Hartelijk dank aan iedereen die mijn blog leest en eventueel leuke reacties wil achterlaten. Mvg, Mya
Een zestal jaren geleden, heb ik een andere wereld leren kennen, de wereld van de insecten. Door mij te verdiepen in hun manier van leven heb ik geleerd ze te begrijpen, te respecteren en hun noodzakelijke rol in de natuur te erkennen.�
In de wereld zijn er miljoenen verschillende soorten aanwezig. Hun kort bestaan als volwassen insect is vooral gericht op de voortplanting om het voortbestaan van de soort te verzekeren. Ondertussen verrichten zij noodzakelijk werk in de natuur, zoals het bestuiven van bloemen, het opruimen van dood en rottend materiaal in de natuur. Sommigen slachtofferen zich als voedsel voor andere insecten of voor andere dieren zoals vogels.
Het is een harde wereld. In hun samenleving geldt de uitspraak "de ene zijn dood is de andere zijn brood" bijna letterlijk. Roofinsecten, insecten die andere insecten doden om zich te voeden en parasito�de insecten, die andere levende insecten, larven en rupsen gebruiken als voedsel voor hun eigen larven of rupsen houden het evenwicht tussen de soorten zo goed als mogelijk in stand.
Gruwelijke taferelen zijn schering en inslag in het milieu van de insecten maar met dien verstande dat zij instinctief handelen om hun plaats in de natuur te behouden en niet uit geldzucht of machtswellust die bij sommige wezens uit het mensdom de enige drijfveer is.�
Tijdens het observeren heb ik ook vastgesteld dat hun gemeenschap niet veel verschilt van de onze. Sommige bezitten een zachtaardig karakter zoals de zweefvliegen. Maar er zijn o.a. ook wreedaards, opportunisten en profiteurs. Velen hebben komisch talent en dat maakt het dan weer vermakelijk om ze gade te slaan. De slechtste karakters zijn de parasito�de specimen die hun slachtoffers de marteldood laten sterven.�
Ik heb ook een wereld van schoonheid ontdekt. Veel insecten zijn gezegend met schitterende kleuren. Andere zijn dan weer getooid met o.a. prachtige vleugels, kleurrijke ogen of met een lijf met een mooi patroon alsof het geschilderd of getekend is.
Met grote ongerustheid stel ik echter vast dat de diversiteit onder de insecten sterk is afgenomen. Exemplaren die ik vorige jaren nog kon fotograferen, zie ik de laatste tijd niet meer terug.�
Daarom doe ik een oproep aan iedereen om de gifspuit voor goed te verbannen en de tuinen insectenvriendelijk in te richten. Dat levert alleen maar voordelen op, minder onderhoud en afval en een tuin die krioelt van het leven, waar het heerlijk vertoeven is.
Ik kan het weten
18-10-2020
let's dance
Als ik plooirokje ingeef op Google, zie ik al rap staan: plooirokjes bij Zalando, fris, tijdloos en comfortabel. Inderdaad op een plooirokje staat geen tijd geplakt. Met de plooitjes en uitwaaiend naar onder is het een heerlijk, loszittend hebbeding en leuk om mee te dansen.
Zie de boerinnekes hun rokjes zwaaien
't Is kant en broderie
Tot boven aan hun knie
Zie de boerinnekes hun rokjes draaien
Naar achter en naar voor
Zo gaat 't steeds maar door.
Een minpunt aan dit plooirokje is de stof die van slechte kwaliteit is. Zelfs zonder wassen ziet het rokje er na een dag of twee reeds uit als een vod met loshangende draden en flodders. Niets om zich zorgen over te maken. Op Zalando bestel je ze online in een paar klikken en de volgende dag worden ze aan de voordeur besteld. En wat is er nu heerlijker dan pakjes krijgen. Joepie, hetwagentje vande besteldienst stopt voor ons deur.
De paddenstoel die de naam plooirokje (Parasola plicatilis) mag dragen, omdat hij op het betreffende kledingstuk lijkt, behoort tot de familie van de inktzwammen. Na een regenperiode verschijnen de vruchtlichamen dikwijls in groepjes in vochtig grasland, gazons en grazige wegbermen. De hoed heeft een diameter van 2 tot 3 centimeter. In het begin is deze ei- of eikelvormig, maar later spreidt hij zich vlak uit, en krult zelfs om in het laatste stadium van zijn bestaan. De ondergrondse schimmeldraden van het plooirokje leven van dood plantaardig materiaal. Plooirokjes worden al waargenomen van begin april tot eind november, behalve tijdens warme en droge zomermaanden. Dan is het veel te lastig om te jiven en te swingen
Nee, ik ben geen webshop begonnen in seks speeltjes. maar moesten er dames zijn die interesse hebben in dit aardig, zacht glijdend modelletje dat aanvoelt als een kaars en gratis en voor niets in de natuur te vinden is, ik waarschuw u, de top stinkt als de pest. Een ranzige lijkengeur waar vliegen en aaskevers dol op zijn. Ik heb eraan geroken en inderdaad mijn goesting was vlug over. Het kan nochtans niet ontkend worden dat de grote stinkzwam, zoals dit bio exemplaar genoemd wordt, heel goed zijn best gedaan heeft om de fallus na te bootsen, met gaatje en al bovenaan de top. Jammer van de stank eigenlijk.
Een opvallende zwam dus, de grote stinkzwam (Phallus impudicus), die Jan De Wilde vernoemt in zijn 'Een vrolijk lentelied':"Daar is de lente, daar is de zon
bijna - maar ik denk dat ze weldra zal komen-,
de fallus impudicus staat al in bloei
en de blaadjes krijgen bomen !".
De grote stinkzwam wordt geboren in de vorm van een ei, duivelsei of heksenei genoemd. Wanneer de zwam begint te groeien, breekt het ei open en ontstaat er een steel met aan de top een olijfgroene of grauwbruine kleverige massa met sporen (zaadjes). Het is dit goedje dat een kwalijke geur verspreidt, zelfs vanop enige afstand merkbaar. Vliegen en aaskevers likken de hoed schoon en verspreiden de sporen die aan hun snuiten en poten blijven kleven. Wanneer de hoed volledig schoongelikt is, blijft er nog een wit honinggraatachtig patroon (zoals op de foto) achter dat een beetje aan de hoed van morieljes doet denken en dat de zwam toch een iets appetijtelijker uitzicht geeft. De steel van een jonge grote stinkzwam is eetbaar en het ei is zelfs gepeld, rauw eetbaar, dat de smaak en de textuur evenaart van een knapperig radijsje uit de tuin. Maar wie krijgt het nu in godsnaam in zijn hoofd om aan een op een fallus gelijkende zwam, waarvan de top naar de dood ruikt, te kluiven? De liefhebbers van stinkkaas misschien?
De Paarse Schijnridderzwam (Lepista nuda) is ook een mooie paddenstoel met zijn blauwachtig lila tot bruine hoed die wel 12 cm breed kan worden. De steel is lila, wordt 5 tot 9 centimeter hoog en is bedekt met fijne vlokken of vezels. De voet is soms knotsvormig en sterk verbreed.
Hij is niet zo opvallend als de vliegenzwam, maar is wel eetbaar. Deze paddenstoelen vindt men vooral op allerlei soorten organisch afval zoals op rottende bladeren en naalden, rottende stro- en hooiresten en zelfs op composthopen, waaruit de ondergrondse schimmeldraden hun voeding halen. Ze behoren dus tot de schoonmakers van de natuur, een job die nog steeds ondergewaardeerd wordt, maar ontegensprekelijk onmisbaar is in een hygiënische samenleving. Deze schimmeldraden zijn echte woekeraars zodat hun vruchtlichamen vaak heksenkringen, die steeds groter worden bij ongestoorde groei, op de bodem vormen. Paarse schijnridderzwammen verspreiden een sterke zoete geur en vooral jonge exemplaren schijnen zeer lekker te zijn. En zoals ik kan zien op mijn foto's is er toch wel weer een individu geweest die het niet heeft kunnen laten om zijn tanden erin te zetten. Ik hoop voor hem of haar dat er zich geen allergische reactie heeft voorgedaan, die mogelijk is bij het consumeren van rauwe paddenstoelen.
Kijk hoe perfect de piemel van het mannetje in de opening van het achterlijf van het vrouwtje past bij deze icarusblauwtjes tijdens het liefdesspel. De meeste mannetjesvlinders beschikken eveneens over twee klepjes aan hun lijfje. Met die klepjes houden ze het vrouwtje vast tijdens de paring. Bijzonder is de stilte, de sereniteit, de roerloosheid, de verbondenheid in en met de natuur - blowing in the wind- waarmee de ceremonie gepaard gaat, om als toeschouwer stil en nederig van te worden. Jammer dat de vlindertjes mekaar niet in de ogen kunnen kijken. De intimiteit zou op die manier perfect zijn geweest. De natuur, alhoewel het zo lijkt, is echter niet in haar geheel foutloos. Wat voor sommigen het ideaal is, is voor anderen flagrant verkeerd. "Des goûts et des couleurs, on ne discute pas, zeggen de Fransen.
Iedereen kent ze en bijna iedereen heeft ze ooit wel ergens gezien, de vliegenzwam (Amanita muscaria). Je kunt er ook niet naast kijken met hun rode hoeden met witte stippen. Deze zwammen zijn het absolute model van hoe een paddenstoel er hoort uit te zien. Vraag iemand om een paddenstoel te tekenen en negen kansen op tien zal het de vliegenzwam zijn. Het is ook de meest tot de verbeelding sprekende paddenstoel. Vreemd is wel dat deze paddenstoel juist aan kinderen en in sprookjes opgevoerd wordt. Hij ziet er wel vriendelijk en vrolijk uit, maar is toch wel giftig en zelfs hallucinogeen. Voor de paddenstoel geboren wordt, is hij nog omhuld door een wit vlies. Eénmaal boven de grond zet de hoed uit waardoor het vlies breekt in vele kleine stukjes. De witte stippen zijn dus de restanten van het vlies. Vliegenzwammen kennen verschillende stadia. Ze beginnen als een bolletje dat omhuld door een vlies uit de grond komt, later strekt de hoed zich uit en wordt platter. Hoe ouder de zwam, hoe doffer of bleker de hoed wordt en er komen ook vaak scheuren in. Ook de regen doet de paddenstoel geen deugd. De kleur verbleekt en de witte stippen spoelen weg. Op de witte steel zit meestal een duidelijke ring en aan de onderkant een (vlokkige) beurs. De grootste vliegenzwam die ooit werd gevonden, had een steel van 30cm en een hoed van meer dan 20 cm breed. Vliegenzwammen leven in symbiose met beuken, berken, eiken, tamme kastanjebomen en ook wel met dennen en sparren. De ondergrondse schimmeldraden (zwamvlok) van de vliegenzwammen dringen het hout van de bomen niet binnen, maar onderhouden een uitwisselingscontract met de wortels van de bomen. De schimmeldraden van de zwam vlechten zich om de worteltoppen van de bomen en leveren hen essentiële voedingstoffen en geneesmiddelen, die zij uit organisch materiaal hebben opgenomen. In ruil leveren de wortels suikers aan de vliegenzwammen, die zij op hun beurt nodig hebben om te groeien. Deze samenwerking wordt symbiose genoemd en verloopt via chemische processen. De giftigheid van de vliegenzwammen valt nogal mee. Ze bevatten vooral bedwelmende en hallucinogene stoffen en werden door oude natuurvolkeren vooral gebruikt tijdens rituelen. Kinderen en dieren zijn gevoeliger aan deze stoffen, die voor hen fataal kunnen zijn, dan volwassenen die na het nuttigen zullen opgescheept zitten met zware diarree, misselijkheid en een gevoel van dronken zijn, naargelang de hoeveelheid die ze naar binnen hebben gewerkt.
Maar vanwaar komt nu de benaming 'vliegenzwam'? Wat hebben zij met vliegen te maken?
De rode hoed bevat stoffen zoals muscarine die als een zenuwgif werken. Om vliegen te bestrijden, vaak in stallen waar het vee stond, werden vroeger schoteltjes met stukjes vliegenzwam met melk vermengd, geplaatst. Dit mengsel oefende een onweerstaanbare drang uit op vliegen om hiervan te drinken. De vliegen werden stoned en verdronken in de melk. Dit zou een mogelijke verklaring kunnen zijn voor de benaming. Gevaar wordt altijd aangeduid met een rode kleur. Ook in het bos lijken de vliegenzwammen te schreeuwen, let op: vertrappel mij niet! En dat is ook gericht aan de honden, blijf aub aan de leiband!
