Hartelijk dank aan iedereen die mijn blog leest en eventueel leuke reacties wil achterlaten. Mvg, Mya
Een zestal jaren geleden, heb ik een andere wereld leren kennen, de wereld van de insecten. Door mij te verdiepen in hun manier van leven heb ik geleerd ze te begrijpen, te respecteren en hun noodzakelijke rol in de natuur te erkennen.�
In de wereld zijn er miljoenen verschillende soorten aanwezig. Hun kort bestaan als volwassen insect is vooral gericht op de voortplanting om het voortbestaan van de soort te verzekeren. Ondertussen verrichten zij noodzakelijk werk in de natuur, zoals het bestuiven van bloemen, het opruimen van dood en rottend materiaal in de natuur. Sommigen slachtofferen zich als voedsel voor andere insecten of voor andere dieren zoals vogels.
Het is een harde wereld. In hun samenleving geldt de uitspraak "de ene zijn dood is de andere zijn brood" bijna letterlijk. Roofinsecten, insecten die andere insecten doden om zich te voeden en parasito�de insecten, die andere levende insecten, larven en rupsen gebruiken als voedsel voor hun eigen larven of rupsen houden het evenwicht tussen de soorten zo goed als mogelijk in stand.
Gruwelijke taferelen zijn schering en inslag in het milieu van de insecten maar met dien verstande dat zij instinctief handelen om hun plaats in de natuur te behouden en niet uit geldzucht of machtswellust die bij sommige wezens uit het mensdom de enige drijfveer is.�
Tijdens het observeren heb ik ook vastgesteld dat hun gemeenschap niet veel verschilt van de onze. Sommige bezitten een zachtaardig karakter zoals de zweefvliegen. Maar er zijn o.a. ook wreedaards, opportunisten en profiteurs. Velen hebben komisch talent en dat maakt het dan weer vermakelijk om ze gade te slaan. De slechtste karakters zijn de parasito�de specimen die hun slachtoffers de marteldood laten sterven.�
Ik heb ook een wereld van schoonheid ontdekt. Veel insecten zijn gezegend met schitterende kleuren. Andere zijn dan weer getooid met o.a. prachtige vleugels, kleurrijke ogen of met een lijf met een mooi patroon alsof het geschilderd of getekend is.
Met grote ongerustheid stel ik echter vast dat de diversiteit onder de insecten sterk is afgenomen. Exemplaren die ik vorige jaren nog kon fotograferen, zie ik de laatste tijd niet meer terug.�
Daarom doe ik een oproep aan iedereen om de gifspuit voor goed te verbannen en de tuinen insectenvriendelijk in te richten. Dat levert alleen maar voordelen op, minder onderhoud en afval en een tuin die krioelt van het leven, waar het heerlijk vertoeven is.
Ik kan het weten
20-09-2020
Een grote jongen
Ik ben altijd blij als deze mooie grote jongen of is het een meisje, bloemen bezoekt in onze tuin. Het is de gouden tor (Cetonia aurata). die heel goed lijkt op de gedeukte gouden tor (Protaetia metallica). Er zijn een aantal kleine verschillen, niet gemakkelijk te zien tenzij je de kever op zijn rug draait. Aan het borstuitsteeksel is een duidelijk verschil te zien tussen de twee. Maar ik heb nog nooit een insect gevangen, laat staan gedood, om er een foto te kunnen van maken. Deze kever ziet er prachtig uit. Hij is indrukwekkend door zijn grootte en zijn prachtige metaalkleuren die schitteren in de zon. Hij laat zich gemakkelijk bekijken want met zijn snoet diep in de bloemen, lijkt hij in gedachten verzonken. Hij knabbelt op zijn gemakste aan bloemblaadjes, drinkt graag wondsappen en lust ook het stuifmeel van diverse bloemen. De kinderen worden, van zodra ze geboren worden, ingezet om de natuur op te ruimen, zoals het opkuisen van nesten of het opknabbelen van vermolmd hout. Larven zijn dus niet altijd wreedaards of vandalen. Verschillende soorten larven verrichten nuttig werk in de natuur, zoals de larven van de gouden torren.
Ik heb geluk gehad deze gedeukte gouden tor te zien vliegen. Ongelooflijk mooi is dat. Om te vliegen opent hij de dekschilden niet, maar de vleugeltjes komen als het ware vanonder uit, door uitsparingen onder de randen. De gouden torren zijn kevers om graag te zien, niet alleen omwille van hun schoonheid en hun rustig karakter maar ook omwille van het essentiële werk dat ze verrichten in de natuur.
Kleine vuurvlinder (Lycaena phlaeas)
Deze kleine vlinder, die familie is van de blauwtjes is een vlinder met een paar eigenaardigheden. Het vrouwtje legt enkel eitjes als de zon schijnt. Wanneer een wolk voor de zon schuift, houdt ze ermee op om vervolgens weer verder te persen als de zon opnieuw te voorschijn komt. Pech heeft ze als de bewolking hardnekkig is. Houdt ze dan haar eitjes op? Iets ophouden wat eruit wil, voelt niet aangenaam aan, zegt mijn ervaring. Het mannetje dan, is krankzinnig bezitterig over het stuk natuur dat hij als zijn eigendom aanziet. Vanop een bepaalde plek houdt hij alle activiteit in zijn territorium nauwgezet in de gaten. Van zodra een ander mannetje zijn entree waagt, vliegt de heerser van het territorium snel naar het andere mannetje toe en werkt hem buiten door er heftig rond te gaan fladderen. Dat zie ik ook andere vlinders doen. Dat rond mekaar fladderen is dus geen spelletje maar een gevecht in de lucht. Om de kleine vuurvlinder in eigen tuin te kunnen bewonderen is het aangewezen om een stuk gazon te laten verschralen zodat er vanzelf bepaalde soorten zuring beginnen te groeien. Veldzuring en schapenzuring zijn de planten waarop de rupsen hun voedsel vinden.
De kleine vuurvlinder is niet gemakkelijk te fotograferen. Wanneer hij zich neerzet, houdt hij zijn kopje naar beneden en dat levert bijgevolg een foto op met een vlinder zonder kop.
De bijenwolf (Philanthus triangulum) is een raadselachtige, prachtige wesp. Hij/zij leeft solitair, dus niet in kolonies. Deze wesp valt ook geen mensen lastig. Het vrouwtje is groter en sterker dan het mannetje. De taak van het mannetje bestaat er uitsluitend in om vrouwtjes te bevruchten. Als hij niet aan het paren is, geniet hij van de andere geneugten des levens. En voor hem bestaan deze vooral uit het drinken van een zoet stroperig drankje dat bloemen produceren, nectar genaamd. Het vrouwtje is van een heel ander kaliber dan het makke mannetje. Ijdel, zoals ze is, pretendeert ze bedrieglijk van koninklijken bloede te zijn, want ze vliegt rond met een kroontje op de voorkant van haar kop. In werkelijkheid is dit gewoonweg een gele vlek in de vorm van een kroon. Het mannetje heeft die vlek ook, maar met 2 punten ipv 3. Ze graaft haar nest in zandgrond vaak op een helling . Dat nest bestaat uit een gang die wel een meter diep kan zijn. Op het einde splitst die gang in een vijf à tiental zijgangetjes met elk één cel, waarin ze een eitje zal leggen. Op internet vind je filmpjes over de graafwerken. Ongelooflijk hoe ze dat doet zonder bulldozers en kranen. Als haar nest afgewerkt is, gaat ze als een 'femme fatale' meedogenloos op jacht. Op de manier van een zweefvlieg vliegt ze tussen de bloemen op zoek naar werksters van de honingbij, die haar slachtoffers zullen worden. Wanneer zij zo'n bij ziet zitten op een bloem, hangt zij even stil om vervolgens bliksemsnel aan te vallen. Ze grijpt het arme slachtoffer tussen haar poten en verlamt het met een steek van haar gifangel. In een korte schermutseling probeert de honingbij zich te verweren, maar geraakt met haar angel niet door het sterke en gladde lijf van de bijenwolf. De honingbij is ten dode opgeschreven. Met gekromd achterlijf duwt de bijenwolf op het zieltogende slachtoffer tot een druppel nectar die de bij ervoor had opgezogen, vanuit de maag terug naar buitenkomt via de tong. Deze druppel dient als krachtvoer voor de bijenwolf, die vervolgens de verlamde maar nog levende honingbij op haar rug zal draaien om ermee, geprangd tussen de poten, naar het nest te vliegen. De bijenwolf sleept ze mee tot diep in haar hol en laat ze daar achter in een broedcel. Daarna gaat ze terug op jacht, totdat ze een drietal bijen gevangen heeft voor een cel die bedoeld is voor een mannelijke nakomeling en een zestal voor een vrouwelijke nakomeling. De binnengebrachte levende weerloze bijen stapelt ze op mekaar in de cellen en op de laatst binnen gebrachte bij, legt ze een ei. Het klinkt ongelooflijk maar blijkbaar wordt het geslacht van de nakomelingen bepaald door het aantal bijen dat de bijenwolf in de cellen voorziet. Na 3 dagen komt de larve uit het ei gekropen en eet alle bijen levend op in een tijdspanne van een week. Vervolgens gaat ze, dikgegeten, in een rustfase tot het volgende voorjaar. Dan verandert de larve in een pop, waarin ze transformeert in een nieuwe bijenwolf. The circle of life. Weliswaar volbracht op een barbaarse manier. Maar er kan niet ontkend worden dat moeder bijenwolf een toegewijde mama is die ervoor zorgt dat haar jonge kinderen gezond, lekker en sappig voedsel voorgeschoteld krijgen.
Het spektakel heeft zich afgespeeld terwijl ik de bloemen in mijn tuin aan het inspecteren was op zoek naar insecten die nog niet op mijn palmares stonden. Ik weet dat een vrouwelijke bijenwolf er haar jachtterrein heeft. Ieder jaar is dit trouwens het geval, en ik laat ze haar ding doen. Eén exemplaar zal het voortbestaan van het bijenvolkje niet in gevaar brengen. Een bijenwolf leeft ook maar één maand. Op een gegeven moment, aangevlogen, zomaar uit het niets, stortte de vrouwelijke bijenwolf zich op een totaal verraste honingbij, foeragerend op een bloem die ik net aan het bekijken was. Ik schrok door deze laffe aanval en blijkbaar schrok de bijenwolf ook door het manoeuvre dat ik vervolgens maakte, waardoor zij haar greep loste. Maar het onheil was geschied, de arme bij was reeds gestoken met gif en ik zag haar ogenblikkelijk verlammen. Dit vond ik jammer. Dit bijtje was gedoemd om zinloos te sterven. Ik heb haar op een rustig plekje verhuisd, wat eigenlijk geen zin had, omdat één of andere opportunistische spin haar inhoud tot voedsel gebruikt zal hebben. Even later was het monster er weer, maar toen was ik erop voorbereid dat een gruwelijk schouwspel zich kon afspelen.
Het was niet gemakkelijk om foto's te nemen van deze weerzinwekkende actie. Ik moest diep in de plant gaan met mijn camera en werken in de volle zon, levert zelden een goed resultaat op.
Maar toch ben ik blij dat ik één van de wrede items in de natuur op beeld heb kunnen vastleggen.
Op de 3de foto staat een bijenwolf,mannetje waarop de gele vlek is te zien met 2 punten.
Sinds gisterenavond loop ik op wolkjes want ik kreeg de eer om de bevalling van Maxima, het vrouwtje van Maximiliaan te mogen bijwonen.
Het was een wonderbaarlijke en prachtige ceremonie. Tijdens de plechtigheid hield Maxima haar lange bijna doorschijnende vleugels mooi gestrekt omhoog, kromde vervolgens sierlijk haar lichaam en boorde tezelfdertijd haar lange legboor zo diep mogelijk in de zanderige bodem. Maximiliaan echter was nergens meer te bespeuren. Waarschijnlijk stond hij ergens alweer op een balkon een serenade te brengen voor een andere groene schone. Met mij in de buurt bleef Maxima toch rustig, zoals het hoort tijdens een bevalling. Ik heb van deze unieke gebeurtenis eventjes genoten om mij daarna in alle stilte terug te trekken zodat Maxima stressloos haar eitjes in de bodem kon leggen. Mooi zo Maxima, je bent de titel van koningin waardig. Groene sabelsprinkhanen zetten hun eitjes af op het einde van de zomer. De eitjes overwinteren in de grond. In het voorjaar komen nimfen uit de eitjes die meteen op hun ouders lijken. Ze kunnen ook reeds springen, maar zullen een aantal keren dienen te vervellen vooraleer ze het volwassen stadium bereikt hebben en paringsrijp zullen zijn.
Maximiliaan is een flink uit de kluiten gewassen kerel. Hij is prachtig van kop tot teen met een verleidelijke indringende blik en een gestroomlijnd lichaam en wat ook niet onbelangrijk is, schattige voetjes met een haakje waarmee hij zich heel goed kan vasthechten aan planten. Maximiliaan is een groene sabelsprinkhaan (Tettigonia viridissima) en meet met vleugels en al een goede 8 cm en is daarmee één van de grootste sprinkhanen in de Benelux. Kenmerkend is ook de bruine streep op de rug. Om fit en gezond te blijven, zorgt hij voor een gevarieerd dieet. Hij knaagt een beetje aan planten voor de vitamientjes, maar zijn hoofdmenu bestaat uit kleine insecten die hij met zijn sterke mannelijke kaken in mootjes hakt en daarmee maakt hij zich zeer nuttig in de natuur. Hij doet op tijd en stond ook aan sport, iets wat op een hink-stap-sprong gelijkt en geraakt hiermee max. 10 m ver. Maximiliaan valt met zijn groene kleur niet op tussen de struiken en het gebladerte, maar hij verraadt zich nogal dikwijls door zijn luid en schel geroep naar vrouwtjes. Dit geluid produceert Maximiliaan niet met stembanden, maar hij strijkt zijn voorvleugels over mekaar wat dit typisch geluid voortbrengt. Naar vrouwtjes toe is hij zeer galant. Hij maakt eerst kennis met het vrouwtje dat gelokt wordt door zijn muziek en daarna probeert hij haar te verleiden. Het vrouwtje maakt geen geluid en moet een lange legboor, waarmee ze eitjes afzet, meesleuren, vandaar de naam sabelsprinkhaan. Soms wordt deze legboor onterecht aanzien als een angel.
Een sprinkhaan kan wel bijten als ze in een benarde situatie terecht komt. Dus kijk nooit te dicht in zijn of haar ogen.
Het landelijke dorpje Tiegem is de poort naar de Vlaamse Ardennen. Een wandeling in Tiegem trekt de aandacht naar de ongeveer 141m boven de zeespiegel uitstekende getuigenheuvel, de Kluisberg, één van de overblijfsels in de Vlaamse Ardennen van een oud tertiair oppervlak. Het fraaie landschap heeft doorheen de eeuwen verschillende kunstenaars aangetrokken, die zich in Tiegem vestigden. Sinds mensenheugenis is het St. Arnolduspark bovenop Tiegemberg een pittoresk bedevaarts- , bezinnings- en recreatieoord. Het is één van de meest nostalgische plekken uit mijn kindertijd. Op zomerse dagen kwamen hier hele families, met of zonder picknick, ontspanning en vertier zoeken. Als kind vond ik het de plezantste speelplek van de wereld. In geen enkele speeltuin stonden er betere schommels. De glijbaan had geen treden, men moest de helling omhoog klauteren. Er was een bos waarin men kon klimmen en ravotten. Kunstmatige grotten, spelonken en rotsformaties deden mijn fantasie op hol slaan. In het park is er een natuurlijke bron die de 3 vijvers van water voorziet. De vijvers zijn met mekaar verbonden door middel van dammetjes waarover leuke bruggetjes in cement werden gebouwd. Aan het water uit de bron wordt tot op heden een heilzame werking toegeschreven. Er wordt verteld dat er hier in de 19de eeuw miraculeuze genezingen van wonden en oogziekten plaatsvonden. Als kind mocht ik hier mijn kruikje vullen. Maar wonderbaarlijke ervaringen ala #urbanus heb ik er niet opgedaan. Het bronwater moest ik, van mijn ouders, vooral goed aan mijn ogen wrijven. Het zou me beschermen tegen oogziekten. Ik betwijfel echter of dit verstandig was. Hoogwaarschijnlijk is en was het bronwater vervuild door de bemesting van de omliggende akkers en het gebruik van herbiciden of pesticiden.Vooraleer 's avonds terug huiswaarts te keren, werd steevast halt gehouden aan' 't Vossenhol', een café en tearoom, 'avant la lettre', met een speeltuin waarin er indrukwekkende speeltuigen stonden en van waaruit een prachtig panorama op de Leievallei zich voltrok.
Op de bijgevoegde foto's zie je de Scheldevallei en het Kluisbos op de Kluisberg.
