ik wandelde, passend als metafoor voor hetgeen zich momenteel afspeelt in Oekraïne. Een schokkend beeld. Het pad werd echter minder en minder begaanbaar. Op den duur was er zelfs geen pad meer. Stappen ging niet meer. Ik moest ploeteren door de modder en oppassen om niet te vallen. Op bepaalde plaatsen moest ik kruipen over omgevallen bomen die het pad afsloten. De tocht leek eigenlijk meer op een survival dan op een wandelingske in een goed onderhouden domein. Het vechten tegen de vijand deed me deugd. Zouden de OekraIners het ook zo aanvoelen, het zich niet, zomaar zonder tegenwerk, gewonnen willen geven? Uiteindelijk kwam ik weer op drogere grond terecht en kwam ik een andere wandelaar met een hond tegen. Wat een ravage, zei ik. Kijk eens, de modder kleeft tot aan mijn knieën. In de winter is dit pad niet geschikt voor wandelaars, antwoordde hij. De Heulebeek treedt wel eens uit haar oevers. Daarenboven gebruiken mountainbikers en ruiters ook dit pad, vandaar al die modder. We wandelden samen terug naar de parking. De man liet mij honderduit vertellen over mijn man, zijn ziekte en zijn overlijden zonder mij geen enkele keer onderbroken te hebben. Ik werd er wat ongemakkelijk van dat een totaal onbekend persoon zoveel begrip toonde. Uit zijn verhaal leidde ik af dat het vertoeven in de natuur, ook op hem, een heilzame werking uitoefent om tegenslagen het hoofd te kunnen bieden. Ondertussen had de wind al een serieuze tand bijgestoken, storm Francis kwam er aan, en ik verkoos om terug naar huis te rijden. Je hebt mooie ogen zei de man nog. Er zal zeker iemand de leegte in je hart kunnen opvullen. Waarop ik antwoordde dat ik niet zoekende ben. Ik heb een goeie echtgenoot gehad, precies zoals mijn moeder zei nadat mijn vader op 58 jarige leeftijd overleden was.

02-03-2022, 15:22 geschreven door Mya  

Gisterenavond liep ik in de tuin. Ik doe dat vaker want ik hou van de duisternis. In het donker ben ik nooit bang geweest maar wegens de onveiligheid waag ik mij niet meer op straat als het niet echt nodig is, eens de zon onder de horizon is gezakt. Plots werd mijn aandacht getrokken naar boven. Het viel mij op dat er mooie wolkjes zichtbaar waren. In een grote opening tussen de wolken bemerkte ik, die 3 sterren op een rij. Terstond gingen mijn gedachten terug naar het verleden. Van kindsbeen af had ik die sterren vaak gezien aan het nachtelijke firmament, dat mij toen reeds enorm fascineerde. Toen was er nog geen sprake van lichtpollutie en ik zag ontelbaar veel sterren, planeten, sterrenhoopjes, nevels en zelfs een deel van de Melkweg, als een oplichtende melkwitte band, pal boven mijn hoofd. De Melkweg is het sterrenstelsel waarin ons zonnestelsel en dus ook de aarde zich bevinden. De Melkweg bevat 200 tot 600 miljard sterren, en alle sterren die we vanaf de aarde kunnen zien, maken er deel van uit. Door het zien van die 3 sterren was mijn nieuwsgierigheid getriggerd. Tot welk sterrrenbeeld behoren die nu eigenlijk? Waarom ik dit vroeger nooit opgezocht heb, komt door een nekkwaal die mij pijn bezorgt wanneer ik mijn hoofd achterover buig en waardoor ik bijgevolg het afgeleerd heb om naar boven te kijken. Op internet is het antwoord snel gevonden. Die 3 sterren maken deel uit van het sterrenbeeld Orion. Orion komt mij bekend voor. In Waregem is er nog een boekhandel geweest met die naam, meen ik mij te herinneren. Reeds van in de Oudheid werd er naar de sterren gekeken. Het was toen pikdonker en de mensen hadden niet veel anders te doen dan naar de donkere hemel bezaaid met lichtpuntjes te kijken. Van toen al werden aan groepjes sterren die samen een figuur vormen als ze met een denkbeeldige lijn worden verbonden namen van dieren of goden gegeven. Zo zijn de allereerste sterrenbeelden ontstaan. In realiteit echter staan die sterren niet netjes op een lijn maar zijn miljoenen tot miljarden km van mekaar verwijderd. Sterren en sterrenbeelden werden vroeger ook gebruikt als oriëntatiemiddel in de donkerte. Op internet heb ik nog meer geleerd over Orion. De heldere ster die links boven de bovenste ster van de 3 te zien is, is Betelgeuze, een oude reus die rood licht uitstraalt. Rechtsonder de bovenste ster van de 3 is de helderste ster van Orion te zien, Rigel, die straalt blauw licht uit. En als je een denkbeeldige lijn trekt tussen de 3 sterren naar beneden en laat uitlopen, komt je uit op Sirius, de helderste ster aan de nachtelijke hemel. Deze ster maakt deel uit van het sterrenbeeld 'Grote hond'. Zou het 'werk'woord cireren afgeleid kunnen zijn van Sirius? Ciceren (boenen) tot de vloeren of de schoenen schitteren als Sirius? Gisterenavond en -nacht waren al deze sterren heel duidelijk te zien en ik heb zelfs de Orionnevel kunnen zien als een wazige vlek naast de 3 sterren. Een nevel is een reusachtige gas- en stofwolk waarin nieuwe sterren geboren worden, een kweekruimte dus. Wonderlijk en boeiend toch, het universum. Weten dat je vaak naar het verleden kijkt, is gewoonweg bijzonder, want veel sterren die wij vandaag zien, bestaan niet meer, maar die staan zo ver van ons verwijderd dat het licht dat zij in het verleden uitstraalden ons nu pas bereikt. Het kijken naar boven, verruimt je blik, toont je de werkelijkheid en laat je versteld staan van een machtig geheel dat nog steeds uitdijt en waar wij deel van uitmaken. Tijdens het observeren werd ik overspoeld door een zweem van geluk. Ik voelde mij ook niet meer alleen. Het nachtelijk sterrenkijken zou ik aan iedereen aanraden als de nek het toelaat, maar 's zomers kan je altijd op de rug gaan liggen. Moest ik in een minder verlichte regio wonen, dan had ik er nog een hobby bij. Er zijn nu zelfs apps die de speurtocht naar sterren en planeten heel gemakkelijk maken. Gisterenavond maakte ik niet enkel kennis met Orion, volgens de Oude Grieken een uitmuntende jager, maar de deels heldere hemel voorspelde mij ook dat de zon de volgende dag zou opstaan vergezeld van een graadje vorst.

13-02-2022, 17:13 geschreven door Mya  

Ik heb een brein dat van nature zelden rust kent. Sommige gedachten blijven voortdurend rondspoken of sommige gedachten gaan hun eigen gang zodat het moeilijk is de stroom tegen te houden. Meestal zijn het de negatieve belevenissen die lang kunnen nazinderen en die mijn nachtrust negatief durven beïnvloeden. En wie niet uitgeslapen is, is minder weerbaar waardoor men in een vicieuze cirkel terecht kan komen. Waar gij nu nog je kop over breekt, zei mijn man dikwijls. Op dat gebied was hij eigenlijk mijn tegenpool, het ene oor in, het andere weer uit. Onlangs las ik in de krant een artikel waarin Evy Gruyaert praat over haar angstgevoelens, piekergedrag en haar hoogsensitiviteit. Ook Leen Dendievel spreekt openlijk en schrijft boeken over haar angsten en emoties, een geweldige madam trouwens. Ik heb de eer gekregen haar te ontmoeten toevallig tijdens het winkelen in de Carrefour. En het is goed dat er over deze problematiek kan gepraat worden. Meerdere mensen zullen zichzelf herkennen. Zintuigelijke waarnemingen komen diep binnen bij mij. Vaak heb ik als eerste iets gezien, geroken, gehoord en gevoeld. Ik heb ook heel snel bepaalde situaties of personen door. Mede door een aantal ontgoochelingen neem ik altijd eerst een afwachtende houding aan vooraleer iemand te vriend te nemen. Ik kan uitzinnig van geluk zijn, maar hiertegenover ook heel verdrietig. Ik heb een hoog inlevingsvermogen en draag een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Het gevolg is dat ik eerder een luisteraar ben dan een prater. Mijn angsten komen voort uit een drang naar perfectionisme, een drang om te presteren en het willen pleasen van anderen. Schrik hebben om te falen of om iets niet aan te kunnen, schrik hebben om vrijuit te spreken om anderen niet te kwetsen, bang zijn om afgewezen te worden. Die gevoelens werken verlammend en leiden tot concentratieverlies, frustratie, belemmering, verkeerde keuzes en zelfs tot een negatief zelfbeeld. Met de karaktereigenschap hoogsensitiviteit word je geboren. Het heeft te maken met de wijze waarop het brein werkt en uit studies blijkt dat een aantal delen van de hersenen van hoogsensitieve personen sterk actief zijn tijdens het verwerken van bepaalde situaties. Evy is in therapie gegaan om haar angsten en dwangmatig gedrag binnen de perken te leren houden en om negatieve ervaringen gemakkelijker te kunnen loslaten. Om controle te houden over mijn geest vind ik veel baat bij het wandelen in de natuur, de fotografie, het samenzijn met mijn familie en enkele vrienden (innen) waar ik mezelf kan zijn en met liefde omringd ben. Ook schrijven helpt mij om bepaalde gevoelens te kanaliseren. De angsten zijn er met ouder worden wat uitgegaan omdat ik de druk van buitenaf beter kan ventileren. Maar de grote kentering is gekomen door de ziekte en het overlijden van mijn man, door het wegvallen van mijn rots in de branding. De drang om iemand te behagen, om geliefd te willen zijn of tof bevonden te worden is afgezwakt. Ik trek mij in mindere mate aan wat anderen over mij denken. Ik leef in het nu, hou mij bezig met waar ik goed in ben en met wie ik op dezelfde golflengte kan balanceren. Ik omarm het goede, het hartverwarmende dat mij aangeboden wordt en vermijd zoveel mogelijk energievretende toestanden of personen die mij naar beneden halen. Ik moet niet perfect zijn. Ik mag gerust fouten maken. Ik mag de confrontatie aangaan, zonder schuldgevoelens te hebben achteraf. Dat ik de knop heb kunnen omdraaien komt door de wil om te overleven na het overlijden van mijn echtgenoot en dat vergt al de energie die ik in mijn lijf heb. Het is geen taboe meer om professionele hulp of begeleiding te zoeken. En dat zegt Evy ook, je merkt dat je niet de enige bent, de schroom valt snel weg. Ik heb lang getwijfeld of ik deze tekst wel zou publiceren, of ik zo diep in mijn ziel wil laten kijken. Ik heb het nu uiteindelijk toch gedaan omdat eerlijkheid, openheid een grote stap vooruit is naar geluk en respect in een tijd waar alles bespreekbaar wordt. Om op zaterdagavond deze zware kost gemakkelijker door te slikken, bied ik nog een digestief aan in de vorm van een aantal foto's die een beetje over van alles gaan. Er was de laatste tijd veel mist, maar ook waren er zonnige dagen met verrassende zonsondergangen. Ook blijft het voortdurend zeer nat om in de natuur te gaan wandelen. Leuke snoetjes zorgen voor een opgeruimd gemoed en het goede nieuws uit de natuur is dat er al hier en daar wat in bloei staat.

13-02-2022, 00:00 geschreven door Mya